Ark The Legend – ตอนที่ 339 : ธุรกิจของอาร์ค (4)

ตอนที่ 339 : ธุรกิจของอาร์ค (4)

“ลูกพี่ พวกเราต้องขออภัย แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกพี่ก็ยังเป็นฆาตกรอยู่ดี”

“ฮึก ลูกพี่กลายเป็นคนไม่ดีไปแล้ว”

“กระทั่งพวกนาย!”

บุคซิลเชื่อมั่นในพี่น้องทั้งสองของตน แต่แล้วกลับต้องรับแรงปะทะอันหนักหน่วงเพราะท่าทีที่เปลี่ยนไป

“เอ้า ทำไมนายยังอยู่ตรงนี้อีกล่ะ? ฉันใกล้จะเปิดร้านแล้วนะ ผู้เล่นฆาตกรไม่สมควรมาอยู่ในร้านค้ารู้ไหม? อย่าเดินเตร่ไปทั่วแล้วเผลอโดนพวกนักล่าจับตัวไป นายควรเก็บตัวให้เงียบจนกว่าจะถึงเวลากลับไปยังโลกใต้พิภพนะ”

“กระทั่งอาร์คนิมก็ด้วย?”

ท้ายที่สุดบุคซิลเลือกไปนั่งจมดิ่งกับความรู้สึกอันมืดมนร่วมกับซิด ซิดและบุคซิล พ่อค้าทั้งสองคงต้องโชคร้ายกับอาร์คไปอีกนาน

* * *

อย่างไรแล้ว ทุกสิ่งอย่างที่จำเป็นได้เตรียมการเสร็จสิ้น ภายในก็ปรับเปลี่ยนจนเหมาะสมเรียบร้อย ลูกจ้างที่เป็นพ่อค้าก็มีเรียบร้อย แน่นอนว่าในเมื่อมีพ่อค้าสองคนร่วมงานย่อมไม่จำเป็นต้องจ้างคนอื่นเพิ่มอีกกับร้านค้าหมู่บ้านในหุบเขาแบบนี้ อาร์คได้เกลี้ยกล่อมให้แซบจิลและอัลเมออคอยู่โยงต่อไปจนกว่าสถานะฆาตกรของบุคซิลจะจางหาย ในวันถัดมา ‘ร้านค้าครบวงจรอาร์ค’ จึงเปิดทำการ

“นับตั้งแต่วันนี้จะได้มีผลกำไรไหลมาเทมาเสียที!”

อาร์คอุทานอย่างสดชื่นขณะนำสิ่งหนึ่งไปแขวนไว้ตรงทางเข้า มันคือ ‘ผู้เยี่ยมชมนับพัน’ ซึ่งเป็นไอเทมที่ช่วยให้ร้านค้าถูกมองในแง่ดีเพิ่มขึ้นได้ 3% เดิมทีเขาคิดมอบให้ซิด แต่ตอนนี้เขาต้องหาเงินเข้าตัวเองโดยตรง!

• •••••••••••••••••••

เปิดตัว ‘ร้านค้าครบวงจร อาร์ค’ ที่หมู่บ้านแลนเซล!

จำหน่ายไอเทมคุณภาพเทียบเท่าวิเศษในราคาทั่วไป!

และยังมีไอเทมที่ไม่อาจหาได้ในโลกกลางวางจำหน่ายราคาไม่แพง!

พร้อมยาสมุนไพรที่ขายเพียงแค่ร้านค้าครบวงจรอาร์คเท่านั้น!

แนะนำสำหรับผู้ที่ต้องการเชี่ยวชาญการหาอาหาร!

ชาสมุนไพร : 1~3 เหรียญเงิน

ราคาอันน่าตื่นตะลึงของยาถอนอาการผิดปกติ! ยาบรรเทา : 10~15 เหรียญเงิน

เครื่องดื่มที่พร้อมจะทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น! ยาชูกำลัง (30 วัน) : 2~5 เหรียญทอง

สินค้าจำกัดขาย 30 รายการเพื่อฉลองเปิดร้านใหม่!

ผลนาดิงกะ : 2 เหรียญเงิน

• •••••••••••••••••••

อาร์คเริ่มทำธุรกิจโดยมียาสมุนไพรเป็นผลิตภัณฑ์หลัก แต่แล้วเขากลับไม่ได้รับการตอบสนองจากผู้เล่นเลเวลต่ำดังที่คาดคิดเอาไว้ ปัญหาใหญ่คือหมู่บ้านแลนเซลใหญ่โตขึ้นกว่าก่อนหน้า ขนาดของหมู่บ้านที่ใหญ่นั่นหมายความว่ามีร้านค้าสิ่งของทั่วไปกว่าสามร้าน ตอนนี้ถึงกับมีร้านค้าทั้งหมดสิบสองร้าน และทุกร้านค้ายังไปแออัดกันอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้านหรือไม่ก็จัตุรัสกลางหมู่บ้าน อีกทางหนึ่ง ร้านของอาร์คอยู่ในพื้นที่พักอาศัย จึงไม่ค่อยมีคนนิยมชมชอบหลั่งไหลมาทางด้านนี้ นับว่ามีปัญหาด้านทำเลค้าขาย

‘อะไรกัน? ถ้าเป็นแบบนี้เราไม่เสียเงินลงทุนไปเปล่าหรือไง?’

อาร์ครับชมร้านค้าที่ไร้ซึ่งลูกค้ามาสองวันด้วยความอดทน ไอเทมมีมากมาย ยาบรรเทาอาการถ้าเทียบกับสรรพคุณของโพชั่นก็ถูกกว่า 50% ได้ และยังมียาชูกำลังที่ช่วยเพิ่มค่าสถานะให้ผู้เล่นเลเวล 100 อีก แต่สินค้าดีแล้วยังไง? ถ้าหากผู้เล่นไม่ทราบและไม่เคยทดลองใช้พวกเขาจะทราบได้อย่างไร?

‘นั่นสินะ เราต้องมีการโฆษณา ไอดอลก็นับว่าจำเป็นที่สุดสำหรับการโฆษณาสินค้า’

เช่นนั้นอาร์คจึงไปหาชาวเหมียวเพื่อร้องขอให้จาน่าช่วยเหลือ ด้วยความชื่นชอบอาร์คเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จาน่าตอบรับอย่างง่ายดาย

“สวัสดีจ้าเหมียว ทุกคนรู้จักแฟนหนุ่มสุดวิเศษของจาน่าที่ชื่ออาร์คไหม? เมี๊ยว~ เมี๊ยว~ อันที่จริงเขาเพิ่งเปิดร้านค้าตรงพื้นที่อยู่อาศัยของหมู่บ้าน ไอเทมดีดีหลากหลายล้วนมีขายราคาไม่แพง หากมีเวลาอย่าลืมแวะไปอุดหนุนกันด้วยนะ เมี๊ยว~”

จาน่ากลับโปรโมทแบบนี้ต่อหน้าแฟนคลับของเธอหลังการร่ายรำเสร็จ

…และผลที่ได้…

[ขอให้ขาดทุน!]

[ขอให้ร้านพัง!]

คำก่นด่าสาปแช่งล้วนถูกนำมาเขียนบนกำแพงของร้านค้าครบวงจรอาร์ค เขาจึงต้องตัดสินใจปรับเปลี่ยนกลยุทธ์การโฆษณาเสียใหม่

‘ไม่อยากจะเชื่อเลย แล้วแบบนี้เราจะเรียกคนมาได้ยังไงกันล่ะ?’

อาร์คเริ่มคิดหากลยุทธ์ทางการตลาดแบบใหม่

‘เดี๋ยวนะ? ไม่ใช่ว่าไอเทมที่ดีแต่เข้าถึงง่ายเลยกลายเป็นดาษดื่นไป? ลดราคาเพื่อผู้เล่นเลเวลต่ำไปก็เท่านั้น ไม่ใช่ว่าเราควรลองอีกทางที่ตรงกันข้าม? เราต้องซ่อนร้านเอาไว้แทนที่จะโฆษณา’

อาร์คเริ่มแผนการโดยทันที อาร์คใช้งานเอ็นพีซีในหมู่บ้านแลนเซลอย่างถึงที่สุด เขาต้องทำทุกหนทาง อาร์คส่งมอบรายการสินค้าให้ทั้งชาวเหมียว ชาวแรคคูน และพวกโจรที่กลับตัวกลับใจแล้วขณะเดินแจกให้ประชากรทั้งหมู่บ้าน และแล้วข่าวลือประหลาดก็แพร่กระจายกันออกไปทั่วทั้งหมู่บ้านแลนเซลโดยมีเขาเป็นเบื้องหลัง

“นี่ ได้ยินข่าวลือนั่นไหม?”

“ใช่ ได้ยินเหมือนกัน เห็นว่าได้ผลดีเอาเรื่องเลยนี่?”

“เห็นว่าต้องบอกว่าถูกแนะนำมาด้วย ลองไปดูกันดีกว่า”

ชาวเหมียว ชาวแรคคูน และพวกโจรต่างรวมกลุ่มกันสองหรือสามคนกระซิบกระซาบกัน พอเห็นผู้เล่นเดินเข้ามาใกล้ พวกเขาจึงเผยอาการแตกตื่นขณะเร่งร้อนเงียบปาก ผู้เล่นต่างก็เริ่มสงสัยเพราะอาการแปลกประหลาดพวกนี้ และกลยุทธ์ข่าวลือก็แพร่กระจายออกไป ในเกมอาร์พีจีเช่นนี้ บางครั้งผู้เล่นก็จำเป็นต้องค้นหาเบาะแสด้วยตัวเองเพื่อนำพาไปถึงความลับ อย่างเช่นร้านค้าลับ ร้านค้าเช่นนี้ไม่ได้มีอยู่ทั่วทุกหนแห่งและยังมีของไม่ธรรมดาขาย ทุกผู้เล่นในเกมต่างเชื่อว่ามีร้านค้าลับปรากฏขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของพวกเอ็นพีซี ผู้เล่นบางครั้งก็พยายามเพิ่มค่าความสนิทสนมกับเอ็นพีซีเพื่อได้รับข้อมูลและความไว้ใจ และไม่ช้า…

“สวัสดีครับ!”

“สนใจสินค้าประเภทไหนหรือครับ?”

อาร์คกล่าวต้อนรับลูกค้าคนแรก นักรบคนนี้เริ่มมองไอเทมโดยรอบที่จัดแสดงไว้ แผ่นหนัง กระดูก และอื่น ๆ … ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งของที่เขาเก็บรวบรวมมาจากโลกใต้พิภพจึงนำมาจัดแสดง ทว่า นักรบคล้ายไม่ผิดหวังแต่อย่างใด เขาได้รับข้อมูลมาจากเอ็นพีซีแล้วว่าทุกอย่างที่เห็นล้วนแปลกปลอม

“อืม ได้ยินมาว่ามีไอเทมหายากขายและจะเผยให้คนที่ได้รับการแนะนำมาเท่านั้น”

“ครับ? เอ่อ ได้ยินเรื่องแบบนั้นมาจากไหนกัน…?”

อาร์คเผยท่าทีตึงเครียด นั่นนับเป็นการกล่อมนักรบคนนี้ให้อยู่หมัดแล้ว

“คนที่รู้จักแนะนำมา พอจะนำมาให้ดูได้ไหม?”

“แต่นั่นเป็นความลับ ทางเราไม่อาจให้ใครพบเห็นได้โดยง่าย…”

“ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่แพร่กระจายข่าวลือออกไปอีก แค่เอามาให้ดูก็ได้”

“อา ช่วยไม่ได้นะครับ เข้าใจแล้ว ผมจะให้ดูก็ได้หากคุณสัญญาว่าจะไม่พูดถึงให้คนอื่นรับรู้”

“ได้ ได้ เข้าใจแล้วน่า”

“อย่างนั้นรับรายการนี้ไปชมก่อนครับ ในรายการคือสิ่งของที่ขายเฉพาะ ‘คนที่ถูกเลือก’ เพราะฉะนั้นอย่าได้เอ่ยถึงชื่อ เพียงแค่จดสิ่งที่ต้องการและจำนวนลงไปครับ”

เมื่ออาร์คพูดอย่างมีลับลมคมใน นักรบคนดังกล่าวจึงรู้สึกเหมือนตนเป็นสายลับในภาพยนตร์สายลับที่กำลังอ่านกระดาษแห่งความลับ ในใบรายการเป็นข้อมูลโดยละเอียดของไอเทมและวิธีการใช้งาน ถ้าหากเขานำมันไปยืนแจกข้างถนน นักรบคนนี้ย่อมต้องทิ้งไปไม่ต่างจากใบปลิวโดยไม่คิดอ่านแน่นอน ทว่า นักรบคนนี้พอทราบว่ามันคือ ‘ความลับ’ แบบนั้นแล้วเขาจึงอ่านรายละเอียดในกระดาษอยู่หลายรอบ

“ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามีไอเทมแบบนี้อยู่ด้วย เอานี่มาสิบชิ้น แล้วก็นี่ และนี่ก็ด้วย”

“โอ้ แต่ไอเทมพวกนั้นมีเหลือในร้านไม่มาก…”

“เดี๋ยวจ่ายเพิ่มให้อย่างละหนึ่งเหรียญเงิน”

อาร์คถอนหายใจออกขณะเผยท่าทียอมจำนวน ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้นักรบตรงหน้าดูภูมิอกภูมิใจขึ้นมาทั้งที่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม

‘หึหึหึ ได้ผลไม่เลวเลย!’

อาร์คหัวเราะออกขณะรับชมนักรบตรงหน้านำสิ่งของที่เพิ่งซื้อในราคาแพงกว่าปกติออกจากร้านไป ‘ความลับ’ มันคือหัวข้อที่สามารถนำมาใช้ดึงดูดคนได้เป็นอย่างดี และนับว่ามันช่วยสร้างมนต์เสน่ห์ให้ได้อย่างมหาศาล แต่หลังผ่านไปสักพักหนึ่ง… ไม่ว่าใครต่างก็ทราบความลับนี้ ตอนแรกพวกเขาย่อมต้องรู้สึกเหนือกว่าที่ได้รับสิ่งพวกนี้ แต่พวกเขาจะรู้สึกเหนือกว่าได้อย่างไรหากไม่ป่าวประกาศให้สหายคนรู้จักรับรู้? ผู้คนต่างมองร้านค้าครบวงจรอาร์คไปในทางเดียวกัน พวกเขาล้วนตกปากรับคำเมื่ออาร์คบอกว่าให้เก็บไว้เป็นความลับ ไม่ช้าผู้เล่นพวกนั้นก็จะนำไปบอกเพื่อนสนิทมิตรสหายกันว่า ‘ได้ยินมาว่า…’ และเพื่อนพวกนั้นที่ได้รับฟังย่อมต้องมาพิสูจน์ด้วยตัวเอง พอกลับไปพูดคุยกับผู้บอกเล่า ผู้ที่ปล่อยข่าวก็จะได้พูดว่า ‘หึหึหึ เชื่อหรือยังล่ะ? ฉันนี่แหละเป็นคนเจอร้านค้าลับ’ นับว่าเรื่องนี้สร้างหน้าสร้างตาได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

การตลาดแบบนี้ถึงกับได้ผลชะงัก! แม้ทุกคนจะรู้กันอยู่ในใจ แต่พวกเขาต่างคิดว่ามีเพียงแค่พวกตนเท่านั้นที่ทราบถึงความลับนี้ขณะมาซื้อหาสิ่งของที่ร้านของอาร์ค ทุกครั้งที่พวกเขามาย่อมซื้อหาไปสักสิบหรือยี่สิบชิ้นเพราะอาร์คเอ่ยเพียงคำว่า สินค้าใกล้หมด เพราะเหตุนี้ยาสมุนไพรจึงขายแทบหมดเกลี้ยงแล้ว

‘โห ไม่ได้โกหกกันใช่ไหม? วัตถุดิบทั้งหมดที่บุคซิลรวบรวมมาถูกใช้หมดแล้ว?’

วัตถุดิบที่เก็บได้ไม่สัมพันธ์กับยอดขาย อาร์คจึงต้องมุ่งหน้าไปหาชาวบารันที่ศูนย์ฝึก ชาวบารันมักรวบรวมยางไม้บ่อยครั้ง พวกเขาจึงมีทักษะหาวัตถุดิบอยู่แล้ว อาร์คเลือกแลกเปลี่ยนแรงงานกับสิ่งของที่พวกเขาต้องการ เพราะพวกเขาไม่รู้จักเงินตรา ด้วยเหตุนี้ชาวบารันจึงเริ่มออกรวบรวมวัตถุดิบจากรอบหมู่บ้านแลนเซล ข่าวลือใหม่ได้แพร่กระจายออกไปว่ามีเอ็นพีซีผิวกายสีฟ้าคล้ายสเมิร์ฟอาศัยอยู่ใกล้หมู่บ้านแลนเซล

เรื่องนี้ยิ่งทำให้ร้านค้าลับของอาร์คโด่งดังมากยิ่งขึ้น

‘ตอนนี้ร้านก็เข้ารูปเข้ารอยแล้ว แต่ยังไม่พอ รวมบ้านด้วยเท่ากับเราลงทุนไปราว 4,000 เหรียญทองกับธุรกิจครั้งนี้ เราต้องคงสภาพนี้เอาไว้หลายเดือนกว่าจะถอนทุนและสร้างกำไรได้ อย่างไรแล้วตอนนี้หมู่บ้านแลนเซลก็มีระบบกล่องจดหมายเรียบร้อย การจะเติมสินค้าไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป…’

ในเมื่อธุรกิจดำเนินไปได้ด้วยดี อาร์คจึงได้เผชิญหน้ากับความท้าทายครั้งใหม่

‘เราจะหมกหมุ่นอยู่แต่กับการขายไม่ได้ เราต้องไปติดต่อกับซิดเพื่อให้สำนักงานการค้าในซิลวาน่าทำธุรกรรมครั้งใหญ่ แล้วยังต้องพึ่งพาแซบจิลกับอัลเมออค จะปล่อยร้านไว้ให้พวกนั้นดูแลก็ออกจะ…’

ถูกต้อง อาร์คไม่ได้พึงพอใจแค่ร้านค้าลับภายในหมู่บ้านแลนเซล เขาต้องการขยับขยายผ่านเครือข่ายที่มีไปยังสำนักงานการค้าในซิลวาน่าตั้งแต่ตอนสร้างร้านแล้ว การเชื่อมต่อเครือข่ายไปยังซิลวาน่าได้จะเป็นก้าวแรกของเส้นทางการค้าระหว่างซิลวาน่ากับแลนเซลที่อาร์คคาดหวังเอาไว้ ทว่า อาร์คไม่อาจทำตัวเป็นพ่อค้าอยู่ติดร้านในหมู่บ้านแลนเซล และเขายังมีปัญหาเรื่องเชื่อใจแซบจิลกับอัลเมออคอีก

‘คนที่เชื่อใจได้…’

แต่แล้วขณะนั้นเอง อาร์คได้ยินเสียงโรโค่ดังขึ้นมา

“พวกเธอมัวทำอะไรกันอยู่จ๊ะ?”

“อย่าเอาแต่ขายของรู้ไหม? ความสะอาดก็เป็นสิ่งสำคัญนะ”

“ดูฝุ่นพวกนั้น เรียกว่าทำความสะอาดได้แล้วเหรอ? ไปจัดการให้เรียบร้อยด้วยนะ”

จนถึงวันนี้ โรโค่ได้อยู่อาศัยร่วมในร้านเพื่อคอยกำกับแซลจิลและอัลเมออคทุกครั้งที่เธอเข้าเกมมา อาร์คดีดนิ้วดังเปาะขณะจ้องมองโรโค่

‘ใช่แล้ว ทำไมเราไม่เคยนึกถึงมาก่อน?’

เป็นเพราะใกล้ชิดกันเกินไปจนลืมตระหนักถึง โรโค่มีประสบการณ์จัดการด้านการเงินของกลุ่มทัณฑ์บนและโจรกว่าสามร้อยคนมาแล้ว แม้ว่าเธอจะไม่ได้เน้นหากำไรหรืออะไรพวกนั้น แต่แน่นอนว่าโรโค่ย่อมสามารถกำกับดูแลซิด แซบจิล และอัลเมออคได้ นอกจากนี้ เขากับโรโค่ยังสามารถติดต่อกันทางโทรศัพท์ได้หากมีอะไรเกิดขึ้นกับร้านจะได้ให้คำแนะนำกันอย่างถูกต้อง สำหรับหน้าที่ผู้จัดการร้าน เธอนับเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด!

“โรโค่ อยากเป็นผู้จัดการร้านไหม?”

“ผู้จัดการร้าน?”

“ใช่ เพราะส่วนใหญ่ฉันก็ต้องออกไปข้างนอกน่ะนะ ที่ไว้ใจได้ก็มีแต่เธอ”

“เชื่อมือได้เลยค่ะ!”

โรโค่รับคำเสียงดังฟังชัดเมื่ออาร์คกล่าวจบคำ

“รายได้ก็…”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ…”

“เงินของพี่ชายก็ไม่ต่างกับเงินของฉันอยู่แล้ว จะดูแลให้อย่างดีเลยค่ะ”

โรโค่หัวเราะ ภาพฉากความฝันเริ่มโลดแล่นภายในหัวของเธอแล้ว

“ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะทำให้เงินทองไหลมาเทมาเอง!”

“โอ้ ให้มันได้แบบนี้สิถึงจะสมกับที่ไว้ใจ!”

“โฮ่โฮ่โฮ่ มาสร้างบ้านที่มีแต่กองเงินกองทองกันเถอะค่ะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงสายไหมเท่าที่อยากกินเลย!”

‘ฮี่ฮี่ฮี่’

โรโค่เริ่มน้ำลายไหลขณะยังคงนึกภาพภายในหัว แซบจิลและอัลเมออคถึงกับตื่นตระหนกขณะถอยห่าง

“อะ-อะไรกันผู้หญิงคนนั้น? ทำไมหัวเราะไปด้วยน้ำลายไหลไปด้วยล่ะ?”

“สติเธอไม่อยู่กับร่องกับรอยแล้ว ลูกพี่ พวกเราต้องทำงานกับเธอเหรอ?”

“เจ้าของร้านปีศาจ ผู้จัดการบ้าคลั่ง… นี่มันร้านอะไรกัน…”

“ฮึก ลูกพี่ น่ากลัวจริง ๆ เลยครับ”

แซบจิลกับอัลเมออคกอดคอกันร้องไห้ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว อย่างไรแล้วตอนนี้โรโค่จึงได้กลายเป็นผู้จัดการให้ร้านค้าครบวงจรอาร์คด้วยเหตุการณ์เช่นนี้