Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 1014 สู้ตรงๆ

　　ห้าวันก่อนหน้านี้จู่ๆชูฮันและทีมก็เดินทางเข้ามาในป่าทึบที่มีต้นไม้และวัชพืนชสูงใหญ่ขึ้นเต็มไปหมดบดบังวิสัยทัศน์ แถมพวกมันยังดูเหมือนกันหมดจึงยากจะแยกแยะและอาจหลงทางได้

　　ดังนั้นตามจุดต่างๆบนลำต้นของต้นไม้จะมีรอยขีดหรือกิ่งไม้หักในสถานที่ที่ชูฮันและทีมเคยเดินผ่าน

　　นอกจากตามจัดการลูกผสมตลอดสองสามวันที่ผ่านมาพวกเขายังทำการสำรวจภูมิประเทศโดยรอบและค้นหาร่องรอยของกองทัพลูกผสมที่เหลืออีกเจ็ดร้อยตัว

　　ในขณะเดียวกันร่องรอยพวกนี้ก็เป็นสัญลักษณ์ลับที่ทิ้งไว้เพื่อให้เกาช้าวฮุ่ยและกองทัพเขี้ยวหมาป่าได้ตามมาถูก ชูฮันหวังว่าพวกเขาจะสามารถเจอกันได้เร็วที่สุด และถึงแม้มันอาจจะไม่สำเร็จแต่ตราบใดที่เกาช้าวฮุ่ยสามารถหาพวกเขาได้เจอ อัตราการชนะของพวกเขาก็สามารถเพิ่มขึ้นมาได้กว่าเดิม

　　แม้ว่าวิธีการนี้อาจจะทำสร้างปัญหาให้กับตัวผู้ใช้ด้วยแต่มันกลับสร้างผลลัพธ์ที่ร้ายแรงให้กับฝ่านชูฮันมากกว่า

　　มีแต่ไฟที่ลุกโชน

　　มีร่องรอย…เผาทิ้ง!

　　สับสน…เผาทิ้ง!

　　ลูกผสมไม่สามารถตามหาชูฮันและทีมได้เจอดังนั้นพวกมันจึงเลือกที่จะใช้วิธีการจุดไฟไล่เผาตามจุดต่างๆไปเร่อยๆจนกว่าจะเจอ

　　หลังจากได้เห็นพื้นที่จุดแรกที่ถูกไฟเผาชูฮันก็รู้ว่าเขาได้เจอกับูคู่แข่งของเขาแล้ว อีกฝ่ายเป็นพวกที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากเป้าหมายของตัวเอง

　　พวกมันลูกผสมทั้งหมดเจ็ดร้อยตัวและไม่ความกลัวต่อทหารสามร้อยคนของชูฮันเลยพวกมันจงใจใช้กำลังบีบชูฮันให้ออกมาด้วยวิธีนี้!

　　ขณะเดียวกันอู๋หลิงฉิงก็ตัดสินไปแล้วว่าชูฮันคงขี้ขลาดและไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับพวกเธอ ณ ตอนนี้!

　　นี้เป็นครั้งแรกที่ชูฮันได้เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ใช้กลยุทธ์ตลบหลังเขาได้แบบนี้แถมมันยังเป็นครั้งแรกที่เขาถูกบีบให้จนมุมและก็ไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายตรงๆ

　　มนุษย์สายพันธุ์ใหม่สามร้อยคนเผชิญหน้ากับลูกผสมระดับสูงเจ็ดร้อยตัวแบบตรงๆใครๆก็เดาผลลัพธ์ได้ออกทั้งนั้น ทหารของชูฮันคงถูกฆ่าตายเรียบจนหมด

　　ซึ่งทั้งอู๋หลิงฉิงและชูฮันต่างก็รู้ความจริงข้อนี้ดีชูฮันจึงพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าอยู่ในขณะนี้

　　กำลังคนที่น้อยกว่าคือข้อเสียได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดของชูฮัน

　　หลังจากรอกองทัพที่จะต้องตามมาสนับสนุนเป็นเวลาหลายวันแล้วมันก็เป็นครั้งแรกที่ชูฮันร้อนใจมากขนาดนี้เพราะสถานการณ์ในตอนนี้มันเลวร้ายอย่างมาก

　　เหอเฟิง…ชูฮันกลัวว่าทหารทั้งหลายจะติดพันอยู่กับพวกซอมบี้!

　　เกาช้าวฮุ่ยที่อยู่ระหว่างทางอาจจะหลงอยู่ในป่าเพราะตามหาพวกเขาไม่เจอเพราะไม่สามารถอ่านสัญลักษณ์ลับของเขี้ยวหมาป่าได้ออก เมื่อไหร่ก็ตามที่เขี้ยวหมาป่าต้องการจะหลบซ่อนจะไม่มีใครหาตัวเจอได้เด็ดขาด

　　ปัญหาที่มีทั้งภายในและภายนอกตีกันไปหมดทำให้ชูฮันตึงเครียดอย่างมาก เพราะเขามัวแต่หลีกเลี่ยงศัตรูจนทำให้พวกเรากันเองสับสนไปหมด

　　 ไม่มีทางที่เราจะย้อนกลับไปเส้นทางเดิมได้เลยครับ หลูปิงเซ่อเดินเข้ามาชูฮันพร้อมกับต้าฉิงด้วยแววตาที่แสดงออกถึงความกังวล  มันเป็นป่าทึบบนเขา มีแต่ทางตัน 

　　 แม่งเอ๊ย! ชูฮันสบถออกอย่างหงุดหงิด เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผาก

　　เพียงแต่สองวันอู๋หลิงฉิงได้เผาป่าส่วนใหญ่ไปเกือบหมดแล้ว ผลักให้พวกเขาไปไกลเรื่อยๆจนไม่มีที่จะไปแล้วและก็ห่างไกลออกจากความช่วยเหลือจากเหอเฟิงไปเรื่อยๆ และปัญหาใหญ่หลวงที่เกิดขึ้นมาพร้อมๆกันก็คือ…

　　มันไม่มีทางให้ไปต่อแล้ว!

　　ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปพวกเขาจะถูกลูกผสมตามมาได้ทัน ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเวลาเพียงอย่างเดียว!

　　 มีแค่ทางเดียวที่เราจะทำได้ล่อให้อู๋หลิงฉิงให้มาเจอกับเรา  ชูฮันตัดสินใจว่าเขาจะรอไปนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว ชูฮันกวาดสายมองทหารทั้งสามร้อยคนของเขา ไม่มีความกลัวแสดงบนสีหน้าของใครเลย มีเพียงแค่ความเหนื่อยล้าเท่านั้น

　　 จะให้ทำจะวิธีไหนก็ได้แค่ไม่ต้องตาย!  ซูเฟิงเอ่ยขึ้น  เพราะว่าจะกรณีไหน เสบียงอาหารของเราก็เหลือเพียงแค่นิดเดียวแล้ว ถ้าไม่ตายเพราะถูกลูกผสมฆ่าก็คงตายเพราะอดยาก 

　　หลังจากเดินเข้ามาในป่าลึกทั้งสามร้อยคนก็มีเสบียงอาหารจำกัดอยู่แล้ว อาหารถูกแบ่งเป็นวันละสองมื้อ แถมมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระยะสูงๆหลายคนก็ไม่ได้กินอาหารมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว

　　ชูฮันหลับตาลงอย่างใช้ความคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นมาและออกคำสั่งทันที  หลูปิงเซ่อ ต้าฉิงและหวังไค ไปล่ออู๋หลิงฉิงมา คนที่เหลือมาจัดเตรียมสนามรบกับฉัน 

　　ครั้งนี้ ชูฮันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาตัดสินใจเผชิญหน้ากับลูกผสมตรงๆไปเลย…แล้วมาดูกันว่าใครจะตายก่อน!

　　 หวังไค? หลูปิงเซ่อซึ่งไม่เข้าใจว่าชูฮันพูดถึงใครเอ่ยถาม

　　พั้วะ!

　　ชูฮันดึงหวังไคออกมาจากกระเป๋าและโยนไปบนหลังต้าฉิงทันที หวังไค ต้องให้ฉันเตือนความจำให้มั้ย? 

　　หวังไคที่เงียบสนิทไม่ส่งเสียงจำใจพยักหน้าให้ชูฮัน

　　หลูปิงเซ่อมีท่าทีอึ้งๆจนในที่สุดชูฮันก็ตัดสินใจอธิบายให้ฟัง นายแค่ปล่อยให้ต้าฉิงไปกับหวังไค ส่วนต้องทำอะไรบ้าง หวังไคนายน่าจะรู้แล้ว ระวังความปลอดภัยของตัวเองด้วย 

　　หลังจากพูดจบชูฮันก็เดินจากไปทันทีเพราะเขาจำเป็นต้องรีบแข่งกับเวลา ชูฮันและทีมก็เริ่มทำการเตรียมสนามรบ

　　———————-

　　นี่คือพื้นที่ดำสนิทซึ่งถูกไฟเผาไหม้จนหมดอู๋หลิงฉิงมองไปยังความมืดตรงหน้าด้วยนัยน์ตาสีเลือดซึ่งเต้มไปด้วยความเย็นชา

　　 เฮ้หัวหน้า  ลูกผสมที่อยู่ในช่วงแรกของระยะ 7 ก้าวขึ้นมาพูดกับอู๋หลิงฉิง  พวกเราเผาป่าแห่งนี้จนมอดไหม้หมดแล้ว เราเคยเห็นกันมาแล้วในอดีต ไม่เกินอีกสองวันชูฮันและทหารของมันจะไม่มีที่ให้ซ่อนตัวได้อีก 

　　ลูกผสมที่เหลือแสดงความชื่นชมแก่หัวหน้าของตัวเองตอนแรกพวกมันกลัวกับภาพนองเลือดของเพื่อนลูกผสมด้วยกันที่ฐานลับจนใจเสียและลืมนึกถึงข้อได้เปรียบของตัวเองไปเลย

　　นอกจากจะไม่เห็นวี่แววร่างของชูฮันท่ามกลางกองศพแล้วการกระทำของชูฮันยังเป็นการดูถูกลูกผสมด้วย

　　มู๋เย๋อุตส่าห์ฝึกฝนพวกมันมา…เสียเปล่าจริงๆ!

　　แต่ทุกอย่างถูกหักล้างด้วยการตัดสินใจอย่างมุ่งมั่นของอู๋หลิงฉิงทุกอย่างมันดูแน่วแน่และน่าเชื่อจนดูเหมือนชูฮันไม่ได้อยู่ในสายตาของอู๋หลิงฉิงด้วยซ้ำ

　　เผาทั้งภูเขาทั้งลูกให้ลุกเป็นไฟ!

　　อู๋หลิงฉิงยิ้มนัยน์ตาสีเลือดเพ่งมองไกลออกไป  เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขี้ยวหมาป่าโผล่หัวออกมา เมื่อนั้นคือเวลาตายของพวกมัน และสำหรับชูฮัน… 

　　พอพูดถึงชื่อชูฮันสีหน้าของอู๋หลิงฉิงก็เปลี่ยนไป มวลอากาศเริ่มอัดแน่น  ท่านมู๋เย๋บอกว่าให้จับเป็น 

　　 วางใจได้ครับพวกเราต้องได้ตัวมันอย่างแน่นอน  ลูกผสมระยะ 7 ตอบรับอย่างมั่นใจ

　　แต่แล้วจู่ๆสีหน้าของอู๋หลิงฉิงก็เปลี่ยนเป็นดำมืดเธอสัมผัสได้ถึงบางอย่างจากทางด้านหลัง มีความกังวลฉายอยู่ในนัยน์ตา

　　 มีอะไรครับ? ลูกผสมระยะ 7 ที่เห็นท่าทางผิดปกติของอู๋หลิงฉิง มันก็หันไปมองตาม

　　 ไม่มีอะไร อู๋หลิงฉิงส่ายหัว หลังจากผ่านไปสักพักก็ดูเหมือนว่าเธอได้ตัดสินใจครั้งสำคัญ  คอยต้อนชูฮันไปเรื่อยๆ ฉันจะไปก่อน 

　　ทันทีที่พูดจบร่างของอู๋หลิงฉิงก็หายวับไปทันทีทิ้งให้ลูกผสมทั้งหลายได้แต่ยืนมึนงง

　　 มีอะไรกันแน่? ลูกผสมทั้งหลายได้แต่อึ้ง นี้เป็นครั้งแรกที่พวกมันได้เห็นอู๋หลิงฉิงมีท่าทีแบบนี้

　　 ท่านหัวหน้าอาจจะได้ยินอะไรบางอย่างเลยอยากจะไปดูให้แน่ใจ ลูกผสมบางตัวเดาขึ้นมา

　　 แล้วทำไมฉันไม่ได้ยิน? ลูกผสมตัวใหญ่ซึ่งเป็นระยะ 6 เต็มไปด้วยความสงสัย

　　 ฉันที่เป็นระยะ7 ยังไม่ได้ยิน แล้วแกจะไปได้ยินได้ยังไง?  ลูกผสมระยะ 7 พูด