ในตอนที่เจี่ยนถงอึ้งอยู่นั้น เสิ่นซิวจิ่นก็ยื่นมือออกไป ลูบศีรษะเธอเบาๆ “ก็ได้ ฉันจะเรียกเดลิเวอรี่”
จนถึงเดลิเวอรี่มาส่ง เจี่ยนถงก็ยังดูเหม่อลอย……แล้วก็แอบมองเสิ่นซิวจิ่นที่ยืนตรงหน้าต่างอย่างระมัดระวัง——นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าเสิ่นซิวจิ่นยอมประนีประนอม
ตอนที่กินข้าว เสิ่นซิวจิ่นบังคับเธอให้กินครึ่งถ้วยอีกครั้ง
“ทำไมไม่กินซุป？ไม่อร่อยเหรอ？”
ตั้งแต่เมื่อกี้ ก็ยังไม่เห็นเธอแตะซุปเลยสักคำ
เขาจึงยกมาให้เธอ แล้วยื่นไปตรงหน้า
แต่กลับเห็นเธอดูลังเล กินหรือไม่กินดี
บังคับอยากหนัก เธอถึงได้ยอมถือถ้วยเล็ก แล้วใช้ช้อนซดทีละคำอย่างไม่เต็มใจ
แต่……
สายตาของเสิ่นซิวจิ่นมองมาที่มือและถ้วยที่เธอถืออยู่ มองอยู่นานก็พอจะเข้าใจ เขาจึงแย่งถ้วยจากมือเธอ แล้วแย่งช้อนไป จากนั้นก็ตักผักหอมที่ลอยอยู่ในซุปออก แล้วยัดถ้วยซุปกลับไปใส่มือเจี่ยนถงตามเดิม
แล้วจึงหันไปมองเธอเงียบๆ เจี่ยนถงใจเริ่มสั่น จึงก้มหน้าลงพร้อมถือถ้วยซุป เธอแทบอยากจะเอาหัวมุดลงไปในถ้วยซุป จะได้ไม่ต้องใช้ช้อนอีก
“ถ้าไม่ชอบก็ให้พูดออกมา” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
เจี่ยนถงที่มือถือซุปอยู่ ถึงกับกระตุก ถ้าหากว่าในถ้วยนี้ไม่มีซุป เธอคงจะทุบมันแล้วเงยหน้าขึ้น พร้อมกับจ้องไปที่คนตรงหน้า……ฉันไม่ชอบคุณ คุณปล่อยฉันไปได้ไหม？
ดังนั้น ไม่ชอบก็ให้พูดออกมา พอพูดออกมาแล้ว มีประโยชน์เหรอ？
เธอก้มหน้าลงเหมือนเดิม โดยไม่ยิ้ม……แค่รู้สึกว่าเธอกับเขาตอนนี้ ไม่มีอะไรที่จะขัดกันมากไปกว่านี้แล้ว
ตอนนั้นเธอชอบเขามาก คลั่งไคล้มาก แต่เขากลับรังเกียจที่เธอจน และยิ่งหลังจากเกิดเรื่องกับเซี่ยเวยเหมิง ยังคิดว่าไม่น่าจะมานั่งกินข้าวสงบๆ ด้วยกันได้ แถมหลังจากนั้นเขาเองก็ยังทำเรื่องแบบนั้นกับเธอ ที่เอาผักหอมออกให้ ราวกับว่าระหว่างพวกเขาสองคน ไม่มีเรื่องบาดหมางอะไรกัน
ในเมื่อเกลียดเธอ ทำไมต้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วย？การกระทำพวกนั้น ดูเหมือนเขารักเธอมาก แต่ถ้าหากว่ารักเธอ แล้วทำไมถึงใจดำได้ขนาดนี้ เอาเธอไปขังไว้จนไม่เห็นแสงเห็นตะวัน ……เป็นเวลาตั้งสามปี ความรู้สึกที่เคยมี นั้นถูกความกลัวและความโกรธกลบเอาไว้จนไม่สามารถโผล่ขึ้นมาจากน้ำได้
บทสุดท้ายที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา ก็คือการเจอกันแบบคนแปลกหน้า ถึงตายก็ไม่ต้องเผาผี อย่างน้อย เจี่ยนถงก็คิดแบบนี้
หลังจากตลอดช่วงบ่าย เขาก็ทำงานในห้องทำงาน เธอก็อ่านหนังสืออยู่โซฟา
ถ้าหากไม่รู้จักพวกเขา ก็จะรู้สึกถึงความสงบอยู่
ตอนเลิกงาน ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะ แล้วก็มีคนที่แต่งตัวแฟชั่นทยอยเดินเข้ามา มีทั้งหญิงทั้งชาย
“ตอนเย็นมีงานเลี้ยง เธอไปร่วมงานกับฉัน” เขาไม่ยอมให้เธอได้ปฏิเสธ แล้วพูดเสียงแข็งดักทางไว้ “ทางที่ดีที่สุดเธออย่าปฏิเสธ ฉันไม่ได้มีความอดทนมากขนาดนั้น เธอยังจำ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ ได้ไหม？”
เจี่ยนถงพยายามนึก กองทุนดวงหัวใจ เป็นสิ่งที่คุณปู่มอบให้เธอ หลังจากเข้าไปอยู่ในคุก ‘กองทุนดวงหัวใจ’ ก็ตกไปอยู่ในมือของคนอื่นในตระกูลเจี่ยน ตอนนั้นที่คุณปู่ได้มอบ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ ให้เธอ เป็นมรดกจำนวนหนึ่ง แต่ว่ามีข้อแม้ ก่อนที่เธอจะแต่งงาน ห้ามทำอะไรผิด ไม่อย่างนั้น กองทุนนี้ก็จะถูกโอนย้ายไปให้คนอื่นโดยอัตโนมัติ
ผ่านไปหลายปีแล้ว เจี่ยนถงเองนั้นรู้ดี หลังจากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ทำไมคนทั้งตระกูลเจี่ยนถึงได้ยอมแพ้กัน
ญาติของเธอพวกนั้น……ไม่ได้ยอมแพ้เลย！พวกเขาต้องการสมบัติที่อยู่ในมือเธอ！
“เจี่ยนถง เธอไม่อยากไปดูหน่อยเหรอ ว่าตอนนี้ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ เป็นยังไงบ้าง？” นั่นเป็นสิ่งที่เธอทำมันขึ้นมาด้วยมือตัวเองคนเดียว และพูดได้ว่า แค่ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ อันเดียวสามารถเลี้ยงได้ครึ่งตระกูลเจี่ยน！
แต่ก่อนตอนที่ท่านแก่เจี่ยนยังอยู่ ท่านก็จะเอ็นดูเจี่ยนถงเด็กคนนี้มากเลย ทั้งยังเอาใจ ขนาดเจี่ยนโม่ป๋ายยังไม่สำคัญเท่าหลังเจี่ยนถง……
ไม่มีใครรู้เลยว่าทำไมท่านแก่เจี่ยนถึงรักเจี่ยนถงมากขนาดนี้ ตอนที่เจี่ยนถงอายุสิบหกปี ท่านก็ได้เอามรดกออกมาครึ่งหนึ่ง แล้วสร้างเป็นกองทุนดวงหัวใจ และในวันเกิดอายุครบสิบแปดของเจี่ยนถง ท่านก็ได้เซนมอบอำนาจให้เรียบร้อย ตั้งแต่ตอนนั้น ประธานของ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ ก็คือเจี่ยนถงที่เป็นเด็กอายุสิบแปด
และก็เป็นเพราะเรื่องของท่านแก่เจี่ยน ที่ชอบพาเจี่ยนถงไปด้วยตั้งแต่เด็ก แล้วเลี้ยงดูเอง เจี่ยนโม่ป๋ายจึงไม่มีสิทธิ์ในเรื่องนี้…… ตอนนั้นถึงได้มีชื่อคุณหนูเจี่ยนผู้อวดเบ่งในหาดเซี่ยงไฮ้
อย่าได้ดูว่าครอบครัวจะร่ำรวยขนาดไหน ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงแล้ว ในตอนเป็นเด็กนั้นได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี แต่พอถึงวัยผู้ใหญ่ เรื่องเงินทองพวกนี้ มีมากแค่ไหนก็ต้องนำมาเป็นข้อต่อลองในการแต่งงานเหรอ？
ขนาดเจี่ยนถงเอง ที่ติดตามปู่มาตั้งแต่เล็ก โดนท่านสอนมาเอง จนแทบจะน้อยมาก และอย่าได้พูดถึง ตอนที่ ท่านแก่เจี่ยนยังเป็นผู้ดูแลบริษัท ก็มีแต่พาเจี่ยนถงไปด้วย ไม่ว่าจะไปร่วมงานประชุม ก็จะพาไปด้วยตลอด ขนาดตอนนั้นที่ท่านแก่เจี่ยนต้องไปเจอราชนิกุลบางประเทศ ท่านไม่เอาใครไปเลย และยังพาแค่เจี่ยนถงไปคนเดียวเท่านั้น
เรื่องพวกนี้ เป็นเรื่องที่ทุกคนต่างชื่นชมและพูดกันเยอะ โดยเฉพาะตอนที่เจี่ยนถงอายุสิบสามปี ท่านแก่เจี่ยนได้พาเธอไปพบกับชายาคนหนึ่ง
บอกว่าพาไปจนเป็นปกติก็ได้ แต่ว่าในโอกาสสำคัญแบบนี้ ก็ยังมีบางอย่าง……ในตระกูลร่ำรวย ที่ดูไม่ใช่เรื่องดีเลย ก็เป็นเรื่องส่วนตัว พูดแล้วผู้หญิงก็ต้องน้ำตาซึม แต่กลับต้องยิ้มรับไว้กับทุกสถานการณ์
หลังจากนั้น ท่านแก่เจี่ยนก็ได้สร้าง “กองทุนดวงหัวใจ” ขึ้นมา แล้วป่าวประกาศออกไปว่าเป็นการสร้างขึ้นมาเพื่อให้หลานสาวอย่างเจี่ยนถงได้เรียนรู้
และไม่นาน เรื่องนี้ก็เกิดเป็นประเด็นของทั้งตระกูล……เกี่ยวกับกองทุนนั่น มีคนต้องการจะตรวจสอบ แล้วจะตรวจสอบไม่ได้ได้ไง นี่ไม่ใช่เรื่องผักชีโรยหน้า มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเงิน！
และก็ยิ่งมีคนต้องการหัวเราะเยาะเธอ อยากจะดูว่าเด็กที่อายุสิบกว่าขวบนั้นจะขนาดไหน มีความสามารถอะไร ที่จะมาเป็นผู้ดูแลกองทุน
อย่าได้พูดถึงพวกผู้ใหญ่ในตระกูลร่ำรวยเลย ขนาดพวกอายุเท่ากันอย่างพวกคุณชายคุณหนูพวกนั้น ต่อหน้าพูดชม พูดดี แต่ลับหลังกลับเอาแต่หัวเราะเยาะเธอไม่น้อยเลย
เพราะว่าการที่ท่านแก่เจี่ยนสั่งสอนเลี้ยงดูต่อเจี่ยนถง ไม่ว่าจะเป็นพวกคุณหนูในตระกูลร่ำรวยอื่นนั้น หรือพวกคุณชายทั้งหลายล้วนไม่มีแบบนี้เลย
พอหลังจากที่ท่านแก่เจี่ยนสร้างกองทุนดวงหัวใจขึ้นมาแล้ว เดิมทีก็ปล่อยและไม่สนใจอยู่แล้ว โดยมอบให้หลานสาวเป็นคนดูแล เจี่ยนถงเองก็ไม่ทำให้ท่านแก่เจี่ยนผิดหวัง ในตอนที่เธอยังไม่เข้าวัยผู้ใหญ่ ตอนแรก ก็เจอเรื่องหนักเหมือนกัน แต่กลับสามารถรักษากองทุนเอาไว้ได้ หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นดีขึ้น
และในตอนนั้น พวกคนแก่ที่คอยด่าเจี่ยนถงอยู่ลับหลังพวกนั้นก็เหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง ผู้ใหญ่พวกนั้นโมโหที่ไม่ได้ระบาย ก็ไปลงที่ลูกหลานตัวเอง ในตอนนั้น บรรดาตระกูลร่ำรวยทั้ง เมือง S เหล่าคุณชายคุณหนูต่างๆ ล้วนเคยได้ยินประโยคนี้
“ลองดูอย่างเจี่ยนถงสิ แล้วมาดูตัวเอง ว่าตระกูลเราห่างจากตระกูลเจี่ยนไปมากเท่าไหร่แล้ว ทำไมพวกแกถึงไม่ได้เรื่องเหมือนหลานสาวคนอื่นเลย”
เสิ่นซิวจิ่นเข้าใจ นี่เป็นเรื่องของสามปีก่อน เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้คนโยนหินลงบ่อ
