คนที่เอาแต่นิ่งเงียบ มันจะน่ากลัวมากกว่าคนที่ชอบเอะอะโวยวาย
“ปล่อยนะ เสิ่น…อ่า!” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เสียงของเธอก็หายเข้าไปในลำคอจนหมด และไม่ได้พูดสิ่งที่ใจต้องการออกไป
เขาเหมือนกับคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น เขาโยนเธอลงไปบนเตียง จากนั้นก็จู่โจมเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า เขากอดเธอเอาไว้แน่น ราวกับว่าต้องการที่จะสัมผัสถึงอุณหภูมิในร่างกายของเธอ สัมผัสว่าเธอยังอยู่ข้างกายเขา ไม่ได้หนีจากเขาไปไหน
มันเหมือนกับฉากรักในละครที่ร้อนแรง ที่ไม่มีใครมีสติสมบูรณ์ครบถ้วน เธอเหมือนกับตุ๊กตาที่ทรุดโทรม ได้แต่นอนแขนขาอ่อนแรงอยู่บนเตียงอย่างช่วยไม่ได้ ขาหอบหายใจออกมาอย่างแรง ราวกับสัตว์มีดุร้าย และมันก็เอ่อล้นออกมาจากลำคอของเขา
เธอไม่ได้มองหน้าเขา เธอเพียงแค่เสมองขึ้นไปบนเพดานด้วยความมึนงง และไม่อยากที่จะมองหน้าเขา
ชายหนุ่มที่คร่อมอยู่บนร่างของเธอเริ่มขยับตัว เขาเท้าแขนกับเตียง จากนั้นก็ขยับลุกขึ้น เห็นได้ชัดว่า ร่างกายของเธอเบามาก และเตียงที่อยู่ด้านล่างก็เบามากเช่นกัน เขาเป็นผู้ชายที่มีระเบียบมาโดยตลอด แต่ตอนนี้แม้กระทั่งจะใส่รองเท้าแตะ หรือแม้จะต้องเดินด้วยเท้าเปล่า เขาก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขาเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เปิดลิ้นชัก แล้วหยิบขวดยาออกมา
เขาเดินกลับไปที่หัวเตียงอีกครั้ง แล้วยื่นมันออกไป “คุณไม่กินยาเหรอ?”
“คุณ…” เธอตื่นตระหนกขึ้นมาทันที
เขาคลี่ยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน “มันเป็นวิตามินใช่ไหม?” ริมฝีปากบางค่อยๆ กระตุกขึ้น มันไม่มีร่องรอยความอบอุ่นหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย ส่วนมืออีกข้างที่ว่าง เขาก็เปิดขวดยานั่นออก แล้วใช้ดวงตาสีดำขลับจ้องเข้าไปในดวงตาของผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา เขาเทยาจำนวนมากลงไปบนฝ่ามือ จากนั้นก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้น ยิ่งเขายิ้มมากเท่าไหร่ ใบหน้าของเขามันก็ยิ่งเย็นชามากขึ้นเท่านั้น และมันก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นด้วยเช่นกัน
เขาเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็ยัดยาจำนวนมากที่อยู่ในมือกรอกเข้าไปในปาก แล้วกลืนยาสิบกว่าเม็ดนั้นต่อหน้าเธอ
เจี่ยนถงหดตัวลงทันที สายเกินไปแล้วที่จะคิดไปถึงคนอื่น สายเกินไปแล้วที่จะไปคิดถึงเรื่องอื่น เธอแทบจะกระโจนเข้าไปเกี่ยวแขนของเขาเอาไว้ “อย่า! คุณกินมันไม่ได้นะ!”
“ทำไมผมถึงกินมันไม่ได้? มันไม่ใช่วิตามินเหรอ?” เขาคลี่ยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มของเขามันก็ไม่ไปถึงดวงตา “คุณกินได้ไม่ใช่รึไง?”
“ฉัน… ฉัน…” ‘ฉัน’ อะไรดีล่ะ? เธอจะพูดอะไรออกไปดี?จะบอกว่านี่มันไม่ใช่วิตามินอย่างนั้นเหรอ?
เขาเคี้ยวยานั่นในปาก พร้อมกับมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้า เม็ดยาที่อยู่ในปากของเขาขมมาก และถึงแม้ว่าเขาจะกินมันเข้าไปกำใหญ่ แต่เขาก็ทำราวกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงความขมของมัน เหมือนกับว่าเม็ดยาที่เขากลืนมันลงไปมันไม่มีรสชาติขมเลยสักนิด เขาเพียงแค่เคี้ยวมันเหมือนกับกำลังเคี้ยวมีหมากฝรั่งโดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไร
เจี่ยนถงอ้าปากค้าง และทุกครั้งที่เธออยากจะพูดอะไรออกไป แต่เธอก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่า เธอไม่สามารถพูดมันออกไปได้
เธอจ้องมองไปที่ลำคอของเขา และมองดูมันขยับทุกๆ ครั้งที่เขากลืนมันลงไป เขายังคงเคี้ยวเม็ดยานั่น ภายในอกของเธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย แต่เธอก็พูดมันออกไปไม่ได้ว่าทำไม เธอเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็จ้องไปที่ตาของเขา “อ้วกเอามันออกมา”
“ทำไมต้องอ้วกเอามันออกมาด้วยล่ะ? ทำไมถึงได้ขี้งกแบบนี้? แค่วิตามินไม่กี่เม็ดคุณก็แบ่งให้ผมกินไม่ได้เลยรึไง? ถ้าหมดแล้วผมจะซื้อให้ใหม่” เขายังคงพูดกับเธออย่างเอาใจ แต่นัยน์ตาของเขามันกลับสะท้อนความเจ็บปวดออกมา เหมือนว่าหัวใจของเขามันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ด้วยสองมือ เขาพยายามเพิกเฉยต่อความรู้สึกนั้น และเขาก็คิดว่า อย่างน้อยผู้หญิงคนนี้ ก็ยังรู้สึกลังเลที่อยากจะห้ามเขาเอาไว้ ไม่อย่างนั้นแม้ว่าสิ่งที่เขากินเข้าไปมันจะมีพิษร้ายแรง ทำไมเธอต้องสนใจด้วยล่ะ? …มันน่าขำตรงที่ว่า เขาคิดว่านี่มันสิ่งสุดท้ายที่เขาจะต่อรองได้
เพราะเหตุผลนี้!
เพียงเพราะเหตุผลนี้…
เธอพูดออกมาว่า “การกินวิตามินเยอะๆ แบบนี้มันไม่ดี อ้วกเอามันออกมาเถอะนะ ดีไหม? “
เพราะเหตุผลนี้!
เพียงเพราะเหตุผลนี้…
เขาตอบไปว่า “โอเค” ไพ่ใบสุดท้ายถูกซ่อนเอาไว้อยู่ในหัวใจของเขา และเขาก็ยังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้ต่อไป
เขาถุยน้ำลายออกมาจากปาก ขมวดคิ้วแน่น จากนั้นแสร้งทำเป็นเลียปาก และชิมรสชาติของมัน “วิตามินนี่ไม่เห็นจะอร่อยเลย ต่อไปคุณไม่ต้องกินมันแล้วนะ ผมจะซื้อให้คุณเอง”
สีหน้าของเธอตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก และเกือบจะยื่นมือออกไปคว้าขวดยาในมือของเขาคืน จากนั้นเธอก็พูดอธิบายออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักว่า “ฉันชอบรสชาตินี้ รอให้ฉันกินหมดก่อนเถอะนะ”
จู่ๆ เขาก็เดินเข้าประชิดที่ด้านหลังและกอดเอวเธอเอาไว้ ร่างกายของเธอแข็งทื่อในทันที สีหน้าก็ผิดปกติไปเช่นกัน “อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!”
เธอแทบจะร้องกรี๊ดออกมา และดวงตาของเธอมันก็ซ่อนความเจ็บปวดและความเขินอายเอาไว้ไม่ได้
“คุณว่านี่มันเป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่า ที่ไตของผมมันเข้าไปอยู่ในตัวคุณได้?”
สีหน้าของเจี่ยนถงเปลี่ยนไปทันที จากนั้นเธอก็ก้าวถอยหลัง “คุณหมายความว่ายังไง?” เธอจ้องไปที่ชายที่อยู่ตรงหน้าและเตรียมรับมือ
“ถ้าบนโลกใบนี้ มีสิ่งหนึ่งก็ต้องแลกด้วยอีกสิ่งหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นคุณว่า การที่ผมให้ไตกับคุณ คุณก็ต้องให้สิ่งที่เหมือนกันกลับคืนมารึเปล่า?”
เขามองตรงไปที่เธออย่างอ่อนโยน
เจี่ยนถง รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว “หยุดเล่นได้แล้ว ไม่ต้องเล่นแล้วได้ไหม? ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าพวกเราจะมีชีวิตที่ดีผ่านไปแต่ละวันเหรอ? พวกเราจะมีชีวิตที่ดีผ่านไปในแต่ละวันนะ คุณอย่ามาพูดหยอกล้อกันแบบนี้อีก แล้วก็อย่าคิดเรื่องแบบนี้อีก”
เธอคิดว่าเขาคิดวิธีใหม่ที่จะทรมานเธอได้ และเธอก็…รู้สึกกลัว
เมื่อเสิ่นซิวจิ่นได้ฟังคำพูดของเจี่ยนถงที่เธอพูดออกมาว่า “เรามีชีวิตที่ดีผ่านไปแต่ละวัน” เขาก็อยากจะหัวเราะออกมา แต่เขาก็อยากจะร้องไห้ออกมาด้วยเช่นกัน… สวรรค์ช่างเมตตา ให้คนที่ทึ่งอย่างเสิ่นซิวจิ่นมีความรู้สึกที่ขัดแย้งเหมือนมนุษย์ด้วยเช่นกัน
“โอเค คุณบอกว่าเรามีชีวิตที่ดีผ่านไปแต่ละวัน งั้นเรามามีชีวิตที่ดีผ่านไปแต่ละวันกันเถอะ” เขาดึงให้เธอมาซบที่ไหล่ เพราะอย่างนั้นเธอจึงมองไม่เห็น มือของซ้ายที่กำแน่นของเขา…
“เด็กน้อย… ทำไมคุณถึงไม่ถามล่ะว่า ถ้าผมให้ไตกับคุณ แล้วผมอยากจะได้อะไรจากคุณ?” เขากระซิบถามเธอที่ข้างหู
เขาสัมผัสได้ถึงความเกร็งของหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาได้อย่างชัดเจน
“เลิกซนสักทีได้ไหม? มุกฮานี้มันไม่ตลกเลยสักนิด”
เขาฟังคำพูดที่พยายามจะหนีปัญหาของเธอ จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ ดวงตาของเขาอ่อนแสงลง และมันก็สะท้อนความเจ็บปวดอยู่ในนั้น เขาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและแผ่วเบาว่า “โอเค ผมจะเลิกเล่นมุกที่มันไม่ขำนี่แล้วก็ได้”
“วิตามินพวกนั้น…เราไม่กินมันแล้วดีไหม?”เสิ่นซิวจิ่นยังคงเห็นขวดยาที่เธอกำมันแน่นจากหางตา ถึงแม้ว่าเขาจะกอดเธอเอาไว้ เขาคิดว่าถ้าครั้งนี้เธอยอม เขาจะบริจาคทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตัวเองให้กับสังคมสงเคราะห์ทันที และเก็บอีกครึ่งหนึ่งไว้ให้ลูก
เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง และเวลาเพียงไม่กี่วินาทีนี้ มันก็ดูยาวนานราวกับศตวรรษ และหัวใจของคนที่รอคอยก็เริ่มวิตกกังวล
ตอนนี้เองที่เขารู้ว่า เขาห่วงใยผู้หญิงคนนี้จนแทบบ้าอยู่แล้ว
“กินยาขวดนี้ให้หมดก่อนเถอะ…ฉันเสียดาย”
ตู้ม!
เหมือนกำแพงในหัวใจของฉัน พังทลายลงมา!
เธอยังอยากจะกินไอ้ “วิตามิน” เฮงซวยนั่นอยู่อีก!
เธออยากจะกิน “วิตามิน” นั่นที่ไหนกันล่ะ! เธอแค่ไม่อยากมีลูกกับเขาต่างหาก! เธอไม่สามารถกลับมารักเขาได้อีกแล้ว! เธอแค่อยากจะแบ่งเส้นกั้นระหว่างเขาก็เท่านั้น!
เสิ่นซิวจิ่นดันตัวหญิงสาวออกจากอ้อมแขนเบาๆ และยื่นมือออกไปหยิบขวดยาจากมือเธอมาเบาๆ เธอรู้สึกเป็นกังวลมาก เขายิ้มอย่างผ่อนคลายส่งไปให้เธอ จากนั้นก็เทยาใส่มืออีกครั้ง และยัดมันเข้าไปในปาก ริมฝีปากบางของเขากระตุกขึ้น ภายใต้การจ้องมองมาของเธอ เขาจับท้ายทอยเขาเธอเอาไว้ จากนั้นก็ประกบปากของเธอ
รสชาติที่ขมขื่นจากริมฝีปากของเขา มันส่งผ่านเข้าไปที่ริมฝีปากของเธอ
และในตอนนี้เจี่ยนถงก็กำหน้าอกซ้ายของตัวเองเอาไว้แน่นและกดมัน ราวกับว่าการที่เธอทำแบบนี้ มันสามารถบรรเทาความเจ็บปวดที่กำลังจะแผ่ซ่านออกได้
เธอรู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง หรือว่าเธอทำอะไรผิดไปรึเปล่า?
ทว่าเพียงชั่วครู่ ดวงตาของเธอก็แข็งกระด้างขึ้นมา… เขาเป็นคนพรากทุกสิ่งทุกอย่างของเธอไป เพราะอย่างนั้นเขาไม่ควรจะทำแบบนี้! เธอไม่ได้ทำอะไรผิด!
จูบนั้นขมขื่นและยาวนาน และมีร่องรอยการเต้นของหัวใจที่ไม่สามารถบรรยายได้ แต่พวกเขาทั้งสองกลับไม่ได้สนใจการเต้นของหัวใจนี้เลยแม้แต่น้อย และพวกเขาก็ไม่ได้สังเกตเห็นการเต้นของหัวใจของตัวเองด้วยเช่นกัน
เขาเริ่มคลายริมฝีปากออกมาจากเธอช้าๆ จากนั้นก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา จริงสิ เวลาที่เขายิ้มมันดูดีมาก เพียงแค่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา มันมักจะไม่สนใจคนอื่น
ฝ่ามือใหญ่ขยี้ผมของเธอเบาๆ “โอเค ผมฟังคุณนะ วิตามินขวดนี้ไม่เหลือให้เสียดายแล้ว หลังจากนี้ถ้าอยากจะกิน เราจะไม่กิน “วิตามิน” ยี่ห้อนี้อีกแล้ว ตกลงไหม?”
ตกกลางคืน
สองร่างนอนอยู่บนเตียง ชายหนึ่ง หญิงหนึ่ง
เจี่ยนถงมองไปที่ชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ ..เขารู้ใช่ไหม?
เขารู้ว่ายานั่นมันไม่ใช่วิตามิน
เพราะอย่างนั้นเขาก็เลยโกรธ และลากเธอขึ้นมาชั้นบน
แต่ถ้าเขารู้ ทำไมสุดท้ายเขาถึงได้ประนีประนอมแบบนี้ล่ะ?
เธอครุ่นคิดเกี่ยวกับมัน แต่เธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เธอส่ายหัวไปมา และหยุดคิดเกี่ยวกับมัน
ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างเธอคนนี้ เป็นแค่คนที่ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นก็เท่านั้น
เธอไม่เข้าใจเลยริงๆ และเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ
เขาทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด แล้วก็ทำให้เธอเกลียดและ…เจ็บปวด! เธอไม่อยากจะยอมรับมันเลยจริงๆ ว่า ความเกลียดชังเริ่มต้นมาจากความรัก ไม่อย่างนั้นเธอจะเผชิญหน้ากับเขาได้ยังไง และเธอจะเผชิญหน้าตัวเองอีกครั้งได้ยังไง?
แต่ผู้ชายคนนี้ เขากลับกลายเป็นคนที่ร้ายกาจสำหรับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ …
เธอค่อยๆ ยื่นมือออกไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่ข้างเตียง เมื่อมีการขยับเขยื้อน มันจึงเกิดเสียงขึ้น ในความมืดมิด ปลายมีดที่กระทบกับแสงให้ความรู้สึกเย็นเยียบ มันค่อยๆ เข้าไปใกล้ลำคอของเขา… แต่มือของเธอมันกลับสั่นเทาไปด้วยความกลัว
รูม่านตาของเธอเบิกกว้าง มีหยดน้ำตาไหลออกมา และมืออันสั่นเทาที่กำลังถือมีดปอกผลไม้อยู่ ก็เอนไปทางชายที่กำลังนอนหลับ
มือของเธอสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้ และยิ่งมันเข้าใกล้เขามากเท่าไร่ มันก็ยิ่งสั่นอย่างรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น
เจี่ยนถง แทงลงไป แทงลงไปสิ แทงแค่ครั้งเดียวทุกอย่างก็จบแล้ว!
เจี่ยนถง เธอยังจะลังเลอะไรอยู่อีก!
เจี่ยนถง เธอลืมไปแล้วเหรอว่า ใครเป็นคนที่ทำให้เธอต้องทุกข์ทรมาน? ใครเป็นคนที่ทำให้เธอไม่ต่างอะไรกับสุนัข? ใครเป็นคนที่ทำให้เธอต้องรู้สึกอับอายไปจนตาย?
เจี่ยนถง เร็วเข้าสิ แทงเลย! แทงสิ! ! แทงเลย! ! !
เจี่ยนถง! เธอมันไร้ประโยชน์!
ตึก!
มีดตกลงบนพื้น จากนั้นเธอก็รีบโยนมันทิ้งไปด้วยความลนลานในทันที เธอหันกลับไปมองผู้ชายที่กำลังหลับใหลอีกครั้ง เขายังไม่ตื่น
เธอหลับตาลง ส่วนมือขวายังคงจับด้ามมีดปอกผลไม้เอาไว้แน่น ราวกับว่ายากจะบดขยี้มัน!
น้ำตาหยดใหญ่ไหลออกมาจากดวงตาที่กำลังปิดสนิทอยู่ “แหมะ แหมะ”
เธอไม่สามารถควบคุมบ่อน้ำตาของตัวเองได้ เช่นเดียวกับที่เธอไม่สามารถควบคุมมือที่กำลังถือมีดไม่ให้สั่นเทาอย่างสิ้นหวังได้… มันจะมีอะไรน่ากลัวกันล่ะ?
เธออยากจะชีวิตอยู่บนหลังของคนอื่นไปตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ? เธอยังจะกลัวอะไรอีก?
ทำไมถึงไม่แทงมันลงไป!
ไร้ประโยชน์! ไร้ประโยชน์! ! เธอมันไร้ประโยชน์! ! !
ความพยายามที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอหายวับไป เธอหันไปมองคนข้างกายอีกครั้ง ใช่ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่เธอไม่…แยแสต่างหาก!
มีดจ่ออยู่บนหัวชายที่กำลังหลับใหลอีกครั้งเจี่ยนถงสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอบอกกับตัวเองว่า เธอจะไม่แยแส และเบอกกับตัวเองว่า เธอจะหลุดพ้นได้ถ้าเขาตาย แต่เธอก็ทำมันไม่ได้ มือของเธอสั่นเทา เธอเกลียดตัวเองที่มันไร้ความสามารถ มีดที่อยู่ในมือราวกับเหล็กร้อน เธอรีบขว้างมีดออกไปด้วยความตื่นตระหนก!
เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้า และร้องไห้ออกมาเงียบๆ เธอเกลียดตัวเอง เกลียดความไร้ความสามารถของตัวเอง เกลียดที่ตัวเองยอมแพ้
เธอเกลียดที่เธอทำมันไม่ได้!
เสียงมีดที่ตกลงบนพื้น ปลุกชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ ให้ตื่นขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น? คุณร้องไห้ทำไม?”เสิ่นซิวจิ่นรีบลุกขึ้นนั่งทันที จากนั้นก็ยื่นมือออกไปโอบกอดเจี่ยนถงเอาไว้ แต่เธอก็สะบัดตัวออกจากการโอบกอด
หลังจากที่สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของเขา เธอก็รู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้งจึงรับพูดอธิบายออกไปว่า “ฉันฝันร้าย”
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว” เขากอดเธอ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้ให้เธอ จากนั้นก็กล่อมเจี่ยนถงราวกับว่าเธอเป็นเด็ก ไม่นานเธอก็หลับไป อีกทั้งยังมีเสียงกรนดังออกมาเล็กน้อย
เธอคงจะรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอหลับสนิทบนเตียงเดียวกับผู้ชายคนนี้
ดวงตาสีเข้มของชายหนุ่มจับจ้องไปที่มีดปอกผลไม้ที่ตกอยู่ตรงมุมกำแพง นัยน์ตาสีดำเป็นประกาย เขาหลับตาลง ปิดไฟ และเอนตัวนอนลง จากนั้นเข้าก็ดึงหญิงสาวเข้ามากอดเอาไว้อย่างแนบแน่น
