เมื่อหลิงฮันขึ้นมายังชั้นเจ็ด ผิวหนังมนุษย์เดินได้ก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง อีกฝ่ายปรากฏตัวและถามคำถามถึงสุนัขซ้ำไปมา
หลิงฮันชี้นิ้วไปยังทิศทางหนึ่ง “ดูเหมือนข้าจะเคยเห็นมันในทางนั้น”
ชายชราก้าวเท้าหายไปยังทิศทางนั้นในพริบตา
หลิงฮันไม่กังวลว่าอีกฝ่ายจะโมโหเรื่องที่เขาโกหก เพราะอย่างไรชายชราก็จำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
ซึ่งก็เป็นธรรมดาอยู่แล้ว คนเราจะจำเรื่องราวต่างๆได้อย่างไรหากไม่มีสมอง?
เป็นเพราะตอนที่ชายชรายังมีชีวิตเขาทรงพลังเกินไปทำให้ผิวหนังที่หลงเหลืออยู่เคลื่อนที่และพูดไดราวกับมีชีวิต แต่ด้วยความทรงจำที่สูญหายไปนานแล้ว เขาจึงทำได้เพียงกล่าววนประโยคเดิมซ้ำไปมา
เมื่อชายชรากลับมาหาเขาอีกครั้ง อีกฝ่ายคงจะลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว
เขตแดนลี้ลับชั้นนี้เป็นโลกเขียวจวีอันสงบสุขที่ดูปกติเป็นอย่างมาก
มันสงบสุขเกินไปจนดูราวกับว่าไม่มีแม้แต่สัตว์อสูร นกหรือแมลง
ในขณะที่หลิงฮันกำลังเดินอยู่ ‘พรึบ’ จู่ๆกิ่งไม้ก็รัดร่างเขาเอาไว้ ใบหน้าบนกิ่งแหวกออกราวกับกำลังอ้าปากซึ่งภายในมีหนามแหลมคมราวกับเป็นฟัน
มันคือต้นไม้กินคน!
‘พรึบ พรึบ’ กิ่งไม้มากมายพุ่งเข้ามาโอบล้อมหลิงฮัน พวกมันตั้งใจจะใช้ฟันหนามอันแหลมคมบดขยี้กายหยาบเพื่อกินเนื้อและโลหิตของเขา
หลิงฮันยิ้ม “ก็ลองดู”
เขายืนแน่นิ่งปล่อยให้กิ่งไม้มากมายรัดตัวเขาไว้แน่นและยอมให้พวกมันกัด ด้วยกายหยาบของเขา ไม่เพียงแค่พวกมันจะกัดเขาไม่เข้า แต่ฟันหนามของพวกมันคงหักงอ
“เจ้าเลือกคนผิดแล้ว!” มือซ้ายของหลินฮันปลดปล่อยรูปแบบอาคมศักดิ์สิทธิ์สายฟ้าออกมา เส้นแสงสายฟ้าสีครามอันเรือนรางระเบิดเหล่ากิ่งไม้จนเป็นจุล
พลังทำลายของธาตุสายฟ้านั้นอยู่เหนือกว่าธาตุเพลิง ไม่ต้องกล่าวถึงสายฟ้าของหลิงฮันที่เป็นสายฟ้าของทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ มันแข็งแกร่งกว่าสายฟ้าธรรมดาหลายเท่า
หลังจากการระเบิดของสายฟ้าสิ้นสุด ต้นไม้กินคนก็เหลือกิ่งก้านเพียงหนึ่งกิ่ง
หลิงฮันฟันลำต้นของมันพร้อมกับนำแก่นพลังที่เปรียบเสมือนกับหัวใจออกมา
เขาบรรลุระดับดาราแล้วสิ่งนี้อาจจะไม่ค่อยมีประโยชน์ต่อเขาเท่าไหร่ แต่ทุกคนในหอคอยทมิฬสามารถใช้ประโยชน์จากมันได้ โดยเฉพาะศิษย์ของเขาอย่างติงผิงและจิ่วเยาที่ยังไม่ทะลวงผ่านแม้แต่ระดับสุริยันจันทรา ยิ่งเฟิงโปหยุนและมู่หลงชิงพวกเขายิ่งต้องการสิ่งนี้เป็นอย่างมาก
เพราะงั้นยิ่งมีเยอะก็ยิ่งดี
ตลอดการเดินทาง หลิงฮันเก็บเกี่ยวแก่นพลังของต้นไม้กินคนได้จำนวนมาก แต่ทุกอย่างก็ใช่ว่าจะราบรื่นไปทั้งหมด เขาพบเจอต้นไม้กินคนต้นหนึ่งที่มีพลังระดับวารีนิรันดร์ โชคดีที่มันกำลังหลับอยู่เขาจึงรีบเผ่นหนีออกมา หากต้องปะทะกับมันหลิงฮันคงหนีไม่พ้นต้องหลบไปอยู่ในหอคอยทมิฬ
ครึ่งวันผ่านไปชายชราก็กลับมาอีกครั้งและถามหาสุนัข เพียงแต่ว่าหลิงฮันมีวิธีจัดการกับอีกฝ่ายแล้ว เขาชี้ไปยังทิศทางหนึ่งและหลอกชายชรา
เขาใช้เวลาในชั้นนี้เพียงสามวันก็มาจึงจุดสิ้นสุดของชั้นเจ็ด
วิหารมหาสมุทรไพศาล (海丰宫)
อักษรทั้งสามส่องประกายเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีพลังยังไม่ถูกดูดซับออกไป
‘พรึบ’ จู่ๆชายชราก็ปรากฏตัวอย่างเงียบเชียบ
“สุนัขของเจ้าอยู่นั่น!” หลิงฮันกลัวว่าชายชราจะดูดซับพลังของตัวอักษรไป ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายเอ่ยถามเขาก็ชี้นิ้วไปยังทิศทางหนึ่ง
ชายชราตกตะลึง เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะถามอะไร? เขาไม่กล่าวอะไรและรีบพุ่งไปยังทิศทางที่หลิงฮันชี้
หลิงฮันนั่งลงและพยายามกระตุ้นดูดซับพลังจากอักษรทั้งสาม
สามวันต่อมา พลังลึกลับจากอักษรก็ถูกชี้นำเข้าสู่ร่างของเขาส่งผลให้พลังบ่มเพาะของเขาทะยานสูงขึ้น
ช่างแปลกประหลาด อักษรของบางชั้นสามารถดูดซับได้ทันที บางชั้นจำเป็นต้องใช้เวลา บางชั้นไม่สามารถดูดซับได้
แต่จะอย่างไรตอนนี้เขาก็บรรลุระดับดาราขั้นต้นชั้นสูงสุดแล้ว!
ที่เหลือก็คือหลังจากออกจากเขตแดนลี้ลับ เขาแค่ทะลวงผ่านไปยังขั้นกลางและเดินทางกลับดาวเหอหนิง
ไม่ต้องคาดเดาก็รู้ว่าชั้นที่เจ็ดเองก็มีผลต้นกำเนิดวิถีสวรรค์ถูกปลูกเอาไว้ และแน่นอนว่าชายชราไร้เครื่องในก็เดินเข้าไปใกล้เพื่อพยายามหยิบผลต้นกำเนิดวิถีสวรรค์จนถูกรูปแบบอาคมสังหารโจมตี
การทดสอบของชั้นเจ็ดคือการหลอมเม็ดยา เม็ดยาที่ต้องหลอมคือเม็ดยาระดับเจ็ด หลิงฮันใช้เวลานานพอสมควรในการหลอม ถึงแม้เม็ดยาที่หลอมสำเร็จจะมีคุณภาพที่ยอดเยี่ยมเขาก็ได้เวลาเพิ่มมาแค่สี่วันเท่านั้น
หลิงฮันเต็มไปด้วยความรู้สึกสงสัย ตอนนี้เขากำลังจะไปชั้นที่แปดซึ่งไม่เคยมีใครเคยไปถึงจุดสิ้นสุดของชั้นแปดมาก่อน
ห้องหินพังทลายพร้อมกับโลกอันเต็มไปด้วยหมอกปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหลิงฮัน พริบตาแรกที่เขามายังชั้นนี้ เขารู้สึกมึนหัวและมีเลือดกำเดาไหล
พิษ!
ชั้นที่แปดเป็นโลกที่เต็มไปด้วยหมอกพิษ ไม่น่าแปลกใจที่ไม่มีใครไปถึงจุดสิ้นสุดของชั้นนี้ แม้แต่กายหยาบของหลิงฮันก็ไม่สามารถยับยั้งการบุกรุกของพิษที่เข้ามาในร่างกายได้
“สุนัขของข้า เจ้าเห็นสุนัขของข้ารึไม่?” ชายชราผิวหนังมนุษย์ปรากฏตัว
สิ่งที่แปลกประหลาดคือบริเวณรอบๆกายเขาหมอกพิษไม่กล้าที่จะเข้ามาใกล้จนเกิดเป็นพื้นที่ช่องว่างของอากาศราวๆสามเมตร
ปากของหลิงฮันกระตุกด้วยความตะลึงก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ชายชรา เขาใช้อีกฝ่ายเป็นตัวขับไล่หมอกพิษและโคจรปราณก่อเกิดขจัดพิษในร่างออกมา
ไม่น่าเชื่อว่าชายชราจะมีประโยชน์ในสถานการณ์เช่นนี้
หลิงฮันเดินสำรวจโดยมีชายชราตามมาด้วย ครั้งนี้เขาไม่ชี้ทิศทางมั่วซั่วแต่ส่ายหัวกล่าวว่าไม่รู้ว่าสุนัขอยู่ไหนและพาชายชรามุ่งหน้าตามหาตำแหน่งของวิหาร
เนื่องจากชั้นนี้ไม่มีแผนที่นำทางเลยแม้แต่จุดเดียว หลิงฮันจึงต้องใช้เวลาถึงเก้าวันเต็มทั้งสองคนถึงจะมาถึงวิหารของชั้นแปด หลิงฮันเก็บเกี่ยวสมุนไพรได้บ้างเล็กน้อยระหว่างทางแต่สมุนไพรทั้งหมดก็เป็นสมุนไพรมีพิษซึ่งสมุนไพรระดับสูงก็ถูกชายชรากินไปจนหมด
วิหารเจ็ดดารา (七星殿)
หลิงฮันไม่กล้าขับไล่ชายชราออกไป พลังของอักษรหน้าประตูจึงถูกชายชราดูดไปไม่เหลือ
ที่ชั้นแปดเองก็มีผลต้นกำเนิดวิถีสวรรค์
หลิงฮันรีบลงก้าวเข้าทดสอบอย่างรวดเร็ว เขาอยากจะรู้ว่าที่เขตแดนลี้ลับชั้นที่เก้ามีอะไรอยู่
การทดสอบครั้งนี้คือประกอบสมุนไพรโดยที่หลิงฮันทำผลลัพธ์ได้สมบูรณ์แบบอีกครั้ง
เขาเฝ้ารอคอยจนในที่สุดก็มาถึงชั้นที่เก้า
เพียงแต่ว่าใบหน้าคาดหวังของหลิงฮันก็ต้องแสดงออกถึงความประหลาดใจ เนื่องจากชั้นนี้คือดินแดนรกร้างที่มีขนาดเล็กเป็นอย่างมาก เทียบกับชั้นที่แปดแล้วมันถูกย่อส่วนลงมาไม่รู้กี่เท่า
หืม?
หลิงฮันมองไปยังเนินเขาลูกหนึ่งและแสดงสีหน้าสับสน เนินเขาลูกนั้นมีรูปทรงแปลกประหลาด มันดูไม่เหมือนเนินเขาแต่เหมือนสัตว์อสูรที่กำลังนอนอยู่มากกว่า เพียงแต่หากจะเป็นสัตว์อสูรมันก็ออกจะมีขนาดใหญ่เกินไป
เขาเดินวนไปยังอีกด้านหนึ่งของเนินเขา ปากของหลิงฮันกระตุกด้วยความตกตะลึงเนื่องจากสิ่งนี้ไม่ใช่เนินเขาแต่เป็นสัตว์อสูรยักษ์ขนาดมหึมา ทั่วร่างของมันเป็นสีดำและกำลังนอนแลบลิ้นน้ำลายไหลออกมา
“สุนัขของข้า! สุนัขของข้า!” จู่ชายชราก็กล่าวออกมาและเอื้อมมือไปยังเนินเขา ไม่ใช่สิ เอื้อมมือยังสัตว์อสูร
