“เราทั้งสองเหมือนกัน เรามีศักดิ์ศรี จิตใจของเราสูงส่งขนาดนั้น ทุกคนจับตามองเราตั้งแต่เด็ก เสิ่นซิวจิ่น คนที่รักในศักดิ์ศรีและถือตัวอย่างพวกเรา จะยอมรับผู้หญิงที่เป็นรักแรก ผู้หญิงที่โดนคนอื่นรังเกียจ ผู้หญิงที่แม้แต่ตัวเองยังยอมรับไม่ได้ ได้ยังไงกัน! เสิ่นซิวจิ่นแกรักเจี่ยนถง อย่าปฏิเสธเลย คนที่เย็นชาอย่างแก ถ้าไม่ได้หวั่นไหวกับเธอ คงไม่มาจัดการฉันซะดึกดื่นขนาดนี้หรอกใช่ไหม เห็นชัดๆ ว่าแกหวั่นไหวกับเธอ แต่แกรับได้เหรอ แกยอมรับจากปากของตัวเองสิว่าแกชอบเธอ แกทำไม่ได้!”
เซียวเหิงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เขามองไปยังชายคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล “เสิ่นซิวจิ่น ขนาดตัวแกเองยังทำไม่ได้ มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันทำ! ฉันเป็นคุณชายตระกูลเซียว ฉันแค่กวักนิ้ว ผู้หญิงคนไหนก็เข้ามาหา ฉันไม่ชอบเธอ ฉันไม่ยอมรับหรอกว่าหวั่นไหวกับเธอ! ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะนั้นบ้าคลั่ง แต่มันทำให้ใจสลาย และหางตาของเซียวเหิงก็เปียกชื้นมากขึ้น เขายังคงตะโกนออกมา
“ไม่มีทางรักผู้หญิงคนนั้นอย่างแน่นอน!”
เหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่คอของเสิ่นซิวจิ่น “เซียวเหิง ต่อไปแกห้ามเข้าใกล้เธออีก ให้เธอมีความสุขบ้าง ถ้านี่คือวิธีแสดงความรักของแก งั้นฉันก็จะใช้วิธีบอกสิ่งที่ฉันไม่สามารถพูดออกมาได้เหมือนกัน!”
ใช่ พวกเขาล้วนหยิ่งในศักดิ์ศรี ในบรรดาคนที่โดดเด่นอย่างพวกเขา เซียวเหิงพูดถูก แต่เขาเดาไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ฮ่าๆๆๆ…” ราวกับเซียวเหิงได้ยินเรื่องตลก “เสิ่นซิวจิ่น ฉันจะรอดูว่าแกจะใช้วิธีอะไร ฉันยกผู้หญิงแบบนั้นให้แกไปเลย ฉันไม่สนใจหรอก!”
เสิ่นซิวจิ่นหันหลังเดินออกไป “ฉันหวังว่าแกจะทำตามคำพูด อย่าเข้าใกล้เธออีก”
เซียวเหิงไม่สนใจเศษขวดเหล้าบนพื้น เขายกมือขึ้นมากุมตรงหัวใจ มีเพียงสิ่งนี้ที่จะทำให้เขาควบคุมความว่างเปล่าและความเจ็บปวดในหัวใจได้
เสียงในหัวของเขาเริ่มตีกันอีกครั้ง
เสียงแรกบอกให้เขาอย่าทำผิดพลาด
อีกเสียงหนึ่งบอกว่าทำถูกแล้ว
เสียงแรกบอกว่าเขาจะต้องเสียใจ เขาจะต้องเสียใจ!
“ไม่! ฉันไม่มีทางเสียใจ!” เซียวเหิงทุบหมัดลงบนพื้นอย่างแรง มือของเขาเต็มไปด้วยเศษแก้ว แต่เขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดเหมือนใจจะขาดเท่านั้น
เขาไม่เคยคิดเลยว่าความเจ็บปวดในอนาคตอันแสนยาวนานจะเจ็บปวดกว่าตอนนี้มากแค่ไหน
หลังจากนี้หลายปี เซียวเหิงพูดกับเสิ่นซิวจิ่น
พวกเราไม่ต่างกัน พวกเราสมน้ำสมเนื้อแล้ว ดังนั้นฉันสมควรได้รับ แกก็สมควรได้รับ ฉันยอมรับความกดดันจากตระกูลเพราะเธอ สุดท้ายต้องพ่ายแพ้ให้กับความอวดดีและศักดิ์ศรีจอมปลอม ฉันไม่ได้แพ้ให้แก แต่ฉันแพ้ให้กับตัวเอง ตอนที่ฉันทำทุกอย่าง ฉันเข้าใจว่าทำเพื่อเธอ สุดท้ายมันก็กระทบจิตใจฉันเอง แท้ที่จริงแล้วพวกเราแค่หลงใหลเท่านั้น และสุดท้ายความหลงใหลทำให้เราเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
กลางดึกอันเงียบสงัด เขาขับรถอยู่บนถนน ก่อนที่จะถึงสวนสนุก มีเรื่องที่เขายังคิดไม่ตก ตอนที่เขายังไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นตรงมุมประตูสวนสนุก เขาทำอะไรไม่ถูก
เธอไม่อยู่แล้ว ในใจของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและเครียด เขาไม่พูดออกมา แต่เขารู้อยู่แก่ใจ ดังนั้นเขาจึงตามหาเธอบนถนนแต่ละเส้น รวมถึงโทรไปถามเรื่องเบาะแสของเธอ ตอนนั้นเขาร้อนใจจนไม่มีเวลาไปคิด ทำไมผู้หญิงที่ไม่สำคัญคนนั้นหายไป เขาถึงต้องกังวลด้วย
เธอหายไปก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา เขาเย็นชามาโดยตลอด ไม่จำเป็นต้องสนใจ
ต่อมา เมื่อเขาเจอผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่มุมประตูสวนสนุก เธออยู่ที่นี่จริงๆ เขารับรู้ได้อย่างชัดเจน เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ ความกังวลและความเครียดในใจกลับหายไป
เขาเดินมาตรงหน้าเธอ และมองเธออยู่พักใหญ่ ในช่วงเวลานั้นมีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่
รถจอดลงใต้อาคารตงหวงอย่างช้าๆ ชายที่อยู่บนรถไม่ได้เดินลงจากรถทันที แต่เขาหยิบกล่องบุหรี่ออกมา แสงจากไฟแช็กสว่างขึ้นท่ามกลางความมืด ก้นบุหรี่สีแดงก็กะพริบเป็นไฟสีแดง เขาสูดมันเข้าปอด จากนั้นก็ดับก้นบุหรี่และเดินลงจากรถ
เมื่อเดินเข้ามาในลิฟต์และประตูลิฟต์เปิดออก บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงชั้น 28 กำลังจะกล่าวทักทาย
“บอส…”
ชายหนุ่มเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก เขาส่งสายตาให้สองบอดี้การ์ด ทั้งสองพยักหน้าและเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ
เขาผลักประตูเข้ามา สายตามองไปบนเตียง จากนั้นจึงเอ่ยถามขึ้น “ทำไมไม่นอน”
ผู้หญิงบนเตียง กำลังนอนพิงหัวเตียง เธอนั่งกอดเข่าอยู่อย่างนั้น เมื่อได้ยินเสียงจึงละสายตาจากหน้าต่างมาหาผู้ชายที่อยู่ตรงประตู “ไม่ง่วง”
สายตาเย็นชาของชายหนุ่มมองไปบนชุดของเธอ “ก่อนที่ฉันจะไป ฉันบอกว่ายังไง ข้อแรกคืออาบน้ำนอน ข้อสองคือฉันช่วยเธออาบน้ำและจะนอนเป็นเพื่อนเธอ” ชายหนุ่มมองชุดที่เธอใส่และมองหน้าเธอ “ถ้าไม่อาบน้ำ ฉันจะไม่ให้นอนบนเตียง”
ทันใดนั้นผู้หญิงที่อยู่บนเตียงก็เลิกผ้าห่มออก แล้วลุกขึ้นมานั่งข้างเตียง เพื่อที่จะลงจากเตียง
ชายหนุ่มที่อยู่ตรงประตู หรี่ดวงตาเรียวลง เขายืนขวางอยู่ตรงประตูไม่ขยับไปไหน สายตาของเขายังคงมองไปที่หญิงสาวคนนั้น เขามองเธอลงจากเตียงและเดินมาที่ประตู เขานึกขำอยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้ช่างดื้อรั้นจริงๆ
หญิงสาวเดินมาที่ประตู ดูท่าเหมือนจะออกไป
เมื่อเดินผ่านผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงประตู จู่ๆ เขาก็เอื้อมมือมาดึงปกเสื้อด้านหลังของเธอเอาไว้
อย่าดูจากการแต่งตัวเลย จริงๆ แล้วเธอไม่มีเนื้อมีหนังอะไรเลย ผู้ชายคนนี้หิ้วเธอเข้าไปในห้องน้ำได้อย่างง่ายดาย
“จะทำอะไรน่ะประธานเสิ่น” เธอหงุดหงิดมาก บอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่อยากแสดงอะไรแล้ว แล้วก็ไม่อยากเจอหน้าเขาด้วย ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่อยากเถียงกับเขา
ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขายื่นมือออกมาถอดเสื้อของเธอ
ขณะนั้นเจี่ยนถงกระวนกระวายขึ้นมา สีหน้าของเธอซีดเผือด “ออกไป อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”
เจี่ยนถงผลักผู้ชายตรงหน้าอย่างเต็มแรง จากนั้นเธอจึงถอยหลังกรูด และมองชายตรงหน้าอย่างหวาดระแวง ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ “ประธานเสิ่น คนที่บอกว่าฉันสกปรกก็คือนายไม่ใช่เหรอ คนที่รังเกียจฉันก็คือนาย การที่นายมาทำแบบนี้ หมายความว่ายังไง!”
ชายหนุ่มได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้น เขามองเธอแล้วพูดอย่างเหนื่อยใจว่า
“ข้อหนึ่งอาบน้ำแล้วนอน ข้อสองฉันช่วยเธออาบและจะนอนกับเธอด้วย ในเมื่อเธอไม่ยอมทำตามข้อแรก งั้นก็แปลว่าอยากให้ทำแบบข้อสอง เธอไม่ยอมอาบน้ำนอน แถมยังรอฉันจนดึกขนาดนี้ ฉันก็เลยเข้าใจว่าเธอต้องการแบบนั้น เธอกำลังอ้อนวอนขอความรักจากฉัน เธออยากให้ฉันอาบน้ำให้และนอนกับเธอ ไม่ต้องวุ่นวายขนาดนั้นก็ได้ บอกฉันมาตรงๆ ฉันจะสนองให้เอง”
“.…..” แค่ชั่วพริบตาเดียว เจี่ยนถงมึนงงไปหมด พอเธอตั้งสติได้ หูของเธอแดงไปหมด เธอรีบเงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงแหลมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ฉันอาบเองได้!”
ในที่สุดก็ยอมสักที สี่คำเมื่อครู่เธอกัดฟันพูดออกมา!
