ทันใดนั้นเสิ่นซิวจิ่นก็ไม่อยากไปตงหวง
“ทำไมช่วงนี้นายไม่ไปตงหวงเลย？” ไป๋ยู่สิงนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเสิ่นซิวจิ่นอย่างไม่รักษาภาพลักษณ์
อีกฝ่ายกลับไม่ขยับไปไหน ซีเฉินยิ้มเบาๆและพูดว่า “ทำไม ยู่สิง นายคาดหวังให้เขาไปทำอะไรที่ตงหวง?”
ไป๋ยู่สิงมองบนใส่ซีเฉิน มีเรื่องราวตั้งมากมาย ช่วงก่อนซีเฉินไม่ได้อยู่ในประเทศ เขาเลยไม่รู้เรื่องอะไร
“เฮ้ คงจะไม่ใช่เพราะเธอใช่ไหม?” ไป๋ยู่สิงใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ
เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้พูดอะไร ซีเฉินยื่นหน้าเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ใคร? ใคร？ เพราะเธอ? เธอคือใคร?” จากนั้นเขาก็ยิ้มด้วยความอยากรู้อยากเห็น:
“เอ๊ะ ท่านประธานเสิ่นมีคนที่ชอบแล้ว？ใครกัน เมื่อไหร่จะเอามาให้พวกเรารู้จัก”
ไป๋ยู่สิงมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น “ซีเฉิน ฉันคิดว่าถ้านายยังถามต่อ นายเจอดีแน่”
“อย่ามายุ่ง！ไม่เกี่ยวกับนาย ฉันถามเขาอยู่ ท่านประธานเสิ่น ใครกัน ผู้หญิงคนไหนกันที่โดนใจท่านประธานเสิ่นของเรา”
ทันใดนั้นก็มีหมัดลอยเข้ามาที่ใบหน้าของซีเฉิน รูม่านตาของซีเฉินหดตัวลง เขารีบหลบแล้วตบที่หน้าอกของตัวเองเบาๆ “นาย！เสิ่นซิวจิ่น！นายลงไม้ลงมือ！”
ไป๋ยู่สิงหัวเราะอย่างมีความสุข “โง่จริงๆ ฉันเตือนนายแล้วว่าถ้านายยังถามอีกนายถูกต่อยแน่ ไม่เชื่อเอง สมน้ำหน้า”
ซีเฉินมองดูไป๋ยู่สิงและเสิ่นซิวจิ่นด้วยความสงสัย ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที “อย่าบอกนะว่าเจี่ยนถง?”
“ผัวะ！”
พึ่งจะพูดจบ ซีเฉินก็ถูกต่อยเข้าแล้วจริงๆ
“ฉันเดาถูกแล้ว！ฉันต้องเดาถูกแล้วแน่ๆ! ไม่งั้นนายจะต่อยฉันทำไม? เสิ่นซิวจิ่น นายรีบบอกฉันมาว่าในช่วงที่ฉันไม่อยู่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
สายตาของซีเฉินเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น สายตาที่เฉียบคมมองมาที่เขา เสิ่นซิวจิ่นถามเขาอย่างเคร่งขรึม “นายอยากจะกินหมัดหรือกินฝ่ามือ”
“เอ่อ……”
ไป๋ยู่สิงดึงซีเฉินไปข้างหลังแล้วหันหน้าไปมองเสิ่นซิวจิ่นที่อยู่หลังโต๊ะทำงาน:
“นายคิดว่ายังไงกันแน่？”
ปากกาในมือของเสิ่นซิวจิ่นหยุดเขียนทันที ผ่านไปไม่นานเขาก็วางปากกาลงบนโต๊ะ หรี่ตาลงและครุ่นคิด
ไป๋ยู่สิงก็ไม่ได้เร่งเขา
เสิ่นซิวจิ่นเงยหน้าขึ้นมาพูดกับไป๋ยู่สิง:
“ฉันอยากเจอกับเจี่ยนถงเมื่อสามปีก่อน”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ไม่เพียงแต่ไป๋ยู่สิงเท่านั้น แม้แต่ซีเฉินก็ยังตกใจ
“ย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว”ไป๋ยู่สิงพูดออกมาเบาๆ “ตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ นายเปลี่ยนแปลงเธอไม่ได้”
“ฉันไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนแปลงเธอ” ชายที่อยู่หลังโต๊ะทำงานพูดออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจัง “ฉันไม่ชอบเธอในตอนนี้ เจี่ยนถงที่ไม่มีศักดิ์ศรีและจิตวิญญาณ เธอไม่ใช่เจี่ยนถง”
“นายก็ทำเป็นไม่เห็นสิ” ในมุมมองของไป๋ยู่สิง เสิ่นซิวจิ่นกำลังรนหาที่เอง ไม่ชอบก็ไม่ต้องไปสนใจสิ
“เธออยากไป นายก็ปล่อยเธอไปสิ” ไป๋ยู่สิงเห็นว่าเสิ่นซิวจิ่นไม่พูดไม่จา เขาจึงพูดเสริม
คิดไม่ถึงว่าแค่เขายื่นข้อเสนอนี้ออกมา ท่าทางของเสิ่นซิวจิ่นก็น่าสงสัย ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและพูดอย่างเย็นชาว่า “เป็นไปไม่ได้ จะให้เธอไปจากฉัน ฝันไปเถอะ!”
แบบนี้ ไม่เพียงแต่ไป๋ยู่สิงที่ดูออก แม้แต่เพลย์บอยที่สนใจแต่เรื่องซุบซิบนินทาอยู่เสมออย่างซีเฉินก็ดูออกเหมือนกัน
“เสิ่นซิวจิ่น นายเสร็จแน่” ไป๋ยู่สิงเปล่าประกาศ
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของซีเฉินก็ไม่มีรอยยิ้ม หลงเหลือแค่สีที่เข้มงวด “อาการสต็อกโฮล์ม นายกลับทำตรงกันข้าม”(อาการสต็อกโฮล์เป็นอาการของคนที่ตกเป็นเชลยหรือตัวประกันเกิดมีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจคนที่เป็นคนร้าย)
“แล้วที่นายไม่ยอมไปตงหวงก็เพราะเธอ？เพราะอะไรของเธอ？นายไม่อยากเห็นหน้าเธอ？หรือว่านาย……กลัวที่จะเห็นหน้าเธอ?” ไป๋ยู่สิงเป็นหมอ เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา!
“จะเป็นไปได้ยังไง เขากลัวที่จะเห็นหน้าเธอ? เป็นไปไม่ได้”
“นายตกหลุมรักเธอแล้ว” ซีเฉินพูดต่อคำพูดของไป๋ยู่สิง
ชายหน้าตาหล่อเหล่าที่อยู่หลังโต๊ะทำงาน ค่อยๆยิ้มอย่างเย็นชา “ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้!”
เขาจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้น?
เหลวไหลสิ้นดี!
ซีเฉินถามต่อ “ถ้าไม่ใช่ ทำไมช่วงนี้นายไม่ไปตงหวง?”
“ฉันยุ่ง ไม่มีเวลาไปเล่นสนุกที่นั้น”
ไป๋ยู่สิงและซีเฉินได้ยินแบบนี้เขาก็หันหน้ามามองหน้ากัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เชื่อคำพูดไร้สาระนี้
“เสิ่นซิวจิ่น นายกลัวที่จะเห็นหน้าเจี่ยนถงที่น่ารังเกียจใช่ไหม วันนั้นเธอด่าเซี่ยเวยเหมิงต่อหน้านายกับฉัน ความผิดที่ไม่มีวันชดใช้ได้ของเธอ เธอด่าให้เซี่ยเวยเหมิงไปตกนรก……เธอไม่ใช่เจี่ยนถงเมื่อสามปีก่อนอีกต่อไป เธอกลายเป็นคนที่น่ารังเกียจ ไม่เพียงแต่หน้าตา แม้แต่จิตใจของเธอก็ทำให้คนขยะแขยง……นายไม่อยากเห็นเจี่ยนถงที่เป็นแบบนี้ใช่ไหม นายถึงไม่ยอมไปตงหวง”
ซีเฉินฟังไป๋ยู่สิงพูดอย่างเงียบๆ ทีแท้ตอนที่เขาไม่อยู่มันเกิดเรื่องขึ้นมากมาย
ถ้าไป๋ยู่สิงบอกว่าเจี่ยนถงด่าเซี่ยเว่ยหมิง แสดงว่ามันต้องเป็นความจริง ด่าคนที่ตัวเองทำให้เธอต้องตาย มันน่าขยะแขยงจริงๆ
ไป๋ยู่สิงมักจะพูดตรงไปตรงมาเสมอ!
เสิ่นซิวจิ่นค่อยๆขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ!
“นายหุบปาก ！” เขาหน้าดำหน้าแดง “เธอไม่ควรกลายเป็นคนที่น่ารังเกียจเพราะคนนอกแค่คนเดียว! มันไม่คุ้มค่า!”
สายตาของไป๋ยู่สิงและซีเฉินเปล่งประกายด้วยความตกใจพร้อมกัน!
โดยเฉพาะไป๋ยู่สิง!
วันนั้น เขาอยู่ที่นั่น!
เขารู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น!
เจี่ยนถงด่าเซี่ยเวยเหมิงที่ตายไปแล้วสามปียังไง เขารู้ดี!
แต่ตอนนี้ สิ่งแรกที่เสิ่นซิวจิ่นคิดถึงไม่ใช่การตายของเซี่ยเวยเหมิงหรือการที่เจี่ยนถงด่าเธอ แต่สิ่งที่เสิ่นซิวจิ่นสนใจคือ เจี่ยนถงไม่ควรกลายเป็นคนที่ถูกคนอื่นรังเกียจเพราะว่าเซี่ยเวยเหมิง เขาคิดว่าการที่เจี่ยนถงกลายเป็นคนที่น่ารังเกียจเพราะเซี่ยเวยเหมิง มันไม่คุ้มค่า!
ไป๋ยู่สิงมองไปที่ชายหลังโต๊ะทำงานด้วยความตกใจ……เสิ่นซิวจิ่น! นายรู้ไหมว่าตัวเองเปลี่ยนไป!
นายรู้ไหมว่าหัวใจของตัวเองกำลังเปลี่ยนไป！
สายตาของไป๋ยู่สิงซับซ้อน ถ้าเป็นเจี่ยนถงเมื่อสามปีที่แล้ว เขาจะยกมือยกเท้าสนับสนุนเสิ่นซิวจิ่นกับเจี่ยนถง แต่เจี่ยนถงในตอนนี้ เธอไม่คู่ควรกับเสิ่นซิวจิ่น!
น่ารังเกียจ!
ต่ำช้า!
เลวทราม!
นักโทษที่ไม่มีความเป็นตัวเอง!
เธอไม่คู่ควรกับเสิ่นซิวจิ่น!
สีหน้าของไป๋ยู่สิงซับซ้อนไปหมด หัวใจของเขาปั่นป่วน เขาหรี่ตาลง แต่เขาก็ไม่ได้พูดเตือนเสิ่นซิวจิ่นเรื่องความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของเขา
“ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะเอาเธอไปอยู่ในที่ที่ฉันมองไม่เห็น” ไป๋ยู่สิงพูดเตือนอย่างเย็นชา “การตายของเซี่ยเวยหมิงเกี่ยวข้องกับเธอเต็มๆ
นายแค่ตกใจกับการเปลี่ยนแปลงของเจี่ยนถง เพราะยังไงพวกนายก็โตมาด้วยกัน เสิ่นซิวจิ่น นายก็แต่ตกใจกับการเปลี่ยนแปลงของเธอ แค่นั้นจริงๆ”
เสิ่นซิวจิ่นเงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า “ให้ฉันคิดดูให้ชัดเจนก่อน”
บางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่
ไม่ว่าอารมณ์จะแย่แค่ไหน แต่เสิ่นซิวจิ่นก็รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง……เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อเธอได้! ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้กลายเป็นคนที่น่ารังเกียจแบบนี้! แต่เขาก็บีบคอเธอให้ตายไม่ลง!
ไป๋ยู่สิงและซีเฉินออกไปจากห้องทำงานของเสิ่นซิวจิ่น ซีเฉินดึงแขนไป๋ยู่สิงและพูดว่า “ทำไมนายถึงต้องพูดอย่างนั้นกับเขา?”
เขาไม่เชื่อว่าแม่แต่เขายังดูออก แต่คนอย่างไป๋ยู่สิงจะดูไม่ออก!
ไป๋ยู่สิงแค่กวาดตามองซีเฉินและพูดว่า “รูปร่างหน้าตาของคนเปลี่ยนเป็นขี้เหร่ได้ แล้วจิตใจล่ะ？เกลียดแค้นคนที่ต้องตายเพราะตัวเอง ด่าว่าคนที่ตายไปแล้วสามปีว่าไม่ตายดี ตายไปลงนรก ไม่มีวันได้ผุดได้เกิด……
นายคิดว่า เจี่ยนถงในตอนนี้ยังคู่ควรกับเสิ่นซิวจิ่นอยู่เหรอ?”
ซีเฉินถึงกับพูดไม่ออก
