มีความแตกต่างมากมายระหว่างแผนที่ของโลกจริงกับแผนที่ของโลกในเกมส์ แม้ว่าสถานที่สำคัญทั้งหมดหลักๆแล้วจะอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน, แต่ก็มีสิ่งที่ผิดจากเดิมไปอย่างมากในรายละเอียดปลีกย่อยระหว่างแผนที่ทั้งสอง
ทั้งหมดที่ ลิงค์ รู้คืออ่าวเสียงสะท้อนตั้งอยู่ที่ด้านตะวันออกของป่าเกอร์เวนท์ แต่ว่าจะไปยังไงนั้น, ลิงค์ ไม่รู้เลย
ภายในเกมส์, ไม่ได้มีพันธุ์ไม้ที่เขียวชะอุ่มขนาดนี้ ไม้พุ่มเติบโตจนสูงกว่าผู้คน, ต้นไม้หนามแตกกิ่งก้านสาขาไปทั่ว สำหรับคนที่มาจากโลกที่ทันสมัยนั้น, การเดินเข้าไปในป่าก็ไม่ได้แตกต่างอะไรไปกับการเดินเข้าไปในเขาวงกตที่แสนอันตราย
โชคดีที่, แจ็คเกอร์ กับคนที่เหลือมีประสบการณ์ในการเป็นทหารรับจ้าง พวกเขารู้หน้าที่ในการใช้ชีวิตและรู้วิธีการดูแผนที่
ในการเดินทาง, แจ็คเกอร์ มักจะเป็นคนที่เดินนำหน้าเสมอ, ตามติดมาด้วย ลูซี่, จากนั้นก็ ลิงค์, และคนสุดท้ายก็นักธนู กิลเดิร์น
นี่เป็นการจัดตำแหน่งของ ลิงค์, และเขาก็มีเหตุผลในการทำอย่างนี้
เขาพึ่งจะพบกับกลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มนี้ได้ไม่นาน แม้ว่าพวกเขาจะดูเหมือนกับกลุ่มคนที่น่าเชื่อถือ แต่ ลิงค์ ก็รู้ว่าไม่มีอะไรที่สุดหยั่งถึงไปมากกว่าหัวใจมนุษย์, ดังนั้นเขาคิดว่ามันจะฉลาดกว่าถ้าระวังตัวเอาไว้ก่อน แจ็คเกอร์ กับ ลูซี่ เป็นคนเก็บตัวทั้งคู่, ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ยากสำหรับ ลิงค์ ที่จะคาดเดาความคิดของพวกเขา, ส่วน กิลเดิร์น นั้นแตกต่าง เขามักจะเป็นคนที่เปิดเผยและไม่อ้อมค้อม, ดังนั้น ลิงค์ จึงรู้ความคิดของเขาดีแม้ว่าเขาจะหุนหันพลันแล่นเป็นบางครั้งก็ตาม, กิลเดิร์น ไม่มีเจตนาที่น่ากลัวอย่างแน่นอน กิลเดิร์น จึงเป็นคนๆเดียวที่ ลิงค์ ไว้ใจให้เดินตามหลังเขา
แต่ในขณะที่ ลิงค์ สงสัยพวกทหารรับจาก, ลิงค์ ก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าพวกทหารรับจ้างเองก็สงสัยในตัว ลิงค์ เช่นกัน นักเวทย์คนนี้แข็งแกร่งอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็เป็นคนที่ลึกลับมากเช่นกัน— ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่พวกเขาจะกังวลเกี่ยวกับตัวเขา เพราะพวกเขาไม่รู้ว่า ลิงค์ จะทรยศพวกเขา, วางกับดักหรือฆ่าพวกเขาหลังจากที่ภารกิจจบลงรึเปล่า
มันเป็นราวกับว่าพวกเขาทุกคนดึงความตึงเครียดที่รัดแน่นอยู่ในหัวใจของพวกเขาออกมา
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการเดินทาง ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียดที่แต่ละฝั่งต่างก็ระวังตัวกัน จนกระทั่งพวกเขามาถึงระยะประมาณ 200 หลา ใกล้กับอ่าวเสียงสะท้อน
มีต้นซิงโคนายักที่สูงเกือบ 200 ฟุตอยู่ต้นนึง ลำต้นของมันใหญ่พอที่จะให้คนสามคนกอดมันโดยที่มือของพวกเขาไม่สัมผัสกัน มันมีร่มไม้ที่หนาแน่นมาก, ดังนั้นพวกเขาทั้งสี่จึงปีขึ้นไป, ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มของมัน, และสอดแนมอ่าวจากตรงนั้น
ทางเข้าอ่าวถูกขวางเอาไว้ด้วยก้อนหินขนาดยัก เถาวัลย์หนาปกคลุมไปทั่วหินก้อนนั้น, และพุ่มไม้หนาก็โตขึ้นที่ฐานของหินก้อนยัก มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมองผ่านเข้าไปจนเห็นตำแหน่งที่แน่นอนของทางเปิดอ่าว
กิลเดิร์น ชี้ให้ ลิงค์ ดู “ทางเข้าอยู่ใต้ก้อนหินนั่น, มันอยู่ใต้เถาวัลย์หนานั่น เจ้าเห็นไหม?”
ลิงค์ ชำเลืองมองอย่างใจจดใจจ่อ ในที่สุด, เขาก็สามารถร่างภาพของถ้ำมืดที่อยู่ข้างหลังเถาวัลย์หนาทึบพวกนี้ได้
“นั่นคือจุดซ่อนสินะ” ลิงค์ อดที่จะอุทานออกมาไม่ได้ จากนั้นเขาก็ถาม แจ็คเกอร์ “ในเมื่อไม่มีทางที่คุณจะมองเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในนั้นจากข้างนอก, แล้วคุณรู้จำนวนคนที่อยู่ในนั้นได้ยังไง?”
แจ็คเกอร์ อธิบาย “หลังจากผ่านไปช่วงเวลานึง, จะมีคนนำพวกผลไม้และเครื่องเทศสดๆเข้าไปในอ่าว ผลไม้ดูไม่น่าเชื่อถือเพราะมันเน่าง่ายเกินไป แต่สำหรับเครื่องเทศพวกกระเทียม, หัวหอม, พริกไทย และอื่นๆ, อัตราการบริโภคของพวกมันคงที่กว่า แล้วพอคำนึงถึงรสนิยมของผู้คนรอบๆป่าเกอร์เวนท์, จากอัตราการบริโภคเครื่องเทศ, พวกเราคิดว่าพวกมันน่าจะมีประมาณ 100 ถึง 150 คนได้ จากนั้นพวกเราก็เอาข้อมูลนี้มาผนวกกับการสังเกตุอื่นๆ, พวกเราก็จะสามารถประมาณการจำนวนคนทั้งหมดที่อยู่ข้างในได้ค่อนข้างแม่นยำ”
ลิงค์ ฟังจากนั้นก็พยักหน้าแล้วพูด, “นั่นฟังดูมีเหตุผลนะ”
เขาวิเคราะห์ทางเข้าอ่าว, จากนั้นก็ถามขึ้นมาอีก, “มีจุดซ่อนตัวของพวกมันอยู่แถวๆนี้อีกไหม?”
แจ็คเกอร์ ส่ายหัว “โจรพวกนี้มั่นใจว่าไม่มีใครสามารถพบที่ซ่อนของพวกมันได้, ดังนั้นพวกมันก็เลยไม่มีจุดซุ่มอื่นข้างนอกอ่าว และ ลูซี่ ก็บอกข้าว่าเธอรู้สึกได้ถึงออร่าแปลกๆรอบทางเข้า, ราวกับ…ราวกับว่ามีเวทย์ตรวจจับบางอย่างอยู่ตรงนั้น” ลิงค์ ประหลาดใจ, เขาหันไปหา ลูซี่ แล้วถาม “ออร่าแปลกๆนี่, คุณรู้สึกถึงมันได้ด้วยหรอ?”
คนบางคนเกิดมาพร้อมกับความสามารถโดยธรรมชาติในการรู้สึกถึงออร่าของมานา นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก, ในความเป็นจริง, มันคือหนึ่งในพรสวรรค์ทางด้านเวทย์มนตร์ตามธรรมชาติ พูดอีกนัยนึงก็คือ, ลูซี่ จะมีศักยภาพอย่างมากถ้าเธอกลายเป็นนักเวทย์
แต่ก็แน่นอนว่า, ลูซี่ เป็นแค่สามัญชน, ถึงเธอจะเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์, แต่เธอก็ไม่มีเงิน, และไม่มีใครแนะนำเธอหรือบอกเธอว่าเธอมีพรสวรรค์พิเศษ เธอจึงจบลงด้วยการเป็นแค่ทหารรับจ้างธรรมดาๆที่บังเอิญสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเวทย์มนตร์เท่านั้น
การอ้างว่าตัวเธอรับรู้ถึงเวทย์มนตร์ได้ต่อหน้านักเวทย์ที่แท้จริงนั้นเป็นเรื่องที่ ลูซี่ ทำอย่างระมัดระวัง, แต่เธอก็ยังคงพยักหน้าเป็นการยอมรับ, “ฉันสามารถรู้สึกถึงมันได้ด้วยวิธีการอะไรบางอย่าง, แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะ”
กิลเดิร์น พูดเสริม, “เธอแม่นจริงๆนะ, พวกเรานับไม่ได้แล้วว่าพวกเรารอดชีวิตมาได้กี่ครั้งเพราะการรับรู้ของเธอ”
ลูซี่ จ้องไปที่เขา, แล้วใบหน้าของเธอก็เริ่มมีสีแดงระเรื่อ, ตอนนี้เธอรู้สึกเขินมากขึ้น
ลิงค์ ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจขนาดนั้น ในเมื่อ ลูซี่ คิดว่ามีเวทย์มนตร์ตรวจจับอยู่ที่ทางเข้าอ่าว, เขาก็คิดว่าตรวจสอบดูสักหน่อยจะดีกว่า
เขาพิจารณามันอยู่ครู่นึง, จากนั้นก็ตัดสินใจใช้ 1 โอมนิพ้อยท์ซื้อเวทย์มนตร์เลเวล 0
เวทย์ตรวจจับพื้นฐาน
เวทย์มนตร์เลเวล 0
ผล: ตรวจสอบออร่าในพื้นที่โดยอย่างคร่าวๆ, รวมทั้งออร่าจากมานา, ธาตุ, พลังลึกลับและอื่นๆ
หลังจากที่ซื้อเสร็จ, ลิงค์ ก็เริ่มร่ายเวทย์
ไม่จำเป็นต้องใช้คทาในการร่ายเวทย์นี้ เขากระพริบตาของเขาสองครั้งจากนั้นมานาก็ไหลเข้าไปในม่านตาของเขา แล้วแสงสีขาวจางๆก็แผ่ออกมาจากดวงตาของเขา ในเวลาเดียวกันนั้น, มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในทัศน์วิสัยของเขา
ทุกๆอย่างที่เข้ามาในสายตาของเขาจะมีแสงปกคลุมอยู่—พื้นเป็นสีเหลือง, ต้นไม้สีเขียว, หินถูกโรยด้วยออร่าแสงสีขาวของธาตุเหล็ก, และที่ทางเข้า, ลิงค์ ก็มองเห็นได้ว่ามันถูกปกคลุมด้วยชั้นของออร่าคริสตัลใสที่มองเห็นได้ลางๆ
ออร่านี้แทบจะไม่สามารถตรวจจับได้, มันบล็อคทางเข้าอ่าวเอาไว้อยู่, แสงของมันโปร่งใสเหมือนกับน้ำในลำธาร, สดใสและบริสุทธิ์, แต่ที่ขอบของมันแตกต่างกัน—มันเต็มไปด้วยออร่ามานา
มันเหมือนกับที่ ลูซี่ สงสัย, ทางเข้าอ่าวมีการร่ายเวทย์ตรวจจับเอาไว้
ในตอนที่เวทย์ตรวจจับพื้นฐานหมดลง, ลิงค์ หันไปหาทหารรับจ้างทั้งสาม, และเห็นดวงตาทั้งสามคู่, จ้องกลับมาที่เขาด้วยความเคารพ, จากนั้นเขาก็รับรู้ได้ว่า, คนที่ดวงตาฉายแสงออกมาได้นั้นต้องดูลึกลับมากๆ, และบรรยากาศที่ลึกลับนี้ก็เป็นธรรมดาที่จะไปกระตุ้นความกลัวและความเคารพ
ในขณะนั้น, ทหารรับจ้างทั้งสามคนลืมท่าทางที่งุ่มงามของ ลิงค์ ในตอนที่พวกเขาเจอเขาเป็นครั้งแรกไปโดยสิ้นเชิง ตอนนี้พวกเขายอมรับเขาในฐานะนักเวทย์ที่น่าเชื่อถือโดยสมบูรณ์แล้ว
“ท่านเห็นอะไรบ้าง?” ลูซี่ ถาม
ลิงค์ พยักหน้า “การรับรู้ด้านเวทย์มนตร์ของคุณแข็งแกร่งจริงๆ, พวกมันติดตั้งเวทย์มนตร์ไว้ที่ทางเข้าอ่าว”
กิลเดิร์น หัวเราะแล้วพูดขึ้นมาในทันที, “ข้าบอกแล้วเห็นไหม? สัมผัสของ ลูซี่ ถูกเสมอ”
ลูซี่ ดูดีใจ, และภูมิใจอยู่เล็กน้อย
เธอไม่มีประสบการณ์หรือความรู้ด้านเวทย์มนตร์เลย, แต่ตอนนี้มีคนที่เป็นนักเวทย์จริงๆยอมรับความสามารถของเธอในที่สุด, เธออดที่จะรู้สึกถึงคุณค่าของตัวเองไม่ได้ ถ้าข่าวเรื่องความสามารถของเธอถูกแพร่ออกไป, มันจะเป็นข้อได้เปรียบที่ดีสำหรับเธอที่จะได้ยืนอยู่อย่างโดดเด่นท่ามกลางเหล่าทหารรับจ้าง
นับแต่นี้เป็นต้นไป, เธอสามารถบอกคนอื่นได้แล้วว่าเธอสามารถรู้สึกถึงการมีอยู่ของเวทย์มนตร์ได้, และนักเวทย์ก็เคยให้การยอมรับในพรสวรรค์ของเธอด้วย เธอมั่นใจว่าทหารรับจ้างคนอื่นจะไม่ดูถูกเธออีก
วิคเตอร์ เป็นคนรอบคอบจริงๆ ไม่มีอะไรให้สังเกตุจากนอกอ่าวได้อีก, ดังนั้น ลิงค์ จึงบอกกับพวกทหารรับจ้างทั้งสามคนว่ามันถึงเวลาปีนลงจากต้นไม้แล้ว
พอเขาลงมาถึงพื้น, ลิงค์ ก็เริ่มร่ายเวทย์ใส่ แจ็คเกอร์ ในทันที
เขาชี้คทาไปที่ แจ็คเกอร์, จากนั้นออร่าที่เหมือนกับน้ำก็ปกคลุมร่างกายของ แจ็คเกอร์ มันขยับตั้งแต่หัวของเขาไปจนถึงเท้าของเขาจากนั้นก็ขึ้นลงอยู่สามครั้ง แล้ว ลิงค์ ก็แกว่งคทาของเขาไปทางพื้นที่อยู่ข้าง แจ็คเกอร์ แล้วออร่าก็ซึมเข้าไปในพื้น
ที่พื้น, ดินเริ่มขยับราวกับว่ามันมีชีวิต, หลังจากที่ผ่านไปครู่นึง, ก็มีกองเนินยื่นออกมาจากพื้นดิน ตอนแรกดินตั้งขึ้นมาเป็นแนวตรง, จากนั้นแข็นก็งอกออกมาจากมัน, จากนั้นก็ ขา, แล้วก็หัว, สุดท้ายก็ 5 อวัยวะประสาทสัมผัสบนหน้า แต่ละส่วนของร่างกายค่อยๆชัดเจนมากขึ้น, และเมื่อเวทย์มนตร์สิ้นสุดลง, อวตารที่ดูคล้ายกับ แจ็คเกอร์ ก็เผยออกมา อวตารทางกายภาพนี้มีทุกๆอย่างที่ แจ็คเกอร์ มี, รวมทั้งค้อนกับโล่ของเขาด้วย ถ้า แจ็คเกอร์ ตัวจริงกับร่างอวตารมายืนข้างกันหล่ะก็ ไม่มีทางที่จะบอกได้เลยว่าคนไหนเป็นตัวจริงคนไหนเป็นตัวปลอม
“วิเศษมาก” ทหารรับจ้างทั้งสามไม่สามารถละสายตาไปจากมันได้ สิ่งนี้ไม่ไกล้เคียงกับสิ่งที่พวกเขาเคยเห็นมาก่อนเลย
ลิงค์ ชี้คทาของเขาไปที่ทางเข้าอ่าว, แล้วสั่ง “เดินเข้าไปในอ่าวด้วยรูปแบบป้องกันซะ”
จากนั้น แจ็คเกอร์ ที่ถูกสร้างข้างขึ้นมาใหม่ก็หันไป, พร้อมทั้งยกโล่ของเขาขึ้นมา, ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ที่ไม่มีทั้งความกลัวหรือความหวาดหวั่น, มุ่งหน้าเข้าไปในอ่าว
ในเวลาเดียวกันนั้น, ลิงค์ บอกกับ แจ็คเกอร์ และคนที่เหลือ “ไปกันเถอะ, พวกเราจะไปรอที่ทางเข้าอ่าว, และเมื่ออวตารดึงดูดความสนใจของพวกโจรได้, พวกเราก็จะเริ่มเคลื่อนไหว!”
นี่คือแผนการที่รอบคอบของพวกเขา, และในแผนนี้, พวกเขามีความรับผิดชอบที่แตกต่างกัน
ลิงค์ คือหอกที่แหลมคมที่สุดในทีม, ดังนั้นเขาจึงมีหน้าที่ในการฆ่าฝ่ายตรงข้าม แจ็คเกอร์ กับ ลูซี่ จะยืนคุ้มกันอยู่ข้างๆ ลิงค์; งานของพวกเขาคือการปกป้องเขาจากการถูกยิงด้วยธนูที่หลงมา และในส่วนของนักธนู กิลเดิร์น เขาจะคอยสนับสนุนในการฆ่าพวกที่หลุดรอดมาได้
ลิงค์ เห็น แจ็คเกอร์ ตัวปลอมเดินไปถึงก้อนหิน, จากนั้นร่างอวตารก็เดินเข้าไปในอ่าวอย่างไม่สนใจใยดี ลิงค์ โบกมือของเขาแล้วพูด “ไปกันเถอะ, พวกเราจะตามเขาไป”
จากนั้นทหารรับจ้างทั้งสามคนก็มาล้อมรอบ ลิงค์, แล้วพวกเขาก็บุกเข้าไปในอ่าว
ระหว่างทาง, ลิงค์ โบกคทาของเขาไปที่ทหารรับจ้างแต่ละคน ทันใดนั้น, ชั้นของออร่าที่สดใสก็ปกคลุมร่างกายของพวกเขาทั้งสาม
เวทย์มนตร์เลเวล 1: รวดเร็วดั่งแมว
ผล: ช่วยเพิ่มความคล่องแคล่วรวดเร็ว เวทย์มนตร์มีผลประมาณ 20 นาที
นี่เป็นครั้งแรกที่ทหารรับจ้างทั้งสามคนได้รับประสบการณ์ของพลังในการสนับสนุนด้วยเวทย์มนตร์โดยตรง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แจ็คเกอร์ ลองยกโล่ของเขาดู, มันรู้สึกเบาเหมือนกับว่าเขาถือใบไม้อยู่ในมือ ลูซี่ ลองก้าวยาวๆอย่างคล่องแคล่ว, เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังบินอยู่ ส่วน กิลเดิร์น ร้องออกมาด้วยความอัศจรรย์ “นี่คือความรู้สึกของเวทย์มนตร์สินะ? มันช่างสุดยอดอะไรอย่างนี้! ฉันรู้สึก…รู้สึกเหมือนกับว่าฉันสามารถวิ่งได้เร็วพอๆกับม้าศึกเลย!”
พวกเขาดูเหมือนกับพวกบ้านนอกสามคน ลิงค์ หัวเราะพวกเขาอยู่เงียบๆ
จากนั้นเขาก็ย้ายความสนใจของเขาไปอยู่กับการควบคุมร่างอวตารที่บุกเข้าไปในอ่าว เขาเป็นคนที่ร่ายเวทย์, ดังนั้นเขาสามารถเห็นทัศน์วิสัยของอวตารได้, และเขาก็สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของอวตารได้จากที่ไกลๆด้วย
ร่างอวตารไม่แม้แต่จะพยายามปกปิดร่องรอยของเขาหรือหลบซ่อน, เขาเหมือนกับนักรบสปาร์ตัน, ที่เดินเข้าไปในรังของศัตรูโดยไร้ซึ่งความหวาดกลัวขณะที่ปล่อยเสียงคำรามกู่ก้องออกมา
“วิคเตอร์, ไอขี้ขลาด! ออกมาสู้เอาชีวิตกับข้าสิ!”
“วิคเตอร์, ไอลูกกะหxี่! ออกมานะเว้ย!”
“วิคเตอร์, ออกมาหาคนที่ทำให้เจ้าเกิดมาสิ!”
น้ำเสียงของอวตารดังก้อง, มันไม่ใช่แค่เดินทางไปทั่วอ่าว, แม้แต่พวกที่อยู่ที่ทางเข้าก็สามารถได้ยินเขาอย่างชัดเจน และมีเหตุผลที่มันถูกเรียกว่าอ่าวเสียงสะท้อน เพราะเสียงทั้งหมดจะสะท้อนอยู่ในอ่าว, อีกครั้งและอีกครั้ง, ยาวนานกว่าสองสามวินาที
“วิคเตอร์, ออกมาพบคนที่ทำให้เจ้าได้เกิดมาสิ…เกิดมาสิ…เกิดมาสิ”
ที่ทางเข้าอ่าว, ทหารรับจ้างทั้งสามคนมองหน้ากัน ถ้า วิคเตอร์ ยังซ่อนตัวอยู่หลังจากที่ได้ยินคำดูถูกพวกนี้, มันก็คงจะไม่ใช่หัวหน้าโจร, แต่เป็นนักบุญแล้วหล่ะ!
ในตอนที่พวกโจรได้ยินว่าหัวหน้าของพวกเขาโดยเยาะเย้ยและดูถูกประเจิดประเจ้อขนาดนี้, แน่นอนว่าพวกเขารู้สึกเดือดจนแทบบ้า
“พวกชั่วนั่นจะออกมาเมื่อไหร่กัน?” ลูซี่ กัดรีมฝีปากสีแดงของเธอ, เธอพร้อมที่จะฆ่าแล้ว
แจ็คเกอร์ ตั้งโล่ของเขาด้วยมือข้างนึงอย่างรวดเร็ว, และอีกข้างก็ควงค้อนสงคราม “ใช่, ออกมาสิ, พวกชั่วทั้งหลาย” เขาพูดอย่างเยาะเย้ย “ในตอนที่ภารกิจนี้จบลง, ข้าจะได้โม้สักที่ว่าพวกเราทั้งสีคนสามารถเอาชนะไอพวกภราดรแห่งความมืดยังไง ถ้าเรื่องวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี, ข้าคงจะได้ใช้ชีวิตอย่างสบายไปชั่วชีวิตแน่ๆ”
ในขณะนั้นเอง, อ่าวก็ประทุเข้าสู่ความวุ่นวาย, เหมือนกับรังผึ้งที่ถูกตี
