ทีมนักฆ่าขนนกได้จัดการฝูงซอมบี้อีกครั้งภายใต้การนำของซูเฟิง จากนั้นก็วิ่งไปรอบๆสนามรบ กลุ่มของพวกซอมบี้ไร้สมองไม่ได้รับรู้เลยด้วยซ้ำว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ พวกมันรู้แค่ว่าหลี่บี๋เฟิงกำลังส่งเสียงดังไม่หยุดหย่อนและพวกมันต้องการกัดหัวของหลี่บี๋เฟิงเหลือเกิน!
ทีมนักฆ่าขนนกกำลังพยายามต่อสู้กับฝูงซอมบี้จำนวนมากอย่างเต็มกำลังและค่อยๆสร้างวงล้อมที่หมุนตามเข็มนาฬิกา ทุกคนค่อยๆจัดการจนจำนวนของซอมบี้เริ่มลดลงเรื่อยๆอย่างต่อเนื่อง แต่เป็นเพราะซอมบี้ส่วนใหญ่นั้นเป็นซอมบี้ระยะ 3 หรือสูงกว่ามันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
เป็นอีกครั้งที่ทหารกว่าสองร้อยคนนำโดยชูฮันเริ่มวิ่งทวนเข็มนาฬิกาและพุ่งปะทะสวนกับฝูงซอมบี้วงนอก
“เตรียมตัว—-” ชูฮันสั่งด้วยน้ำเสียงมั่นคง และจังหวะที่ระยะห่างของพวกเขาแทบไม่เหลือ “ฆ่า!!!”
ปัง!
ทหารทั้งสองร้อยคนยกอาวุธในมือตัวเองขึ้นและฟาดลงทางขวาตัวเองอย่างพร้อมเพรียง!
@#$%^&*#@#$%^&*!!!
“ทำต่อไป เข้ามาอีก” ชูฮันไม่ปล่อยให้ทุกคนได้พักหลังจากการปะทะ เขาพาทุกคนวิ่งวนเหมือนเดิมอีกครั้ง ขณะที่พวกซอมบี้ไร้สมองไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรเลย
สุดท้าย วงของซอมบี้เหลือเพียงขบวนสั้นๆ ครั้งนี้ชูฮันและทหารทั้งสองร้อยคนจึงเดินหน้าเผชิญกับซอมบี้
“เตรียมตัว——” น้ำเสียงของชูฮันมีความโกรธแฝงอยู่เล็กน้อย เขาออกคำสั่งด้วย้ำเสียงหนักแน่น “ฆ่า!”
“ปัง!”
ทั้งสองร้อยคนกัดฟันและยกอาวุธในมือขึ้นและโจมตีเข้าใส่ซอมบี้กลุ่มสุดท้ายอีกครั้ง
เหล่าซอมบี้ส่งเสียงคำราม หากมันก็โดนโจมตีเข้าทันที ฝูงซอมบี้แตกกระจาย หลายตัวล้มตายอยู่ที่พื้น ครั้งนี้เนื่องจากการเตรียมการที่หลากหลายและมีเวลาเตรียมการที่มากกว่าเดิม ทำให้พวกซอมบี้ตายคาที่ทันที ทำให้ตอนนี้พวกมันมีจำนวนเหลือสี่ร้อยตัว
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว!
วงล้อมที่ชูฮันสร้างขึ้นสามารถฆ่าซอมบี้ไปได้หลายพันตัวประกอบกับทีมนักฆ่าขนนกที่ก่อนหน้านี้ก็ฆ่าซอมบี้ไปได้หลายพันตัวเช่นกัน
ช่างเป็นข้อมูลที่น่าตกใจอย่างมาก
และทันทีหลังจากชูฮันนำกลุ่มทหารไปจัดการซอมบี้ ทีมนักฆ่าขนนกก็เริ่มสร้างแบบแผนขึ้นอีกครั้ง พวกเขาวิ่งอีกรอบเพื่อหลอกล่อซอมบี้ให้วิ่งตามเป็นวงกลมอีกครั้ง เช่นเดียวกับทหารทั้งสองร้อยคนที่นำโดยชูฮัน ทุกคนมีความรู้สึกตกใจขึ้นในใจ หากพวกเขาก็เริ่มปรับการหายใจและตามชูฮันต่อไปเพื่อเตรียมตัวสำหรับการโจมตีครั้งถัดไป
หลังจากวิ่งเป็นวงกลมมาแล้วสองรอบ ทหารทั้งสองร้อยคนก็เริ่มคุ้นชินกับวิธีการและปรับตัวเพื่อหาจังหวะในการปะทะให้ได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่ละชั้นวงสำหรับการโจมตีทั้งสองวงแต่ละการวิ่งหนึ่งครั้งพวกเขาสามารถฆ่าซอมบี้ได้มากกว่า 700 ตัวต่อวง ซึ่งทั้งวงนอกวงในรวมกันก็มากกว่า 1,500 ตัว การร่วมมือที่สร้างความได้เปรียบอย่างไม่น่าเชื่อจากชูฮันทำให้ฝูงซอมบี้หมื่นตัวถูกกำจัดลงไปเรื่อยๆ
และในขณะที่มันเหลือซอมบี้เพียงแค่ไม่กี่ร้อยตัวเท่านั้น ซึ่งมันไม่ถือเป็นภัยคุกคามอันตรายต่อพวกเขาอีกต่อไป ทุกคนก็ตื่นเต้นและเริ่มส่งเสียงเฮอย่างดีใจกันออกมา
ทีมลาดตระเวนของเหล่ยเซอกลับมาแล้ว เหล่ยเซอเนื้อตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เหนื่อยล้าจนดูเหมือนพร้อมจะสลบได้ทุกเมื่อ เขารายงานต่อชูฮันทันที “รายงานครับท่าน สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปอีกแล้วครับ กลุ่มลูกผสมจู่ๆก็เร่งความเร็วขึ้น พวกมันมุ่งหน้ามาถึงที่นี้เร็วกว่าที่เราคาดไว้ ส่วนซอมบี้อีก 10,000 ตัวกำลังจะมาถึงเช่นกันครับ มีซอมบี้ระยะสูงกว่าซอมบี้ระยะ 5 กว่า 200 ตัว ซอมบี้ระยะ 4 มากว่า 500 ตัว และซอมบี้ระยะ 3 มากกว่า 1,000 ตัวครับ!”
ทุกคนที่อยู่ในที่นั่นต่างได้ยินข่าวร้ายนี้กันหมด หัวใจของทุกคนแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่มและเวลามันก็สายไปเสียแล้ว!
ด้วยจำนวนของซอมบี้อีก 10,000 ตัวที่เหลืออยู่ ทั้งๆที่พวกเขาพึ่งจะจัดการกับฝูงซอมบี้ 10,000 ตัวไปพึ่งเสร็จเท่านั้นเองจากการใช้กลยุทธ์วิ่งวนเป็นวงกลม แต่นั่นก็เป็นเพราะว่าฝูงซอมบี้ฝูงแรกไม่ได้มีระยะสูงเท่าไหร่ เพราะในฝูงเดิมนั่นซอมบี้ที่มีระยะสูงที่สุดคือระยะ 3 เท่านั้นเอง
นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถต่อสู้ได้!
และถึงแม้พวกเขาจะสู้ได้ มันก็ต้องใช้เวลาอย่างมากประกอบกับพลังการต่อสู้ที่สูงของทีมนักฆ่าขนนกด้วย แต่การที่จู่ๆกลุ่มลูกผสมก็เร่งความเร็วขึ้นนั้น ทำให้พวกเขาไม่รู้เลยว่าพวกมันจะมาถึงเมื่อไหร่และไม่รู้ว่าพวกมันแข็งแกร่งมากขนาดไหน รวมถึงภายใต้ภาวะกดดันอย่างนี้ เวลามันไม่พอแล้วสำหรับพวกเขา
แววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและวิตกของทุกคนต่างมองไปที่ชูฮัน ครั้งนี้ปัญหามันใหญ่มากจริงๆ!
ทีมนักฆ่าขนนกที่พึ่งจัดการฆ่าซอมบี้ที่เหลือหมดมาหยุดยืนต่อหน้าชูฮัน ซูเฟิงที่เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเลือดสีดำของซอมบี้พร้อมกับกำปืนไรเฟิลด้ามยาวในมือแน่น เขามองสบตากับชูฮันด้วยแววตาลึกล้ำ “ในความคิดของซูเฟิง ทางที่ดีที่สุดคือการถอยทัพ อย่าสู้ มันไม่ใช่เพราะไม่สามารถเอาชนะได้แต่เพราะเวลามันกระชั้นชิดเกินไปครับ!”
แววตาของทุกคนอดไม่ได้ที่จะตึงเครียดขึ้นมา ถอยทัพ? ยอมแพ้ ยอมแพ้กับค่ายเขี้ยวหมาป่า? ถ้าพวกเราไม่รู้ พวกเราจะเสียค่ายไปด้วย สูญเสียทุกอย่าง เสียที่อยู่
ทุกคนกำหมัดตึงแน่น อารมณ์รุนแรง แววตาเป็นประกายจ้าด้วยความโกรธ
ลูกผสม ซอมบี้! ศัตรูอัดแน่นจนพวกเขาทนไม่ไหว!
“ไม่ถอย!” ชูฮันตะคอกเสียงดัง พร้อมกับพลังผันผวนอันรุนแรงที่ระเบิดออกมาจากตัวเขา “กองทัพเขี้ยวหมาป่าไม่เคยยอมแพ้!”
“ไม่ถอย!” ทุกคนตะโกนตามชูฮัน พวกเขาไม่สามารถยอมรับความพ่ายแพ้จากศัตรูได้ ไม่สามารถยอมรับการถอยทัพโดยที่ไม่ได้สู้ไม่ได้ พวกเขาทุกคนเป็นนักรบ เป็นกองทัพที่ทรงพลังที่สุด และพวกเขาไม่มีคำว่า ถอย อยู่ในพจนานุกรม!
“ทีมหลอกล่อ!” ชูฮั่นออกคำสั่งทันที
ชูฮันใช้พลังจนหน้าผากมีเหงื่อซึมผุดขึ้นมา เขาต้องคิดหาทางให้ได้ เขาต้องแก้วิกฤตครั้งนี้ให้ได้ กองทัพเขี้ยวหมาป่าพึ่งก่อตั้งขึ้นและนี่ก็เป็นสงครามครั้งแรกของพวกเขาเท่านั้นเอง แต่พวกเขาจำเป็นต้องสู้ ไม่ใช่แค่สู้แต่พวกเขาต้องชนะด้วย!
“ครับท่าน!” เหล่ยเซอและสมาชิกในทีมทั้ง 30 คนตอบรับคำสั่งเสียงดัง
“ภารกิจฉุกเฉินสุดๆ” ชูฮันหลับตาลงพร้อมกับพูดขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขากำลังตัดสินใจครั้งสำคัญ หัวใจของทุกคนแทบหยุดเต้น จากนั้นชูฮันก็กระพริบตาเพื่อลืมตาขึ้น แววตาของเขาระเบิดพราวด้วยความดุดัน “ล่อลวงศัตรู! ล่อกลุ่มลูกผสม พาพวกมันไปที่สนามรบหลัก พยายามถ่วงเวลาพวกมันเอาไว้ก่อนแล้วค่อยพาพวกมันกลับมาที่สนามรบหลักหลังจากผ่านไปสองชั่วโมง!”
“ทีมนักฆ่าขนนก”ซึ่งเป็นทีมที่ชูฮันฝึกมากับมือเขาเอง “นอกเหนือจากการล่อลวงซอมบี้แล้ว พวกคุณต้องล่อพวกลูกผสม ครั้งนี้การถ่วงเวลาเป็นเพียงหนทางเดียวเท่านั้น”
“เข้าใจแล้วครับ!” เหล่ยเซอตอบรับเสียง หากเขาก็อดไม่ไหวที่จะตัวสั่นเล็กน้อย
เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้ท่านพลเอกชูฮันและกองทัพเขี้ยวหมาป่าเหมือนถูกบีบบังคับให้สู้จนตาย ตัวเขาและทีมจะต้องทำหน้าที่ล่อพวกลูกผสมออกไปให้ไกลๆและไม่เพียงแค่นั้นยังต้องพาพวกมันกลับมาหลังจากผ่านไปสองชั่วโมงที่สนามรบหลักที่ทำการวางกับดักเอาไว้ ครั้งนี้ท่านชูฮันย้ำเตือนกับพวกเขาให้รู้ว่าทุกอย่างในครั้งนี้มันขึ้นอยู่กับทีมนักฆ่าขนนก
และนี่มันไม่ใช่การฝึก ไม่ใช่การวางแผนเอาไว้ นี่คือสงครามที่แท้จริง!
