Ark The Legend – ตอนที่ 313 : เมืองที่ไร้ซึ่งหัวใจ (1)

“ว่าอะไรนะครับ? ไม่มีเหลือเลย?”

“ใช่ เมื่อหลายเดือนก่อนมีมาจำนวนหนึ่ง แต่ก็ถูกขายหมดอย่างรวดเร็ว”

“งั้นแล้วจะมีมาอีกเมื่อไหร่กันครับ?”

ร่างค่อนข้างเล็กของพ่อค้ากล่าวถามด้วยน้ำเสียงหมดหวัง เจ้าของร้านขายสินค้าพิเศษไหวไหล่ให้ขณะส่ายศีรษะ

“ไม่แน่ใจนัก บางครั้งก็หลายเดือน ครั้งหน้าอาจจะเป็นหกเดือนก็ได้ละมั้ง แต่ตามปกติก็น่าจะสี่เดือน นอกจากกำหนดการส่งมอบล่าช้าแล้ว จำนวนยังมีน้อย พอสินค้าส่งมาก็ถูกขายออกแทบหมด ก็นะ มันเป็นไอเทมหายากนี่นา”

“มะ-ไม่จริง…”

พ่อค้าคนตรงหน้าพลันห่อไหล่ เจ้าของร้านถึงกับเผยรอยยิ้มขณะยกนิ้วขึ้นให้

“แต่เจ้าค่อนข้างโชคดีอยู่”

“ครับ?”

“ร้านของเรามีส่วนลดสำหรับผู้ซึ่งเดินทางมาไกลในทุกปี ไอเทมทุกชิ้นที่จัดวางอยู่จะขายโดยมีส่วนลดให้ 15% และจะสิ้นสุดถึงเพียงแค่สัปดาห์นี้เท่านั้น คิดว่ายังไง? เจ้าเดินทางมาไกลถึงเพียงนี้ทำไมไม่หยิบสอยใช้จ่ายสินค้าสักชิ้นล่ะ? ที่แห่งนี้ค่อนข้างเล็ก ไอเทมส่วนใหญ่รอบตัวเจ้าล้วนพิเศษทั้งนั้น อาจจะได้ราคาที่ดีกว่าซื้อหาจากพื้นที่อื่นด้วยซ้ำไปนะ”

เจ้าของร้านเผยอาการอยากขายสินค้าจนน่ารำคาญขึ้นมา ถ้าหากเป็นคนอื่นได้ยินคงตกหลุมพรางนี้ไปแล้ว ทว่าพ่อค้าตรงหน้าเพียงมองชั้นวางของและส่ายศีรษะให้

“ไม่เป็นไรครับ…”

ระหว่างผู้เล่นกับพ่อค้าพิเศษนั้นมีความแตกต่างกันอยู่ เมื่อใดที่ซื้อขายแลกเปลี่ยนกับเอ็นพีซี ผู้เล่นทั่วไปจะไม่กังวลเรื่องราคาแต่อย่างใด ราคาของร้านค้าไม่ว่าจะเป็นร้านค้าทั่วไปหรือร้านขายอาวุธมักแตกต่างกันไปตามแต่ละหมู่บ้านอยู่แล้ว ผู้เล่นส่วนใหญ่ต่างมองเป็นส่วนต่างเล็กน้อยขณะไม่ใส่ใจนัก อีกทางหนึ่ง พ่อค้ามือฉมังนั้นไม่ใช่ ราคาที่แตกต่างระหว่างพื้นที่คือความกว้างใหญ่ของราคา มันอาจทำให้พวกเขารวยล้นหรือหมดตัวได้เพียงเพราะแค่ส่วนต่างนี้ ไม่เพียงเท่านั้น เอ็นพีซีในร้านค้าพิเศษบ่อยครั้งมักจะลวงหลอก คิดปล่อยขายไอเทมที่ราคาในตลาดเริ่มตกต่ำให้พวกเขา และเมื่อพวกเขาเห็นสิ่งของลดราคา บ่อยครั้งก็ไม่คิดลังเลขณะเข้ากินเหยื่อจนได้รับสินค้าความนิยมตกต่ำที่ลดราคามาไว้ในครอบครอง พ่อค้าที่เชื่อคำพูดของเอ็นพีซีหลายต่อหลายรายถึงกับล้มละลายเพียงข้ามคืน การค้าระหว่างเจ้าของร้านและพ่อค้านั้นเปรียบเสมือนการดวลดาบของนักรบก็ไม่ปาน

“คิดดูให้ดีนะ ของสิ่งนั้นยากพบเจออีกทั้งยังมีน้อยไม่ว่าจะหาที่ไหน ตรงนี้ไม่ใช่ว่ามีของลดราคาอยู่หรือไร? ก็ได้ ถ้าเจ้าซื้อหามูลค่าสัก 100 เหรียญทอง นอกจากจะได้ส่วนลด 15% แล้ว ข้าจะมอบของแถมพิเศษให้ด้วย”

หากเจ้าของร้านยอมทุ่มเทขนาดนี้ 100% มั่นใจได้เลยว่าเป็นสินค้าขายไม่ออก

“ไม่เป็นไรครับ ไว้ผมมาใหม่”

“อืม แย่จังนะ กะว่าจะให้ของแถมพิเศษสักสองชิ้นอยู่เชียว… ถ้าเปลี่ยนใจก็กลับมาหาได้ทุกเมื่อ”

เจ้าของร้านยังคงตื๊อไม่เลิก พ่อค้าเพียงส่ายศีรษะให้ก่อนที่จะหันกายออกจากร้านไป

“เหอะ คิดว่าจะหลอกกันได้อย่างนั้นเหรอ? แค่ดูของก็บอกได้แล้วว่าราคาตลาดมันต่ำไปกว่าครึ่ง เอาเถอะ สถานที่ห่างไกลแบบนี้ก็คงไม่มีแหละนะ”

ผู้เล่นที่กำลังบ่นออดแอดไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพ่อค้าฮอบบิทนามซิดนั่นเอง ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนอาจโดนหลอกล่อด้วยสินค้าลดราคาเช่นนี้ไปแล้ว แต่ตอนนี้ซิดไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป หลังได้ลิ้มรสความขมขื่นและความหอมหวานจากสหายรัก(?)นามอาร์คที่ช่วยดูแลเป็นอย่างดี(?) เขาได้เติบโตขึ้นมากและเป็นพ่อค้ามากประสบการณ์

นอกจากนี้ ซิดยังได้รับชื่อเสียงมหาศาลที่นาการันในฐานะพ่อค้า เขาเล่นเกมอย่างหนักหน่วงเพื่อสร้างชื่อเสียงขึ้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง ทั้งหมดนี้ที่ได้รับมาก็เพราะสถานการณ์อันยุ่งเหยิงภายในนาการันนั่นเอง

“สองเดือนผ่านไปแล้วตั้งแต่ที่อาร์คนิมไปจากซิลวาน่า…”

ซิดพูดกับตัวเองขณะนึกย้อนถึงอดีต ในช่วงเวลาเหล่านั้น อาณาเขตทั้งสิบสองแห่งเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างมาก เพราะการบุกโจมตีของกิลด์ ตำแหน่งลอร์ดจึงเปลี่ยนมือกันเป็นว่าเล่นจนยากต่อการรักษาไว้ แต่แล้วช่วงเวลาแห่งความสมดุลก็มาถึงหลังผ่านความวุ่นวายอันยาวนาน ท่ามกลางกิลด์ทั้งหลายที่เข้าร่วมท้าชิงตำแหน่งลอร์ด หลายกิลด์ไม่อาจอยู่รอดเพราะค่าใช้จ่ายการทำสงคราม แต่ก็มีหลายพันธมิตรที่สำเร็จปรากฏ

หนึ่งในพันธมิตรเมื่อจับต้องตำแหน่งได้ พวกเขาจะถือครองมันเอาไว้อย่างมั่นคง ตอนนี้มีพันธมิตรถึงห้าฝ่ายภายในนาการัน! เมื่อห้าพันธมิตรถือครองตำแหน่งกันครบ ทั่วทั้งนาการันจึงเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์ กิลด์ใหญ่เหล่านี้ล้วนไม่พึงพอใจกับปราสาทเพียงแค่หนึ่ง

เป้าหมายแรกของผู้เล่นคือได้รับปราสาทและตำแหน่งลอร์ด เมื่อพวกเขาได้กลายเป็นลอร์ด พวกเขาจะสั่งสมความดีความชอบจนได้รับตำแหน่งไวเคานต์ และนั่นคือจุดเริ่มต้น หากพวกเขาบากบั่นได้รับปราสาททั้งสามแห่ง พวกเขาจะได้รับตำแหน่งเป็นเอิร์ล และยังจะได้รับส่วนแบ่งจากปราสาทหลายแห่งเพื่อด้วย และเมื่อใดที่พวกเขาได้รับอาณาเขตถึงหกแห่งไว้ในครอบครอง พวกเขาจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นมาควิส

และถ้าหากได้ครอบครองทั้งสิบสองอาณาเขตในนาการัน พวกเขาจะมียศถาบรรดาศักดิ์ให้กลายเป็น ‘ราชา’ แม้ว่าข้อมูลเรื่องตำแหน่งราชาจะยังไม่มีผู้ใดทราบ แต่ก็ชัดเจนว่าเป็นบรรดาศักดิ์ที่ดีเลิศที่สุดในหมู่ผู้เล่น การจะได้รับมันมานั้นต้องผ่านความยากลำบากเหนือจินตนาการ! ด้วยเหตุนี้พื้นที่นาการันจึงเกิดยุคแห่งสงครามนามว่า ‘สงครามชิงชัย’

ทว่า กองกำลังของทั้งห้าพันธมิตรมีกำลังอำนาจที่ทัดเทียมกัน ไม่มีใครในพวกเขาครอบครองกำลังมากพอได้รับปราสาทแห่งอื่น แม้พวกเขาจะมีกำลังสำรองเก็บงำเอาไว้แต่ก็ยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องแสดงพลังอำนาจ ถ้าหากพวกเขาเผยไพ่ในมือเร็วเกินไป กองกำลังที่เหลือจะเพ่งเล็งมายังพวกเขาก่อน ด้วยเหตุนี้พันธมิตรทั้งห้าจึงต่างรั้งรอและคอยตรวจสอบกิลด์อื่นที่ด้อยกว่าเพื่อหวังควบรวมกันและได้รับปราสาทมาเพิ่ม

ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่เริ่มลดน้อยลงในช่วงสงครามเย็น ขั้วอำนาจใหญ่ต่างต่อสู้กันและกันเป็นการลับ สิ่งสำคัญที่จะอยู่รอดในช่วงสงครามเย็นได้นั้นคือสมดุลแห่งปัจจัย พันธมิตรทั้งห้าต่างลงทุนเป็นเม็ดเงินไปไม่น้อยกับอาณาเขตของตัวเอง และยังตั้งอกตั้งใจกับการพัฒนาพื้นที่ พวกเขาล้วนลงทุนกับกองกำลังทหารเพื่อให้การจัดอันดับถูกยกระดับขึ้นเช่นกัน ทั้งหมดที่พวกเขาทำก็เพื่อรายรับที่มากขึ้น

และหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน… ในบรรดาห้าพันธมิตร มีหนึ่งซึ่งชื่อเสียงเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล เป็นพันธมิตรเฮอร์มีสที่ได้รับอาณาเขตซิลวาน่าไปไว้ในครอบครอง อดีตนั้นอลันและอาร์คได้ตระหนักดีถึงสภาพทางภูมิศาสตร์ที่มีเปรียบของซิลวาน่า เมื่อพันธมิตรเฮอร์มีสคว้าซิลวาน่าเอาไว้อย่างมั่นคงได้แล้ว พวกเขาเลือกลงทุนเป็นเม็ดเงินมหาศาลกับอาณาเขตแห่งนี้ พวกเขากลายเป็นอาณาเขตแรกที่ถูกเลื่อนระดับขึ้นเป็นอาณาเขตระดับ C

นอกจากนี้ ความดีความชอบทั้งหมดที่ทำให้พวกเขาพัฒนาขึ้นมาได้ก็เพราะสำนักงานการค้าที่อาร์คก่อสร้างโดยเล็งเห็นผลไว้ก่อนหน้า เมื่อตำแหน่งลอร์ดเปลี่ยนมือ สำนักงานการค้าได้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น ‘หอการค้าแห่งทวีป’ เพื่อจัดเก็บภาษีมาไว้พัฒนา ด้วยเหตุนี้จึงทำให้พวกเขาจึงมีก้าวที่เหนือกว่าอาณาเขตอื่นหนึ่งก้าวเสมอ

“หึหึหึ เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดก็คือสุดยอดพ่อค้าซิดคนนี้นี่เอง”

ซิดเผยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ ซิดรับงานที่หอการค้าแห่งทวีปเพราะอาร์คยัดเยียดตำแหน่งให้ ผู้นำองค์กรก็เป็นเอ็นพีซีที่อาร์คให้ความไว้วางใจอย่างโวลโคซู ด้วยเหตุนี้มันจึงไม่ต่างกับเส้นทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ ซิดตอนนี้กลายเป็นผู้จัดการธุรกิจแล้ว เขาต้องรับผิดชอบการซื้อขายทุกสิ่งอย่างภายในหอการค้าแห่งทวีป และยังต้องจัดหาสิ่งของมาขาย ภายในหนึ่งสัปดาห์ซิดมีเงินหมุนเวียนนับหมื่นเหรียญทอง เพราะการทำธุรกรรมครั้งใหญ่เช่นนี้ ทักษะทั้งหลายของซิดจึงเพิ่มระดับขึ้นราวบ้าคลั่ง เพราะค่าประสบการณ์จากธุรกรรมที่ผ่านมา ซิดตอนนี้ผ่านระดับเลเวล 200 เรียบร้อย และไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ได้รับฉายาสุดยอดพ่อค้าจากพ่อค้าทุกคนที่ต่างเผยความอึ้งทึ่งให้กับเขา

“โอ้ นั่นมัน… ซิด!”

“เขาเป็นตำนานพ่อค้าที่มีเงินหมุนเวียนหลายพันเหรียญทองภายในหนึ่งสัปดาห์!”

“เพียงแค่สองเดือน เขาถึงกับได้รับการแต่งตั้งจากแผนกคนต่างถิ่นของหอการค้าแห่งทวีป”

“ไม่ใช่ว่าผลประกอบการระยะสั้นของเขาที่มากล้นเลยได้รับฉายาสุดยอดพ่อค้าจากกิลด์พ่อค้าไมดัสหรือยังไงกัน?”

“ใช่แล้ว เหรียญตราบนหน้าอกนั่นหมายถึงการยอมรับจากกิลด์ไมดัสซึ่งจะมอบให้กับผู้มีฉายาสุดยอดพ่อค้ายังไงล่ะ”

“น่าทึ่งจริง ๆ ว่าแต่มีกี่คนกันที่ได้รับฉายาสุดยอดพ่อค้า?”

“แถมยังไม่ได้มีเพียงเท่านั้นนะ สุดยอดพ่อค้านั้นจะได้รับการดูแลระดับวีไอพีจากทางกิลด์ และจะได้รับข่าวสารระดับวงใน ใครจะรู้บ้างว่าข่าวสารระดับวงในจะช่วยเสริมเรื่องการค้าได้อีกมากแค่ไหน เงินทุนของเขาตอนนี้แทบเพียงพอสร้างกิลด์ได้หนึ่งหรือสองแห่งเลยทีเดียว”

เมื่อซิดปรากฏตัวที่ศูนย์การค้าภายในกิลด์ไมดัส เขาก็โดนเสียงกระซิบกระซาบแห่งความริษยาจากทั่วทิศทาง

‘หึหึหึ นับถือเข้า นับถือให้มากขึ้นไปอีก!’

ซิดถึงกับอุบความดีใจเอาไว้ทุกครั้ง แต่ก็มีบางคนระหว่างทางที่เผยความสงสัย

“แต่แล้วทำไมคนมากมีถึงสวมใส่ชุดแบบนั้นกันล่ะ?”

“ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่ากลิ่นออกจะแย่ไปหน่อยหรือไง?”

ซิดสวมใส่ชุดระดับต่ำ นอกจากนี้ เขายังง่วนจนไม่มีเวลาไปซักล้างทำความสะอาดร่างกายให้ดี

“คิดว่าพวกคนรวยคงไม่ค่อยสนใจเรื่องเครื่องแต่งกายแล้วหรือเปล่า”

บรรดาพ่อค้าต่างพยักหน้ารับและพูดคุยกันต่อไป แต่ความคิดของซิดถึงกับต้องสว่างวาบขึ้นมาเพราะคำพูดของพวกเขา

‘เจ้าพวกนี้ไม่รู้อะไร เหอะ ที่จริงเราไม่มีเงินแม้แค่เรื่องการกิน พูดอะไรถึงเรื่องเสื้อผ้า!’

ถูกต้อง เขาเป็นผู้จัดการธุรกิจสำหรับคนต่างถิ่นของหอการค้าแห่งทวีป! เป็นพ่อค้าผู้ซึ่งมีเงินหมุนเวียนกว่า 10,000 เหรียญทองภายในหนึ่งสัปดาห์! สุดยอดพ่อค้าที่กิลด์ไมดัสให้การยอมรับ… ความจริงภายนอกนั้นช่างน่าทึ่ง แต่ความเป็นจริงเบื้องหลัง เขาเพียงได้รับเงินเดือนจากหอการค้าเพียงเท่านั้น แน่นอน ตอนนี้เขาได้รับเงินเดือนพอที่จะใช้จ่ายและยังมีโบนัสบ้าง มันเพียงพอสำหรับพ่อค้าคนอื่นสำหรับกินและใช้ และถ้าเก็บออมให้ดีก็อาจจะร่ำรวยได้ ทว่า ส่วนใหญ่เงินได้ที่รับมาจะต้องถูกส่งมอบให้อาร์ค