เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้พูดเสริมอะไร ตัดสายการติดต่อของพ่อบ้านหวังทันที โทรหาไปที่เครื่องของเจี่ยนถง โทรศัพท์ไม่มีคนรับสาย
คิ้วของเขานูนขึ้นเป็นเนินเขา แล้วโทรไปที่ตระกูลเจี่ยนโทรศัพท์บ้านของตระกูลเจี่ยนไม่สามารถโทรติดได้ จึงต้องโทรไปที่มือถือของเจี่ยนเจิ้นตง
ไม่นาน สายก็เชื่อมต่อแล้ว “ประธานเสิ่น”
“เจี่ยนเจิ้นตงเจี่ยนถงอยู่กับคุณหรือไม่” เสิ่นซิวจิ่นไม่อยากเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว เสียเวลาคุยกับเจี่ยนเจิ้นตง สำหรับเขา ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือยืนยันความปลอดภัยของเจี่ยนถง
“เสี่ยวถง？” เจี่ยนเจิ้นตงถามด้วยความแปลกใจ “เสี่ยวถงมาที่นี่จริง แต่เพิ่งออกไปเมื่อครู่นี้”
เสิ่นซิวจิ่นครุ่นคิด “ออกไปนานหรือยัง แล้วใครไปกับเธอ”
“ออกไปได้ไม่นาน ฉันขอดูเวลาก่อน…….อืม ประมาณสิบนาทีได้ คุณซูที่อยู่ข้างกายเสี่ยวถงเป็นคนขับรถ พาเสี่ยวถงออกไปด้วยกัน ……..ประธานเสิ่นเกิดอะไรขึ้น หรือว่า……หรือว่าเกิดเรื่องอะไรกับเสี่ยวถง？”
เจี่ยนเจิ้นตงยืนขึ้นด้วยความตกใจ ถามเสิ่นซิวจิ่นที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์
เล่ากันว่า ดวงตาสีดำของเสิ่นซิวจิ่นลึกเข้าไป พูดนำคอเบาๆ “อืม” กล่าวด้วยความเกรงใจ “ประธานเจี่ยน รบกวนแล้ว”
เสิ่นซิวจิ่นเพิ่งพูดจบ ตัดสายของเจี่ยนเจิ้นตง รีบโทรไปที่เบอร์โทรศัพท์ของซูเมิ่ง
หลังจากมีเสียงสายไม่ว่าง ก็มีเสียงของผู้หญิงที่อัดไว้ “สวัสดี เบอร์ที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้——”
สีหน้าเสิ่นซิวจิ่นน่ากลัวมาก ไม่เชื่อความโชคร้ายโทรไปใหม่อีกรอบ ผลลัพธ์ที่ส่งกลับมา เหมือนเมื่อครู่ไม่มีผิด
เนินระหว่างคิ้วลึกขึ้นเรื่อยๆ โทรศัพท์ของซูเมิ่งโทรไม่ติด
อาจจะเป็นเพียงเพราะว่าโทรศัพท์ของซูเมิ่งแบ็ตหมดเครื่องก็เลยดับไป แต่สถานการณ์เช่นนี้ ตั้งแต่ซูเมิ่งทำตามกับเขามา จนถึงปัจจุบันเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย
จับโทรศัพท์ในมืออย่างแน่น หันหลังอย่างกะทันหันลมหายใจเย็นยะเยือกไปทั้งตัว พ่อบ้านผู้ใกล้ชิดท่านแก่เสิ่น “หมายความว่าอย่างไรคุณปู่”
เมื่อครู่ตอนเสิ่นซิวจิ่นคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ พ่อบ้านเก่าก็ได้ยินบางส่วน ก็พอจะเดาได้ว่าเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้น
แต่……..
“ที่คุณชายพูดหมายความว่าอย่างไร？”พ่อบ้านเก่าถามด้วยความไม่เข้าใจ
เสิ่นซิวจิ่นหัวเราะเย็นชา “‘อาการป่วย’ของคุณปู่ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ”
สีหน้าพ่อบ้านเปลี่ยนไปทันที “คุณชาย ทำไมคุณถึงพูดจาไม่เคารพผู้ใหญ่เช่นนี้”
เสิ่นซิวจิ่นไม่อยากทะเลาะกับเขา หรี่ตาแล้วถาม “เธออยู่ไหน”
“ใครคือ‘เธอ’ที่คุณชายกล่าวถึง”
“ยังจะเสแสร้งอีกเหรอ” เสิ่นซิวจิ่นจ้องพ่อบ้านเก่าหลังค่อมตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา “พูด คุณปู่ทำอะไรกับเธอ”
“คุณชาย คุณเข้าใจคุณท่านผิดแล้ว คุณท่านเขากำลังรับการช่วยเหลือในห้องฉุกเฉิน……….”
“เหอๆ ช่างบังเอิญจริงๆ คุณท่านไม่สบาย เจี่ยนถงก็เกิดเรื่องทันที”
“ที่แท้คุณชายกำลังเป็นห่วงคุณเจี่ยนเหรอ คุณชายใจกว้าง เมื่อครู่ตอนที่คุณชายคุยโทรศัพท์ บ่าวได้ยิยโดยไม่ตั้งใจ ประธานเจี่ยนก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ คุณเจี่ยนเพิ่งออกจากตระกูลเจี่ยนไป ตอนนี้คุณเจี่ยนอยู่ระหว่างทางกลับคฤหาสน์ คุณชายอย่าเพิ่งไปกังวล รออีกสักครู่ ไม่แน่คุณเจี่ยนอาจจะกลับไปแล้ว”
ความเย็นชาในดวงตาของเสิ่นซิวจิ่นยิ่งอยู่ยิ่งเพิ่มขึ้น “ฉันไม่มีเวลามารอกับคุณ คุณฟังให้ดีๆนะ คุณเจี่ยนที่คุณพูดถึง เจี่ยนถง เธอคือภรรยาของฉันเสิ่นซิวจิ่น ในใบสมรสเขียนไว้อย่างชัดเจน เป็นคุณผ็หญิงของตระกูลเสิ่น
อย่าให้ฉันได้ยินเรียก ‘คุณเจี่ยน’สามคำนี้อีก ไม่ว่าคุณปู่จะโปรดปรานคุณมากแค่ไหน คุณก็มีโอกาสที่จะถูกลอกชั้นผิวออกได้”
“ตอนนี้ คุณบอกฉันมา ภรรยาของฉัน เจี่ยนถง ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน อืม？” ซูเมิ่งติดตามเขามาตั้งนาน ไม่เคยมีสถานการณ์ปิดเครื่องเช่นนี้ นอกจากอยู่บนเครื่องบิน ซูเมิ่งก็รู้นิสัยของเขา ดังนั้นโทรศัพท์จะต้องเปิดเครื่องตลอดเวลา
แต่ครั้งนี้ โทรศัพท์ของซูเมิ่งปิดเครื่อง
เสี่ยวถงไม่เคยโทรหาเขา บอกว่าจะไปตระกูลเจี่ยน ปิดบังเขาไปตระกูลเจี่ยน ตอนนี้ซูเมิ่งที่ไปกับเธอก็ปิดเครื่อง
หากไม่มีอาการเลือดออกในสมองกะทันหันของคุณปู่อาการโคม่าต้องส่งโรงพยาบาลเพื่อช่วยชีวิตและเมื่อครู่ถ้าเขามองไม่ออกว่าคุณปู่แกล้งป่วย……เขาก็คงจะไม่โยงการเกิดเรื่องของเจี่ยนถงกับคุณปู่เข้าด้วยกัน
เจี่ยนถงเกิดเรื่อง ตระกูลเจี่ยน คุณปู่………เป็นเรื่องที่บังเอิญเกินไป
เกรงว่าตระกูลเจี่ยนน่าจะเลียแข้งเลียขาคุณปู่เรียบร้อยแล้ว
