ปีศาจเป็นสิ่งมีชีวิตจากมิติอื่น อยู่ดีๆพวกมันจะมาปรากฏตัวในฟิรุแมนไม่ได้ ต้องมีใครบางคนเปิดวาร์ปไปยังหุบเหวและอัญเชิญพวกมันมาแน่ๆ
แล้วตำแหน่งของประตูวาร์ปอยู่ที่ไหนหล่ะ? ใครเป็นผู้อัญเชิญ? เรื่องพวกนี้คือสิ่งที่ ลิงค์ อยากรู้
หลังจากร่ายเวทย์เอเดลไวส์ที่ยังไม่ได้ดัดแปลงใส่ตัวเอง, ลิงค์ ก็เดินตรงไปหาปีศาจและยกคทาของเขาขึ้น นกหวีดศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นที่ปลายคทาของเขา นกหวีดนี้หมุนด้วยความเร็วที่สูงมากและปล่อยเสียงแสบแก้วหูออกมา ระลอกคลื่นที่อยู่รอบๆมันนั้นสามารถมองเห็นได้ ลิงค์ วางตำแหน่งของมันเอาไว้ห่างจากปีศาจแค่สองฟุต เมื่อใดก็ตามที่ ลิงค์ ปล่อยเวทย์, นกหวีดศักดิ์สิทธิ์ก็จะเจาะเข้าไปในกระโหลกของปีศาจและปิดชีวิตของมัน
ปีศาจหวั่นเกรงอย่างเห็นได้ชัด สายตาของมันจ้องไปที่นกหวีดอย่างระมัดระวัง
ลิงค์ จ้องไปที่ปีศาจอย่างเงียบๆด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เขาคุ้นเคยกับนิสัยของปีศาจดี ในตอนที่พวกมันมีสุขภาพดีและอยู่ในจุดสูงสุดของความแกร่งของพวกมัน, พวกมันจะเย่อหยิ่งและอารมณ์ร้อน อย่างไรก็ตาม, เมื่อพวกมันเสียข้อได้เปรียบเหล่านั้นไป, พวกมันก็ไม่ลังเลที่จะละทิ้งความภาคภูมิใจและความซื่อสัตย์ของพวกมันเพื่อขอความเมตตา
วิธีการเอาตัวรอดที่เหมาะสมที่สุดก็คือการใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมที่พวกมันถูกพาเข้าไปอยู่ เรื่องอื่นๆถือว่าเป็นเรื่องรองตราบใดที่พวกมันยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้ นี่เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับปีศาจระดับต่ำ ในหุบเหว, พวกมันมักจะถูกปีศาจระดับสูงที่แข็งแกร่งกว่ารังแกและใช้อำนาจข่ม ความภาคภูมิใจของพวกมันถูกเหยียบย่ำและถูกทำลายไปนานแล้ว
หลังจากผ่านไปสิบวินาที, ปีศาจก็ไม่สามารถรักษาความเยือกเย็นเอาไว้ได้อีก มันกรีดร้องออกมา “ฉันยอมแพ้…ฉันยอมแพ้แล้ว!”
ลิงค์ มีสีหน้าพอใจในขณะที่ เอเลนอร์ จ้องมันด้วยสีหน้าสับสน เธอคิดไม่ถึงว่าปีศาจที่ดุร้ายและป่าเถื่อนที่พวกเขาเพิ่งจะต่อสู้ด้วยจะพูดประโยคที่ขี้ขลาดแบบนั้นออกมา
ลิงค์ หยุดเวทย์นกหวีดเอาไว้แล้วถาม “ใครเป็นคนอัญเชิญแกออกมา?”
“ไอมอนส์ เดอ โรมิลสัน ครับ เขาเป็นนักเวทย์เหมือนกับพวกท่านทั้งคู่ เขามีเลเวล 7”
“แล้วสถานที่ที่ถูกอัญเชิญหล่ะ?”
“หอคอยฮอร์ตันทางทิศเหนือ กลางทะเลสาบคุโระชิโอะครับ ข้ามาถึงโลกนี้เมื่อประมาณสิบวันก่อน”
“แล้วแกมีจุดประสงค์อะไรถึงมาที่นี่?”
ปีศาจแสดงความลังเลออกมาและจมลงสู่ความเงียบ
นกหวีดศักดิ์สิทธิ์ที่ปลายคทาของ ลิงค์ พุ่งออกไปและเจาะทะลุท้องน้อยของปีศาจก่อนที่จะระเบิดข้างในร่างกายของมัน บาดแผลนี้ไม่ได้ร้ายแรงถึงตายแต่ก็สร้างความเจ็บปวดที่ไม่สามารถจินตนาการได้กับร่างกายของปีศาจ
ประมาณ 0.1 วินาทีหลังจากที่ปล่อยนกหวีกศักดิ์สิทธิ์ดอกแรกออกไป, ลิงค์ ก็เตรียมอีกดอกนึงที่ชาร์จอย่างเต็มที่ที่ปลายคทาของเขาเสร็จแล้ว มันดูเหมือนกับว่าอันที่ปล่อยออกมาก่อนหน้านี้ไม่ต่างอะไรจากภาพลวงตาเลย
อย่างไรก็ตาม, ความเจ็บปวดมันก็เป็นของจริง ความรู้สึกลุกไหม้ในท้องน้อยของมันทำให้ปีศาจดิ้นพล่านบนพื้นด้วยความเจ็บปวด มันร้องตอบกลับไปในทันทีด้วยความกลัวที่จะโดนทำแบบเดิมอีก “เพื่อปกป้องสตรีศักดิ์สิทธิ์ ใช่ครับ, เพื่อปกป้องเธอ”shio Lake
“ชื่อของเธอหล่ะ?” ลิงค์ ถามกลับไปแทบจะทันที ซึ่งนี่คือการทำให้ฝ่ายตรงข้ามไม่มีเวลาในการคิดและบังคับให้พูดความจริงออกมา
“เอเลน่าครับ” ปีศาจได้เอ่ยถึงชื่อที่คุ้นเคย
“ถ้าแกกำลังปกป้องสตรีศักดิ์สิทธิ์แกก็น่าจะรู้จักบุคคลที่เธอติดต่อด้วย พวกมันคือดาร์คเอลฟ์ใช่ไหม?” ลิงค์ ถาม ไม่มีจุดประสงค์อะไรในการปกป้องเธอเพียงอย่างเดียว เอเลน่า ได้รับโครสร้างหอคอยเวทย์มนตร์สามแห่งของสถาบัน เธอต้องได้รับมอบหมายให้ส่งพวกมันกลับไปที่ฐานของพวกเขาอย่างแน่นอน ปีศาจระดับต่ำที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขาคงจะไม่พอในการทำงานนี้ให้สำเร็จแน่ๆ ดาร์คเอลฟ์จะต้องส่งคนอื่นมาติดต่อ
“ใช่ครับ…เอ่อไม่ใช่สิ…อ้ออ! ใช่ครับ, มีอยู่คนนึง! เขาเป็นดาร์คเอลฟ์ที่ชื่อว่า ลอนเดล มาร์คินส์ ผมมาที่นี่กับเขา!” ปีศาจหน้าตาบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเพราะการลังเลของมันทำให้โดนนกหวีดศักดิ์สิทธิ์อีกดอกนึง
“ตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหนหล่ะ?” ไม่มีร่องรอยของอารมณ์ในน้ำเสียงหรือใบหน้าของ ลิงค์ เลย แต่มีคลื่นความรุนแรงอยู่ในหัวใจของเขาแล้ว ถ้า เฟลิเดีย, อลิน่า และ ไอโนส เป็นสามทหารเสือแห่งซิลเวอร์มูน, ลอนเดล มาร์คินส์ และ ไอมอนส์ เดอ โรมิลสัน ก็คงจะเป็นสองเสาแห่งดาร์คเอลฟ์!
พวกเขาเป็นบุคคลที่ไม่ได้มีพรสวรรค์โดดเด่นหรือประสบความสำเร็จอะไรภายในเกมส์ อันที่จริง, ดูเหมือนว่าการอยู่ระดับกลางๆก็ถือว่าดีที่สุดของพวกเขาแล้ว อย่างไรก็ตาม, ถ้าดูถูกพวกเขา, ก็จะได้ลิ้มรสชาติของความพ่ายแพ้อย่างแน่นอน
พวกเขาอยู่ในกลุ่มคนที่ไม่เคยทำผิดพลาดและขับเคลื่อนแรงจูงใจของพวกเขาอย่างระมัดระวังไปทีละก้าว ซึ่งคนพวกนี้มักจะถูกเรียกว่าอัจฉริยะแห่งการวางแผน
เผ่าพันธุ์จะต้องการคนอย่างสามทหารเสือเพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจ ซึ่งพวกเขาก็เป็นคนสำคัญเช่นกัน, แม้ว่าพวกเขาจะเหมือนกับน้ำตาลไอซิ่งที่อยู่บนก้อนเค้ก แต่ก็คงจะไม่มีกระบวนการสำคัญๆขยายขึ้นถ้าพวกเขาไม่ได้มีตัวตนอยู่ อย่างไรก็ตาม, ถ้าคนอย่าง ไอมอนส์ ที่สามารถคควบคุมและวิเคราะห์สถานการณ์ได้อย่างดีไม่มีตัวตนอยู่, เผ่าพันธุ์ก็อาจจะเผชิญกับการล่มสลายอย่างสมบูรณ์
“การต่อสู้กับดาร์คเอลฟ์เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้นสินะ” ลิงค์ ถอนหายใจออกมา
อย่างไรก็ตาม, ลิงค์ เก็บอารมณ์ของเขาได้ดีมากๆ ปีศาจมองสีหน้าของ ลิงค์ ไม่ออกเลย นอกจากนี้, ความกลัวการถูกทรมานก็ทำให้มันตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอันมหาศาล ตอนนี้มันทำได้แค่พูดความจริงเท่านั้น
“ในหมู่บ้านเกาลัดครับ ท่านโปรดฆ่าข้าเลยเถอะ ข้าบอกทุกอย่างที่รู้หมดแล้ว” ปีศาจเข้าใจสถานการณ์ของมันดี มันรู้ว่ามันไม่สามารถหนีไปจาก ลิงค์ ทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ ทั้งหมดที่มันต้องการก็คือความตายที่รวดเร็วและไม่เจ็บปวด
เอเลนอร์ กระซิบเบาๆ “หมูบ้านเกาลัดคือที่ที่ฉันพบ เอเลน่า ฉันรู้ตำแหน่งที่แน่นอนของมัน”
ลิงค์ พยักหน้าเล็กน้อยแล้วถาม “แกบอกว่า เอเลน่า เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์สินะ เธอกำลังรับใช้พระเจ้าองค์ไหนอยู่?” นี่เป็นสิ่งที่ ลิงค์ อยากรู้
อย่างไรก็ตาม, ปีศาจส่ายหัวอย่างรวดเร็วเร็ว “ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้จริงๆ ลอนเดล เป็นคนเรียกข้ามาที่นี่ เขาเรียกเธอว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ข้าก็เลยเรียกแบบนั้นเหมือนกัน ทำไมข้าต้องถามเธอด้วยหล่ะว่าเธอรับใช้ใคร?” นี่เป็นเรื่องจริง เขาพูดโดยไม่ลังเลเลย
“ลอนเดล มาร์คินส์ แข็งแกร่งแค่ไหน?” นี่เป็นคำถามสุดท้าย ตามประวัติศาสตร์นั้น, ลานเดล ในไทม์ไลน์นี้ยังไม่โตเต็มที่ เขาน่าจะอ่อนแอกว่า เฟลิเดีย
“เขาอ่อนแอมากๆครับ! แค่มือเดียวข้าก็สามารถจัดการเขาได้! เวทย์มนตร์ของเขาก็เป็นแค่ของเล่น ถ้าเขาไม่รู้ชื่อจริงของข้า, ข้าก็คงจะขยี้กะโหลกของเขาไปนานแล้ว!” ปีศาจพล่ามออกมา, ยืนยันความสงสัยของ ลิงค์
ลิงค์ ได้ถามทุกคำถามของเขาแล้ว เขายิงนกหวีดศักดิ์สิทธิ์ตรงเข้าไปในกระโหลกของมัน
ปีศาจกระตุกอย่างรุนแรงก่อนที่มันจะแน่นิ่งอย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้น, หมอกสีดำจำนวนมหาศาลก็ออกมาจากร่างกายของมัน ก๊าซนี้กัดกร่อนทุกๆสิ่งที่มันผ่านและในชั่วพริบตา, พื้นที่แห่งนี้ก็เปลี่ยนเป็นบึงมลพิษ พืชรอบๆเหี่ยวเฉาด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า, ขณะที่พื้นเปลี่ยนเป็นโคลนที่เต็มไปด้วยพิษร้ายแรง ส่วนพืชที่อยู่ห่างไปเล็กน้อย, พวกมันหนีความตายมาได้อย่างเฉียดฉิว, แม้ว่า, สีใบของพวกมันและลำต้นจะคล้ำไปมากก็ตาม มันดูเป็นลางไม่ดีมากๆ
ก๊าซนี้ขยายไป 30 เมตรเต็มๆก่อนที่มันจะสลายไป
ลิงค์ รู้ว่าถ้าเขาทิ้งที่ดินแห่งนี้และปล่อยให้พลังธรรมชาติชะล้างมัน ที่ดินแห่งนี้คงจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามปีก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติ
สายตาของ เอเลนอร์ เบิกกว้างด้วยความกลัว “นี่มันน่ากลัวอะไรอย่างนี้! ตำนานบอกว่าหลังจากที่บรรพบุรุษฆ่าปีศาจที่แข็งแกร่ง, ควันพิษจะทำให้ที่ดินเกิดมลพิษไปกว่าหนึ่งร้อยไมล์ ฉันคิดมาเสมอว่าพวกเขาพูดเกินจริง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพูดเรื่องจริงนะ”
ลิงค์ พยักหน้า “พวกเราโชคดีที่ปีศาจตัวนี้ไม่แข็งแกร่ง พวกเราสามารถชะล้างควันนี้ได้อย่างง่ายดายด้วยไฟ เอเลนอร์, ผมต้องการให้เธอช่วยด้วย ใช้ระเบิดเพลิงซะ”
“เข้าใจแล้ว”
พวกเขาทั้งคู่ยืนเอาหลังติดกันและเริ่มใช้ระเบิดเพลิงทิศทางเดียวต่อเนื่องกันตามลำดับ
แมกม่าเดือดไหลทั่วพื้นดินและย่างทุกสิ่งที่มันผ่าน ดินถูกกวาดไปอย่างรุนแรงผ่านกระแสเพลิงขณะที่พืชพันธุ์ถูกเผาจนเป็นเถ้าถ่าน ท่ามกลางพลังงานที่ผันผวนอย่างรุนแรง, พลังปีศาจถูกย่อยสลายเป็นพลังงานธาตุ
เมื่อพวกเขาจัดการเสร็จ, ควันสีเขียวก็ระเหยขึ้นจากพื้นดินจนมองเห็นได้ อย่างไรก็ตาม, พื้นก็ได้เปลี่ยนจากพื้นสีดำที่ให้ความรู้สึกถึงลางร้ายเป็นพื้นปกติ อาจจะยังมีพลังงานปีศาจตกค้างอยู่ที่นี่บ้าง, แต่พวกมันก็ไม่อันตรายแล้ว
หลังจากการชะล้าง, เอเลนอร์ เดินนำหน้าขณะที่ ลิงค์ เดิมตามหลัง พวกเขามุ่งหน้าตรงไปยังหมู่บ้านเกาลัด
ระหว่างทาง, เอเลนอร์ ได้เล่าสถานการณ์ให้ ลิงค์ ฟัง “หมู่บ้านเกาลัดไม่ได้ใหญ่นัก มีคนอยู่ที่นั่นแค่ประมาณ 200 คน มันคือพื้นที่เกษตรกรเล็กๆที่เป็นของชนชั้นสูงในพื้นที่นั้น หลังจากเฝ้าสังเกตุอยู่หนึ่งเดือน, ฉันก็ตระหนักได้ว่า เอเลน่า เก่งในการปกปิดตัวตนของเธอมากๆ เธอดูเหมือนกับผู้หญิงชาวบ้านธรรมดา, ลิซ่า เมื่ออยู่ต่อหน้าทุกคน ฉันไม่พบข้อบกพร่องในการแสดงของเธอเลย ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเห็นเธอฟื้นขึ้นมาใหม่, ฉันคงคิดไม่ถึงว่าเธอเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์”
ลิงค์ พอนึกสถานการณ์โดยรวมออก เขาเคยอยู่กับผู้หญิงคนนี้มาหลายเดือนในหอคอยเวทย์มนตร์เดียวกันและล้มเหลวในการหาข้อบกพร่องในการปลอมตัวของเธอ แม้กระทั่งอัจฉริยะอย่าง เอเลียร์ด ก็ยังถูกใช้เป็นหมากในมือของเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่อันตราย
จากนั้น ลิงค์ ก็ถาม, “แล้วเธอเห็นดาร์คเอลฟ์, ลอนเดล มาร์คินส์ ไหม?”
“ไม่นะ ฉันไม่รู้เลยว่าเขาติดต่อกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ด้วย ฉันไม่ได้สังเกตุเห็นตัวตนของเขาเลย เขาต้องปกปิดตัวเองได้เก่งมากแน่ๆ”
“ดาร์คเอลฟ์คนนี้ไม่ได้แข็งแกร่งหรอก แต่เขารอบคอบมาก ด้วยความที่เป็นผู้ทำสัญญากับปีศาจ, เขาน่าจะรู้ว่าปีศาจตัวนั้นตายแล้ว พวกเราต้องรีบแล้วหล่ะ”
ลิงค์ อัญเชิญเฟนเรียร์สายลมและขึ้นไปนั่งก่อนที่จะช่วยดึง เอเลนอร์ ขึ้นมา จากนั้นเฟนเรียร์สายลมก็พุ่งออกไปเหมือนกับลมกรดที่รุนแรง, ตรงไปยังหมู่บ้านเกาลัดตามการนำทางของ เอเลนอร์
…
หมู่บ้านเกาลัด
เอเลน่า รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ในฐานะผู้หญิงชาวบ้าน, เธอกำลังทอผ้าโดยใช้เครื่องปั่นด้ายในห้องของเธอ
เพื่อที่จะเล่นให้ได้หลายบทบาท, เธอจึงต้องเรียนรู้ทักษะมากมาย ซึ่งการทอผ้านั้นเป็นทักษะจำเป็นที่หญิงชาวบ้านทุกคนจำเป็นต้องรู้ และในฐานะนักแสดงผู้เจนจัด, แน่นอนว่าเธอเชี่ยวชาญเป็นอย่างดี
เครื่องปั่นด้ายหมุนด้วยจังหวะปกติ, แต่จิตใจของ เอเลน่า ไม่ได้จดจ่ออยู่กับกิจกรรมในตอนนี้ของเธอเลย
สี่วันก่อน, ปีศาจพบคนที่แอบมองเธอ เขาไม่ได้กลับมาหลังจากไล่ตามไปเป็นเวลานานมาก ซึ่งมันเริ่มทำให้รู้สึกแปลกๆ
“หรือว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น?” เอเลน่า รู้สึกไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม, เธอต้องรักษาความเยือกเย็นของเธอไว้และไม่แสดงสัญญาณที่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอได้ บทบาทในฐานะหญิงชาวบ้านของเธอจำกัดการเคลื่อนไหวของเธอเป็นอย่างมาก นอกจากนี้, เธอก็สูญเสียพลังทั้งหมดของเธอไปแล้วเนื่องจากการคืนชีพของเธอ
ในตอนนั้น, ร่างจางๆได้ปรากฏขึ้นในมุมมืดของห้อง น้ำเสียงที่นุ่มนวลดังเข้ามาในหัวของเธอ “เอเลน่า, ออกมาซะ ดาร์ล ตายแล้ว พวกเราถูกจับได้แล้ว”
นี่ทำให้ เอเลน่า ตกใจ เธอได้เห็นพลังของปีศาจเป็นคนแรก ใครกันที่สามารถฆ่าเขาได้ในป่าเกอร์เวนท์
อย่างไรก็ตาม, ตอนนี้ไม่มีเวลามาห่วงเรื่องนั้นแล้ว อันที่จริง, หลังจากที่รู้ว่า ดาร์ล ตาย, เธอก็รู้สึกใจเย็นอย่างคาดไม่ถึง จากนั้นเธอก็พูดออกมา “ลอนเดล, ไม่ต้องสนใจฉัน ตอนนี้ฉันไม่มีพลังคงทำได้แค่ถ่วงคุณเท่านั้นหล่ะ”
เธอยังตั้งใจจะออกไป อย่างไรก็ตาม, เธอไม่มีพลังและต้องแน่ใจว่า ลอนเดล ต้องการจะปกป้องเธอและพาเธอออกไปจริงๆ ถ้าเขาทิ้งเธอในระหว่างทาง, เธอคงจะตกอยู่ในปัญหา
“ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง? คุณเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์นะ คุณต้องมีชีวิตอยู่ หยุดลังเลได้แล้ว, มากับผมซะ!” เสียงนั้นแสดงถึงความมุ่งมั่น จากนั้นเขาก็เดินออกมาจากมุมมืดและเปิดเผยตัวตนของเขาออกมา เขาเป็นดาร์คเอลฟ์อายุประมาณ 25 ปี เขาดูธรรมดามากๆและดวงตาของเขาก็ไม่ได้มีสเน่ห์ชั่วร้ายตามปกติที่ดาร์คเอลฟ์ส่วนใหญ่มี อันที่จริง, มีร่องรอยของความซื่อสัตย์อยู่ในนั้น เขาดึงมือของ เอเลน่า และพุ่งออกจากห้องไป
“แต่ฉันจะถ่วงคุณนะ” เอเลน่า พูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน
ลอนเดล มีสีหน้าหลงไหลและรับปาก “ไม่ต้องห่วงนะครับ, ผมจะดูแลคุณให้ปลอดภัยต่อให้มันหมายถึงการสละชีวิตของผมก็ตาม!”
พอได้ยินคำพูดพวกนี้, เอเลน่า ก็ก้มศรีษะลงแล้วกระซิบอย่างอ่อนโยน “ขอบคุณนะ, ลอนเดล”
จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอคิด, ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่ซื่อจริงๆ
อย่างไรก็ตาม, ขณะที่ เอเลน่า กำลังรู้สึกพอใจ, เธอก็ไม่ได้ตระหนักเลยว่าดาร์คเอลฟ์ที่จับมือของเธอเอาไว้อย่างแน่วแน่นั้นกำลังจ้องมาที่เธอด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
คิดจะใช้เทคนิคอ่อยผู้ชายมาหลอกฉันหรอ? ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะเคารพอาจารย์เท่านั้น ถ้าฉันประสบความสำเร็จในการทำดีกับเธอ ถ้าฉันไม่… เธอก็เป็นแค่โสเภณีที่ใช้แล้วทิ้งเท่านั้นแหล่ะ, ลอนเดล คิดด้วยความรังเกียจ
