ตั้งแต่เกิดมาก็เป็นโรคหัวใจ ภูมิคุ้มกันต่ำ ฉันที่เป็นแบบนั้นเลยไม่สามารถจะออกมาจากห้องปลอดเชื้อได้ และชีวิตของฉันที่เป็นแบบนั้นกำลังจะจบลง
ตัวฉันที่อยากจะร้องไห้ออกมาแต่ต้องฝืนยิ้มมองส่ง คุณพ่อ คุณแม่….หนูมีความสุขมากเลยนะคะ….ขอบคุณมากเลยค่ะ
อา..ชีวิตของฉันเนี่ยทำไมมันถึงจุดจบง่ายจังเลยนะ สุดท้ายแล้วทั้งๆที่อยากจะเดิน อยากจะวิ่ง ก็ยังทำไม่ได้ เวลาอยากจะทำอะไรก็ต้องคอยยืมมือคนอื่นตลอด ท้ายที่สุดก็ยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณอะไรเลย พระเจ้าคะสมมุติว่าถ้าฉันได้เกิดใหม่ล่ะก็
อยากจะขอเกิดมามี [ร่างกายที่ไม่ว่าจะเจออะไรก็ไม่มีทางแพ้ง่ายๆ] ด้วยเถอะฉันหลับตาลง…จุดจบกำลังมา…รับ
・・・・・・・・・・・・・・・・・・・
: [คำขอนั้น ข้าได้รับฟังแล้ว]
: [เอ๊ะ!?]
เสียงนั้นดังขึ้นมาในหัว ฉันเลยลืมตาของฉันขึ้นมาพบกับแสงสว่างทำให้ทัศนวิสัยยังพร่ามัว
(อะไร? เกิดอะไรขึ้น มองไม่ค่อยชัดเลย เสียงเองก็ไม่ได้ยิน ร่างกายเองก็ขยับไม่คอยได้ ไม่นะ แบบนี้ไม่เอาน๊าาา )
: [แง! แง!]
: [คลอดแล้วค่ะ ร้องจ้าเลยค่ะ เป็นเด็กผู้หญิงค่ะ นายท่าน]
วันนี้ คือว่าที่ตัวฉันได้เกิดใหม่ในฐานะ [แมรี่ เรกาเลีย]
-หลายวันต่อมา-
เวลาที่ไหลผ่านไปนั้นได้ทำให้ความสุขุมเยือกเย็นของฉันกลับมา ฉันเลยลองทบทวนสถานการณ์ ณ ปัจจุบันกลับไป
(อืม…ตกลงแล้ว หมายความว่าไงหว่า?)
(ใจเย็น ใจเย็นไว้ก่อนตัวฉัน สถานการณ์แบบนี้มันเหมือนกับพวกตัวเอกที่เราได้อ่านในหนังสือตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลเลยนี่นา มันคืออะไรน๊า เอ่อ…องกรณ์* ไม่ใช่สิ เคลือน…ย้าย** ไม่ๆๆ เกิดใหม่ต่างหากล่ะ!***)
พอนึงถึงคำนั้นฉันก็รีบดึงสติกลับมา ใจเย็นไว้สิตัวฉัน ลองดูร่างกายของตัวเองสิมือเล็กจัง นี่มันมือของเด็กทารกนี่นา ไม่ผิดแน่ๆ ฉันได้มาเกิดใหม่ทั้งๆที่ยังมีความทรงจำเดิมอยู่
(อย่างี้เองหรอเนี่ย คราวนี้ถ้าแข็งแรงกว่าเดิมสักหน่อยก็คงจะดีนะ)
เมื่อไม่มีเหตุผลให้ต้องกังวลแล้ว ฉันจึงนอนหลับไป พร้อมกับโอบกอดชีวิตใหม่นี้เอาไว้
(โอ้วว ขยับได้! ขยับร่างกายได้แล้ว!)
นั่นคือฉันที่กำลังขยับไม้ขยับมือของตัวเองอยู่บนเตียง
แล้วก็ยินดีด้วย แม่รี่ เรกาเลีย อายุ 1 ขวบแล้วค่า
ตัวฉันที่เคยอยู่แต่ในห้องพยาบาลที่มีแต่อุปกรณ์ทางการแพทย์เต็มไปหมด พลิกผัน มาอยู่ในห้องที่เงียบสงบห้องหนึ่งภายในคฤหาสน์หรูหรา และมี พ่อ แม่ ที่คอยเฝ้ามองฉันที่ค่อยๆเติมโตขึ้น ถึงแม้ว่า ร่างกายในตอนนี้จะเป็นอุปสรรคก็เถอะแต่ก็อยากจะขยับคลานไปรอบๆแต่พอทำแบบนั้นแล้วก็จะถูกพี่สาวที่สวมชุดเมดมาอุ้ม
(ฮืออ อยากจะขยับมากกว่านี้อะ)
ทั้งบรรยากาศภายในห้องก็ดี ทั้งรูปลักษณ์ของคุณพ่อ คุณแม่ ที่มีเหล่าเมดและหัวหน้าพ่อบ้านที่คอยปรนนิบัติดูแลเป็นอย่างดี นี่มันเหมือนกับ ขุนนางของยุโรปยุคกลางที่ฉันเคยได้ดูใน หนัง อนิเมะ มังงะ หนังสือ และ เกม ตอนอยู่ที่ห้องพยาบาลเลยนี่นา
(ก็นะ ก็เป็นขุนนางจริงๆนี่นะ)
ตอนที่ฉันพึ่งเกิดคุณพ่อพูดไว้ว่า [เด็กคนนี้คือลูกคนโตของตระกูลดยุคของพวกเรา!] พร้อมกับชูชั้นขึ้นสูงด้วยความดีใจ
(คงจะหมายถึงการได้บุตรของตระกูลหรือป่าว เอาเถอะฉันที่เกิดที่ญี่ปุ่นในยุคสมัยใหม่เรืองแบบนี้มันก็ออกจะเป็นเรืองไกลตัวล่ะนะ)
ตัวฉันที่ได้เกิดใหม่พร้อมกับมีความทรงจำจากชาติก่อน ฉันจะทำเรืองที่ฉันทำไม่ได้ในชาติก่อน ในชาตินี้ให้เต็มที่เลย
(ขอบคุณมากค่ะ พระเจ้า อยากจะโตไวๆและทำอะไรๆหลายอย่างจังเลย)
ฉันรู้สึกขอบคุณที่พระเจ้ายอมฟังคำขอของฉันในตอนนั้น
วันเวลาก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันที่เติมโตขึ้นเรือยๆนั้น ตอนนี้ สามารถเดินด้วยตัวเองได้แล้ว แน่นอนว่าตอนนี้ก็สามารถพูดได้แล้วด้วย
แล้วก็ยินดีด้วย แม่รี่ เรกาเลีย อายุ 3 ขวบแล้วค่า
ฉันได้ผมสีเงินมาจากแม่ ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่ผมยาวๆของฉันมันใกล้เคียงกับสีขาวมากกว่า พูดถึงสีผมแล้วผิวของฉันเองก็ขาวสุดๆไม่แพ้สีผมเลย ฉันที่สวมชุดกระโปรงวันพีชคุณภาพดีที่มีระบายพริ้วๆติดอยู่ กำลังเดินเล่นอยู่ภายในคฤหาสน์ จริงๆแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันน่ะคิดว่าอยากที่จะไปไหนมาไหนด้วยตัวเองได้มากเลย (ถ้าให้พูดล่ะก็หลังจากเกิดไม่กี่วันเลยล่ะ) แปลกหรือป่าวนะ? แต่คิดว่าน่าจะเป็นเพราะว่าฉันมีความทรงจำจากชาติก่อนนั่นแหละ แต่เพือที่จะไม่ให้ถูกมองแปลกๆฉันจะเคลือนไหวให้เหมือนกับเด็กเท่าที่จะทำได้
(ลำบากจัง ก็เป็นเด็กอ่อนนี่นะ เรืองที่ทำไม่ได้เนี่ย มันมีเยอะจริงๆเลยน๊า เรืองที่อาจทำให้ดูแปลกๆไปบ้าง…อาจจะไม่มี…มั้ง?)
สิ่งที่ได้ตามมาจากการเติบโตขึ้นเรือยๆก็คือ การรู้เรืองของโลกที่ตัวเองอยู่นี้ ที่นี่ไม่ใช่โลกในยุคปัจจุบันที่ฉันรู้จัก ที่นี่คืออาณาจักรที่มีชื่อว่า อัลเดีย ที่มี ดาบ และ เวทมนต์ ทั้ง มอนเตอร์ และ เหล่าภูติ เองก็มีเช่นกัน หรือก็คือที่นี่คือโลกแฟนตาซีของแท้แน่นอน
(RPG เลยนะ ประสบการณ์ที่หาไม่ได้นอกจากโลกในเกม RPG เลยนะ! แต่ว่าตอนนี้มันมาอยู่ตรงหน้าแล้ว!)
แต่ว่าต่อให้เป็นโลกแบบไหน ถ้าฉันได้ใช้ชีวิตแบบปกติก็มีความสุขแล้ว การออกผจญภัยเอย หรืออะไรเอย ก็ไม่ได้คิดถึงเลย
(ก็แหม่ มันอันตรายไม่ใช่หรอ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากรบกวนพ่อแม่ในโลกนี้มากนี่นา ฉันอยากจะมีชีวิตยืนยาวเพื่อได้ตอบแทนบุญคุณด้วย แล้วก็ไม่อยากพูดอะไรเอาแต่ใจด้วย ไม่ทำเด็ดขาดเลย)
เพราะแบบนั้น ถึงแม้ว่า คุณพ่อ คุณแม่ จะถามฉันว่าอยากได้อะไร ฉันก็จะตอบกลับไปว่าไม่มีค่ะ จะว่าไปแล้วทั้งๆที่บนโลกนี้ไม่ได้ พูด หรือ เขียน ภาษาญี่ปุ่น แต่ทำไมฉันกลับเข้าใจโดยไม่รู้สึกขัดอะไรเลยล่ะ หรือว่า อาจจะเป็นเพราะพระเจ้า
แมรี่ : [พระเจ้าคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ! ที่ทำให้หนูได้ใช้ชีวิตในวันนี้ ได้อย่างสุขสบาย]
ฉันพูดแบบนั้นพร้อมกับเงยหน้ามองบนฟ้าเพื่อส่งคำขอบคุณให้พระเจ้า
แมรี่ : [อา…สงบสุขดีจังเลย ถ้าต่อจากนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก็คงจะดี โอ๊ะ ไม่ได้การ! แบบนี้มันก็เหมือนกับการไปปักธงเลยนี่นา ว่าไปนั่น ฮ่าๆ ไม่มี ไม่มี๊ ทางเป็นแบบนั้นอยู่แล้วเนอะ งมงาย งมงาย]
และแล้ว ฉันก็พลาดจนได้
มันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด
ลังไม้ขนาดใหญ่ที่หนักอึ้งกำลังตกลงมาก่อให้เกิดเสียงดังขึ้นภายในห้อง แต่ว่าฉันกับรับ และหยุด มันไว้ด้วยมือข้างเดียว ลังไม้ขนาดใหญ่พอที่จะทับตัวฉันทั้งตัว แต่ฉันกับรับมันไว้ด้วยมือข้างเดียวราวกับว่ามันไม่หนักเลย
เอ๊ะ หมายความว่าไง ???
เรืองมันเริ่มต้นขึ้นเมื่อครึ่งวันก่อน
เฟรดดิด : [โอ๊ะ โอ๋ นางฟ้าแสนน่ารักของพ่ออยู่นี่เอง]
ขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่ตามทางเดินภายในคฤหาสน์ ก็มีชายวัยกลางคนไว้เคราสวมเสื้อผ้าขุนนางที่ดูหรูหราวิ่ง?เข้ามาหาฉัน
แม่รี่ : [อ้าวแหม่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านพ่อ]
ฉันวิ่งไปหาชายคนนั้นจากนั้นก็ยกชายกระโปรงขึ้นมาเล็กพร้อมกับย่อตัวลง และส่งยิ้มให้ เพื่อเป็นการทักทาย ก่อนหน้านี้ฉันได้เรียนการแสดง อากัปกิริยา และ คำพูดเพื่อให้สมกับที่เป็นบุตรสาวของขุนนางอยู่หรอก แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์เลย แต่ว่า เพราะอายุจริงๆของฉันนั้นเกิน 15 ปี ไปแล้วเลยทำให้สามารถเรียนรู้ได้ไว
แม่รี่ : [ฟุ๊ฮาาาา]
ฉันเผลอส่งเสียงถอนหายใจแปลกๆออกมา คุณพ่อแหงนหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าครั้งนึง ชื่อของเขาคือ (เฟรดดิด เรกาเลีย) เป็นหัวหน้าตระกูลเรกาเลีย เป็น คุณพ่อของฉัน และ เป็นชายผู้เป็นถึงแม่ทัพแห่งอาณาจักรอัลเดีย
แม่รี่ : [ท่านพ่อคะ?]
ฉันเงยหน้าและเอียงคอมองพร้อมกับมีเครืองหมาย ? ลอยอยู่
เฟรดดิด : [อ๊ะ!]
คุณพ่อที่เหมือนจะเข้าใจความหมายของฉันก็เลยสงเสียงประหลาดออกมา
(ไอการตอบสนองแบบนี้ทุกครั้งนี่มันหมายความว่ายังไงอะ)
พ่อบ้าน : [อะแฮ่ม นายท่าน แบบนี้เรืองก็ไม่คืบหน้าสักทีน่ะสิครับ]
มีเสียงเตือนเบาๆของคุณพ่อบ้านที่อยู่ข้างหลัง ทำให้คุณพ่อกลับเข้าเรืองทันที
เฟรดดิด : [แมรี่ พ่อมีคนที่อยากให้ลูกไปพบน่ะ]
แม่รี่ : [หนู หรอคะ?]
(ตามที่เคยบอกเอาไว้ ฉันนั้นไม่เคยขอว่าอยากได้อะไรจาก พ่อแม่ เลย พ่อแม่ ของฉันเองก็ไม่เคยถามยัดเยียดว่าฉันอยากจะได้อะไรเช่นกัน แต่รู้สึกว่าวันนี้จะไม่ใช่แบบนั้น)
(จะว่าไปแล้ว คุณพ่อขา ทั้งๆที่บอกว่าให้ตามมา แล้วจะมาอุ้มทำไมอะ ทั้งๆที่อยากจะเดินเองแท้ๆเลยอ่า)
ฉันที่อยู่ในอ้อมแขนที่อันแข็งแกร่งถูกฝึกมาของคุณพ่อ ก็ถูกพามาที่สวน ที่นั่นได้มีแขกมารออยู่ก่อนแล้ว
ป.ล. ตรงนี้นางเอกของเรานั้นใช้คำเล่นเสียงนะครับ องค์กร (Hensei*) เคลือนย้าย(Tensou**) เกิดใหม่(Tensei***)
