“จากที่แท่นหินอวดดีกล่าวไว้ การทดสอบต่อไปคือเขาวงกต พวกเราจะถูกจับแยกไม่สามารถจับกลุ่มกันได้ เจ้าจะเข้าไปอยู่ในหอคอยทมิฬรึไม่?” หลิงฮันถาม
สุ่ยเยี่ยนยวี่ครุ่นคิดก่อนจะส่ายหัว “ไม่ ข้าจะผ่านการทดสอบด้วยตนเอง!”
“แต่เจ้าอาจจะพบเจออันตราย” หลิงฮันเตือน
“ข้ารู้” สุ่ยเยี่ยนยวี่พยักหน้าทันทีและมองไปยังหลิงฮัน “ข้าไม่อยากเป็นตัวถ่วงของเจ้า ข้าอยากจะช่วยเหลือเจ้าได้บ้าง!”
เมื่อรับรู้ถึงความรักจากอีกฝ่าย หลิงฮันก็อดจิตใจหวั่นไหวไม่ได้ “งั้นเจ้าก็ช่วยข้าสร้างเด็กก่อนเป็นอย่างแรก”
“เจ้าอันธพาลตัวเหม็น!” สุ่ยเยี่ยนยวี่ถลึงตามอง
หลิงฮันหัวเราะ เขากำมือของนางและกล่าว “ระวังตัวด้วย!”
“อืม!”
หลิงฮันจูบไปยังหน้าผากของนางและเดินจากไป
สุ่ยเยี่ยนยวี่ชะงักเมื่อพบว่าในกระเป๋าเสื้อของนางมียันต์สองใบใส่เอาไว้ มันคือยันต์อาคมเหล็กไหลกับยันต์อาคมราชสีห์คลั่ง แต่นางยังไม่ทันจะได้พูดอะไรก็พบว่าหลิงฮันเดินหายไปยังมุมของบันไดแล้ว
นางรีบไล่ตามขึ้นไป เมื่อขึ้นมายังชั้นสอง ด้านหน้าของนางก็ปรากฏเป็นกำแพงหินที่แตกแยกเป็นทางเดินออกไปมากมายหลายทาง
เมื่อขึ้นมาชั้นสองแห่งนี้นางก็ถูกแยกกับหลิงฮันโดยไม่รู้ตัว
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกแยกเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ที่เข้ามายังสุสานจอมยุทธระดับภูผาวารี ระดับสุริยันจันทราและดารานั้นก็ถูกจับแยกกันออกไป นางหยิบยันต์ทั้งสองใบขึ้นมาดู หลิงฮันคงเป็นห่วงนางจึงทิ้งยันต์อาคมสองใบนี้เอาไว้
เพราะกลัวว่านางจะปฏิเสธหลังทิ้งยันต์เอาไว้หลิงฮันถึงได้รีบจากไปไม่ปล่อยในนางมีโอกาสพูดอะไรเลย
สุ่ยเยี่ยนยวี่แน่นิ่งไปชั่วครู่ เมื่อคิดได้ว่าหลิงฮันมีหอคอยทมิฬนางก็เบาใจและมองไปยังกำแพงหินตรงหน้า
ในสถานที่เดียวกันคนละมิติ หลิงฮันกำลังตรวจสอบกำแพงหินอยู่
กำแพงหินนี่คือรูปแบบอาคมเขาวงกตไม่ผิดแน่
‘อืม มันขยับได้’ หลิงฮันตรวจสอบไปสักพักก็พบว่ากำแพงหินนั้นจะขยับไปมาด้วยตัวมันเองและเปลี่ยนเส้นทางไปเรื่อยๆ
“ต้องผ่านเขาวงกตภายในหนึ่งชั่วโมง?”
หลิงฮันเผยรอยยิ้มมั่นใจ แม้เขาจะเคยแก้รูปแบบอาคมมากมายในชีวิตที่แล้ว แต่รูปแบบอาคมเช่นนี้เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน แม้รูปแบบอาคมนี้จะแข็งแกร่ง แต่ด้วยระดับพลังที่เพิ่มขึ้นของเขา พลังวิญญาณย่อมแข็งแกร่งขึ้นด้วย
ยิ่งพลังวิญญาณแข็งแกร่งก็จะทำให้ความสามารถในการคาดคะเนวิเคราะห์เพิ่มขึ้น พลังวิญญาณคือกุญแจสำคัญสำหรับการปรุงยา การสร้างหุ่นเชิด รวมถึงการสร้างและทำลายรูปแบบอาคม
เขาจ้องไปยังรูปแบบอาคม ดวงตาของเขาขยับไปมาเพียงเล็กน้อยและรวดเร็ว เขากำลังทำการจดจำรูปแบบการเปลี่ยนเส้นทางของรูปแบบอาคมเพื่อวิเคราะห์
ถ้าเขาเข้าไปในหอคอยทมิฬและวิเคราะห์ใต้ต้นสังสารวัฏ ขอเวลาเพียงไม่กี่วันเขาคงสามารถทำลายรูปแบบอาคมนี้ได้ แต่การทดสอบให้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงถึง
เขาทำการวิเคราะห์ด้วยจิตวิญญาณที่หนักแน่นและเผยรอยยิ้มมุมปาก
“มีการเปลี่ยนเส้นทางทั้งหมดสามสิบหกแบบ มีอยู่เจ็ดทางหากเข้าไปแล้วจะเป็นกับดัก”
“เอาล่ะ”
หลิงฮันเดิมเข้าไปยังเส้นทางของรูปแบบอาคมเขาวงกต
เขาเดินซ้ายขวาอย่างใจเย็น เวลาผ่านไปเพียงราวๆครึ่งชั่วโมงเขาก็ออกจากเขาวงกตได้สำเร็จและพบกับห้องโถงใหญ่ด้านหน้า
เส้าซือซือ ตูอัน และคนอื่นๆมาถึงที่นี่กันเรียบร้อยแล้ว แม้แต่เซี่ยอู๋เฉียนก็อยู่ที่นี่ด้วย แสดงให้เห็นว่าพวกเขาเป็นอัจฉริยะที่มีความสามารถในการวิเคราะห์ยอดเยี่ยมแค่ไหน
เพียงแต่ว่ารูปแบบอาคมเขาวงกตนั้นค่อนข้างเรียบง่ายจึงไม่เห็นความแตกต่างของความสามารถในตัวแต่ละคนมากนัก ถ้าหากความยากของรูปแบบเพิ่มขึ้นกว่านี้มาก บางทีแต่ละคนอาจจะต้องใช้เวลาต่างกันเป็นปีหรือหลายสิบปี
ห้องโถงแห่งนี้ก็มีแท่นหินเช่นกัน
หลิงฮันพยักหน้าให้กับเส้าซือซือและคนอื่นๆก่อนที่จะมองไปยังแท่นหินและกล่าว “ข้าผ่านการทดสอบแล้ว ไหนรางวัลของข้า?”
“เจ้าหนูไร้มารยาท ไม่แม้แต่จะจดจำผู้อาวุโสผู้นี้!” แท่นหินส่งเสียงไม่พอใจ
“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสมีชื่อว่าอะไร?” หลิงฮันถาม
เส้าซือซือและคนอื่นๆแสดงท่าทีสนใจ พวกเขาเองก็อยากรู้เกี่ยวกับผู้สร้างสุสานแห่งนี้เหมือนกัน ใครกันที่สามารถสร้างสุสานที่อัศจรรย์ขนาดนี้ขึ้นมาได้
“ฮ่าๆๆ ผู้อาวุโสคนนี้แข็งแกร่งไร้เทียมทานที่สุดไม่ว่าจะยุคสมัยไหน จงเรียกข้าว่าเซียนไร้เทียมทาน!” แท่นหินกล่าว
เป็นผู้อาวุโสที่ไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย!
ทุกคนส่ายหัวในใจ พวกเขายอมรับว่าสุสานแห่งนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่จะให้กล่าวว่าผู้ที่สร้างนั้นไร้เทียมทานก็เกรงว่าโอ้อวดจะเกินไป
จักรวาลนั้นกว้างใหญ่ เหล่าปรมาจารย์มีมากเหมือนหมู่เมฆ ใครกันจะสามารถเรียกได้ว่าไร้เทียมทาน?
“โอ้ ที่แท้ก็เป็นผูอาวุโสไร้เทียมทานนี่เอง” หลิงฮันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความเคารพแม้แต่น้อย ทำให้ผู้อาวุโสไร้เทียมทานรู้สึกรันทด
“กลุ่มเด็กน้อยทั้งหลาย ความยอดเยี่ยมของข้าน่ะนะ… ช่างมันเถอะ ลูกผู้ชายย่อมไม่โอ้อวดความสำเร็จในอดีต” เซียนไร้เทียมทานกล่าว “รับรางวัลของพวกเจ้าไป”
หลิงฮันจ้องมองและพบว่าที่พื้นที่ขวดเม็ดยาวางอยู่อีกแล้ว
“คราวนี้เม็ดอะไรอีก?” เขาถาม
“เม็ดยาภูผาวารีลายม่วง” เซียนไร้พ่ายกล่าว
“สิ่งนี้อีกแล้ว?” ปากของหลิงฮันกระตุกด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างมาก
สำหรับบางคนเม็ดยานับเป็นสิ่งล้ำค่า แต่สำหรับหลิงฮันที่เป็นจักรพรรดิปรุงยาจะมีเม็ดยาใดบ้างที่เขาหลอมไม่ได้?
ดังนั้นรางวัลที่เขาผิดหวังที่สุดย่อมเป็นเม็ดยา โดยเฉพาะเม็ดยาเช่นเม็ดยาภูผาวารีลายม่วง
“ผิดแล้ว ผิดแล้ว ผิดแล้ว” เซียนไร้เทียมทานกล่าวถึงสามครั้ง “นี่ไม่ใช่เม็ดยาภูผาวารีลายม่วงเหมือนครั้งก่อน ผลลัพธ์ของมันยอดเยี่ยมกว่าเม็ดยาภูผาวารีลายม่วงเหมือนครั้งก่อนหนึ่งดาว”
“ต่อให้พูดสวยหรูยังไงสุดท้ายมันก็ยังเป็นเม็ดยาภูผาวารีลายม่วงเหมือนอยู่ดี ก็แค่คุณภาพของมันดีกว่าเดิมเล็กน้อย” หลิงฮันส่ายหัว
“ฮึ่ม ถ้างั้นผู้อาวุโสคนนี้ก็ขอคืน” เซียนไร้เทียมทานไม่พอใจยิ่งขึ้น
หลิงฮันรีบคว้าขวดเม็ดยาเอาไว้ ในเมื่อเป็นของฟรีทำไมเขาจะไม่รับไว้?
“การทดสอบชั้นต่อไปคืออะไร?” เขาถาม
เซียนไร้พ่ายเค้นเสียงก่อนจะกล่าว “ด้วยท่าทีไร้ความเคารพของเจ้า คิดว่าข้าจะบอกเจ้างั้นรึ? ฝันไปเถอะ!”
หลิงฮันหัวเราะและกล่าว “เพียงเพราะคนอื่นเคารพท่าน ในขณะที่ข้าแตกต่างกับคนอื่น ท่านจึงจะไม่ยุติธรรมกับข้างั้นรึ?”
