ตอนที่ 351 : ส่งเงินมา! (4)
ในวันนั้นฮยอนอูกล่าวสัญญากับตัวเอง เขาเรียนรู้การป ล่อยวาง การอยู่แบบเท่าที่มี เขาไม่ได้เรียนรู้สิ่งพวกนี้จากห นังสือหรือภาพยนตร์ แต่เป็นเขาโดนสถานการณ์ทําให้เรียน รู้ทั้งหมดนี้เพื่อแม่ของเขา คนอื่นจะมีกระเป๋าใบใหม่แล้วยัง ไง? มีรถใหม่แล้วเป็นยังไงกัน?
“แม่ครับ ห่วงแค่เรื่องสุขภาพก็พอ อย่างอื่นไม่ต้องห่วง พอแม่ได้เป็นผู้ป่วยนอกแล้ว ผมจะซื้ออาหารอร่อยกับ เสื้อผ้าสวย ๆ มาให้นะครับ เข้าใจนะ?”
“จ้า ถึงเป็นแค่คําพูดแม่ก็ขอบใจนะ”
“ผมพูดจริงนะครับ!”
“แม่เข้าใจแล้ว ลูกทําคุณพยาบาลตกใจนะ”
แม่ปุ๋ยหน้าไปเหมือนเด็กเพราะฮยอนอูขึ้นเสียงใส่
“อะ-เอ่อ….ได้เวลาไปทํากายภาพบําบัดแล้วค่ะ”
“อา ขอบคุณคุณพยาบาลด้วยนะครับ ขอบคุณมากเลย รบกวนฝากคุณแม่ด้วยนะครับ!”
ฮยอนอูโค้งให้หลายครั้งก่อนจะออกจากโรงพยาบาลไป
“คุณมีลูกชายที่ดีนะคะ”
“ค่ะ… ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเลย”
แม่ของเขายังคงมองตามประตูห้องที่ปิดไปแล้ วด้วยดวงตาปริ่มน้ําตาเพราะคําพูดของนางพยาบาล ฮยอนอูแม้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วแต่ก็ยังมีความรู้ สึกปิติยินดีตกค้างอยู่ไม่น้อย เขากําลังคิดว่าจะทําอะไรให้แม่บ้างดี ถ้าหากแม่ของเขาอาการดีขึ้น เขาก็ยิ่งอารมณ์ดี มากขึ้นเท่านั้น
“สวัสดีครับลุงฮวารัง!”
บุคคลแรกที่โผล่เข้ามาภายในใจของเขาคือจีวอนฮวารัง ถูกต้องแล้ว จีวอนฮวารังมักคอยมาเยี่ยมและ ติดตามอาการของแม่เขาอยู่บ่อยครั้ง เขาเองก็มักจะโทรไป หาทุกครั้งเมื่อได้รับผลการตรวจร่างกาย ฮยอนอูอยากบอกข่าวนี้ด้วยตัวเองไม่คิดผ่านโทรศัพท์ เขาจึงขึ้นรถป ระจําทางไปบ้านจีวอนฮวารัง
“โห จริงเหรอเนี่ย?”
“ยินดีด้วย!”
“ในที่สุด… พี่สะใภ้ก็..!”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราก็คงได้เวลาเตรียมของไว้ฉลอง กันแล้ว!”
“ถูกต้อง นี่ไม่ใช่เวลาที่ควรนําเงินออกใช้ ฉลองกันสักหน่อยหรือไง?”
จีวอนฮวารังและกลุ่มทัณฑ์บนต่างยินดีกันถ้วนหน้า แต่ ภาพที่ชายร่างใหญ่กําลังแสดงความตื้นตันยินดีอยู่นั้นก็คล้ายตลกไม่น้อย แม้ว่าพวกเขาจะอยากพุ่งไปโรงพยาบาลทันที แต่จีวอนฮวารังก็กล่าวขัดเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อนนะฮยอนอู แล้วแม่ของเธอจะไปอยู่ที่ไหนถ้า เป็นผู้ป่วยนอกแล้ว?”
“ครับ?”
ฮยอนอูตกใจขณะมองจีวอนฮวารังที่กล่าวถาม พอมาคิด ดูแล้ว มันคือสิ่งสําคัญที่เขาต้องมียิ่งกว่าอื่นใดเลยนี่นา แม่ ของเขากําลังจะได้กลับบ้าน และเขาก็มัวแต่ยินดีจนลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปสถานที่ซึ่งฮยอนอูอยู่ตอนนี้เป็นห้องเช่า มันคือห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่มีเพียงแค่โทรทัศน์ คอมพิวเตอร์และเสื้อผ้าที่วางระเกะระกะพร้อมเครื่องเกม นอกจากนั้น ห้องน้ําก็อยู่ข้างนอกซึ่งไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
แบบนั้นแล้วเขาจะให้แม่อยู่ในที่แบบนั้นได้อย่างไร? ถ้า หากแม่ของเขาเหนื่อยก็ต้องนอน ชัดเจนว่าสถานที่ต้องมีค วามพร้อมและความสะดวกมากกว่านี้อย่างห้องน้ําในตัว ที่สําคัญคือต้องอยู่ใกล้โรงพยาบาล และอยู่ชั้นหนึ่งเพราะต้องใช้เก้าอี้รถเข็นนั่นคือความต้องการขั้นพื้นฐานเลย ชัดเจนว่า ตอนนี้เขาที่เหลือเวลาเพียงแค่สองเดือน การจัดเตรียมที่อยู่อาศัยใหม่ไม่อาจทําได้เพียงแค่ใช้เวลาวันหรือสองวัน
“ผมคงต้องเริ่มเตรียมหาข้อมูลแล้วครับ”
“ไม่ง่ายเลยนะที่จะหาบ้านซึ่งตรงความต้องการเจอ…”
จีวอนฮวารังเผยน้ําเสียงกังวล แต่แล้วหนึ่งในกลุ่ม ทัณฑ์บนกลับหัวเราะและกล่าวขึ้นมา
“ลูกพี่ ลืมแล้วเหรอว่าผมเชี่ยวชาญอะไร?”
คนที่เอ่ยขึ้นคือ อูอันกุก เขาเป็นอดีตนายหน้าค้าขายอสัง หาริมทรัพย์ มีชื่อเล่นในกลุ่มทัณฑ์บนว่า ปตงซาน (แปลว่าอสังหาริมทรัพย์)
“เชื่อมือผมได้เลย”
“อย่าได้คิดหลอกลวงน้องชายพวกเราเชียวล่ะ”
“อย่าได้ห่วง ขอเวลาไม่นานจะหาบ้านที่น่าพึ่งให้ได้เลย เชื่อมือประสบการณ์กับฉายาปูตงซานเถอะน่า”
ปูตงซานเริ่มเดินไปมาขณะโทรศัพท์ไปด้วย
“โอ้.. จริงเหรอครับ? ได้ตามเงื่อนไขที่ว่า? โอ้ โอ้ จริงเห รอครับเนี่ย? ไม่ใช่ว่านั่นมันดีเอาเรื่องเลยหรือไง? ที่ไหนนะ ครับ? ได้ครับ ผมจะพาคนไปดูเดี๋ยวนี้เลยแล้วกันครับ”
ผ่านไปสามสิบนาที ปูตงซานก็วางสายโทรศัพท์
“ลูกพี่ได้เรื่องแล้ว ฮยอนอูไปดูด้วยกันเลยไหม”
“ครับ? ตอนนี้เลย?”
“นี่แหละโอกาสดีที่จะมองหาบ้านใหม่ นายเป็นคนเช่าเพราะงั้นต้องมาด้วยกัน”
ด้วยเหตุนี้ ปูตงซาน จีวอนฮวารัง และฮยอนอูจึงมาเยือนบ้านที่อยู่ไม่ไกลโรงพยาบาลนัก
“ประธานคิม ผมเองครับ รบกวนขอดูบ้านที่พูดถึงเมื่อครู่ นี้หน่อยครับ”
ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงหลังตัดสายโทรศัพท์ ฮยอนอูก็มาเยือ นบ้านดังกล่าวแล้ว เขามักคิดอยู่เสมอ แต่จีวอนฮวารังกับก ลุ่มทัณฑ์บนคล้ายมีพลังเกินเขาจะหยั่งถึง บ้านที่ประธานคิมแนะนํามา เป็นบ้านสามชั้นพร้อมสวน
“บ้านหลักอยู่ชั้นที่หนึ่ง ชั้นที่สองและสามมีคนเช่าไปแล้ว เจ้าของต้องไปอยู่ต่างประเทศหลายปีเพราะงั้นจึงคิดปล่อย ชั้นหนึ่งให้เช่าช่วงที่พวกเขาไม่อยู่ บ้านหลังนี้ตรงทุกตาม เกณฑ์ที่ต้องการอย่างเหมาะเจาะ ช่วงที่รอผมก็พู ดคุยกับทางเจ้าของบ้านบ้างแล้ว เข้าไปดูข้างในกันก่อนครับ จะได้อธิบายรายละเอียดต่อ”
“เอ่อ บ้านหลังนี้”
ฮยอนอูเอียงคอมองไปยังอีกด้านหนึ่งขณะตามประธา นคิมเข้าไปด้านใน บ้านหลังนี้ไม่ได้ดูแปลกอะไร แต่พอเข้า มาข้างใน เขาได้เห็นโครงสร้างที่ค่อนข้างประหลาด มันมี แผงเหล็กติดตั้งเอาไว้ยืนยาวจากประตูบ้านถึงห้องนั่งเล่น และที่ผนังของห้องนั่งเล่นก็มี โครงสร้างเหล็กพวกนี้ซึ่งดูไม่ ค่อยเข้ากับตัวบ้าน แต่แล้วทําไมพวกเขาถึง เลือกติดตั้งแผงเหล็กพวกนี้ไว้กันด้วยล่ะ? ขณะฮยอนอูคิดอ ยู่เจ้าของบ้านก็ปรากฏตัว
“มาดูบ้านใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ เด็กหนุ่มคนนี้คือคนที่ผมเอ่ยถึงเมื่อครู่ครับ”
เจ้าของบ้านเข้าคว้ามือของฮยอนอูเอาไว้ทันทีเมื่อประธานคิมกล่าวจบคํา
“ผมได้ยินเรื่องของคุณแล้ว แม้จะลําบากไปบ้างแต่ก็เข้มแข็งเข้าไว้นะครับ”
“ครับ?”
“ได้ยินมาว่าคุณต้องการบ้านที่ใช้อยู่อาศัยกับแม่ที่ป่วย อันที่จริงสถานการณ์ของพวกเราก็คล้ายกัน พ่อของ ผมก็เจ็บปวยเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้ก็ยังคงเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างจํากัด พวกเราจึงติดตั้งแผงเหล็กพวกนี้ เอาไว้เพื่อให้เกิดความสะดวกสบายตอนที่พ่ออาศัยอยู่ที่นี่”
ตอนนี้ฮยอนอูเข้าใจเหตุผลที่มีแผงเหล็กพวกนี้แล้ว พว กมันมีไว้เพื่อช่วยพ่อที่เจ็บป่วยซึ่งเคลื่อนไหวร่างกายได้ค่อ นข้างยาก มันทําให้เขานึกถึงผนังของโรงพยาบาลที่มีมือจับ ไว้ตลอดเส้นทาง มันไม่ใช่เพียงแค่ห้องนั่งเล่นห้องน้ําก็ด้วย ทั้งหมดนี้ถูกออกแบบมาเพื่อให้ผู้ป่วยได้รับความสะดวกสบายที่สุด
“พ่อของผมตอนนี้ต้องไปอยู่ที่โรงพยาบาลกายภาพ บําบัดในต่างประเทศอีกพักหนึ่งเลยทีเดียว ที่นั่นค่อนข้างมีค วามสะดวกครบครันกว่า และผมก็ไม่อยากปล่อยให้บ้านอยู่ว่างไม่ได้รับการดูแล เพราะงั้นก็เลยมองหาผู้เช่าอาศัยที่เหมาะสม
ฮยอนอูประทับใจกับคํากล่าวของเจ้าของบ้าน
“เรายังมีเรื่องที่ต้องทําอีกมาก!”
เป็นเพราะมัวแต่ยินดี จนทําเอาเขาลืมเลือนสิ่งที่แม่ ต้องการที่สุดไป… อย่างไรแล้ วฮยอนอูก็ค่อนข้างชอบบ้านหลังนี้พอสมควร แม้ดูไม่สะดวกไปบ้างแต่ก็เป็นสภาพแวดล้อมดีที่สุดสําหรับผู้ป่วยซึ่งเคลื่อนไหวร่างกายไม่ค่อยสะดวก นอกจากนี้ยังอยู่ ใกล้โรงพยาบาลกว่าอพาร์ทเม้นท์ที่ฮยอนอูอาศัยอยู่ เขาท ราบดีว่าการจะหาบ้านให้เหมาะสมได้ถึงขนาดนี้ยากลําบาก เพียงใด
“แล้วจะออกเดินทางเมื่อไหร่เหรอครับ?”
“ช่วงนี้อากาศยังเย็นอยู่ อีกเดือนหรือสองเดือนแหละนะ
เวลาที่เหมาะ! ถึงตอนนี้ ฮยอนอูจึงรู้สึกคล้ายกับว่าบ้านห ลังนี้ช่างถูกส่งมาตรงจังหวะเสียเหลือเกิน ถ้าหากเขาพลาดโอกาสนี้ไป ก็ไม่รู้ว่าจะหาบ้านที่ตรงตามเงื่อนไขเหล่านี้ได้กี่ครั้ง ตอนไหน
“งั้นให้ผมได้ดูแลนะครับ”
เจ้าของบ้านหัวเราะออกเบา ๆ และพยักหน้ารับคํา
“เพราะสถานการณ์ของเธอคล้ายกับพวกเรานัก ที่เธอจะ ย้ายมาอยู่นี่เลยค่อนข้างน่ายินดีเหมือนกัน”
หลังจากนั้นเขาแทบจําไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะปูตงซานและประธานคิมจัดการให้เป็นการส่วนตัวจึงไม่มีค่าธรรมเนียมของสํานักงานอสังหาริมทรัพย์ ฮยอนอูและเจ้าของได้ตกลงกันเองโดยมีหนังสือสัญญา เขารู้สึกยินดีก็ใช่ แต่พอมองย้อนกลับไปฮยอนอูแทบอยากกรีดร้อง
“อ้ากกกก นี่เราทําอะไรลงไป?”
เขาชอบบ้านหลังดังกล่าวแน่ชัด และไม่เสียใจด้วย แต่ปัญหาคือเงินค่าเช่าบ้าน มันเป็นเงินมากถึงแปดสิบล้านวอน ตามปกติแล้วราคาสมควรเป็นเก้าสิบล้านวอน แต่เจ้าของบ้านเข้าใจสถานการณ์ที่ฮยอนอูเผชิญอยู่จึงลดให้สิบล้านวอน แม้จะดูเป็นการเงินที่ค่อนข้างเกินตัวไปบ้างแต่ฮยอนอูก็คิดว่าน่าจะพอไหว เพราะเงินที่เพิ่งได้รับมาจากการประมูลครั้งก่อน ตอนนี้เขาจงมีเงินอยู่สี่สิบห้าล้านวอนในบัญชีธนาคาร และเขาต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลในอีกช่วงสองเดือน เพราะแบบนั้นเงินใน บัญชีธนาคารน่าจะเหลือราวยี่สิบล้านวอน
“เราต้องหาอีกหกสิบล้านวอน โชคยังดี อาร์คมีเงิน 5,000 เหรียญทองที่สามารถเปลี่ยนเป็นเงินจริงตอนไหนก็ได้ เราก็ แค่ต้องหาอีก 1,000 เหรียญทองในอีกหนึ่งหรือสองเดือน
ฮยอนอูคิดเช่นนี้ขณะลงนามในสัญญาไป แต่แล้วด้วยควา มขาดการไตร่ตรองและไล่เรียงให้ดี เขาถึงกับลืมเลือน กระ เป๋าของอาร์คมีเงิน 5,000 เหรียญทองก็ใช่ แต่เมื่อหลายวัน ก่อนเขาเพิ่งลงทุน 3,500 เหรียญทองเพื่อตั้งร้านค้า เพราะ เหตุนั้น เงินที่เหลืออยู่จึงมีแค่ 1,500 เหรียญทอง จํานวนเห รียญทองนี้ฟื้นฟูมาบ้างเพราะซิดกับเขายูนิคอร์นที่เพิ่งได้รับ แต่อย่างไรแล้วอีกสองเดือนถัดจากนี้เขาต้องหาเงินให้ได้ 4,500 เหรียญทอง ไม่ใช่แค่ 1,000 เหรียญทอง! ถ้าหากเขาไม่ได้รับเงินดังกล่าวมาภายในสองเดือน เงินจํานวนยี่สิบล้านวอนที่มัดจําไว้จะถูกพรากไปโดยไม่อาจเรียกคืน
“คือ ถ้าเธอมีเงินไม่พอ…”
จีวอนฮวารังเข้ามากระซิบระหว่างเดินทางกลับ ปูตงซานที่ขับรถอยู่ก็หัวเราะคิกคัก
“เตรียมย้ายออกเลยเหรอครับ?”
“พูดบ้าอะไรของนาย ฮยอนอู อย่าเข้าใจผิด ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”
“ผมรู้ครับ แต่ผมขอเก็บเงินด้วยตัวเองนะครับ”
จีวอนฮวารังคล้ายไม่พอใจกับคําตอบของฮยอนอู แต่ก็ไม่ ได้กล่าวอื่นใดเพิ่มเติม แน่นอนว่าเหตุผลที่ฮยอนอูปฏิเสธข้อ เสนอของจีวอนฮวารังไม่ใช่เพราะเรื่องที่ปตงซานเอ่ยถึง ถ้า หากแม่เขาคิดแต่งงานใหม่ คนที่เขาจะยอมมีเพียงแค่ จีวอนฮวารังเท่านั้น เรื่องนี้เขาไม่คิดเปลี่ยนใจ แต่เรื่องการเต รียมแต่งงานใหม่ของแม่กับการเช่าบ้านนับเป็นคนละเรื่อง ไม่ใช่ว่าเขาสัญญากับตัวเองไว้หรือว่าจะทําทุกอย่างให้เต็มที่เพื่อแม่?
สี่สิบห้าล้านวอนในสองเดือน!”
ฮยอนอูตอนนี้แทบกัดฟันจนแน่น
เขาต้องทําทุกวิถีทางเพื่อได้รับมา! ฮยอนอูเริ่มมีไฟก็คิดลง มือ เขาทราบดีว่าหนทางการหาเงินของตนตอนนี้มีเพียงช่อง ทางเดียว
ไม่ใช่ว่าเราเสียเงิน 3,500 เหรียญทองโดยเปล่า แต่มัน คือการลงทุน อีกหลายเดือนหลังจากนี้ถึงจะค่อยฟื้นตัว หา กเราทําภารกิจของมากาโรเสร็จย่อมต้องได้รับรางวัลที่เพียงพอ ใช่แล้วนี่คือความเป็นไปได้ โลกใต้พิภพคือทางเดียวที่จะช่วยให้เราได้รับเงินมาโดยเร็วที่สุด!
ฮยอนอูเข้าเครื่องเกมทันทีเมื่อมาถึงบ้านโดยไม่คิดเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือเข้าห้องน้ําแต่อย่างใด
“เงิน ต้องหาเงิน!”
เครื่องเกมสั่นเล็กน้อย ไม่ช้าฮยอนอูก็เข้าสู่นิวเวิลด์อีกครั้ งหนึ่ง ดวงตาของอาร์คตอนนี้ฉายวิวทิวทัศน์ของโลกใต้พิภพ มันคล้ายหิวกระหายเงินยิ่งกว่าครั้งใด
“ส่งเงินมา!”
เสียงตะโกนครั้งนี้อาร์คหวังให้มันดังก้องไปทั่วทั้งนิวเวิลด์
*เกร็ดความรู้ การเช่าบ้านที่ฮยอนอูเลือกทําสัญญานั้น คือการเช่าที่เรียกว่า ชอนเซ โดยลักษณะนี้สัญญาเช่าจะมีระ ยะเวลาขั้นต่ําคือ 2 ปี และต้องจ่ายเงินโดยคิดเป็น 20-80% ของมูลค่าบ้านตามแต่ตกลง โดยเมื่อครบกําหนด ระยะเวลา 2 ปีแล้ว ผู้เช่าจะได้รับเงินค่าเช่าทั้งหมดคืน ที่เป็นแบบนี้เพราะระหว่างที่เช่า เจ้าของบ้านจะนําเงิน ไปลงทุนหรือฝากเพื่อรับดอกเบี้ยแทนค่าเช่า*
