ตอนที่ 1128 เธอสามารถเสกน้ำได้!
ตลอดการเดินทางที่เงียบสนิทความเร็วของชูฮันนั้นต่ำมากเมื่อเทียบกับสถานะความสามารถของเขาในปัจจุบัน ชูฮันเดินผ่านป่า ข้ามผ่านลำห้วยและได้เห็นวิวทิวทัศน์แปลกใหม่และเป็นเอกลักษณ์มากมายตลอดทาง มันทำให้สภาพจิตใจและร่างกายของทั้งชูฮันและหวังไคผ่อนคลายกันลงทั้งคู่
ยิ่งเดินมากเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกได้ว่าทิวทัศน์ทั้งหลายที่เห็นมันไม่ได้เป็นธรรมชาติที่แท้จริง แม้ว่ามันจะไม่มีร่องรอยของภาพลวงตาให้เห็น เพราะแม้แต่ต้นไม้พืชพันธุ์ทั้งหลายก็ขึ้นสะเปะสะปะอย่างเป็นธรรมชาติจนแยกไม่ออก
มองไปที่กระต่ายสีเทาตรงหน้าที่ยังคงไม่หายไปไหนชูฮันก็หยุดนิ่งและมองจ้องไปที่เจ้ากระต่ายน้อย
มีอะไร? หวังไคถาม
ชูฮันไม่ได้ตอบอะไรในทีแรกแต่หลังจากสำรวจต้นหญ้าทั้งหลาย จู่ๆมันก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชูฮันเล็กน้อย
ภาพลวงตา
อะไรนะ? หวังไคตะลึงไปทันทีที่ได้ยินชื่อถนน
ชูฮันแววตาวาววับ ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่เกิดขึ้นจากธรรมชาติจริงๆ แม้ว่ามันจะมีพืชพันธุ์ไม้ขึ้นมากมายดูเหมือนรกรุงรัง แต่มันก็ยังมีร่องรอยในรายละเอียดบางจุดที่ฉันจับสังเกตได้
แล้วพวกร่องรอยที่มีมันเป็นภาพที่ประดิษฐ์ขึ้นมา? หวังไคมองไปที่ถนนตรงหน้าอย่างระแวดระวัง หากเขาก็มองไม่เห็นเส้นทางอะไรเลยเพราะมีต้นไม้พืชพันธุ์ขึ้นบดบังเต็มไปหมด
ใช่ ชูฮันลุกขึ้นเตรียมจะออกเดินทางต่อ แต่แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาและพบว่า…
ไม่มีอะไรตรงหน้ากระต่ายสีเทาได้หายไปแล้ว!
ชูฮันขมวดคิ้วเข้าหากันไม่แน่ใจว่าควรจะทำอะไรต่อ กระต่ายสีเทาที่โผล่มาต่อหน้าเขากลางถนนก่อนหน้านี้ และเขาก็เดินๆหยุดๆอยู่หลายครั้งตามมันเพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นคนนำทางให้เขา
แต่แล้วครั้งนี้จู่ๆ…เมื่อครู่ทำไม…เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน?
ชูฮันเดินไปตามเส้นทางอย่างช้าๆครั้งนี้มันไม่ได้ใช้เวลานานเท่าไหร่ และชูฮันก็หวังว่าครั้งนี้เขาจะได้เจอกับผู้นำทาง เขาอยากจะรู้ว่าภายในของหุบเขาหยินหยางนั้นมีเรื่องเหนือจินตนาการอะไรบ้าง เส้นทางสลับซับซ้อนราวกับเขาวงกต แม้จะเดินย้อนกลับไปก็คาดว่าคงจะหาเส้นทางเดิมไม่เจอ
หวังไคเองก็สังเกตเห็นว่ามันมีบางอย่างผิดปกติมันรีบกระโดดกลับเข้าไปซุกอยู่ในกระเป๋าของชูฮันทันที
เวลานี้ชูฮันเร่งความเร็วขึ้นเต็มที่จนกระทั่งมาถึงสุดเส้นทางภายในเวลาไม่กี่นาทีเขาได้เจอกับเถาวัลย์เรียงหนาราวกับผ้าม่านผืนใหญ่ ขนาดสูงสามเมตร หนาทึบจนมองไม่เห็นภาพด้านหลัง ไม่ต่างอะไรกับกำแพงหนาทึบเลย
หรือว่า———
มันคือกำแพง?
มีเพียงแค่กำแพงเถาวัลย์หนาที่บดบังจนมองไม่เห็นอะไรด้านหลังได้เลย
ชูฮันหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากำแพงเถาวัลย์เพียงแค่ไม่กี่วินาทีจากนั้นก็ตัดสินใจจะใช้มือและเท้าปีนป่ายขึ้นไปด้านบน!
ความคิดของชูฮันง่ายมากในเมื่อมันมีร่องรอยของภาพลวงตาและตรงนี้คือกำแพง แสดงว่ามันจะต้องมีอะไรบางอย่างที่สำคัญอยู่ด้านหลังนี้แน่ๆ ถ้าเขาไม่ปีนขึ้นไปดู จะให้ยืนรอโง่ๆอยู่ตรงนี้หรือไง?
ไม่ทันรอให้ชูฮันได้เริ่มปีนจู่ๆมันก็มีเสียงพูดดังขึ้นมาชัดเจน จะปีนตรงๆแบบนี้เลย?
ชูฮันคลายมือที่กำเถาวัลย์เพื่อไต่ขึ้นไปออกหันหน้ากลับไปมองทางด้านซ้ายของตัวเอง
มีหญิงสาวสวยงาม…หากมันกลับดูแปลกมาก
ความงดงามของหญิงสาวที่เป็นบ่งบอกถึงความเป็นเอกลักษณ์ของตะวันออกผมตรงยาวสีดำถึงเอวถูกมัดรวบด้วยเชือกง่ายๆที่มาจากเถาวัลย์ เธอไม่ได้สวมเสื้อผ้า แต่มีชิ้นผ้าสีขาวปกปิดจุดสำคัญเอาไว้ มีเชือกเถาวัลย์คล้องตามลำตัว สวมรองเท้าที่ทำจากเถาวัลย์
เรียบง่ายเกินไปหรือควรมิดชิดมากกว่านี้?
ในครั้งแรกที่เห็นมันไม่ได้เกิดความรู้สึกยั่วยวนเลยแต่กลับให้ความรู้สึกแปลกๆและลึกลับแทน
ผู้หญิงคนนั้นมองมาที่ชูฮันด้วยสายตานักล่ามีรอยยิ้มในนัยน์ตาของเธอ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณควรจะมา กลับไปซะ
ชูฮันเม้มปากเบาๆ…ล้อเล่นรึไงกว่าเขาจะมาที่นี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ เรื่องอะไรจะกลับไป?
ไหนจะเรื่องที่ชูฮันไม่เคยเจอคนลักษณะเช่นนี้มาก่อนที่สำคัญที่สุดคือผู้หญิงตรงหน้าเขาคนนี้ดูแปลกประหลาดมาก ดังนั้นชูฮันจึงไม่ให้ความสนใจอะไรอีกฝ่าย คุณเป็นใคร ทำไมถึงมาบอกให้ฉันกลับไป? ที่นี้ไม่ใช่ที่ของคุณซะหน่อย!
หญิงสาวจ้องตาชูฮันตรงๆอย่างไม่คิดหลบ ที่นี่คือบ้านฉัน
อะไรนะ? ชูฮันตกใจไม่น้อย
ทำไมเขาไม่รู้เลยว่ามีผู้คนอาศัยอยู่ในหุบเขาหยินหยางด้วย?!
พวกคุณบุกรุกเข้ามาในบ้านของเธอแล้วฉันไม่มีสิทธิแม้แต่จะไล่เลยรึไง? หญิงสาวยิ้มหยันและจู่ๆเธอก็ยื่นมือที่ขาวจั๊วออกมา
ชูฮันตกใจอย่างมากและไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัวใดๆหญิงสาวดูเหมือนจะกระซิบสั่งชูฮันเบาๆ อย่าขยับ!
จากนั้น——- พรึบ!
มีน้ำสายเล็กๆโผล่มากลางอากาศเทลงใส่ฝ่ามือของหญิงสาวจากนั้นเธอก็พุ่งตัวเข้ามาชูฮันอย่างรวดเร็ว เทน้ำในมือเธอใส่มือชูฮันที่ตอนนี้มีเถาวัลย์เลื้อยมารวมตัวกันเป็นลักษณะถ้วยเพื่อรองรับน้ำในฝ่ามือชูฮัน
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้ชูฮันชะงักตัวแข็งค้างพูดอะไรไม่ออกไปเป็นนาที มันเป็นเรื่องที่หายากมากๆในชีวิตของชูฮัน มันแทบไม่มีอะไรที่สามารถทำให้ช็อคได้จริงๆอย่างนี้
แต่ขณะนี้ตอนนี้ชูฮันช็อคค้างไปแล้วจริงๆ!
ผู้หญิงคนนี้สามารถเสกน้ำขึ้นมากลางอากาศได้?
นี่มันขัดกับความเข้าใจทุกอย่างที่เขามีทั้งหมด!
มันมีน้ำเทลงมาจากกลางอากาศ หลังจากช็อคค้างไปพักหนึ่ง ชูฮันก็เริ่มพูดพึมพำกับตัวเอง คือการควบคุมพลังงานขั้นสูงสุดใช่มั้ย? มันสามารถอัดอากาศ เปลี่ยนโมเลกุลที่มีส่วนผสมของน้ำที่ลอยอิสระอยู่ในอากาศให้กลายเป็นน้ำได้? ไม่ ถ้าอย่างนั้นทำไมฉันไม่รู้สึกพลังที่บีบอัดล่ะ?
หญิงตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดที่ชูฮันพึมพำออกมาอดไม่ได้ที่จะเม้มปากและพูดขึ้นมาว่า น่าสนใจมาก
ชูฮันจ้องหญิงสาวตาโต ฉันคิดว่าคุณน่าสนใจมากกว่า!
ไม่มีปัญหา หญิงสาวกลับไปสู่ท่าทางนิ่งเฉยเหมือนเดิม การพูดคุยของเรายังคงเหมือนเดิม คุณจะยังคงไม่กลับออกไปใช่มั้ย?
ชูฮันจ้องหญิงสาวนิ่งจากนั้น———
ปั่ก!
ทันใดหญิงสาวก็เปลี่ยนกลับไปอยู่ที่กำแพงเถาวัลย์อีกครั้งอย่างรวดเร็วการเคลื่อนไหวของเธอนั้นรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน! แม้ว่าชูฮันจะรวดเร็วมากแต่หญิงสาวแปลกหน้ากลับรวดเร็วยิ่งกว่า ในเวลาเดียวกันน้ำปริมาณมากจู่ๆก็เทลงมาจากฟ้าฟาดเข้าใส่หัวชูฮันทันที
แม้ว่ามันจะไม่สามารถฆ่าใครตายได้แต่แรงดันของน้ำจากมากประกอบกับตกลงจากที่สูงด้วยความเร็ว ชูฮันที่ไม่ได้ตั้งตัวหรือเตรียมตัวใดๆเมื่อเจอแรงกระแทกนี้เข้าไปก็ถึงกับล้มลงกองที่พื้น
ถ้าผ่านฉันไปได้คุณก็จะสามารถเข้าไปข้างในได้
