Chapter 401: แค่อยากรู้
ยับบ้าทั้งสองสลบไป, แต่ถึงอย่างนั้น, พวกเขา ก็ยังดูกังวลอยู่
ในบางครั้ง, พวกเขาจะตั๋วสั่นอย่างรุนแรง ริมฝีปากของพวกเขาจะขยับเหมือนกับว่าพวกเขากําลังพูดคุยในขณะที่หลับ, แต่ว่าเสียงของพวกเขาจะฟังไม่ค่อยชัดเจน ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปมาระหว่างมืดมนและขาวซีด มันดูน่าขนรุกมาก
หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที, ก็มีบางสิ่งที่น่ากลัวกว่าเกิดขึ้น มานาเริ่มรั่วไหลออกมาจากร่างกายของมาสเตอร์กรีน
ในตอนที่ชีวิตของนักเวทย์ตกอยู่ในอันตราย, พวกเขาจะควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ อาการจําพวกมานารั่วไหลจะเกิดขึ้น แต่ว่าตอนนี้มาสเตอร์กรีนไม่ได้เจออันตรายแล้วก็ไม่ได้รับบาดเจ็บหนักด้วย
พอเห็นอาการเหล่านี้ ลิงค์ก็นึกถึงประสบการณ์ตอนที่อยู่ในเกมส์และคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ทั้งสองคนนี้ต้องถูกความว่างเปล่าทําร้ายแน่ๆ ที่เขาไม่เป็นอะไรนั้นก็เพราะว่าเขาไปถึงเลเวล 10 แล้ว
เขาพายับบ้าที่หมดสติทั้งสองคนกลับ หลังจากที่เดินทางไปได้ประมาณ 1,000 ฟุต, ลิงค์ก็สัมผัสถึงออร่าแห่งความว่างเปล่าไม่ได้อีก
ตอนนี้, เขามองดูพวกเขาอีกครั้งและพบว่ายับบ้าทั้งสองดูสงบลงแล้ว พวกเขานอนนิ่งไม่ขยับไปไหน ร่างกายของมาส ตอร์กรีนเองก็ไม่มีมานารั่วออกมาแล้วเช่นกัน อย่างไรก็ตาม, พวกเขาก็ยังไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีนัก ใบหน้าของพวกเขายังคงซีดเผือด, และลมหายใจของพวกเขาก็อ่อนแอ มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาสามารถตายได้ทุกเวลา
พวกเขาอยู่ที่มุมๆนึงที่มีแท่นเว้าเข้าไปในกําแพงด้านข้าง ดูเหมือนว่ามันจะเป็นแท่นที่พวกยับบ้าเอาไว้วางอุปกรณ์บำรุงรักษา
แท่นนี้แห้งมากๆ ดังนั้นลิงค์จึงวางยับบ้าทั้งสองเอาไว้ในนั้นแล้วนั่งอยู่ข้างๆ จากนั้นเขาก็เอาขวดของเหลวสีเขียวข้นออกมาจากจี้ต่างมิติแล้วผสมเข้ากับยารักษาระดับกลาง
มีเสียงซู่วดังขึ้น ในตอนที่ยาสีแดงอ่อนสัมผัสกับของเหลวนี้, แล้วมันก็มีฟองผุดขึ้นมาในทันที ลิงค์รีบเอาจุกก๊อกไม้อุดแล้วเขย่ามันอย่างรุนแรง สามนาทีต่อมา, ของเหลวกับยาก็ผสมเป็นเนื้อเดียวกัน, เกินเป็นโฟมสีอัมพัน มันดูเหมือนกับเบียร์จากโลกเลย, แต่ว่ามันหนืดกว่า
ยาของลิงค์นั้นอาจจะดูไม่น่าพิสมัยสักเท่าไหร่ แต่มันก็ได้ผลจริงๆ มันเรียกว่า “เจลซ่อมแซมวิญญาณ” และมันก็สามารถรักษาอาการบาดเจ็บที่เกิดจากความว่างเปล่าได้เป็นอย่างดี
ในตอนที่เขาจัดการเสร็จเรียบร้อย, เขาก็เอาหม้อเหล็กสำหรับเอาชีวิตรอดในป่าออกมา หลังจากที่ติดตั้งมันเสร็จ, เขาก็เทน้ำสะอาดลงไปในหม้อ, พร้อมกับมันฝรั่งอาราและขากระต่ายรมควัน
เขาสับมันฝรั่งและฉีกขากระต่ายเป็นชิ้นๆ, ใส่ลงไปในหม้อทั้งหมด หลังจากใส่พริกเพิ่มเข้าไปเล็กน้อย, ลิงค์ก็เอาระเบิดยับบ้าออกมาลูกนึง จากนั้นเขาก็ปรับแต่งสลักรูนที่อยู่ส่วนนอกอย่างระมัดระวัง
หลังจากผ่านไปสักพัก, มันก็ “ระเบิด” อย่างนุ่มนวลในมือของลิงค์ อันที่จริง, คําว่า “ระเบิด” นั้นอาจจะรุนแรงเกินไปหน่อย ให้เจาะจงกว่านี้คือ, มันเริ่มไหม้เหมือนกับก้อนถ่าน
จากนั้นลิงค์ก็วาง “ระเบิด” ที่กําลังไหม้อยู่นี้เอาไว้ใต้หม้อ แล้วเริ่มรออย่างอดทน
หลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที, น้ำก็เดือนและเริ่มมีฟอง พอผ่านไปอีกสักพักนึง, กลิ่นอาหารหอมๆก็เริ่มโชยออกมาทีละนิด
ในตอนนี้เอง, นิ้วของมาสเตอร์กรีนก็กระตุก, แล้วเขาก็ส่ายหัว ไม่กี่วินาทีต่อมา, เขาก็เอามือกุมหัวแล้วร้องโอดโอย
“เกิดอะไรขึ้น? ข้าปวดหัวจังเลย”
“อย่าเพิ่งขยับ สภาพคุณยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ในขณะที่ลิงค์พูด, เขาก็ช่วยพยุงกรีนขึ้นมาพิงกับกําแพง จากนั้นเขาก็เทเจลซ่อมแซมวิญญาณใส่มือของตัวเองแล้วลูบมันบนหน้าผากของกรีนอย่างอ่อนโยน
กรีนอ่อนล้ามากๆ เขายอมให้ลิงค์จัดการทุกอย่างโดยไม่ขยับไปไหน หลังจากลูบไปไม่กี่นาที, กรีนก็รู้สึกประหลาดใจ “อ้ะ, หัวของข้ารู้สึกอุ่นจัง, เหมือนกับมีสายลมอุ่นๆกําลังเข้าไปในหัวของข้าเลย แถมอาการปวดหัวก็ดีขึ้นมากแล้วด้วย อืมม, รู้สึกดีจริงๆ”
พอเห็นว่าเขาแข็งแรงขึ้น, ลิงค์ก็พูด “เอาหล่ะ, จัดการต่อเองนะ”
ที่อีกด้านนึ่ง, แลนนี่เองก็ตื่นแล้ว สภาพของเธอแย่กว่ากรีนมาก ในตอนที่เธอตื่นขึ้น เธอก็คุ้มหัวแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างทุรนทุราย “โอ้ย, ปวด, ปวดชะมัด! หัวของเขากําลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว!”
ลิงค์เดินไปดู เขาเทเจลออกมาเยอะกว่าเดิมแล้วเริ่มลูบให้แลนนี่ เธออ่อนแอกว่ากรีนมากและได้รับความเสียหายจากความว่างเปล่ารุนแรงกว่า มันเป็นเวลาพักใหญ่ๆกว่าเธอจะดีขึ้น, แล้วในที่สุดเธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความผ่อนคลาย
“มาสเตอร์ลิงค์, เกิดอะไรขึ้น?” แลนนี่ถามอย่างอ่อนแรง
ตอนนี้ซุปเนื้อได้ที่แล้ว ลิงค์เอาชามออกมาแล้วตักซุปกระต่ายให้พวกเขาที่ละคน, พร้อมกับอธิบายไปด้วย “เอาจริงๆ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าให้เดา, มันน่าจะมีออร่าแห่งความว่างเปล่ารั่วไหลออกมาจากจุดเชื่อมโยงนะ, แล้วพวกเธอก็โดนพลังของออร่านี้เข้า”
ยับบ้าทั้งสองไม่ได้ฟังเขาเลย พวกเขาทั้งคู่กําลังรับประทานซุปอยู่ ทักษะการทําอาหารของลิงค์นั้นอยู่ในขั้นพื้นฐานมากๆ, และซุปกระต่ายนี้ก็ยังห่างไกลจากคําว่าอร่อย แต่ด้วยเหตุผลบางประการ, ทั้งกรีนและแลนนี่ต่างก็กินมันอย่างไม่หยุดหย่อน
ชามของลิงค์นั้นเป็นขนาดสําหรับมนุษย์และใหญ่มากๆ สําหรับยับบ้า อย่างไรก็ตาม ยับบ้าทั้งสองก็ฟาดอาหารในชามยักษ์นี้หมดในเวลาไม่กี่วินาที
แต่มันก็ยังไม่พอ, แลนนี่ขออีกชาม หลังจากที่กินหมด, เธอก็ขอเติมอีกครั้ง ครั้งนี้, เธอกินอย่างช้าๆ ในขณะที่กิน, เธอก็ถามขึ้นมา “มาสเตอร์, ท่านทําอาหารจานนี้ยังไงหรอ? มันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดของที่สุดของที่สุดจนข้าลืมไม่ลงเลย”
มาสเตอร์กรีนเองก็พยักหน้า เขาแก่แล้วและฟันก็ไม่ค่อยดีด้วย ดังนั้นเขาจึงกินอย่างช้าๆ แต่ถึงอย่างนั้น, แลนนี่ก็ได้พูดในสิ่งที่เขาคิดอยู่ออกมาหมดแล้ว เขาอายุมากกว่า 80 ปี, แต่นี่เป็นมื้ออาหารที่เขารู้สึกเพลิดเพลินมากที่สุดตั้งแต่ที่เขาเกิดมา
ลิงค์หัวเราะเบาๆแล้วส่ายหัว “ฉันไม่ได้ทําอาหารเก่งนักหรอก มันก็แค่เพราะร่างกายของเธอต้องการมันต่างหากหล่ะ”
ถ้าคนเราอิ่มเต็มที่, ก็คงจะไม่สนใจอาหารแล้วต่อให้มันจะเป็นสิ่งที่อร่อยที่สุดในโลกก็ตาม แต่สําหรับคนที่อดอยากมาเป็นเวลาสามวันนั้น, ต่อให้เป็นเศษขนมปังก็ยังมีรสชาติอร่อย
“ความว่างเปล่าไม่ได้กินแค่วิญญาณหรอกนะ, แต่มันยังกินพลังงานในร่างกายด้วย ในช่วงเวลาสั้นๆนี้, ร่างกายของเธอได้สูญเสียพลังงานไปมาก และซุบนี้ก็เป็นตัวช่วยที่ดีที่สุดในการฟื้นฟูร่างกาย อันที่จริง, นี่คือเกร็ดความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับความเสียหายที่เกิดขึ้นจากความว่างเปล่า…เอาหล่ะ แลนนี่, สามชามก็พอแล้ว ถ้าเธอกินมากกว่านี้, ท้องจะระเบิดเอานะ”
หลังจากที่ห้ามแอนนี่จากการกินชามที่สี่, ลิงค์ก็หันไปถามกรีน “เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นที่ตาข่ายเวทมนตร์มาก่อนรึเปล่าครับ?”
กรีนนึกย้อนกลับไปแล้วส่ายหัว “ไม่เคยนะ จุดเชื่อมโยงตาข่ายเวทมนตร์ไม่เคยมีปัญหาแบบนี้มาก่อนเลย แต่ก็โชคดีนะ, ที่ครั้งนี้มีเจ้าอยู่ด้วย ข้าเคยได้ยินมาว่ามีแค่คนที่เข้าสู่ระดับตํานานเท่านั้นที่สามารถต้านทานความว่างเปล่าได้ และตอนนี้ข้าก็เชื่อแล้วว่ามันเป็นเรื่องจริง”
มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยหรอ?
ลิงค์ขมวดคิ้ว แล้วความเป็นไปได้นึงก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา–ตัวตนของรอยแตกในฟิรูแมน ด้วยรอยแตกในโลกนี้, พลังจากทะเลแห่งความว่างเปล่าจะรั่วไหลเข้ามาในฟิรูแมนอย่างไม่รู้จบ พิรุแมนจะเป็นเหมือนกับบอลลูนและจะพองขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่, บาเรียมิติเองก็จะบางขึ้นเรื่อยๆ
ในตอนนี้, สถานที่ที่มีความหนาแน่นของมานาต่ำนั้น พลังจะเบาบางมากจนไม่สามารถสังเกตุได้ อย่างไรก็ตาม ในสถานที่ที่มีมานาสูงมากๆอย่างเช่นจุดเชื่อมโยงตาข่ายเวทมนตร์นี้, มันสามารถทําให้บาเรียมิติบางขึ้นกว่าเดิมได้, และส่งผลให้เกิดทางเข้าความว่างเปล่าขึ้นมา
แต่ก็แน่นอนว่า, นี่เป็นแค่การคาดเดาของลิงค์ เขาต้องตรวจสอบจุดเชื่อมโยงก่อนถึงจะสามารถสรุปได้
มีอีกปัญหานึงในข้อสันนิษฐานนี้ แม้ว่าภพจะมีรอยแตก, ทําให้บาเรียมิติบางขึ้น, แต่รอยแตกที่ว่านั้นก็เพิ่งจะปรากฏขึ้นมาได้ไม่กี่เดือน, ความผันผวนของมานาในฟิรุแมนเองก็ไม่ได้เพิ่มสูงมากขนาดนั้น ดังนั้นในช่วงเวลาแค่สั้นๆนี้บาเรียมิติไม่น่าจะอ่อนแอได้ถึงขนาดนั้น
หลังจากที่คิดได้, ลิงค์ก็พูดขึ้น “หลังจากนี้, ฉันจะไปตรวจสอบจุดเชื่อมโยงตาข่ายเวทมนตร์ รออยู่ที่นี่นะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น, ฉันจะส่งสัญญาณเตือนทั้งสองคนเอง”
มาสเตอร์กรีนพยักหน้า “ในระหว่างนี้, ข้าจะสร้างรูปปั้นสังเกตการให้ ถ้าจุดเชื่อมโยงตาข่ายเวทมนตร์สามารถใช้งานได้แล้ว พวกเราก็จะสามารถใช้รูปปั้นติดต่อกับนักเวทย์ที่อยู่ข้างในกําแพงได้”
“เยี่ยมไปเลยครับ แลนนี่, ปกป้องมาสเตอร์กรีนด้วยนะ”
“โอเค” แลนนี่กําปืนคาบศิลาแน่น
จากนั้นลิงค์ก็ออกมาจากแท่นแต่ว่าเขาก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ ปีศาจสามารถเข้ามาในสถานที่แบบนี้ได้ทุกเวลา ดังนั้นเขาจึงเอาดาบเวทมนตร์ออกมาแล้ววาดรูนมิติเอาไว้เต็มแท่น
“นี่คือประตูมิติ พอเปิดใช้งาน, แท่นนี้ก็จะล่องหน”
“เข้าใจแล้ว” มาสเตอร์กรีนใส่มานาเข้าไปในรูนแต่ละจุด หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที, ก็มีเสียงฟุบ, แล้วแท่นก็หายไปจากทัศนวิสัยของลิงค์ มันกลายเป็นกําแพงเรียบๆ
ลิงค์เดินหน้าไปที่จุดเชื่อมโยงตาข่ายเวทมนตร์ต่อ
หลังจากเดินไปได้สักพัก, ก็มีจุดแสงมานาปรากฏขึ้นในอากาศอีกครั้ง ความหนาแน่นของมานากําลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว, และออร่าแห่งความว่างเปล่าก็หนาแน่นขึ้นเช่นกัน
พอเลี้ยวที่หัวมุมหนึ่ง, ทางเดินยาวก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าลิงค์ มีศพนอนอยู่ในนั้นจํานวนนึง บ้างก็เป็นปีศาจ, บ้างก็เป็นกลู, และบ้างก็เป็นยับบ้า ศพทั้งหมดนี้ต่างก็ถูกออร่าแห่งความว่างเปล่าสังหาร, โดยทําให้บางส่วนเสียสติแล้วฆ่ากันเอง
หลังจากทางเดินก็เป็นห้องวงกลม ที่ใจกลางคือสระมานา ข้างในน้ำนั้น, มีลําแสงจํานวนนับไม่ถ้วนที่ถูกสร้างขึ้นจากรูนเวทมนตร์ พวกมันขยายตัวและรอยขึ้นมาจนกระทั่งหายไปในอากาศ
นี่คือจุดเชื่อมโยงตาข่ายเวทมนตร์
ในห้องนี้มีออร่าแห่งความว่างเปล่าหนาแน่นมาก, โดยเฉพาะรอบๆสระที่อยู่ตรงกลาง ออร่าแห่งความว่างเปล่านั้นแทบจะเทียบเท่ากับครึ่งนึงของทะเลแห่งความว่างเปล่า น้ำสีฟ้าอ่อนในสระกระเพื่อมไปมาราวกับว่ามีบางสิ่งกําลังพยายามออกมาจากในนั้น
ลิงค์เอาดาบราชามังกรพิโรธออกมาแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง
ในตอนที่เขาเข้ามา, ก็มีเสียงเรียบๆดังขึ้น “นักเวทย์, ข้าแนะนําให้เจ้ากลับไปจะดีกว่านะ, ข้าไม่อยากให้เกิดความขัดแย้งระหว่างพวกเราสองคน”
หัวใจของลิงค์เต้นรัว พอหันกลับมา, เขาก็เห็นยับบ้าคนนึงเดินออกมาจากมุมห้อง เขามีผมสีแดงเพลิง, หนวด, และดวงตาที่สดใสจนน่าประหลาด ดวงตาที่ใสสะอาดเหมือนกับสายน้ำนี้ได้จ้องมาที่ลิงค์ “ข้าแค่อยากรู้เกี่ยวกับโลกนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะทําอันตรายใดๆ”
