“คุณหญิงเจี่ยน คุณจะให้ฉันกลับไปที่ไหน？ “ความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ซ่อนอยู่ในใจ เจี่ยนถงหันไปมองแม่ผู้ให้กำเนิดเธอมาด้วยสายตานิ่งๆ
แค่ “คุณหญิงเจี่ยน “สองคำนี้ได้ทำให้เกิดเส้นแบ่งความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน
สีหน้าของคุณหญิงเจี่ยนดูไม่ดีขึ้นมาทันที แต่กะพริบตานั้นก็หายไป และทำได้เพียงแต่จับมือของเจี่ยนถงไว้แน่น แล้วลากเธอมาทางประตูทางเข้าของตระกูลเจี่ยน “เสี่ยวถง อยากก่อเรื่องแล้ว แม่ขอร้อง งานในวันนี้ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามก่อเรื่องทั้งนั้น ลูกกลับไปเถอะ ได้ไหม？”
เหมือนกับโดนฟ้าผ่า！ไหล่ของเจี่ยนถงสั่นระริก ความเจ็บปวดเต็มไปทั่วหัวใจ แล้วจึงค่อยๆ มีสติ พร้อมกับมองไปที่ผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้า
คุณหญิงเจี่ยนที่อยู่ตรงหน้า มีผิวพรรณขาวใสผุดผ่องอย่างผู้ดี ขนาดตรงรอบดวงตา มีเพียงแค่ตอนหัวเราะเท่านั้นถึงจะมีริ้วรอยให้เห็น เธอสวมใส่ชุดราตรีราคาแสนกว่าที่หรูหรา เรือนร่างก็เต็มไปด้วยเครื่องประดับ และเป็นเครื่องประดับแบรนด์เนมที่มีจำนวนจำกัด ใบหน้าของเธอ แต่งหน้าสะสวย ดูเป็นผู้ดีมาก……จริงสิ～ผู้หญิงคนนี้ คือคุณหญิงเจี่ยนของตระกูลเจี่ยนแห่งหาดเซี่ยงไฮ้
“คุณหญิงเจี่ยน คุณเป็นคุณหญิงเจี่ยนผู้เหมาะสม” เจี่ยนถงค่อยหันมามองเธอแล้วพูดขึ้น “การเป็นผู้ดีให้เหมาะสมอย่างคุณหญิงเจี่ยน ก็สามารถละเลยความรับผิดอย่างอื่นที่คุณมีอย่างนั้นใช่ไหม？” อย่างเช่น แม่ของเธอ ควรจะรัก ปกป้องเธอ……คุณหญิงผู้ดีที่อยู่ตรงหน้าตัวเองตอนนี้ คงจะลืมเรื่องนี้ไปตั้งนานแล้วสินะ
สีหน้าของคุณหญิงเจี่ยนเปลี่ยนไปชั่วขณะ เธอได้รับเคารพและนับหน้าถือตามาหลายๆปีแล้ว จะรับไหวกับคำกล่าวหาแบบนี้ได้ยังไง คนที่กล่าวหาตัวเองนั้น ยังเป็นคนที่ออกมาจากท้องตัวเองอีกด้วย แต่ว่า เธอใช้หางตาชำเลืองมองสามีและลูกชายที่อยู่ไม่ไกล คุณหญิงเจี่ยนจำเป็นต้องยอมกลืนคำกล่าวหาเหล่านี้ลงไป
พร้อมทำสีหน้าสดใส ยิ้มแย้มขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่ารอยยิ้มนี้จะเป็นรอยยิ้มที่แข็งมากขนาดไหน แต่ก็ต้องลากแขนเจี่ยนถงออกมา กล่าวอย่างขมขื่น
“เสี่ยวถง ถือว่าแม่ขอร้องนะ ลูกกลับไปเถอะ ได้ไหม？ขอแค่ผ่านวันนี้ไป……ขอแค่ผ่านวันนี้ไป แม่จะไปหาลูกนะ วันนี้บ้านเรามีเรื่องต้องจัดการ ลูกกลับไปเถอะ”
เจี่ยนถงก้มหน้าลง แล้วจู่ๆ ก็หยักไหล่ขึ้น และก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ค่อยๆ ดังขึ้น
“คุณหญิงเจี่ยน ใครต้องการให้คุณมาหา？” ออกมาจากคุกตั้งนาน ถ้าหากว่านึกถึงเธอจริงๆ ก็คงมาหาตั้งนานแล้ว ทำไมต้องรอให้มายืนอยู่ที่นี่ในวันนี้ ถึงพูดแบบนี้ออกมา？
แล้วใครมันจะไปเชื่อคำพูดแบบนี้ของคุณหญิงเจี่ยนได้ คิดว่าตัวเองที่ออกมาจากท้องของเธอ อยากร้องขอให้เธอมาหามากงั้นเหรอ？
หลังจากที่สิ้นหวังทั้งหมดแล้ว ก็ทำให้ตัวเองได้เข้าใจชัดเจนมากยิ่งขึ้น และพอคิดอะไรได้จากคำพูดของคุณหญิงเจี่ยนที่ว่า “ผ่านวันนี้ไป แม่จะไปหาลูก” ตั้งแต่ประโยคนี้ มันก็ได้แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกของคุณหญิงเจี่ยนแล้ว…… “คุณหญิงเจี่ยน จนถึงตอนนี้ คุณคิดว่ามาหาฉัน เหมือนเป็นการให้ทานใช่ไหม？”
ถ้าหากไม่ใช่ ทำไมคุณถึงพูดออกมาได้อย่างสบายใจขนาดนี้！
เจี่ยนถงยื่นมือออกไป แล้วแกะมือของคุณหญิงเจี่ยนที่กุมมือเธออย่างแน่นออกอย่างไม่ลังเล และก็ดันออก “ขออภัยด้วย คุณหญิงเจี่ยน ฉันยังมีเรื่องต้องทำ ขอตัว”
เธอพูดออกมาเสียงเรียบ แล้วหันหลังกลับไป พร้อมกับเดินไปด้วยท่าทางทุลักทุเล แล้วตรงไปหาเสิ่นซิวจิ่นทันที……เธอไม่ได้เดินไปหาเจี่ยนเจิ้นตงกับเจี่ยนโม่ป๋ายสองพ่อลูกนั่น……เพราะ ไม่มีอะไรจำเป็นต้องถามแล้ว！
เจี่ยนเจิ้นตงกับเจี่ยนโม่ป๋ายอยู่ไม่ไกล พอเห็นว่าเจี่ยนถงไม่ได้เดินมาทางนี้ ก็หายใจออกอย่างโล่งใจ แต่ก็ยังไม่ได้ผ่อนคลาย เพราะยังมีความรู้สึกแปลกใจ…… “ทำไมเธอยังเดินไปหาประธานเสิ่นอีกล่ะ？”
เจี่ยนเจิ้นตงถามเจี่ยนโม่ป๋ายอย่างร้อนใจ เจี่ยนเจิ้นตงไม่เข้าใจ แล้วเจี่ยนโม่ป๋ายจะเข้าใจได้ยังไง
แต่คุณหญิงเจี่ยนที่ถูกเจี่ยนถงสลัดออก หัวใจก็เจ็บปวดมาก และก็ร้อนระอุเหมือนเปลวไฟ……เธอเองก็บริสุทธิ์！ครอบครัวที่มีลูกสาวลูกชายดีๆ ตอนนี้กลับกลายต้องมาแตกแยกแบบนี้ เธอออกไปไหน ก็โดนคนหัวเราะเยาะ ถ้าพูดตามจริง ถ้าหากว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะเจี่ยนถงคิดไม่ดี แล้วไปลงมือกับหญิงสาวแส้เซี่ย เรื่องในวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
คุณหญิงเจี่ยนเดินไปหาสามีและลูกชาย เจี่ยนเจิ้นตงรีบยื่นมือไปลากตัวคุณหญิงเจี่ยนทันที พร้อมกับพาไปหลบมุม แล้วถามขึ้นเบาๆ
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมยังให้เธออยู่ที่นี่อีก！”
คุณหญิงเจี่ยนได้ยินคำพูดสามีแบบนั้น ในใจก็โมโหขึ้นมาทันที “ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าลูกจะผลักฉันออก！”
“เป็นเพราะคุณ คุณให้นังสารเลวนั่นเกิดมา！ถึงได้ทำให้ตระกูลเจี่ยนเดือดร้อน！”
“ทำไมถึงเป็นความผิดฉันคนเดียวล่ะ คลอดลูกออกมาแล้ว คุณก็มีส่วนไม่ใช่เหรอ！”
“ผมยุ่งวุ่นวายกับธุรกิจตลอด เรื่องในบ้านคุณต่างหากที่จัดการ การที่เกิดเหตุการณ์ในวันนี้ขึ้น ก็เป็นเพราะคุณที่ไม่สามารถสั่งสอนนังสารเลวนั่นให้ดี！คุณดูคนอื่นที่เรารู้จัก มีลูกใครบ้างที่เข้าไปอยู่ในคุก！”
คุณหญิงเจี่ยนยิ่งโมโหมากกว่าเดิม อย่างไม่สบายใจ “ฉันเป็นคนสอนเสี่ยวถงเหรอ？ตั้งแต่เล็กเสี่ยวถงก็ถูกคุณพ่อสอนมา！พอวันนี้ทำผิด จะมาโทษฉันได้ยังไง！”
เจี่ยนโม่ป๋ายที่อยู่ใกล้ๆ ก็พลันได้ยินสิ่งที่พ่อแม่ถกเถียงกัน โทษกันไปโทษกันมา ในใจก็รู้สึกรำคาญ จึงพูดขึ้นทันที
“พอแล้ว พ่อ แม่ ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว！ยังไงเสี่ยวถงก็เป็นคนตระกูลเจี่ยน อยู่กับพวกเรามาก็ยี่สิบกว่าปี！เรื่องที่เธอเคยทำผิดพลาดในอดีต เธอเองก็ได้รับบทเรียนแล้ว ในเมื่อวันนี้ออกมาจากคุกแล้ว ก็ถือว่าได้เริ่มใหม่แล้ว
อีกอย่าง พ่อ พ่อได้อธิบายลงหนังสือพิมพ์แล้ว！”
พอพูดแบบนี้ สีหน้าคู่สามีภรรยาตระกูลเจี่ยนถึงได้ดีขึ้น
เจี่ยนเจิ้นตงขมวดคิ้ว พร้อมกับหันไปมองเสิ่นซิวจิ่น “ตอนนี้พวกเราต้องคิดหาวิธีว่าควรทำยังไง เจี่ยนถงก็มาร่วมงานวันนี้ แล้วการประมูลยังจะจัดตามปกติได้เหรอ？”
เจี่ยนเจิ้นตงสบถออกมา “ทำไมจะไม่ได้？”
“แต่ว่า……”
“ฉันรู้ว่าแกจะพูดอะไร แต่ว่า ตอนนั้นคุณพ่อที่ได้มอบ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ ให้กับนังสารเลวนั่น ก็เคยพูดไว้ ก่อนที่เธอจะแต่งงาน ห้ามทำผิดอะไรทั้งนั้น ไม่อย่างงั้น ‘กองทุนดวงหัวใจ’ จะเป็นของเรา
นังสารเลวนั่นไม่รู้จักรักษามันไว้เอง……ถ้าหากการฆ่าคนไม่ใช่ความผิดร้ายแรง แล้วในโลกนี้ยังมีความผิดที่ร้ายแรงกว่านี้อีกเหรอ？
พอแล้ว เดี๋ยวอีกสักหน่อยฉันจะไปเป็นพิธีกรในการประมูลครั้งนี้
ในเมื่อ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ เป็นของพวกเรา พวกเราจะทำอะไรก็ได้ จัดการยังไงก็ได้ ทำไมต้องฟังความเห็นของเธออีก？ถ้ามีความสามารถ ก็ให้เธอประมูล ‘กองทุนดวงหัวใจ’ กลับไปสิ！
เจี่ยนโม่ป๋ายกับคุณหญิงเจี่ยนหันไปมองตามแผ่นหลังของเจี่ยนเจิ้นตง และพอเห็นท่าทางแน่วแน่ของเขาก็ไม่พูดอะไรอีก
เจี่ยนโม่ป๋ายหันไปมองที่เสิ่นซิวจิ่นอีกครั้ง ครั้งนี้ที่เขามองไปนั้นรู้สึกประหม่ามาก เพราะดันไปสบตากับเสิ่นซิวจิ่นที่หันมามองเขาเข้าพอดี เจี่ยนโม้ป๋ายรู้สึกประหม่า และกำลังจะยกมือขึ้นทักทาย แต่สายตานั่น กลับกวาดสายตาไปทางอื่น เหมือนกับว่าสายตานั้นเป็นเพียงการมองแบบหยั่งเชิงเขา
ทางนั้น เสิ่นซิวจิ่นถามเจี่ยนถงด้วยน้ำเสียงธรรมดา “ไม่ไปหาคุณเจี่ยนกับคุณหญิงเจี่ยนแล้วเหรอ？”
เธอเงียบไม่พูดไม่จา เพียงแต่กำหมัดแน่น และแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ตอนนี้ของเธอ
