Chapter 373: คนแคระจอมดื่ม
“ดูแสงที่อยู่ข้างหน้านั่นสิ” คนแคระริเอลเรียก เขาวิ่งไปข้างหน้า
เขาตื่นเต้นมากหลังจากที่อยู่ในเหมืองนี้มาเป็นเวลาสองชั่วโมง ถ้าข่าวที่เขาหลงในเหมืองคนแคระกลับไปถึงมอเรีย เมืองหลวงของคนแคระหล่ะก็ เขาคงจะรู้สึกอับอาย อย่างมาก
ใช่แล้ว เขาต้องบอกมาสเตอร์ลิงค์กับมิลด้าให้เก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ
ลิงค์ร่ายเวทย์ไร้ร่องรอยในทันทีแล้วพูด “ถึงจะเจอทางออกก็รีบวิ่งออกไปไม่ได้นะ พวกเราจําเป็นต้องดูให้ดีก่อนว่า พวกเราอยู่ที่ไหน”
“ไม่มีปัญหา” ริเอลตอบกลับ เขาปรับการเคลื่อนไหวในขณะที่เขาวิ่งแล้วผ่านหัวมุมไปอย่างรวดเร็ว
มิลด้าอดส่ายหัวแล้วหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ “เขาเป็นคนตลกดีนะ ถึงจะแก่ขนาดนี้ก็ยังทําตัวเหมือนเด็กอยู่อีก”
ริเอลเป็นคนจริงจัง แต่หลังจากที่พวกเขาสนิทกันมากขึ้น เขาก็เริ่มผ่อนคลายและแสดงด้านที่มๆออกมา
ลิงค์ไม่รู้สึกว่านิสัยของเขาแปลกภายในเกมส์ เขาเจอกับคนแคระตลกๆมากมาย ถ้าคุณอยู่ในโรงแรมของคนแคระ คุณจะเห็นเรื่องที่น่าสนใจมากมายยกตัวอย่างเช่น คน แคระคนนึงเคยเผาหนวดตัวเองด้วยกล้องยาสูบของเขาแล้ว เทเหล้าเข้าไปอีกจากนั้นทั้งตัวเขาก็ลุกเป็นไฟ
คนแคระคนนึงเคยวิ่งไปใต้ท้องของมังกรเพื่อตรวจดูเพศของมังกรตัวนั้น มีคนแคระอีกคนเคยใช้ปืนยิงอาหารที่ลอยอยู่แล้วจบลงที่การทําอาหารบนโต๊ะเละเทะไปหมด มีกรณีที่น่าตกใจแบบนี้อยู่อีกมากมาย
แต่ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องเตรียมใจรับสถานการณ์ทุกรูปแบบเอาไว้หากมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนแคระ
“บ้าชะมัด ข้าพาตัวเองมาซวยจริงๆ!”
ในขณะที่ลิงค์กําลังจะพูด ก็มีเสียงร้องดังมาจากนอกอุโมง มันคือเสียงร้องอันแสนเจ็บปวดที่บีบรัดท้องไส้ และชวนให้หุบขากับบิดเป้าของตัวเองโดยไม่รู้ตัว
ลิงค์กับมิลด้ามองหน้ากัน พวกเขาไม่มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้น ริเอลวิ่งหนีกลับมาในขณะที่เขาวิ่ง เขาก็ส่งเสียงเรียก “ไม่นะ มีปีศาจอยู่ข้างนอก แล้วมันก็เห็นข้าด้วย”
ในตอนที่ราชาคนแคระริเอลวิ่งมา ลิงค์ก็เห็นว่าหัวของเขาเต็มไปด้วยโคลนสีดํา แล้วก็มีกลิ่นเหม็นๆที่ทําให้เขาดูน่าสะอิดสะเอียนด้วย
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” มิลด้าปิดจมูกแล้วร่ายเวทย์ทําความสะอาดเพื่อกําจัด “โคลน” บนหัวริเอล
ในขณะที่ริเอลเดินลึกเข้ามาในอุโมง เขาก็พูดขึ้น “อุโมง นี้นําทางขึ้นไปถึงทางออก ในตอนที่ข้าไปถึงที่นั่น ข้าก็เจอปีศาจเพลิงโฟดอร์ตัวนึงกําลังถ่ายหนักอยู่ ข้าคิดว่ามันกินอาหารผิดสําแดงบางอย่างเข้าไปไอหมอนั้นเหมือนกับ มนุษย์ปืนพ่นเลย ข้าไม่ทันสังเกตุ และมันก็หล่นมาโดนตัวข้า ข้าเผลอกลืนเข้าไปหน่อยนึงด้วย…ข้ารู้สึกหงุดหงิดมาก! ข้าก็เลยเอาค้อนฟาดตูดมัน ข้ามั่นใจว่าตอนนี้มันต้องได้รับบาดเจ็บหนักแน่ๆ และหลังจากนี้ก็คงจะมีปีศาจไล่ตามมาอีก รีบหนีกันเถอะ…อะอ้วกขยะแขยงชะมัด!”
“อี๋!” มิลด้าวิ่งไปกับริเอล เธอแค่อยากจะไปอ้วก
พอได้ยินเรื่องนี้ลิงค์เองก็รู้สึกไม่สบายคอเหมือนกัน หลังจากที่กลืนอ้วกลงไป เขาก็ถาม “อุจาระปีศาจเป็นพิษ ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?”
“ห้ะ พิษหรอ? ไม่แปลกใจเลยที่ตอนนี้ข้ารู้สึกเจ็บท้อง โอ้ย!” ริเอลก้าวพลาดแล้วสะดุด เขาร่วงลงไปและไม่สามารถบินกลับมาได้ใบหน้าของเขาเป็นสีคล้ําเหมือนกับว่าเขาโดนพิษร้ายแรง
ลิงค์รีบวิ่งไปช่วยเขา มิลด้ากลั้นหายใจต่อ เธอเอาขวดน้ําทิพย์เอลฟ์ออกมาแล้วส่งมันให้กับลิงค์จากที่ไกลๆ “เอานี เอามันให้เขาดื่มสิ”
ลิงค์ดึงจุกออกแล้วกรอกของเหลวสีเขียวใส่ปากของริเอล ตามที่คาดเอาไว้ ผลของยาปฏิชีวนะศักดิ์สิทธิ์ทําให้ริเอลเริ่มอาเจียนออกมาอย่างรุนแรง ของเหลวเหม็นๆสีดําถูกพ่นออกมาจากปากของเขา หลังจากที่อาเจียนออกมาทั้งหมดสามครั้ง เขาก็รู้สึกโล่งท้องในที่สุด
ริเอลเป็นนักรบเลเวล 7 และแข็งแกร่งมากๆ เขาไม่ได้โดนพิษเยอะมากและได้รับยาปฏิชีวนะอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเขาจึงฟื้นตัวได้หลังจากที่พักผ่อนไปครึ่งนาที
เขาส่ายหัวแล้วเอาเหล้าออกมาหนึ่งขวด เขาดื่มมันเพื่อล้างปาก แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ “ ขอบคุณนะ องค์หญิง” เขาพูดกับมิลด้า “ไอพวกปีศาจนี้มันโสโครกจริงๆ”
“พอเถอะ ตอนนี้ไปกันได้แล้ว!” มิลด้ารับไม่ไหวแล้วตอนแรกเธอคิดว่าคนแคระคนนี้เป็นเหมือนเด็ก แต่ตอนนี้เธอคิดว่าเขาเป็นไอห่วยแตกสุดจะทน
พอเห็นว่ามิลด้าไม่พอใจ ริเอลก็ยักไหล่ “ข้าเป็นคนกินมัน ข้ายังไม่เห็นบ่นเลย แล้วเจ้าโกรธเรื่องอะไรเนี่ย…. เอาเถอะ ข้าจะหยุดพูดแล้วไปกันเถอะ ข้าเห็นปีศาจหลาย ตัวกําลังเดินลาดตระเวนอยู่ข้างนอกดูเหมือนว่าพวกมันจะรู้แผนการของพวกเรานะ”
เขาเป็นคนเดินนําลึกเข้าไปในเหมืองส่วนลิงค์ มิลด้า แล้วก็นานะเป็นคนตาม
ในขณะที่พวกเขาวิ่ง นานะก็ถามด้วยความอยากรู้ “ริเอล อีนี่มีรสชาติเป็นยังไงหรอ?”
“นานะ!” มิลด้าตะโกนเธอใกล้จะระเบิดแล้ว
“นานะ หยุดพูดเถอะ” ลิงค์สั่ง
“ค่ะ” นานะไม่ได้พูดอะไรอีก
ริเอลไม่รู้ว่ามันรสชาติเป็นยังไง เขาวิ่งเต็มกําลังโดยไม่พูดอะไร คนแคระมีนิสัยที่แปลกประหลาดและเป็นคนตลก แต่พวกเขาจะเป็นคนที่ประสาทไวกับเส้นทางในถ้ําโดยธรรมชาติ เขาจํามันได้ทั้งหมดหลังจากที่เดินทางเพียงแค่ครั้งเดียว
ทั้งกลุ่มกลับมาที่เส้นทางตอนแรกอย่างรวดเร็ว และในที่สุด ริเอลก็หยุดที่อุโมงมืดๆแห่งนึง “พวกเรายังไม่เคยเข้าไปในเส้นทางนี้ ข้ามีความรู้สึกว่ามันลึกมากๆ และอาจจะนำไปสู่อันตรายได้ พวกเจ้าแน่ใจนะว่าพวกเราควรเข้าไปข้างใน?”
มิลด้ามองลิงค ที่พยักหน้าโดยไม่ลังเล “เข้าไปสิ แม่ทัพปีศาจคนนี้แข็งแกร่งมากๆ ถ้าพวกเราถูกจับตัวไปพบเธอ พวกเราต้องตายแน่ๆ”
“โอเค งั้นตามข้ามา” ริเอลไม่กล้าเผชิญหน้ากับคนที่กําลังจะเข้าสู่ระดับตํานาน เขาเบิกตากว้าง ถือขวานเอาไว้ในท่าป้องกัน แล้วเดินลึกเข้าไปในถ้ํามืด
ในอีกด้านนึง เสียงร้องของปีศาจเพลิงโฟดอร์ลอยมาจากที่ไกลๆ หลังจากนั้นสักพัก ปีศาจทีมนึงก็รีบวิ่งเข้ามา ในตอนที่พวกมันมาถึง ปีศาจเพลิงโฟดอร์ได้ตายไปแล้ว ท้องของมันถูกตีทะลุจากด้านหลัง และไส้ก็กระจายเกลื่อน มันเป็นฉากที่ดูน่าสลดมาก”
เห็นได้ชัดว่ามันคือการลอบโจมตี
มีรอยแตกกว้างสองฟุตอย่าข้างหลังเขา ปีศาจตัวนึง หมอบลงไปดูแล้วได้กลิ่นที่รุนแรง “อือหือ…กลิ่นเหมือนขี้เลย…แล้วก็ฟุดฟิดๆ มันน่าจะมีกลิ่นของคนแคระด้วยนะ ไอหนูพวกนั้นกําลังซ่อนตัวอยู่ใต้ก้อนหินพวกนี้เ”
“เจ้าเจอพวกหนูแล้วหรอ?” มีเสียงน่ารักถามขึ้น มันคือ ซาโรวินี
“องค์หญิง มีคนแคระปรากฏตัวที่นี่คนนึงและฆ่าโดเมนไปครับ”
ซาโรวินีเดินมาหา พอเห็นอบนก้อนหิน เธอก็ขมวดคิ้ว เธอเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดจมูกแล้วเริ่มตรวจสอบอย่างระมัดระวัง
“มีคนแคระพยายามจะออกมาจากตรงนี้จริงๆ…รอยเท้าตรงหินก้อนนี้ลึกมากๆ เขาคงใช้พลังหวดอย่างรุนแรง…เขาค่อนข้างแข็งแกร่ง น่าจะเป็นนักรบเลเวล 7 นี้น่าจะเป็นราชาคนแคระนะ….ข้ามีความรู้สึกว่าลิงค์อยู่กับเขาด้วย”
ซาโรวินีหัวเราะ เธอก้าวถอยหลังแล้วพูดกับปีศาจเพลิงโฟดอร์ที่อยู่ข้างๆเธอ “ทํารูให้ใหญ่กว่านี้แล้วกําจัดของเสียทั้งหมดซะ ข้าไม่อยากได้กลิ่นพวกนี้อีก แล้วก็เจ้ากับเจ้ามากับข้า พวกเราจะไปจับหนูกัน!”
“ครับ องค์หญิง”
ปีศาจเพลิงโฟดอร์เริ่มทํางานในทันที พวกเขาใช้กงเล็บ ออร่าต่อสู้ และเท้าของพวกเขาในการโจมตีหิน สําหรับพวกเขา หินแข็งๆนี้นุ่มเหมือนกับดิน
หลังจากที่ผ่านไปไม่กี่นาที รอยแตกเล็กๆนี้ก็กว้างขึ้นหลายเท่าตัว จากนั้น มันก็เผยให้เห็นอุโมงสูงสิบฟุตกว้างหกฟุต ปีศาจทั้งสองตัวที่ซาโรวินีเลือกนั้นเป็นปีศาจมิติ พวกมันสูงแค่เจ็ดฟุต ดังนั้นรูนี้จึงใหญ่พอสําหรับพวกมัน
“เอาหล่ะ เข้าไปกันเถอะ”
มีเสียงระเบิดดังมาจากข้างหลังพวกเขา ลิงค์กับคนอื่นๆมองหน้ากันแล้วเห็นสีหน้าตกใจของแต่ละคน
“พวกมันกําลังมา พวกเราต้องรีบแล้ว!” ริเอลเร่งฝีเท้าขึ้น ลิงค์ตามไปได้อย่างง่ายดายในขณะที่มิลด้าช้าลงเล็กน้อย เธอเปิดใช้เวทย์รวดเร็วดังชีต้าใส่ตัวเองอย่างไรก็ตาม เธอยังไม่ได้ฟื้นตัวเต็มที่และดูเหนื่อยล้ามากๆ
ลิงค์เห็นมันโดยไม่ได้ตั้งใจและรู้สึกเจ็บแปลบ “นานะ” เขาพูด “ช่วยแบกองค์หญิงมิลด้าให้หน่อยสิ”
“ไม่จําเป็นหรอก…เอางั้นก็ได้” มิลด้าปฏิเสธตามสัญชาตญาณ แต่เธอก็รู้สึกเหนื่อยมากจริงๆวิสัยทัศน์ของเธอพร่ามัว เธอรู้ว่าการถือทิฐินั้นมีแต่จะทําให้ทีมช้าลง ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเป็นการยอมรับ
นานะอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินต่อ
ลิงค์อยู่รั้งท้าย คอยกําจัดร่องรอยของพวกเขาให้สะอาด
พวกเขาเดินหน้าต่อไปยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ อุโมงก็ยิ่งกว้างขึ้นเท่านั้น แถมมันยังมืดขึ้นด้วย พวกเขาไม่สามารถมองทางข้างหน้าได้อย่างชัดเจน และมันก็น่าแปลก เพราะลมก็รุนแรงขึ้นด้วย
มันไม่ได้พัดมาจากข้างในอุโมง แต่มันกลับเล็ดลอดมาจากข้างหลังพวกเขาแทน ยิ่งพวกเขาเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ ลมก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเท่านั้น
วิ้วว วิ้วว ลมหอนนี้แทบจะทําให้พวกเขาเสียสมดุล มันให้ความรู้สึกเหมือนกับมีมือมาผลักพวกเขาไปข้างหน้า
ทันใดนั้นเอง ริเอลก็ร้องโอดโอย เขาก้าวพลาดแล้วเสียสมดุล ฟิ้ว ลมกรรโชกพัดเข้ามาจากนั้นมันก็พัดเขาไปข้างหน้า แต่นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมด เขาเขาร่วงลงไปต่อมันมืด มาก และพวกเขาก็มองไม่เห็นอะไรเลย
“เวทย์แสง!”
ฟูว! มีบอลแสงปรากฏขึ้น ให้ความสว่างกับอุโมง ลิงค์พบว่ามีหน้าผาใต้ดินอยู่ข้างหน้า ริเอลได้ถูกพัดตกลงไปแล้ว
พอเห็นว่าริเอลหายไปจากการมองเห็นของเขา ลิงค์ก็รีบร่ายเวทย์ใส่เขา “ลอย!”
แต่มันไม่ได้ผล!
ริเอลร่วงต่อไปด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ เขาดิ้นรนแล้วตะโกน “มีลมอยู่! ลมพัดลงมาเรื่อยๆเลย! ไม่นะ ท่านลอร์ดแห่งความรุ่งโรจน์ ข้าจะต้องตายแน่ๆ!”
