Alchemy Emperor of the Divine Dao – ตอนที่ 1118

“จากที่แท่นหินอวดดีกล่าวไว้ การทดสอบต่อไปคือเขาวงกต พวกเราจะถูกจับแยกไม่สามารถจับกลุ่มกันได้ เจ้าจะเข้าไปอยู่ในหอคอยทมิฬรึไม่?” หลิงฮันถาม

สุ่ยเยี่ยนยวี่ครุ่นคิดก่อนจะส่ายหัว “ไม่ ข้าจะผ่านการทดสอบด้วยตนเอง!”

“แต่เจ้าอาจจะพบเจออันตราย” หลิงฮันเตือน

“ข้ารู้” สุ่ยเยี่ยนยวี่พยักหน้าทันทีและมองไปยังหลิงฮัน “ข้าไม่อยากเป็นตัวถ่วงของเจ้า ข้าอยากจะช่วยเหลือเจ้าได้บ้าง!”

เมื่อรับรู้ถึงความรักจากอีกฝ่าย หลิงฮันก็อดจิตใจหวั่นไหวไม่ได้ “งั้นเจ้าก็ช่วยข้าสร้างเด็กก่อนเป็นอย่างแรก”

“เจ้าอันธพาลตัวเหม็น!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ถลึงตามอง

หลิงฮันหัวเราะ เขากำมือของนางและกล่าว “ระวังตัวด้วย!”

“อืม!”

หลิงฮันจูบไปยังหน้าผากของนางและเดินจากไป

สุ่ยเยี่ยนยวี่ชะงักเมื่อพบว่าในกระเป๋าเสื้อของนางมียันต์สองใบใส่เอาไว้ มันคือยันต์อาคมเหล็กไหลกับยันต์อาคมราชสีห์คลั่ง แต่นางยังไม่ทันจะได้พูดอะไรก็พบว่าหลิงฮันเดินหายไปยังมุมของบันไดแล้ว

นางรีบไล่ตามขึ้นไป เมื่อขึ้นมายังชั้นสอง ด้านหน้าของนางก็ปรากฏเป็นกำแพงหินที่แตกแยกเป็นทางเดินออกไปมากมายหลายทาง

เมื่อขึ้นมาชั้นสองแห่งนี้นางก็ถูกแยกกับหลิงฮันโดยไม่รู้ตัว

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกแยกเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ที่เข้ามายังสุสานจอมยุทธระดับภูผาวารี ระดับสุริยันจันทราและดารานั้นก็ถูกจับแยกกันออกไป นางหยิบยันต์ทั้งสองใบขึ้นมาดู หลิงฮันคงเป็นห่วงนางจึงทิ้งยันต์อาคมสองใบนี้เอาไว้

เพราะกลัวว่านางจะปฏิเสธหลังทิ้งยันต์เอาไว้หลิงฮันถึงได้รีบจากไปไม่ปล่อยในนางมีโอกาสพูดอะไรเลย

สุ่ยเยี่ยนยวี่แน่นิ่งไปชั่วครู่ เมื่อคิดได้ว่าหลิงฮันมีหอคอยทมิฬนางก็เบาใจและมองไปยังกำแพงหินตรงหน้า

ในสถานที่เดียวกันคนละมิติ หลิงฮันกำลังตรวจสอบกำแพงหินอยู่

กำแพงหินนี่คือรูปแบบอาคมเขาวงกตไม่ผิดแน่

‘อืม มันขยับได้’ หลิงฮันตรวจสอบไปสักพักก็พบว่ากำแพงหินนั้นจะขยับไปมาด้วยตัวมันเองและเปลี่ยนเส้นทางไปเรื่อยๆ

“ต้องผ่านเขาวงกตภายในหนึ่งชั่วโมง?”

หลิงฮันเผยรอยยิ้มมั่นใจ แม้เขาจะเคยแก้รูปแบบอาคมมากมายในชีวิตที่แล้ว แต่รูปแบบอาคมเช่นนี้เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน แม้รูปแบบอาคมนี้จะแข็งแกร่ง แต่ด้วยระดับพลังที่เพิ่มขึ้นของเขา พลังวิญญาณย่อมแข็งแกร่งขึ้นด้วย

ยิ่งพลังวิญญาณแข็งแกร่งก็จะทำให้ความสามารถในการคาดคะเนวิเคราะห์เพิ่มขึ้น พลังวิญญาณคือกุญแจสำคัญสำหรับการปรุงยา การสร้างหุ่นเชิด รวมถึงการสร้างและทำลายรูปแบบอาคม

เขาจ้องไปยังรูปแบบอาคม ดวงตาของเขาขยับไปมาเพียงเล็กน้อยและรวดเร็ว เขากำลังทำการจดจำรูปแบบการเปลี่ยนเส้นทางของรูปแบบอาคมเพื่อวิเคราะห์

ถ้าเขาเข้าไปในหอคอยทมิฬและวิเคราะห์ใต้ต้นสังสารวัฏ ขอเวลาเพียงไม่กี่วันเขาคงสามารถทำลายรูปแบบอาคมนี้ได้ แต่การทดสอบให้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงถึง

เขาทำการวิเคราะห์ด้วยจิตวิญญาณที่หนักแน่นและเผยรอยยิ้มมุมปาก

“มีการเปลี่ยนเส้นทางทั้งหมดสามสิบหกแบบ มีอยู่เจ็ดทางหากเข้าไปแล้วจะเป็นกับดัก”

“เอาล่ะ”

หลิงฮันเดิมเข้าไปยังเส้นทางของรูปแบบอาคมเขาวงกต

เขาเดินซ้ายขวาอย่างใจเย็น เวลาผ่านไปเพียงราวๆครึ่งชั่วโมงเขาก็ออกจากเขาวงกตได้สำเร็จและพบกับห้องโถงใหญ่ด้านหน้า

เส้าซือซือ ตูอัน และคนอื่นๆมาถึงที่นี่กันเรียบร้อยแล้ว แม้แต่เซี่ยอู๋เฉียนก็อยู่ที่นี่ด้วย แสดงให้เห็นว่าพวกเขาเป็นอัจฉริยะที่มีความสามารถในการวิเคราะห์ยอดเยี่ยมแค่ไหน

เพียงแต่ว่ารูปแบบอาคมเขาวงกตนั้นค่อนข้างเรียบง่ายจึงไม่เห็นความแตกต่างของความสามารถในตัวแต่ละคนมากนัก ถ้าหากความยากของรูปแบบเพิ่มขึ้นกว่านี้มาก บางทีแต่ละคนอาจจะต้องใช้เวลาต่างกันเป็นปีหรือหลายสิบปี

ห้องโถงแห่งนี้ก็มีแท่นหินเช่นกัน

หลิงฮันพยักหน้าให้กับเส้าซือซือและคนอื่นๆก่อนที่จะมองไปยังแท่นหินและกล่าว “ข้าผ่านการทดสอบแล้ว ไหนรางวัลของข้า?”

“เจ้าหนูไร้มารยาท ไม่แม้แต่จะจดจำผู้อาวุโสผู้นี้!” แท่นหินส่งเสียงไม่พอใจ

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสมีชื่อว่าอะไร?” หลิงฮันถาม

เส้าซือซือและคนอื่นๆแสดงท่าทีสนใจ พวกเขาเองก็อยากรู้เกี่ยวกับผู้สร้างสุสานแห่งนี้เหมือนกัน ใครกันที่สามารถสร้างสุสานที่อัศจรรย์ขนาดนี้ขึ้นมาได้

“ฮ่าๆๆ ผู้อาวุโสคนนี้แข็งแกร่งไร้เทียมทานที่สุดไม่ว่าจะยุคสมัยไหน จงเรียกข้าว่าเซียนไร้เทียมทาน!” แท่นหินกล่าว

เป็นผู้อาวุโสที่ไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย!

ทุกคนส่ายหัวในใจ พวกเขายอมรับว่าสุสานแห่งนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่จะให้กล่าวว่าผู้ที่สร้างนั้นไร้เทียมทานก็เกรงว่าโอ้อวดจะเกินไป

จักรวาลนั้นกว้างใหญ่ เหล่าปรมาจารย์มีมากเหมือนหมู่เมฆ ใครกันจะสามารถเรียกได้ว่าไร้เทียมทาน?

“โอ้ ที่แท้ก็เป็นผูอาวุโสไร้เทียมทานนี่เอง” หลิงฮันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความเคารพแม้แต่น้อย ทำให้ผู้อาวุโสไร้เทียมทานรู้สึกรันทด

“กลุ่มเด็กน้อยทั้งหลาย ความยอดเยี่ยมของข้าน่ะนะ… ช่างมันเถอะ ลูกผู้ชายย่อมไม่โอ้อวดความสำเร็จในอดีต” เซียนไร้เทียมทานกล่าว “รับรางวัลของพวกเจ้าไป”

หลิงฮันจ้องมองและพบว่าที่พื้นที่ขวดเม็ดยาวางอยู่อีกแล้ว

“คราวนี้เม็ดอะไรอีก?” เขาถาม

“เม็ดยาภูผาวารีลายม่วง” เซียนไร้พ่ายกล่าว

“สิ่งนี้อีกแล้ว?” ปากของหลิงฮันกระตุกด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างมาก

สำหรับบางคนเม็ดยานับเป็นสิ่งล้ำค่า แต่สำหรับหลิงฮันที่เป็นจักรพรรดิปรุงยาจะมีเม็ดยาใดบ้างที่เขาหลอมไม่ได้?

ดังนั้นรางวัลที่เขาผิดหวังที่สุดย่อมเป็นเม็ดยา โดยเฉพาะเม็ดยาเช่นเม็ดยาภูผาวารีลายม่วง

“ผิดแล้ว ผิดแล้ว ผิดแล้ว” เซียนไร้เทียมทานกล่าวถึงสามครั้ง “นี่ไม่ใช่เม็ดยาภูผาวารีลายม่วงเหมือนครั้งก่อน ผลลัพธ์ของมันยอดเยี่ยมกว่าเม็ดยาภูผาวารีลายม่วงเหมือนครั้งก่อนหนึ่งดาว”

“ต่อให้พูดสวยหรูยังไงสุดท้ายมันก็ยังเป็นเม็ดยาภูผาวารีลายม่วงเหมือนอยู่ดี ก็แค่คุณภาพของมันดีกว่าเดิมเล็กน้อย” หลิงฮันส่ายหัว

“ฮึ่ม ถ้างั้นผู้อาวุโสคนนี้ก็ขอคืน” เซียนไร้เทียมทานไม่พอใจยิ่งขึ้น

หลิงฮันรีบคว้าขวดเม็ดยาเอาไว้ ในเมื่อเป็นของฟรีทำไมเขาจะไม่รับไว้?

“การทดสอบชั้นต่อไปคืออะไร?” เขาถาม

เซียนไร้พ่ายเค้นเสียงก่อนจะกล่าว “ด้วยท่าทีไร้ความเคารพของเจ้า คิดว่าข้าจะบอกเจ้างั้นรึ? ฝันไปเถอะ!”

หลิงฮันหัวเราะและกล่าว “เพียงเพราะคนอื่นเคารพท่าน ในขณะที่ข้าแตกต่างกับคนอื่น ท่านจึงจะไม่ยุติธรรมกับข้างั้นรึ?”