Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 843 หลีกเลี่ยงไม่ได้

ระเบิดฟ้าผ่า!
ทั้งสองร่างปะทะเข้าหากันทันทีบนดาดฟ้าอาคารไม่มีการเคลื่อนไหวงดงม ไม่มีการปล่อยพลัง เป็นแค่การโจมตีเรียบง่ายแต่หนักหน่วง ขวานซิ่วโหลในมือชูฮันฟาดลงมารวดเร็วจนมองไม่ทัน ประกอบกับสัญชาตญาณในการต่อสู้ที่มีผสมกับความแม่นยำระยะ 5 ทำให้ขวานยักษ์ฟาดผ่าลงมาตรงหน้าเผ่าพันธุ์ปีศาจด้วยแรงอัดมหาศาล
”ปัง!”
คลื่นพลังงานขนาดใหญ่ระเบิดแตกโพล่งออกมาทันที!
”พรึบ!”
เกิดลำแสงสีดำกสว่างวาบกระจายเป็นวงกว้างและวินาทีต่อมาร่างของชูฮันก็ไปปรากฏอยู่ที่อีกมุมของดาดฟ้าทันที หากสนามพลังงานของชูฮันยังคงไม่ได้หายไป ทั้งตรงกลางของดาดฟ้าก็เกิดหลุมกว้างสีดำขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่ไล่ยาวลงไปจนถึงพื้นด้านล่างอาคาร!
แรงระเบิดเมื่อครู่ส่งผลให้สนามพลังงานสั่นสะเทือนจนบางเริ่มเหมือนจะทนไม่อยู่และอาจจะสลายตัวไปได้ทุกเมื่อ
หน้าผากของชูฮันมีเหงื่อซึมออกมาเพราะตัวเขาเองก็แทบจะบังคับสนามพลังงานให้คงอยู่ต่อไม่ไหวผลกระทบของแรงระเบิดเมื่อครู่มันหนักหนาอย่างมาก
ที่ตรงใจกลางซึ่งมีหลุมลึกมันมีร่างสีดำอยู่ ซึ่งก็คือเผ่าพันธุ์ปีศาจนั่นเอง และเพราะในตอนนี้ที่พึ่งโดนแรงอัดมหาศาลเข้าไป มันจึงมีอาการมึนงงและยังไม่ได้สติดี ไม่สามารถดันตัวปีนขึ้นมาได้ หนวดงวงมากมายตายคาที่ทันที ในใจของเผ่าพันธุ์ปีศาจเต็มไปด้วยความสับสน
นี้มันมันพึ่งเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
”ปัง!” 　　วินาทีที่ร่างของเผ่าพันธุ์ปีศาจล้มลงกระแทกกับพื้นมันก็เกิดแรงระเบิดขนาดใหญ่กระจายตัว ตามมาด้วยหมอกสีดำที่กระจายคลุมรอบตัวเผ่าพันธุ์ปีศาจจนมองอะไรไม่เห็น ทำให้ตอนนี้ทั้งชั้นดาดฟ้ามองไม่เห็นอะไรเลย
หมอกสีดำที่ให้สัมผัสพิลึกด้วยแรงดึงดูดที่น่ากลัว มันสามารถกลืนกินทุกอย่างรอบๆได้ทั้งหมด
มันเหมือนหลุมดำขนาดเล็ก!
ที่บีบอัดกลืนกินทุกอย่างจนไม่เหลือ!
พายุค่อยๆลดขนาดลงสนามพลังงานที่สร้างตัวขึ้นอยู่บนดาดฟ้าก็สลายตัวหายไปในพริบตา ชูฮันยืนนิ่งอยู่ที่เดิมทั้งๆที่ในใจเขาเต็มไปด้วยความช็อค
หวังไคที่อยู่ในกระเป๋าก็เกิดความคิดขึ้นในหัวของมันเท่าที่มันรู้…นี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่ชูฮันใช้ระเบิดฟ้าผ่า?
ชูฮันมีพลังมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมระดับพลังถึงแตกต่างจากเดิมถึงขนาดนี้?
เหมือนเป็นกลอุบายใหม่ล่าสุด!
นอกเหนือจากการปะทะอย่างหนักในการโจมตีครั้งแรกและแรงอัดระเบิดที่ตามมาไหนจะการต่อสู้ที่แทบจะเงียบสนิทไร้เสียงใดๆ แม้แต่ตัวเผ่าพันธุ์ปีศาจเองก็เหมือนจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังจะตาย
ชูฮันปาดเหงื่อที่หน้าผากออกเขาพยายามระงับพลังงานที่พลุ่งพล่านที่ยากเกินจะควบคุมเอาไว้ ก่อนจะยิ้มและคำรามใส่ซากศพของเผ่าพันธุ์ปีศาจ “ใช้พลังงานทั้งหมดไม่ให้เสียเปล่า นี้คือวิธีที่ป่ายหวีเนอใช้ในชาติที่แล้ว และในที่สุดในชาตินี้ฉันก็ค้นพบมันแล้ว”
ระเบิดฟ้าผ่าที่ถูกสร้างจากชูฮันนั้นเป็นการใช้ขวานซิ่วโหลเป็นสื่อกลางส่งผ่านพลังงาน
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ซึ่งเป็นการบีบอัดพลังงานทั้งหมดให้หายวับไปพริบตานั้นเป็นกลอุบายที่ป่ายหวีเนอใช้ในชาติที่แล้ว ชูฮันไม่รู้ชื่อของกลอุบายนี้ เขารู้แค่ว่าป่ายหวีเนอใช้สิ่งนี้ในการฆ่า
หลักการของมันก็ง่ายมากก่อนที่ชูฮันจะปล่อยระเบิดฟ้าผ่าซึ่งมันมีพลังรุนแรงเหนือการควบคุม แม้แต่ชูฮันที่เป็นคนสร้างก็ยังต้องวิ่งหนีไปไกลเพื่อเลี่ยงแรงปะทะที่อาจทำให้บาดเจ็บได้
กฎของการอนุรักษ์พลังงานถูกนำไปใช้อย่างสุดโต่ง
นั่นก็คือสถานะที่สามารถควบคุมพลังงานขั้นสุดได้แม้ว่าตัวพลังงานเองก็แยกออกจากสื่อกลางและก็ยังสามารควบคุมบังคับได้ต่อ แต่เมื่อพลังงานไต่ขึ้นมาถึงระดับสูงสุด ชูฮันที่ไม่คาดคิดว่าการทดลองในครั้งแรกจะประสบความสำเร็จก็แทบจะหนีจากแรงปะทะของระเบิดออกมาไม่ทันเหมือนกัน
ขณะที่ชูฮันกำลังตื่นเต้นกับสิ่งที่ค้นพบและกำลังจะออกไปจากบริเวณนี้——
”ปึง!” 　　ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดขนาดใหญ่เกิดขึ้นตามมาด้วยแรงเขย่าสั่นสะเทือนที่พื้น มันแรงมากจนสั่นขึ้นมาถึงชูฮันที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าชั้นฟ้าได้ ตัวตึกเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่และพร้อมจะถล่มได้ทุกเมื่อ
”แย่แล้วแรงระเบิดทำให้ตึกกำลังจะถล่ม!” ชูฮันพลันรู้สึกแย่ขึ้นมาทันที และหวังไคก็กำลังเป็นกังวลกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
แน่นอนว่ากลอุบายของป่ายหวีเนอนั้นทำให้ชูฮันกระตือรือร้นที่อยากจะเรียนรู้ พลังงานที่มากจนเหนือการควบคุมนั้นระเบิดออกกว้างจนไม่สามารถควบคุมได้ อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามันจะล้มเหลวในตอนที่ชูฮันลองครั้งแรกกับเผ่าพันธุ์ปีศาจระยะ 6 แถมมันยังเป็นการพยายามทั้งๆที่ระดับความสามารถของเขาในตอนนี้อยู่ที่วิวัฒนาการระยะ 5 เท่านั้น
เขาเกรงว่าแม้ทั่วทั้งโลกหรือป่ายหวีเนอก็ไม่มีใครสามารถทำได้เช่นเขา… ไอรีนโนเวล
ชูฮันที่ผละออกมาจากจุดสู้รบแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล เขาจัดการเผ่าพันธุ์ปีศาจไปแล้วถึงสองตัวในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน พวกมันมีทั้งหมดกี่ตัวกันแน่?
”ไหนนายพึ่งว่ามันมีรายละเอียดที่มู๋เย๋มองข้ามไปไงล่ะ?”หวังไคที่กลับมาหลังอีกครั้งหลังจากการต่อสู้จบลงถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
ชูฮันยังรักษาระดับฝีเท้ามุ่งหน้าต่อไปเรื่อยๆ”นายลืมอันดับรายชื่อเสาหินไปแล้วเหรอ?”
หวังไคชะงัก”แม่งเอ๊ย! จริงด้วย!”
จริงอย่างที่ชูฮันว่า…ชื่อของชูฮันที่อยู่บนอันดับรายชื่อบนเสาหินยังไม่หายไปดังนั้นไม่ว่ามู๋เย๋จะปล่อยข่าวลือเพื่อสร้างความโกลาหลหรือเพื่อปั่นหัวใครต่อใครมากมายแค่ไหน แต่สำหรับคนในค่ายเขี้ยวหมาป่า ชูฮันที่ได้จัดอันดับความสำคัญของเสาหินไว้เป็นอันดับต้น ได้อธิบายกฏข้อบังคับของเสาหินทุกอย่างไว้ชัดเจนหมดแล้ว
แน่นอนว่านั่นคือสัญญาณว่าตอนนี้ชูฮันยังมีชีวิตอยู่! 　　หากดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้วความปลอดภัยของชีวิตชูฮันก็ยังไม่สามารถรับรองได้
”แต่มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดี!”หวังไคที่ได้สติกลับมาแล้ว เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งด้วยความสงสัย “ไม่ว่ารายชื่อบนกระดานเสาหินจะยังปรากฏอยู่ก็ตาม แต่เมื่อไหร่ที่มู๋เย๋เริ่มโจมตีค่ายเขี้ยวหมาป่า และตัวนายก็ยังติดอยู่ที่เมืองหนานตู้นี่อยู่ มันก็ไม่ต่างอะไรอยู่ดี ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง?”
”นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุดเหมือนกัน”ชูฮันเอ่ยเสียงต่ำ “ฉันได้แค่หวังว่าคนคนนั้นจะยังไม่ปล่อยห่วงโซ่วิกฤตลงมาในตอนนี้!”
”ใคร?”หวังไคประหลาดใจอีกครั้ง มันไม่สามารถตามความคิดของชูฮันได้ทัน
ชูฮันไม่ได้ตอบคำถามของหวังไคนัยน์ตาสีดำสนิทของเขาเริ่มเปล่งจิตสังหารจางๆออกมา ตอนนี้ค่ายเขี้ยวหมาป่าของเขาไม่มีผู้บัญชาการรบ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีหวัง
สำหรับเรื่องนี้มู๋เย๋อาจจะไม่รู้เรื่องกฏกติกาของเสาหิน ทำให้มันคาดการณ์ผิดไป แต่สำหรับภาพโดยรวมแล้วมู๋เย๋สร้างความกดดันให้ชูฮันได้ชนะขาดลอย มู๋เย๋สามารถถ่วงเวลาชูฮันไม่ให้กลับไปที่เมืองอันลูได้ทัน และยังต้องอยู่ที่นี้เพื่อรับมือกับกองทัพซอมบี้มหาศาลที่หลั่งไหลเข้ามาไม่อยู่
ดังนั้นวิกฤตที่จะเกิดขึ้นกับค่ายเขี้ยวหมาป่าจึงยังคงเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้!
ครั้งนี้เขาตกอยู่ในปัญหาใหญ่เข้าแล้วจริงๆ