ดูเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ในดวงตาเธอกลับแสดงความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ออกมา… คนที่ทำร้ายตัวเองได้ มักจะเป็นคนที่ใกล้ชิดมากที่สุด เจี่ยนถงหัวเราะเบาๆ คู่สามีภรรยานี้น่าสนุกจริงๆ คนหนึ่งสงสัยว่าทำไมเธอถึงมีชีวิตที่แย่ขนาดนี้ ตกต่ำได้ขนาดนี้ อีกคนแย่ยิ่งกว่า ที่สงสัยว่าเธอคือใคร
ความเหน็ดเหนื่อยเกิดขึ้นมาในใจ
แต่ว่า สงครามครั้งนี้ยังไม่จบลง
สิ่งที่เจี่ยนถงพูดต่อเจี่ยนเจิ้นตง ทำเอาเขามีสีหน้าเหยเก และรู้สึกผิดขึ้นในใจ แต่ยังคงสั่งเจี่ยนถงอยู่อย่างเดิม “เปลี่ยนงานซะ! งานหน้าไม่อายแบบนี้ อย่าไปทำอีก! น่าขายหน้า!”
สายตาของเขามองไปยังเงินที่อยู่บนโต๊ะ และเช็คอีกมากมาย ความรู้สึกผิดนั้นก็หายไปทันที!
“เงินสกปรกพวกนี้! แกเอาไปใช้จ่าย มันน่าอายไหม!” มองเงินพวกนั้น คิดถึงที่มาของเงิน เจี่ยนเจิ้นตงก็โมโหขึ้นมา!
“แคว่ก” มือใหญ่จับเช็คขึ้นมา “เงินสกปรก! เงินสกปรกพวกนี้! ไม่เอามันเสียดีกว่า!” พูดไม่ทันจบ เจี่ยนเจิ้นตงก็ฉีกเช็คพวกนั้นทิ้งด้วยความโมโห!
เจี่ยนถงเบิกตาโต รีบลุกขึ้นมา พุ่งไปทางเจี่ยนเจิ้นตง “นี่เป็นของของฉัน! มีสิทธิ์อะไรมาฉีกของฉัน!”
“ปล่อยมือ! ปล่อยมือ!”
แต่ก็สายไปแล้ว เจี่ยนเจิ้นตงได้ฉีกเช็คในมือแหลกละเอียด มองไปบนโต๊ะ แล้วเจี่ยนถงก็มองตามสายตาของเขา ก็เข้าใจขึ้นมา จึงรีบเข้าไปปกป้องเงินและเช็คที่เหลืออยู่บนโต๊ะเอาไว้ เจี่ยนเจิ้นตงเร็วกว่าเธอ “แคว่ก” เศษเช็คที่ถูกฉีกลอยไปบนอากาศ กระจายแล้วร่วงลงมา เจี่ยนถงอึ้ง… นี่เป็นฝนห่าใหญ่ที่แพงที่สุด!
ในใต้สายฝนที่มาจากเงิน เธอตกตะลึง ถูกฉีกลอยละล่องอยู่ในอากาศนั้นไม่ใช่เงิน แต่มันคือความฝันของเธอ!
ความฝันของเธอและอาลู่!
เหมือนเธอเห็น ความฝันเอ๋อร์ไห่ของเธอที่ถูกก่อขึ้นมาด้วยเงิน กว่าจะก่อขึ้นมาได้นั้น เพียงแค่เสี้ยววินาที ก็ล่มสลายลงต่อหน้าต่อตาเธอ และเธอทำได้เพียงยืนดู!
“เงินสกปรกพวกนี้! ทำลายทิ้งซะ!”
เจี่ยนเจิ้นตงพูดอย่างเย็นชา
เจี่ยนถงก้มหน้าลง แล้วก็ถามขึ้นมา “มีสิทธิ์อะไร… คุณมีสิทธิ์อะไร”มาทำลายความฝันเอ๋อร์ไห่ของฉันและอาลู่!
คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำลายของที่คนอื่นใช้ความพยายามแลกมา!
เขาบอกว่าสกปรก?
เงินพวกนี้สกปรก?
เธอยังไม่เคยอ้าขาให้ใครทำเลย เธอยังไม่เคยแก้ผ้าขายเนื้อ… ขายศักดิ์ศรี ขายจิตวิญญาณของตัวเองเลย เงินที่ได้มา… พ่อแท้ๆของเธอ มีสิทธิ์อะไรมาบอกว่ามันสกปรก! บอกว่าเงินสกปรก!
เขาไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ!
ยังบอกว่าเงินพวกนี้สกปรก แล้วฉีกทำลายมันอีก?
ฮ่าๆๆ…
“ฮ่าๆๆ…”
“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ…”
เจี่ยนเจิ้นตงสงสัยในความผิดปกติของเจี่ยนถง “เธอหน้าด้าน! เงินสกปรกพวกนี้! เธอเอาไปใช้ยังมีความละอายใจไหม!”
“ยังจะหัวเราะอีก? มีความละอายใจบ้างไหม! ยังมีหน้าหัวเราะออกมา?”
“ไม่มี!” เจี่ยนถงตะคอกกลับ เสียงแหบพร่าของเธอพูดขึ้นด้วยความโกรธ “ฉันมันหน้าด้าน! ไร้ความละอายแก่ฉันก็คือกะหรี่แบบที่คุณเรียก!”
“เพี๊ยะ~”
เจี่ยนเจิ้นตงโมโหจนฟาดมือลงไปอีกครั้ง ตบไปที่หน้าของเจี่ยนถง “นอกคอก! นอกคอก! ทำตัวตกต่ำ ไร้ค่า! ฉันบอกให้แกรีบหางานใหม่ สถานที่ตกต่ำแบบนั้นอย่าไปทำอีก! มันน่าอาย!”
เจี่ยนถงย่นมองชายวัยกลางคนด้วยความนิ่งเฉย… นี่คือพ่อแท้ๆของเธอ!
สามปีก่อน เขายอมทอดทิ้งเธอเพื่อตระกูลเจี่ยน มันก็บอกว่าที่ทำลงไปมีเหตุผล
แล้วสามปีหลังจากนั้นล่ะ? คนเป็นพ่อ เขาจะทำอะไรอีก?
“คุณเจี่ยน คุณยังจำได้ไหม ว่าวันที่ฉันออกมาจากคุกคือวันไหน?”
เธอพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบนิ่ง
เจี่ยนเจิ้นตงอึ้งไป มือใหญ่โบกขึ้นมา “วันที่น่าอับอายขนาดนั้น ฉันยังต้องจดจำอีกเหรอ? จำมันไปทำไม?”
เธอบอกว่าเธอไม่สนใจ แต่ความผิดหวังก็ยังเกิดขึ้นเล็กน้อย จนคนไม่ทันได้รับรู้… เธอตั้งใจมองไปที่พ่อแท้ๆของเธอ มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
จึงพบว่า คนคนนี้ช่างไร้ยางอายจริงๆ
ในสามปีนั้น เขาไม่เคยไปเยี่ยมเธอที่คุกเลยสักครั้ง แม้กระทั่งวันที่เธอออกจากคุก เขาก็จำไม่ได้ แล้ววันนี้เขามีสิทธิ์อะไรมายืนตรงนี้ มาสั่งให้เธอย้ายงาน?
“ไม่เปลี่ยน” เจี่ยนถงค่อยๆพูดขึ้นมา ไม่สนเจี่ยนเจิ้นตงที่กำลังโมโห เธอฉีกยิ้มขึ้นมา “ตอนที่ท่านแก่เห้อโทรมาหาคุณ ไม่ได้บอกเหรอ ว่าตงหวงเป็นของเสิ่นซิวจิ่น?
คุณเจี่ยน ถ้าคุณสามารถพูดกล่อมประธานเสิ่นได้ ให้เขาปล่อยฉันไป ฉันจะรู้สึกขอบคุณมาก” เจี่ยนถงยิ้มด้วยสายตา “คุณเจี่ยน หรือว่าคุณจะโทรหาประธานเสิ่นตอนนี้เลยก็ได้ ถามเขาดู ว่าฉันพอจะย้ายงานได้ไหม?”
เจี่ยนเจิ้นตงตกตะลึง!
ไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน… ตงหวงเป็นของเสิ่นซิวจิ่น?
ที่นักลูกนอกคอกย้ายงานไม่ได้เป็นเพราะคำสั่งของเสิ่นซิวจิ่น?
เจี่ยนเจิ้นตงเป็นนักธุรกิจ เขาเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ไม่ยาก สีหน้าพลันเปลี่ยนไปในทันที “นอกคอก! เธอทำอะไรผิดต่อประธานเสิ่นกันแน่!”
ตอนนี้เจี่ยนถงไม่อาจบอกว่ารู้สึกผิดหวังแล้ว ต่อหน้าผู้ชายวัยกลางคนคนนี้ หลังจากได้ยินที่เธอพูด อย่างแรกคือสงสัยในตัวเธอ ว่าทำอะไรผิดต่อผู้ชายคนนั้น!
เธอมองพ่อแท้ๆของตัวเอง ที่มีท่าทีแข็งขืน และเมื่อเธอพูดถึงเสิ่นซิวจิ่น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที!
นี่… คือพ่อแท้ของเธอ!
“หลังออกมาจากคุก ก็ไม่คิดว่าจะอยู่ที่นั่น หลังจากเจอกับประธานเสิ่น จึงถูกย้ายไปทำแผนกโฆษณา คนที่ตัดสินใจเรื่องนี้ ก็คือประธานเสิ่น”
เธอมองเจี่ยนเจิ้นตง เธอบอกกับพ่อแท้ๆของเธอ ว่าหลังจากออกมาจากคุก ก็ไปที่ตงหวง แต่ว่าไปเป็นพนักงานทำความสะอาด
แต่เห็นได้ชัด ว่าพ่อของเธอฟังไม่เข้าใจ… หรือจะบอกว่า เธอไม่ใส่ใจว่าเจี่ยนถงไปทำความสะอาด หรือไปขายตัว
ที่เขาสนใจคือ…
เจี่ยนเจิ้นตงสีหน้าเหยเก เขาจ้องเจี่ยนถงที่ล้มลงอยู่บนพื้น… ดูท่าเสิ่นซิวจิ่นน่าจะเกลียดนังนอกคอกนี้มาก ถึงได้ย้ายมันไปทำแผนกนั้น ตั้งใจจะเหยียดหยามนังนอกคอก ให้มันไปเป็นกะหรี่!
“ไปเถอะ!”
เจี่ยนเจิ้นตงไม่พูดอะไรทั้งนั้น เขารีบเดินออกจากห้องของเจี่ยนถงในทันที
คุณหญิงเจี่ยนงงที่ถูกเจี่ยนเจิ้นตงลากออกมา จึงสะบัดออก
“เจิ้นตง ทำไมอยู่ๆถึงรีบออกมาล่ะ?”
เจี่ยนเจิ้นตงรีบเดินด้วยความรวดเร็ว “ไม่ไปแล้วจะอยู่เป็นเรื่องกับเสิ่นซิวจิ่นที่นี่เหรอ? เมื่อกี้เธอไม่ได้ยินที่นังนอกคอกพูดเหรอ! ดูท่าเสิ่นซิวจิ่นจะเกลียดมันจนเข้ากระดูกดำ
คืนนี้เดี๋ยวเธอไปเตรียมของขวัญนะ พรุ่งนี้จะเอาไปเยี่ยมเสิ่นซิวจิ่นเสียหน่อย ต้องไปแสดงท่าที ว่านักนอกคอกนั้นไม่ใช่คนตระกูลเจี่ยนแล้ว พรุ่งนี้ต้องแถลงข่าว ว่าตระกูลเจี่ยนไม่ยอมรับคนคนนี้ เพื่อความบริสุทธิ์ ห้ามมีคนที่ชื่อเจี่ยนถงคนนี้”
คุณหญิงเจี่ยนตกตะลึง… ตอนแรกที่ไม่ยอมช่วยเจี่ยนถงนั้น มีท่าทีอีกอย่างหนึ่ง แต่เมื่อถึงขั้นแถลงการณ์ตัดเลิกความสัมพันธ์แล้ว นั่นคือสิ่งที่เสียใจไม่ได้แล้ว
“นี่…”
“นี่อะไรกัน! เธอลองคิดดู เสิ่นซิวจิ่นคนนั้นเป็นคนเด็ดขาด เธอไม่ต้องรู้สึกผิด ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต สิ่งที่นังนอกคอกคนนี้ทำ ตอนนี้ต้องมายอมรับสิ่งที่ตัวเองทำ พวกเราก็ถือเสียว่าหมดสิ้นต่อกันแล้วกัน”
“เพราะเธอตระกูลเจี่ยนได้ขายหน้าไปครั้งหนึ่งแล้ว อย่าให้เธอมาทำลายตระกูลเราอีก
