โรงแรมยักษ์หลับ
คำพูดของแมวดำทำให้ลิงค์ตกใจ เขาอดถามไม่ได้ “ต่อให้เราฆ่าอิเซนดิลันได้มันก็คงจะไร้ประโยชน์สินะ?”
“ใช่, มันสายเกินไปแล้ว” แมวดำส่ายหัวและให้คำตอบที่น่าเศร้า
ลิงค์ไม่สามารถยอมรับมันได้ “ต่อให้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์สร้างความเสียหายกับโลกฟิรุแมน, โลกก็สามารถซ่อมแซมตัวเองได้ มันจะไร้ประโยชน์ได้ยังไงกัน?”
แมวดำหัวเราะ “โฮ่ว, นักเวทย์, เจ้ารู้ดีใช้ได้เลยนะเนี่ย? แต่เจ้าต้องรู้นะว่ามีพิษอยู่แค่สองประเภท, ประเภทแรกจะทำให้คนอ่อนแอในขณะที่อีกประเภทนึงจะทำให้ถึงตาย ซึ่งเวทย์ศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นแบบหลัง”
พอเห็นว่าลิงค์ยังไม่ยอมแพ้, เขาก็พูดต่อ “งั้นข้าอธิบายแบบนี้เป็นไง โลกฟิรุแมนคือแก้วชิ้นนึง และเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ของข้าก็ทำให้เกิดรอยร้าวเล็กๆในแก้วใบนี้ มันอาจจะดูไม่เป็นอะไร, แต่หากโลกยังคงดำเนินต่อไป, รอยร้าวก็จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนมันปกคลุมทั้งโลก จากนั้นก็, ตู้ม, ฟิรุแมนจะแตกเป็นเสี่ยงๆเหมือนกับแก้ว ความแตกต่างระหว่างการที่อิเซนดิลันใช้เวทย์ชุบชีวิตหนึ่งครั้งหรือสิบครั้งนั้นก็เป็นแค่การทำให้โลกล่มสลายเร็วขึ้นเท่านั้นแหล่ะ”
“ไม่มีวิธีแก้ไขมันเลยหรอ?” ลิงค์ถาม
แมวดำส่ายหัว “ก็อาจจะมี, แต่มันเกี่ยวอะไรกับข้าหล่ะ? ก่อนหน้านี้ข้าอยากให้กรงนี้ถูกทำลาย แต่ถึงกระนั้น, ข้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
ลิงค์ขมวดคิ้วแน่น “พวกเรามีเวลาเหลืออยู่เท่าไหร่?” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น
แมวรู้สึกกลัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวแล้วจากนั้นก็ผ่อนคลาย นี่เป็นแค่มนุษย์, เขาไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก “ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้, อย่างมากที่สุดก็คงจะ 20 ปี ซึ่งนี่หมายความว่าต่อให้ข้าไม่ทำอะไรเลย, ข้าก็จะได้รับอิสระในอีก 20 ปีข้างหน้า”
พอพูดจบ, แมวดำก็รู้สึกมีความสุข เขาร้องเมี้ยวใส่ลิงค์สองสามครั้ง “มนุษย์, ต่อให้เจ้าฆ่าข้า, เจ้าก็มีชีวิตอยู่ได้นานกว่าข้าแค่ 20 ปีเท่านั้นแหล่ะ, แถมอย่างมากที่สุดเจ้าก็ฆ่าได้แค่ร่างเนื้อของข้า, หึหึ”
ลิงค์ก้มหัวในขณะที่ใช้ความคิด
เขาจะต้องหาวิธีซ่อมรอยแตกให้ได้ภายในเวลา 20 ปี และถ้าเขาทำไม่ได้, เกมส์ก็จะจบลง นั่นคือสถานการณ์ของเขาในตอนนี้
และในช่วงเวลาที่ว่านี้, เขาต้องห้ามไม่ให้อิเซนดิลันร่ายเวทย์ศักดิ์สิทธิอีกไม่อย่างนั้นอัตราความเสียหายก็จะเพิ่มขึ้น
ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้, ลิงค์มีทางเลือกอยู่สองทาง: ทางแรกคือหนีจากทุ่งสีทองและพามนุษย์สัตว์หนีไปด้วยเพื่อลดการปะทะกับอิเซนดิลัน แต่วิธีนี้ก็เป็นไปไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด
อิเซนดิลันมีพลังระดับตำนาน ถ้าใครกลายเป็นศัตรูของเขา, คนๆนั้นก็คงไม่สามารถหนีไปไหนได้ต่อให้พวกเขาต้องการก็ตาม นอกจากนี้, พวกมนุษย์สัตว์ก็ไม่ฟังคำสั่งของเขาด้วย
ถ้างั้นก็เหลือแค่หนทางที่สอง: นั่นก็คือฆ่าเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
และสำหรับแมวดำตัวนี้…ลิงค์ถอนหายใจออกมา เขาควรทำข้อตกลงกับเขาในช่วงเวลาที่สำคัญนี้
“นี่, เจ้ามัวยืนทื่ออะไรอยู่? กลัวรึไง?”
แมวดำหัวเราะ เสียงของเขาสดใสเหมือนกับเด็กผู้หญิง, และใบหน้าของเขาก็กลมบ๊อก ในตอนที่เขาพูด, หางของเขาก็จะส่าย, ทำให้เขาดูน่ารักมากๆ อย่างไรก็ตาม, นี่เป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานที่มีชีวิตอยู่มานานเท่าไหร่แล้วก็คงไม่มีใครทราบ ดังนั้นยิ่งเขาดูน่ารักเท่าไหร่, ลิงค์ก็ยิ่งมีความรู้สึกแปลกๆเท่านั้น
“ไม่ต้องกลัวหรอกหน่า, มนุษย์ จุดจบของโลกเป็นกระบวนการที่รวดเร็วมากๆ มันจะจบลงในไม่ช้า เจ้าจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย, และมันก็จบไปแล้วดังนั้นไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก แล้วก็ช่วยแบ่งปลามาให้ข้าหน่อยได้ไหม?”
ลิงค์ไม่ได้ปฏิเสธในครั้งนี้ เขาตักปลาใส่ถ้วยและวางมันหน้ากรง “ปลาหนึ่งถ้วยแลกกับหนึ่งชีวิตของอิเซนดิลัน”
แมวตกลงอย่างรวดเร็ว “ได้สิ!”
มันไม่ใช่ชีวิตของเขา, ดังนั้นเขาไม่สนใจหรอก มันก็แค่หมายความว่าเขาจะต้องรอนานขึ้นอีกสักนิดเขาถึงจะออกจากกรงได้ซึ่งเขาก็สามารถรอได้ ในตอนที่เขาชิมรสชาติปลา, เขาก็อดร้องเมี้ยวออกมาไม่ได้และเริ่มสวาปาม
เสียงของลิงค์ดังขึ้นอีกครั้ง มันไม่มีการเปลี่ยนโทนเสียงและมันก็ไม่ช้าเกินไปหรือเร็วเกินไป เขาแค่พูดอย่างเนิบๆ “ฉันจะให้นานะคอยติดตามแก นับจากนี้ไป, ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น, ถ้าฉันตาย, นานะก็จะเอามีดเจาะสมองแก ถ้าฉันเจ็บ, เธอก็จะแทงแกตรงจุดเดียวกับที่ฉันเจ็บ นานะ, จำได้ใช่ไหม?”
ความแข็งแกร่งของแมวดำนั้นธรรมดามากๆ, และนานะก็อยู่คนละระดับกันอย่างเห็นๆ การทำให้เขาเจ็บนั้นง่ายเหมือนกับการบี้มด
“นานะจะจำเอาไว้ค่ะ!” นานะพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก, และพยักหน้าอย่างจริงจัง
แมวดำตัวแข็งทื่อ เขารู้สึกกลัวมากๆขึ้นมาอย่างกระทันหัน, และแม้กระทั่งปลาแสนอร่อยก็ยังกลายเป็นไร้รสชาติไปเลย “มนุษย์, เจ้ามันโคตรชั่วร้ายเลย!”
นี่หมายความว่าต่อให้โลกล่มสลาย, เขาก็จะยังถูกฆ่าอยู่ดี ถ้างั้นการทำทั้งหมดนี้มันมีความหมายอะไรหล่ะ?
ลิงค์เล่นกับคทาแล้วยิ้ม “ถ้าฉันกำลังจะตาย, งั้นเราก็มาตายด้วยกันเถอะ”
“ข้ากินเสร็จแล้ว!” แมวดำใช้อุ้งมือตบชามปลากระเด็นไปด้านข้าง จากนั้นเขาก็วิ่งไปยังฝั่งนึงของกรง, ขดตัวเป็นลูกบอล, และคำรามกับตัวเองอย่างไม่พอใจ
ลิงค์ไปรับชามจากกรงโดยไม่สนใจความหัวร้อนของเขา จากนั้นเขาก็ใช้มือแห่งนักเวทย์ยกซุปปลาที่หกขึ้นมาในขณะที่พูด “อุปกรณ์ระดับพระเจ้าของราชินีแมงมุมลอร์ธ, อสรพิษทมิฬ, ได้เข้ามาในฟิรุแมนอีกแล้ว วิญญาณของมันกลืนกินสกิลที่แข็งแกร่งมากๆเข้าไป ฉันต้องการหาวิธีหยุดมัน”
“ไปซะ! อย่ามาพูดกับข้า!” แมวดำไล่
ลิงค์ไม่ได้หมดความอดทน เขาทำความสะอาดซุปแล้วพูดกับนานะ “จับตาดูมันให้ดีนะ ถ้ามันหนี, ก็แทงหัวมันให้ทะลุเลย นับจากนี้ไป, ห้ามให้มันอยู่ห่างจากฉันเกิน 100 ฟุต ถ้ามันทำหล่ะก็ให้ฆ่าทิ้งซะ นี่คือภารกิจที่สำคัญที่สุดของเธอในตอนนี้”
“เข้าใจแล้วค่ะ” นานะพยักหน้าและจ้องแมวตาไม่กระพริบ มันดูเหมือนกับว่าเธอพร้อมที่จะจ้องเขาจนถึงวันตาย
พอมั่นใจว่าลิงค์เดินไปที่ห้องแล้ว ไม่นานหลังจากที่เขานอนลง, “สาวน้อย” ก็เริ่มส่งเสียงร้องออกมาจากห้องนั่งเล่น “โถ่เว้ย! ไอหุ่นเชิดเวทมนตร์เส็งเคร็ง, ไอนักเวทย์ระยำ! ไอโลกฟิรุแมนเฮงซวย!”
ลิงค์พลิกตัวแล้วไม่สนใจเขาแล้วหลับต่อ
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกตลอดทั้งคืนนี้
เช้าวันต่อมา, พอลิงค์เปิดประตูห้องนอน, อีโลดิมก็เดินเข้ามาอย่างเชื่อฟัง เขาเอาหัวไปถูส้นเท้าของลิงค์แล้วร้องเมี้ยวอย่างน่าฟัง “นักเวทย์, เจ้าชนะ” เขาพูด “หาปลากะพงครีบราตรีมาทำอาหารดีๆให้ข้าแลกกับการบอกวิธีต่อกรกับอสรพิษทมิฬ”
ลิงค์ยิ้มในทันที เขาก้มไปลูบหัวแมว “ต้องให้ได้อย่างนี้สิ, เจ้าจิ๋ว”
แมวอยากจะเอากรงเล็บข่วนหน้าของลิงค์, แต่ดันมีหุ่นเชิดเวทมนตร์น่ากลัวยืนอยู่ข้างๆเขาพร้อมกับถือมีดอยู่ด้วย เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม
เขาทำได้แค่ร้องไห้ในใจ, โถ่วเว้ย, ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนฉลาดๆอย่างข้าจะล้มเหลวไม่เป็นท่าแบบนี้ เมื่อไหร่ข้าจะได้กลับหล่ะเนี่ย?
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ, ลิงค์ก็ไปกินอาหารเช้าในห้องโถงหลักของโรงแรม นานะยื่นแขนออกมา, แล้วแมวก็ถอนหายใจ เขากระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเธอและนานะก็อุ้มแมวเอาไว้, และเดินตามหลังลิงค์ไป
ช่างเถอะ, อย่างน้อยเธอก็น่ารัก ถ้ามีหุ่นเชิดเวทมนตร์หน้าตาน่าเกลียดมาอุ้มข้า, มันคงจะทรมานกว่านี้, อีโลดิมคิดอย่างเหนื่อยใจ
ในห้องโถงหลัก, ลิงค์เห็นมาโซสกับเฟลิน่า
พอเห็นแมวดำเชื่องๆ, มาโซสก็เบิกตากว้างมากจนแทบจะถลนออกมา “ท่านทำให้มันเชื่องได้ยังไงกันเนี่ย? มันไม่เหมือนกับเมื่อวานนี้เลยนะ”
นี่เป็นพระเจ้าใช่ไหม? เขาคิด พระเจ้าสามารถฝึกได้ด้วยหรอ?
ลิงค์ไม่ได้อธิบายวิธีการของเขาและแค่ยิ้มออกมาเฉยๆ “เฟลิน่า, เขาตกลงจะช่วยพวกเรา”
“จริงหรอ?” เฟลิน่ามีความสุข “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องมีวิธี”
เมี้ยว แมวดำถอนหายใจแล้วดิ้นดุกดิก เขานัวเนียหน้าอกของนานะเบาๆ พวกมันมีไม่เยอะเท่าไหร่, แต่พวกมันก็ยังนุ่มนิ่ม เขาสามารถจัดการพื้นที่ในนี้ได้
ลิงค์อยู่ในโรงแรมเป็นเวลาสองสามวัน เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเรียนรู้วิธียกเลิกเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ของอิเซนดิลันจากแมวดำอีโลดิม
แมวดำนั้นไร้พลัง, แต่เขาก็เฉียบคม, หลักแหลม, และมีความรู้สุดหยั่งถึง ถ้าเขาไม่ชั่วร้าย, เขาก็คงจะเป็นผู้ฝึกสอนนักเวทย์ที่เก่งที่สุดในโลกอย่างแน่นอน
น่าเสียดายที่, ชายคนนี้ชอบทำตัวมีเล่ห์เหลี่ยมแม้ว่าจะโดนคุกคามก็ตาม ลิงค์ต้องระวังตัวเอาไว้ในตอนที่สนทนากับเขา แม้ว่าเขาจะได้เรียนรู้อย่างมากมาย, แต่มันก็เหนื่อยมากที่ต้องระวังตัวตลอดเวลา
สามวันต่อมา, แมวดำก็รู้สึกพอใจในที่สุด “ในที่สุดเจ้าก็สามารถใช้สมองได้สักทีนะ ถ้าเจ้าใช้วิธีนี้, เจ้าก็จะสามารถต่อกรกับเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ที่ข้าสอนอิเซนดิลันได้”
“บางทีหล่ะนะ” ลิงค์ยังเต็มไปด้วยความสงสัย เขาไม่รู้ทฤษฎีที่อยู่เบื้องหลังเวทย์ศักดิ์สิทธิ์เลย การรู้ผลลัพธ์โดยที่ไม่รู้สาเหตุนั้นเป็นสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดในโลก เขาไม่สามารถเชื่อใจแมวดำตัวนี้ได้เลย
เรื่องของอิเซนดิลันลงตัวในที่สุด, แต่ลิงค์ก็ยังไม่ยอมให้แมวดำพักผ่อน เขาให้แมวเริ่มคำนวนพลังหลักของอสรพิษทมิฬต่อ”
เขามีข้อมูลที่ได้มาจากสตรีแห่งความจริงอยู่ ด้วยสิ่งนี้, แมวดำก็จะสามารถคำนวนความแข็งแกร่งของอสรพิษทมิฬได้ แต่ก็แน่นอนว่า, มันต้องใช้เวลา
ในขณะที่เขากำลังยุ่ง, โฮลุนก็กลับมา
ในตอนที่เขากลับมายังที่ที่ลิงค์พักผ่อน, เขาก็ตะโกน, “มาสเตอร์, ขวานของข้าอยู่ที่ไหน?”
ลิงค์กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ ในขณะที่มีนานะยืนอยู่ข้างโต๊ะพร้อมกับแมวขี้เบื่อ ฉากนี้สามารถจำกัดความได้ด้วยคำว่าเงียบสงบ
พอได้ยินเสียงประตูเปิด, ลิงค์ก็เอาคทาออกมาแล้วโบกมันเบาๆ จากนั้นขวานที่เก็บอยู่ตรงกำแพงก็ลอยไปหาโฮลุน
โฮลุนรับมันและศึกษามัน
ขวานนี้ดูคล้ายกับขวานอันเก่าของเขา, แต่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างแตกต่าง หลังจากที่ตรวจสอบดูอย่างละเอียด, เขาก็ตระหนักได้ว่ามันสวยงามกว่า, แต่เขาไม่รู้ว่ายังไง มันแค่รู้สึกเหมือนกับหน้าอกของภรรยาเจ้าเมือง, ชาร์ลอต พอมันมาอยู่ในมือ, เขาก็ไม่สามารถปล่อยมันได้
เขาลองหวดลมดู, และมันก็มีเสียงหวีดผ่านอากาศ น้ำหนักของมันกำลังดี, ไม่ต่างจากอันก่อนเลย อย่างไรก็ตาม, มันรู้สึกเข้ามือมากกว่า
หลังจากที่ลองเหวี่ยงลมอยู่สองสามครั้ง, เขาก็คันไม้คันมืออยากลองใช้มัน, ดังนั้นเขาจึงเจาะกำแพงหิน มีเสียงตุบเบาๆ, และขวานก็เจอกับแรงต้านบางอย่างก่อนที่จะหั่นกำแพงออก
โฮลุนมองไปที่กำแพง มีรอยตัดกว้างหนึ่งมิลลิเมตรในกำแพง พอลองสัมผัสหลุมดู, มันก็เรียบเหมือนกับแก้ว โฮลุนกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เขากอดขวานแน่นเหมือนกับว่ามันเป็นคนรักของเขา
“มาสเตอร์—”
“นายทดสอบเสร็จแล้วหรอ?” ลิงค์พูดขัด
“ครับ, ครับ, ข้าพอใจมาก”
“ดี ถ้างั้นก็ออกไปแล้วปิดประตูด้วยนะ” ลิงค์สบัดมือ มนุษย์สัตว์ตัวใหญ่คนนี้ส่งเสียงรบกวนมากเกินไป
“ครับ, ครับ, ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” โฮลุนพูดอย่างเหนียมอาย เขาออกไปจากห้องแล้วปิดประตูเบาๆ จากนั้นเขาก็กระโดดโลดเต้นตลอดทางจนกระทั่งออกจากโรงแรม และในที่สุด, เขาก็ไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้อีก, แล้วระเบิดออกมาเหมือนกับฟ้าผ่า
“5555, มา, มา, มาดูขวานของข้าสิ! ข้าจะบอกให้นะ, มันเหมือนกับอุปกรณ์ระดับพระเจ้าเลย! อวตาร์, มา, มาสิ, ดูอุปกรณ์ระดับพระเจ้าของข้า! นี่, หมอผี, มาดูขวานศักดิ์สิทธิ์ของข้าสิ!”
พอได้ยินแบบนี้, ลิงค์ก็เอามือกุมขมับ นี่มันน่าอายเกินไป ถ้านักเวทย์เสริมพลังมาได้ยินโฮลุน, เขาคงจะหัวเราะจนฟันร่วง
แมวดำก็ไม่สามารถทนมันได้ เขาเอามือไปเกาหนวดของเขาและเลียอุ้งมือ, จากนั้นก็พูดออกมา “เห้อ, มนุษย์สัตว์นี่มันโง่กันทุกตัวจริงๆ!”
