Chapter 377: นักเวทย์ระดับตํานานคนแรก
ครืด, ครืด
ริเอลลากคนหมดสติคนที่สีเข้ามาในพงหญ้าที่อยู่ข้างถนนที่มุ่งหน้าจากป่าสัตว์ใหญ่ไปยังหมู่บ้านใบไม้ผลิ
คนที่เดินผ่านไปมาคนนี้คือชายอ้วนหายาก เขาไม่ได้ตัวสูงมากนัก เกือบๆ 5.3 ฟุตและสวมผ้าคลุมลินินที่ดูสกปรก ริเอลถอนเสื้อของเขาออกแล้วเอามาใส่ ในขณะที่กําลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่, เขาก็คร่ำครวญออกมา “ข้า, ราชาแห่งขุนเขา, ได้กลายเป็นคนตัดไม้แล้ว สิ่งที่ข้าเคยทํามาในอดีตคู่ควรกับสิ่งนี้แล้วอย่างงั้นหรอ?”
ในที่สุดเขาก็สวมเสื้อผ้าเสร็จ ถุงเท้ากับรองเท้ายาวเกินไป เขาดูเหมือนกับตัวตลกในละครสัตว์และต้องม้วนแขนเสื้อ
ลิงค์เดินเข้ามา เขาโยนเศษเหรียญใส่ข้างๆชายอ้วนที่กําลังหมดสติอยู่แล้วพูด, “เอาหล่ะ, ตอนนี้พวกเราน่าจะเข้าไปในเมืองได้แล้วนะ”
ตอนนี้, ลิงค์สวมชุดเกราะหนังวัวเก่าๆ เขามีดาบสีแดงเรียบที่เอวของเขา ผมของเขายุ่งเหยิงและผูกเอาไว้ข้างหลังอย่างลวกๆ ส่วนนานะสวมชุดเกราะที่เอาเศษหนังมาเย็บต่อกัน เธอเก็บดาบระดับอีพิคที่ดูงดงามเอาไว้และถือแค่มีดจุดแตกหักที่ลิงค์ปรับแต่งให้
มิลด้าดูไม่เหมือนเดิมที่สุด เธอรวบผมของเธอและทําให้ดูกระเซอะกระเซิง ด้วยการฝืนทนกับความรู้สึกรังเกียจ เธอก็เอาดินมาลูบผม, ใบหน้า, คอ, และทุกๆส่วนที่เผยให้ เห็นผิว เธอสวมชุดเดรสสั้นและกางเกงเป้าถ่วงที่ผู้หญิงธรรมดาเค้าใส่กัน มีแม้กระทั่งรอยเย็บน่าเกลียดๆที่ก้นของเธอด้วย
ดินที่ปกคลุมผมอันเงางามและผิวหนังอันเปล่งปลั่ง และเสื้อผ้าบานๆที่เธอสวมได้ปกปิดความสวยงามของเธออย่างสมบูรณ์ ตอนนี้, เธอเป็นแค่เด็กสาวชาวบ้านที่ดูน่า ดึงดูดเล็กน้อย
“โอเค, นี่ก็น่าจะพอแล้ว ไปกันเถอะ”
ทั้งสี่เดินตรงไปยังหมู่บ้านใบไม้ผลิ แม้ว่ามันจะเป็นหมู่บ้าน, แต่มันก็มีขนาดพอๆกับเมืองทั่วๆไปของฟิรุแมน ถนนข้างนอกหมู่บ้านนั้นทั้งกว้างและราบเรียบ ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ส่วนใหญ่เป็นนักผจญภัยและดูเหมือนมนุษย์ มีพวกเอลฟ์และคนแคระอยู่บ้างประปราย แต่พวกเขาเหล่านั้นมักจะสวมปลอกคอสัมฤทธิ์หรือไม่ก็เสื้อผ้าขาดๆ พวกเขาดูน่าสมเพชอย่างถึงที่สุด
ความน่าเกลียดของกลุ่มลิงค์นั้นเป็นไปได้ด้วยดี ไม่มีใครมองพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆตลอดทางที่เดินผ่านมาราวกับว่าพวกเขาเป็นแค่คนเดินเท้าทั่วๆไป
ที่ทางเข้าหมู่บ้าน, การ์ดมองมาที่ลิงค์แล้วก็มิลด้าจากนั้นก็ริเอล “พวกมันเป็นทาสของเจ้าอย่างงั้นหรอ?” เขาถาม
“อ่า… ใช่ครับ, ทาสของข้าเอง” ลิงค์รีบพยักหน้า, แล้วตอบสนองอย่างรวดเร็วตามท่าทีของการ์ด
“แล้วทําไมพวกมันถึงไม่สวมปลอกคอหล่ะ?”
ระหว่างทาง, ลิงค์ได้รู้ถึงวัฒนธรรมของที่นี้มาบ้างแล้ว ตอนนี้, เขาพยักหน้าแล้วก็พูด “ข้าเพิ่งจะซื้อพวกมันมา แล้วข้าก็กําลังจะเอาไปสวมปลอกคอข้างในหมู่บ้านครับ”
อย่างไรก็ตาม, การ์ดก็ยังส่ายหัว “ทาสที่ไม่มีปลอกคอไม่สามารถเข้าหมู่บ้านได้!”
“หรอครับ, ถ้างั้นข้าควรจะทํายังไงดี?” ลิงค์ถาม เขาเห็นแล้วว่าการ์ดมีปลอกคอแขวนอยู่ที่เอว
ตามที่คาดเอาไว้, การ์ดเอาปลอกคอพวกนี้ออกมา “สามเหรียญต่อนึงอัน ถ้าเจ้าไม่สวมให้พวกมัน, ก็จะถือว่าทาสของเจ้ากําลังฝ่าฝืนกฏ! และหมู่บ้านใบไม้ผลิก็มีสิทธิลงโทษทาสทุกคนที่ฝ่าฝืนกฏ!”
มันก็แค่ปลอกคอสัมฤทธิ์สองอัน; มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ลิงค์มีเงินของที่นี่อยู่, โดยเอามาจากคนที่พวกเขาทําให้หมดสติ อย่างไรก็ตาม, เขามีอยู่แค่สองเหรียญ และเขาก็ไม่สามารถเอาเหรียญจากอาณาจักรนอร์ตันมาใช้ได้เช่นกัน ดังนั้น, เขาจึงแอบสร้างก้อนทองขึ้นมาอย่างลับๆแล้วส่งมันให้การ์ดพร้อมกับเหรียญ “ข้ามีแค่เท่านี้ พอรึเปล่าครับ?”
การ์ดไม่ได้จู้จี้มาก เหรียญทองหรือก้อนทองนั้นไม่ว่าอันไหนก็เหมือนกันและลิงค์ก็ให้มากกว่าที่จําเป็นอย่างเห็นได้ชัด เขาลองชั่งน้ำหนักเหรียญทองแล้วยิ้มออกมา, พร้อมกับส่งปลอกคอสองอันให้กับลิงค์ “เอาไปสิ ทาสที่คนซื้อมาในช่วงนี้ค่อนข้างป่าเถื่อน, เจ้าต้องเข้มงวดหน่อยนะ อย่าอ่อนข้อง่ายๆหล่ะ!”
ภายใต้การจ้องมองของการ์ด, ลิงค์ก็เอาปลอกคอสวมมิลด้ากับริเอล ซึ่งมันแปลกมา, ปลอกคอนี้ดูเหมือนกับปลอกคอสัมฤทธิธรรมดาๆ แต่พออยู่บนคอพวกมันก็ปิดแน่นไม่เหลือตะเข็บในทันที สีหน้าของมิลด้ากับริเอลแปลกไปและลิงค์ก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่นี่เป็นประตูเมือง, และการ์ดก็อยู่ที่นี่ เขาไม่สามารถพูดอะไรได้และทําได้แค่เดินเข้าไปข้างใน
ภายในเมือง, มิลด้าพูดออกมา “แหวนนี้แปลกจังเลย พลังของข้าถูกปิดผนึกอย่างสมบูรณ์”
“ข้าก็เหมือนกัน, ข้าไม่สามารถใช้ออร่าต่อสู้ได้เลย!”
ก่อนหน้านี้ลิงค์ได้ตรวจสอบปลอกคอดูแล้ว เขาไม่ได้สังเกตุเห็นอะไรผิดปกติเลยและรู้สึกประหลาดใจที่พบว่ามันมีผลนี้อยู่ พอคิดได้ซักพัก, เขาก็พูดออกมา “หลังจากที่พวกเราหาโรงแรมได้, ฉันจะดูให้ละเอียดอีกทีนะ”
ถนนของหมู่บ้านใบไม้ผลินั้นค่อนข้างพลุกพล่าน มีผู้คนเดินผ่านไปมาเหมือนกับนอกหมู่บ้าน ส่วนใหญ่เป็นมนุษย์; มีเอลฟ์กับคนแคระอยู่บ้าง, แต่พวกเขาทุกคนต่างก็เป็นทาส และพวกเขาทุกคนก็สวมปลอกคอสัมฤทธิ์อยู่: ไม่มีข้อยกเว้น
มีร้านค้าอยู่มากมายริมฝั่งถนน-ของใช้ประจําวัน, อาวุธ, เสื้อเกราะ, อุปกรณ์เวทมนตร์, และอื่นๆ ลิงค์มองไปที่ร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์อยู่บ้างและพบว่าทักษะฝีมือนั้นคล้า ยกับปัจจุบัน นอกจากวิธีการและรูปแบบการเสริมพลังแล้ว, ก็ไม่มีอะไรที่พิเศษเลย
โดยเฉพาะเรื่องวัตถุดิบ, วัตถุดิบหายากในฟิรุแมนก็หายากสําหรับที่นี่เช่นกัน
“อย่างน้อยพวกเราก็ไม่ต้องอดอยากหล่ะนะ” ลิงค์มีวัตถุดิบหายากและเหรียญทองอยู่มากมายในที่เก็บของต่างมิติของเขา, จากราคาที่เขาเห็น, ของๆเขาน่าจะมีค่าอย่างน้อย 10,000 เหรียญ ซึ่งพวกเขาสามารถใช้ชีวิตด้วยการขายวัตถุดิบได้
ในขณะที่เดิน, ร้านหนังสือก็ปรากฏขึ้น ดวงตาของลิงค์เป็นประกาย “เข้าไปดูกันเถอะ”
หนังสือนั้นเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดในการทําความเข้าใจกับโลก
ทั้งกลุ่มเดินเข้าไปข้างใน, แต่ที่ประตู, ก็ได้มีคนงานมนุษย์คนนึงเข้ามาหยุดพวกเขาเอาไว้ “ท่านครับ, ทาสไม่สามารถเข้าร้านหนังสือได้ ให้พวกเขารออยู่ข้างนอกจะได้ไหมครับ”
ลิงค์ขมวดคิ้ว เกิดอะไรขึ้นกับโลกนี้เนี่ย? นี่พวกเขาแบ่งชนชั้นกับทาสอย่างโหดร้ายขนาดนี้เลยหรอ?
เขาพูดกับมิลด้าและริเอลเชิงบังคับ “รอฉันอยู่ที่นี่ เดียวฉันจะรีบออกมา นานะ, เธอเองก็รอฉันอยู่ที่นี่นะ”
ภายในร้านหนังสือ, ลิงค์เดินดูรอบๆและพบสารานุกรมของอาราอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ซื้อมันเสร็จ, เขาก็เดินออกมาแล้วพูด “ตอนนี้ไปหาโรงแรมกันเถอะ”
ตอนนี้มิลด้ากับริเอลหัวเสียแล้ว โลกนี้โหดร้ายเกินไปสําหรับพวกเขา มีการแบ่งชนชั้นอยู่ทุกที่เมื่อสักครู่นี้, พวกเขาเห็นเอลฟ์คนนึงถูกเจ้านายทําร้ายจนตาย และคนรอบๆก็ไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ มันเหมือนกับว่านี่เป็นเพียงเรื่องปกติ
มันน่ากลัว พวกเขาทําได้แค่อยู่ใกล้ๆลิงค์
หลังจากที่เดินไปได้อีกสักพัก, ลิงค์ก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาแปลกๆ
“นี่, เจ้าเคยได้ยินมาไหม? ดูเหมือนว่านักเวทย์ร็อกแฮมกําลังจะรับนักเวทย์ฝึกหัดอีกแล้วหล่ะ”
“เหอะ, ฝึกหัดบ้าบออะไรกัน พวกนั้นก็แค่ทํางานให้เขาโดยที่แทบไม่ค่อยได้เรียนรู้อะไรตลอดสามปีเท่านั้นแหล่ะ เสียเวลาจะตาย”
“ก็จริงนะ ข้าไม่เคยเห็นคนที่ขี้เหนียวกว่านักเวทย์ร็อกแฮมเลย เขาเป็นทาสเงินอยู่สมบูรณ์!”
ลิงค์รู้สึกสนใจจากบทสนทนาพวกนี้, เขาได้รับข้อมูลสําคัญสองอย่าง อย่างแรก, นักเวทย์ร็อกแฮมเป็นบุคคลสําคัญ และมีชื่อเสียงมากๆ อย่างที่สอง, เขามีชื่อเสียงที่ไม่ได้ เขาเป็นคนขี้งกและไม่ค่อยมีนักเวทย์ฝึกหัด
ในสถานที่แปลกๆนี้, แค่ทหารรับจ้างก็มีเลเวล 7 หรือ 8 แล้ว บางส่วนมีเลเวล 9 ด้วยซ้ำไป ในฐานะคนนอก, เขาไม่รู้อะไรเลยและสามารถเจอปัญหาได้อย่างง่ายดาย ซึ่งมันจะปลอดภัยกว่ามากถ้ามีคนคอยสนับสนุน
พอคิดได้แบบนี้, ลิงค์ก็เดินไปหาคนที่คุยกันอยู่ “เอ่อท่านครับ” เขาพูด “ข้าเป็นนักเวทย์จากนอกเมือง และไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่เท่าไหร่. เมื่อสักครู่ท่านบอกว่านักเวทย์ร็อกแฮมกําลังมองหานักเวทย์ฝึกหัดอยู่ใช่ไหมครับ?”
ทั้งสองคนมองหน้ากัน, แล้วคนนึงก็หัวเราะ “ท่านคนแปลกหน้า, ข้าขอแนะนําให้ยอมแพ้กับเรื่องนี้จะดีกว่านะ ร็อกแฮมไม่ใช่คนที่จะจัดการด้วยได้ง่ายๆหรอก”
“ถ้าเจ้าสามารถเรียนรู้อะไรจากเขาได้, เจ้าก็เอานี่ไปเลย!” ชายอีกคนยกนิ้วโป้งให้เขา
ลิงค์ยิ้มแล้วถามต่อ “ท่านช่วยบอกที่อยู่ของเขาให้หน่อยได้ไหม?”
ชายคนนึงชี้ไปที่ใจกลางหมู่บ้าน แล้วพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “เจ้าไม่ต้องมองหาหรอก เห็นนั่นไหม, หอคอยสูงๆที่อยู่กลางหมู่บ้านนั้นคือเลือด, หยาดเหงื่อ, และน้ำตาของร็อกแฮม”
ลิงค์มองตาม มีหอคอยสูงๆที่มีรูปแบบแตกต่างจากอาณาจักรนอร์ตันโดยสิ้นเชิงอยู่ มันคือหอคอยกลมสีขาว, เหมือนกับเสาตะเกียงจากโลก
ในตอนที่เขามองกลับไป, สองคนนั้นก็เดินจากไป พร้อมกับหัวเราะเบาๆ พวกเขามองมาที่ลิงค์เหมือนกับว่าเขาเป็นคนโง่
มิลด้าเดินขึ้นมาแล้วกระซิบ “เจ้ากําลังวางแผนจะพึ่งพาเขาอยู่หรอ?”
เธอเป็นเจ้าหญิงและคุ้นเคยกับเทคนิคเหล่านี้มากที่สุด เธอรู้เจตนาของลิงค์อย่างเห็นได้ชัดหลังจากได้ฟังคําถามของเขา
ลิงค์พยักหน้า “ที่นี่อันตรายเกินไป พวกเขาโหดร้ายกับทาสและเป็นพวกหัวรุนแรงด้วย พวกเขาอาจจะไม่ได้ใจดีกับมนุษย์เหมือนกัน พวกเราไม่มีอํานาจหรือพลังในที่แห่งนี้ ถ้าพวกเราไปพัวพันกับเรื่องไม่ดีเข้า, มันจะแย่เอาได้”
ถ้านี่เป็นฟิรูแมน, มันก็เหมือนกับหมู่บ้านห้วยไม้, ซึ่งลิงค์ไม่ได้กังวลเรื่องพวกนี้เลย เพราะในอาณาจักรนอร์ตัน, กฎหมายยังมีผลอยู่, แต่ที่นี, ลิงค์ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด เขารู้สึกไม่ปลอดภัยตลอดเวลา
มิลด้าพยักหน้า “ก็คงจะเป็นแค่ทางออกเดียวหล่ะนะ”
มันเพิ่งจะเป็นเวลาบ่ายสอง ซึ่งยังเป็นช่วงสายๆอยู่, ดังนั้ พวกเขาจึงเดินไปยังหอคอยทรงกลมที่อยู่กลางหมู่บ้าน หมู่บ้านใบไม้ผลิไม่ได้ใหญ่มาก หลังจากผ่านไปประมานยี่สิบนาที, ทั้งกลุ่มก็มายืนอยู่ข้างหน้าหอคอย
ด้วยการมองจากรั้ว, พวกเขาเห็นว่าหอคอยนี้เป็นแค่ส่วนเล็กๆของสนามเวทมนตร์ ยังมีตึกที่สวยงามอื่นๆอยู่อีกมากมายและสวนจตุรัสขนาดยักษ์ มีนักเวทย์หลายคนเดินอ ยู่ตรงจตุรัส, ซึ่งทุกคนต่างก็ดูเคร่งเครียด
“มันดูเหมือนกับโรงเรียนเวทมนตร์เลย” มิลด้าพูด
ริเอลตัวเล็กเกินกว่าที่จะเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน พละกําลังของเขาถูกผนึกเอาไว้ดังนั้นเขาจึงทําได้แค่กระโดดขึ้นลง “บอกข้ามาที่สิว่าข้างในเป็นยังไงบ้าง”
ทันใดนั้นเอง, ลิงค์ก็รู้สึกขึ้นมาว่ามีคนกําลังจ้องมาที่เขาอยู่ เขาหันกลับมาแล้วเห็นชายแก่หนวดขาวที่กําลังสวมหมวกแหลม พอเห็นว่าลิงค์มองมาที่เขา, ชายแก่คนนั้นก็ถามด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหนุ่ม, เจ้าอยากเรียนเวทมนตร์จากข้าอย่างงั้นรึ?”
ลิงค์ตัวสั้นในทันที เขารู้สึกได้ถึงออร่ามานาที่รุนแรงจากชายแก่คนนี้ มันแทบจะไร้ที่สิ้นสุด เมื่อมายืนอยู่เบื้องหน้าเขา, มันรู้สึกเหมือนกับหลุมดํา พลังดึงดูดมานานี้ทํา ให้คนปวดหัวได้เลย มันบอกลิงค์ได้อย่างชัดเจนว่าชายแก่คนนี้คือนักเวทย์ในตํานานที่แท้จริง!
นี่คือนักเวทย์มนุษย์ระดับตํานานคนแรกที่ลิงค์ได้พบหลังจากที่เข้ามาในฟิรุแมน!
