ตอนที่ 327 : ภารกิจช่วยเหลือเผ่าบารัน (1)
“หึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ดุ๊คยันกายขึ้นขณะเริ่มหัวเราะออก เขากำลังมองสลับไปยังบุคซิลและอาร์คที่อยู่คนละด้าน
“เหอะ อาร์ค แกมันยิ่งกว่าที่คิดไว้อีก ถึงกับคิดยอมตายพร้อมเพื่อนเลยงั้นสิ?”
“พูดเรื่องบ้าอะไร? เจ้านี่มันหมูเลี้ยงในบ้าน”
อาร์คหน้าแดงขณะประกาศออกมาอย่างชัดเจน
“เอาเถอะ จะยังไงก็โง่เง่าเหมือนกัน แกได้เสียใจกับการกระทำครั้งนี้แน่”
‘บัดซบ… ไม่ต้องบอกก็รู้โว้ย แค่นี้ก็เสียใจจะแย่แล้ว’
อาร์คถอนหายใจอยู่ภายใน นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ? โผล่พรวดมากลางดงศัตรูเพื่อช่วยหมูน้อยตัวเดียว? และตอนนี้ ชาวนาคูจักกว่าห้าสิบชีวิตก็โผล่หัวกันมาแล้ว… น่าแปลกที่อาร์คยังคงกระทำ มันไม่ใช่อะไรที่ตัวเขายามปกติคิดทำเลยสักนิด แต่เรื่องก็เกิดไปแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าทำไม แต่อาร์คก็ไม่ใช่คนที่ตัดสินใจยอมแพ้หากการต่อสู้ลั่นกลองรบแล้ว
‘ต้องพยายามออกห่างจากขบวนทัพของศัตรู…’
อาร์คกำลังคิดถึงแผนการ แต่แล้วก็ต้องโดนขัด
“บุกเลย!”
นาคูจักทั้งห้าสิบคนพุ่งเข้าใส่โดยพร้อมเพรียงตามคำสั่งของดุ๊ค เพราะการเคลื่อนไหวพร้อมกันเช่นนี้ อาร์คจึงกำลังจะโดนทิ่มแทงโดยดาบถึงห้าสิบเล่ม!
“ห้วงเวลาแห่งสไลม์หมายเลขหนึ่ง!”
ดึ๋ง ดึ๋ง ดึ๋ง!
ร่างของอาร์คถูกห่อหุ้มด้วยเมือกสไลม์สีเหลืองขณะสะท้อนการโจมตีของดาบให้กลายเป็นไร้ผล เขาไม่อาจโจมตีอีกฝ่าย แต่การโจมตีกายภาพทั้งหมดก็จะไม่อาจทำอะไรเขาได้เป็นระยะเวลาสิบนาที ที่จริง มิวทัลเป็นเผ่าพันธุ์ที่ไม่มีแนวคิดวิวัฒนาการด้านเวทมนตร์อยู่แล้ว นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงไม่เคยเห็นนักเวทในชนเผ่าบารันหรือชนเผ่านาคูจักในหุบเหวแห่งความสิ้นหวัง หรือก็คือ อาร์คสามารถปลอดภัยโดยใช้ห้วงเวลาแห่งสไลม์ได้ตราบเท่าที่จีเวลยังไม่ปรากฏตัว
‘ดี อย่างน้อยก็พอยื้อเวลาได้บ้าง’
แต่กลายเป็นอาร์คคิดผิด
“เหอะ ทักษะนี้อีกแล้ว… แต่เอาไม่อยู่หรอก!”
ดุ๊ควิ่งพุ่งเข้ามาขณะยิงลูกธนูที่แปลกประหลาด พร้อมกันนั้น เปลวเพลิงพลันปกคลุมร่างของอาร์คเอาไว้
=====
ท่านได้รับความเสียหายจากลูกธนูระเบิด ความเสียหาย 450 หน่วย!
=====
‘ธนูเวทมนตร์!’
อาร์คลืมไปว่าดุ๊คสามารถใช้ธนูเวทมนตร์ได้ ลูกธนูเวทมนตร์นั้นจะมีคุณสมบัติเหมือนเวทมนตร์ทุกประการ! เพราะ ‘ห้วงเวลาแห่งสไลม์’ จึงทำให้เขาอ่อนแอต่อเวทมนตร์ยิ่งขึ้นถึง 100% และยังแย่ยิ่งกว่า ตอนใช้งานห้วงเวลาแห่งสไลม์ ร่างกายของอาร์คจะโดนของเหลวปกคลุม เพราะแบบนั้นแล้วดาบของเขาจึงไม่อาจใช้การโจมตีใดได้ ในสถานการณ์นี้อาร์คไม่มีทางสู้กลับได้เลย
“หึหึหึ คิดเหรอว่าฉันคนนี้จะพลาดเป็นครั้งที่สอง?”
ดุ๊คเริ่มรับรู้ได้ถึงวิกฤตของอีกฝ่ายขณะยิงธนูลูกต่อไปออกมา เปลวเพลิงเริ่มพวยพุ่งจากทุกหนแห่งขณะพลังชีวิตของอาร์คลดน้อยลง
‘บ้าบอ รู้อยู่แล้วว่าไม่ควรทำ แต่จะโทษใครก็ไม่ได้แล้ว ตอนนี้มีแต่จะทำให้สถานการณ์ยุ่งเหยิงขึ้น’
อาร์คจ้องมองบุคซิลอย่างโกรธเคือง ทำไมเขาต้องมาย่ำแย่เพราะเจ้าหมอนี่ด้วย? แต่เมื่อเขาก้าวออกมาก็ไม่มีทางถอยกลับ อาร์คคว้าคอเสื้อบุคซิลเอาไว้ขณะตะโกนใส่
“ยืนนิ่งทำบ้าอะไร? หนี!”
“หา? ครับ!”
บุคซิลตื่นตกใจขณะวิ่งตามอาร์คไป
“คิดว่าจะปล่อยให้รอด?”
ดุ๊คไล่ตามหลังไป แถมยังยิงลูกธนูเวทมนตร์ออกมาไม่หยุด เปลวเพลิงแทบลุกท่วมตลอดทางที่อาร์ควิ่งหนี
‘ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ เราสลัดมันไม่พ้นแน่!’
อาร์คกลิ้งกับพื้นขณะลากบุคซิลไปด้วย เขากำลังกัดฟันเคร่งเครียด ดุ๊คมีอาชีพเป็นเรนเจอร์ เรนเจอร์มักมีความเร็วเคลื่อนที่มหาศาลอยู่แล้วหากเทียบกับอาชีพอื่น อีกทั้งตอนนี้ยังสามารถตามรอยได้ไม่ยาก มีเพียงเท่านั้นหรือ? ความสามารถในการตรวจจับลอบเร้นถือว่าเป็นสิ่งแย่ที่สุดของอาชีพนี้สำหรับอาร์คเลยทีเดียว
‘แต่ก็นี่แหละทางออก!’
อาร์คคว้าบุคซิลเอาไว้ขณะเริ่มรุกคืบโดยใช้ร่ายรำแห่งความมืดผ่านชาวนาคูจักไป
“ฆ่าพวกมัน!”
ชาวนาคูจักต่างกวัดแกว่งดาบในมือเข้าใส่อาร์คจนแทบเกิดเป็นพายุดาบ แต่อาร์คตอนนี้มีสภาพเป็นอมตะต่อการโจมตีทางกายภาพ! นับว่าสร้างความยากลำบากให้กับดุ๊คไม่น้อยขณะเขาเคลื่อนผ่านพวกนาคูจักไป
“อย่ามาขวาง ถอยไปให้หมด!”
อาร์คเคลื่อนผ่านชาวนาคูจักกว่าห้าสิบคนไปแล้ว ทว่าลูกธนูเพิ่งมาถึง พวกมันย่อมกลายเป็นเป้าล่อลูกธนูไปแทน อีกทั้งลูกธนูเวทมนตร์ยังเป็นการโจมตีวงกว้าง พวกนาคูจักจึงโดนแรงระเบิดเข้าใส่อย่างจัง กว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไปแล้ว พวกมันเริ่มกระจายตัวออกจากพื้นที่ แต่อาร์คก็ไม่คิดอยู่รอหนีไปไกลเรียบร้อย นับว่าเขาสร้างความเจ็บแค้นเอาไว้ได้เอาเรื่องเลยทีเดียว
“ไอ้หนูโสโครก เวลาของแกหมดแล้ว แกต้องตายอยู่ที่นี่!”
‘จะเอาชนะเรื่องครั้งนี้ได้งานหยาบมากเลยทีเดียว’
อาร์คใช้ชาวนาคูจักต่างโล่จนกระทั่งหมดเวลา เมื่อห้วงเวลาแห่งสไลม์สิ้นสุด ชาวนาคูจักจะสามารถโจมตีเข้าใส่เขาด้วยดาบได้ เมื่อนั้นเขาก็ไม่มีความสามารถหลบเลี่ยงดาบทุกเล่มที่เสียดแทงเข้าใส่แล้ว ทว่าดุ๊คคล้ายลืมเลือนไปอย่างหนึ่ง ถ้าหากดุ๊คยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนเช่นนี้ได้ อีกฝ่ายคงยังไม่ทราบ…
ต่อให้เขาเข้าจนมุม สมุนปีศาจของอาร์คก็ยังคงตามติดอยู่ไม่ไกลพร้อมลาริเอ็ตเต้
‘ห้วงเวลาแห่งสไลม์ใกล้หมดแล้ว พวกนั้นก็ใกล้จัดการเรียบร้อยแล้วมั้ง?’
ท้องของอาร์ครู้สึกบีบรัดเพราะเวลาที่จวนเจียน และขณะที่เหลือเพียงแค่สิบวินาที เสียงของเดดริคก็ดังเข้าในโสดประสาท
“เจ้านาย… เรียบร้อย… เสร็จแล้วขอรับ”
พร้อมกันนั้น ห้วงเวลาแห่งสไลม์ก็หายไปจากร่างของอาร์ค เปลวเพลิงถึงกับพวยพุ่งภายในดวงตาของดุ๊ค
“ทักษะคุ้มหัวมันหมดแล้ว โจมตี!”
“โอ้!”
ดังคาด ชาวนาคูจักต่างวิ่งกรูเข้ามาพร้อมกับดาบในมือที่พร้อมทิ่มแทง อาร์คใช้งานสวนกลับฉับพลันผลักดันทั้งกลุ่มจนถอยกลับ ชาวนาคูจักต่างมีสภาพพร้อมใจกันล้มครืนเป็นกลุ่ม อาร์คเร่งร้อนก้าวผ่านชาวนาคูจักอย่างเร็วรี่มุ่งหน้าไปยังช่องแคบบริเวณเนินเขา
“เหอะ โง่เขลายิ่งนัก ทางอื่นมีเยอะแต่เลือกไปหนทางแห่งความตาย… ตามมันไป!”
ชาวนาคูจักเริ่มไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิดพร้อมเหวี่ยงดาบเข้าใส่ อาร์คหันกลับไปตรวจเช็คดูว่าทั้งห้าสิบตามมาหรือไม่ขณะนำเอาซอว์เบลดออกมา หลังเปลี่ยนเป็นแส้ เขาเหวี่ยงมันออกพยายามกวาดต้อนให้ทั้งกลุ่มอยู่รวมกัน อาร์คยังคงถือซอว์เบลดไว้ขณะตะโกนขึ้นไปยังด้านบนเนินเขา
“ราดัน ตอนนี้เลย!”
และขณะนั้นเอง กิ้งก่าตัวใหญ่พลันกระโดดออกจากด้านบนเนินเขา เป็นราดันที่เปลี่ยนร่างเป็นราดันม่า ราดันเข้าขวางทางชาวนาคูจักตรงทางเข้าช่องเขาเอาไว้พร้อมทำให้พวกมันเหล่านั้นสะดุ้งตัวโยน
“เฮือก ตัวอะไรกัน?”
“ราดัน ผลักพวกมันเลย!”
ซื่อ ซื่อ ซื่อ ซื่อ!
ราดันส่งเสียงร้องออกมาขณะกดทับร่างเข้าใส่ชาวนาคูจัก ด้วยเพราะช่องแคบของเนินเขาจึงทำให้ชาวนาคูจักโดนผลักดันได้ไม่ยากนัก
“ไอ้กิ้งก่านี่มันอะไรกัน?”
“ฆ่ามัน ฉีกให้เป็นชิ้น!”
“ระ-รอเดี๋ยว… ด้านหลัง!”
ชาวนาคูจักตอนนี้กำลังพยายามเหวี่ยงสะบัดดาบเข้าใส่ แต่แล้วหนึ่งในนั้นพบเห็นบางสิ่งทางด้านหลังจนต้องกรีดร้องออกมา ราดันเริ่มผลักดันชาวนาคูจักเข้าสู่ช่องของพื้นที่เนินเขา… รูปร่างที่ปรากฏค่อนข้างกลมเหมือนกระจก ไม่ช้า ชาวนาคูจักทั้งหมดพลันหายไปเหมือนเรื่องโกหก
“อะไร เกิดอะไรขึ้น? เกิดขึ้นได้ยังไงกัน?”
ระหว่างที่ราดันผลักพวกมันเข้าไป ชาวนาคูจักก็โดนกลืนกินเข้าไปภายในทรงกลมประหลาด
‘สำเร็จ!’
รอยยิ้มพึงพอใจฉายผ่านใบหน้าของอาร์คระหว่างที่รับชมเรื่องราวจากบนยอดเนิน ถูกต้อง นี่คือกลยุทธ์ที่อาร์คคิดไว้ เขากระโดดลงไปช่วยเหลือบุคซิลจริง แต่ก่อนหน้านั้นอาร์คได้ฝากฝังไอเทมชิ้นหนึ่งไว้กับลาริเอ็ตเต้ เธอใช้งาน ‘ผงเคลื่อนย้ายมิติ’ เพื่อสร้างวงเวทขึ้นในเนินเขาเชื่อมต่อไปยังโลกกลางเพื่อซื้อเวลาให้กับอาร์ค เขาไม่ได้อธิบายเหตุผล แต่ชาวนาคูจักที่เข้าสู่ช่องเขาย่อมต้องโดนส่งตัวไปโลกกลาง โชคยังดีที่ผงแสนล้ำค่านี้ถูกใช้ไปเพียงแค่ห้าร้อยกรัม ขณะที่ชาวนาคูจักโดนกลืนกินไปโดยประตูมิติ ดุ๊คก็วิ่งตามมาถึง
“จับไอ้เจ้าอาร์ค… หือ? พวกมันหายหัวไปไหนหมดแล้ว?”
ดุ๊คมองไปรอบด้วยดวงตาตื่นตะลึง ชาวนาคูจักทั้งหมดที่สมควรอยู่ภายในช่องแคบของเนินเขากลับหายไป เรื่องนี้ชวนสับสนยิ่ง อาร์คเพียงยิ้มจากด้านบนขณะตะโกนเข้าใส่
“พวกมันไปสบายแล้ว แถมยังจะได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นเสียด้วย”
“กะ-แก… แกทำอะไรลงไป?”
“บอกแล้วไง ว่าส่งพวกมันไปสบายแล้ว แต่ที่นั่นก็ไม่มีที่ว่างเหลือให้นายแล้วแหละนะ”
“อย่ามาเล่นลิ้น!”
ดุ๊คยกคันธนูขึ้น แต่อาร์คเร็วกว่า อาร์คกระโดดลงจากต้นไม้ขณะใช้สันรองเท้าเตะเข้าใส่หัวดุ๊คเข้าอย่างจัง ราวกับสายฟ้าฟาดลงมานับสิบ ใบหน้าของดุ๊คโดนแรงปะทะจนต้องทิ่มกับพื้นและมึนงง
“ไง ได้สู้กันอย่างยุติธรรมเสียทีว่าไหม? แน่นอนน่า ฉันเป็นพวกชอบสู้อย่างยุติธรรมอยู่แล้ว”
ลาริเอ็ตเต้ ราซาค และเดดริคต่างยืนล้อมรอบขณะยิ้มด้วย เช่นนั้น โชคชะตาของดุ๊คจึงถูกกำหนดเอาไว้แล้ว
“ราซาค อย่าให้ไอ้หมอนี่หนีไปไหนได้!”
กรั่ก กรั่ก กรั่ก! ตึง ตึง!
ราซาคผลักดุ๊คด้วยโล่ ขณะนี้ดุ๊คยังไม่เข้าใจเรื่องราวว่าแท้จริงเกิดอะไรขึ้น
“อ้าว ไม่ยิงลูกธนูระเบิดออกมางั้นสิ? ยังเร็วไปสามร้อยปีที่จะเทียบข้าได้ รับไป พุ่งปะทะความมืด!”
เดดริคพล่ามไปด้วยขณะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่าย
“อั่ก ไอ้พวกนี้!”
