「ละ ล้มเหลว? หมายความว่า ที่องค์ราชาเป็นผู้มอบดาบให้กับท่านอัศวินสีเงินเป็นเพียงแค่เรื่องเล่าอย่างนั้นหรือคะ?」
ผู้ที่ยืนอยู่ข้างหลัง มากิลูก้าสลับตัวกับฉันที่ความคิดหยุดชะงัก เข้ามาคุยกับดีโอโดร่าแทน
「อา ในตอนนั้น ชั้นยังเด็กอยู่ล่ะนะ พ่อก็เลยไม่ได้เล่ารายละเอียดให้ฟัง แต่ที่รู้ก็คือ ไม่มีใครเลยที่สามารถสร้างอาวุธซึ่งทนพลังของอัศวินสีเงินได้」
กระทั่งผู้ที่มีบุคลิกร่าเริงสุดๆอย่างดีโอโดร่าก็ยังยิ้มขมๆออกมา คงเป็นความทรงจำที่ขมขื่นล่ะนะ เพราะขนาดรวมรวมช่างตีดาบชั้นหนึ่งซึ่งเปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจในฝีมือ ไม่เกี่ยงทั้งเรื่องวัตถุดิบและค่าแรง เพื่อสร้างสุดยอดอาวุธยิ่งกว่าที่เคยมีมา แต่กลับล้มเหลว คงเป็นความทรงจำขมขื่นจนไม่อยากพูดถึงจริงไหมล่ะ ด้วยเหตุนี้ มันจึงเป็นประวัติศาสตร์อันดำมืด ถ้าพูดแบบไม่เกรงใจล่ะก็ ในตอนนั้น คงมีใครบางคนหัวใจแหลกสลาย
「ทั้งที่ถูกประเทศเรียกมา แต่กลับจบลงด้วยความล้มเหลว จึงไม่มีใครอยากพูดถึงกันสินะคะ… ดังนั้น เรื่องราวต่อจากนั้นจึงดูคลุมเครือ… เช่นนั้น แปลว่าไม่มีดาบอยู่ตั้งแต่แรกแล้วสินะคะ?」
พอมากิลูกก้าที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันคิดและตั้งคำถามขึ้น
「ละ แล้ว องค์หญิงล่ะคะ! เรื่องที่บอกว่าได้รับ Eternal Sword จากองค์หญิงน่ะค่ะ?」
ผู้ที่อยู่ข้างหลังฉันอีกคน ซาฟีน่าทนไม่ไหว และตั้งคำถามออกมาด้วยความหวัง
「ท่านหญิง? เมื่อตอนนั้น ท่านหญิงที่ยังเด็กอยู่มอบ Eternal Sword รึ? ฮะฮะ ไม่ล่ะไม่มีทาง! ชั้นในตอนที่ยังเป็นแค่เด็กหญิง พอมีเวลาว่างก็เลยมาเป็นเพื่อนเล่นกับท่านหญิง แต่ การที่ท่านหญิงมีดาบดีๆแล้วนำไปมอบให้อัศวินสีเงินเนี่ย เรื่องนั้นไม่เคยเห็นหรือว่าได้ยินมาก่อนเลย คงจะเป็นแค่เรื่องเล่านั่นล่ะ」
*ฮะฮะฮะ*ดีโอโดร่าหัวเราะ 「 มะ ไม่น้า～ 」ซาฟีน่าที่ไม่อาจรับความจริงได้ทรุดตัวลงไปกับพื้น
「หือ? ไม่สิ เดี๋ยวนะ? จะว่าไป ท่านหญิงเคยมอบดาบให้อัศวินสีเงินอยู่ครั้งนึงล่ะมั้ง?」
คำพูดที่นึกขึ้นมาได้อย่างกะทันหันนั้นสร้างผลกระทบราวกับโยนระเบิดลงมา ฉันรีบงับมันโดยไม่ต้องคิด
「นะ นั่นคือ Eternal Sword หรือคะ?」
「ไม่ไม่ ไม่ใช่หรอกมั้ง? ก็ท่านหญิงน่ะ พอรู้ว่าพระราชาอยากมอบดาบให้อัศวินสีเงินก็เลยอยากเอาด้วย แล้ว ชั้นเองก็นึกสนุก พอบอกชั้นมา ก็เลยลองทำ ดาบที่เด็กทำขึ้นมาเนี่ยนะ?」
「ช่วยบอกรายละเอียดหน่อยค่ะ! ไม่แน่ว่าอาจจะมีอะไรเป็นพิเศษในขั้นตอนการสร้างขึ้นมาก็ได้ 」
ถึงยังไงฉันก็ยังคงพนันกับความเป็นไปได้นั้นโดยไม่ยอมแพ้
「เอ～… เริ่มจาก ดาบที่ท่านหญิงเห็นว่าดี วาดแบบออกมา ส่งมาให้ดูแล้วชั้นก็ทำแม่พิมพ์ แล้วในตอนนั้นองค์หญิงก็ใช้『แร่สีขาว』มาบดให้ละเอียด นำไปละลายน้ำ เทใส่แม่พิมพ์รอให้แห้ง พอเซ็ตตัวก็เป็นอันเสร็จ! ใช่ ไม่ได้เกี่ยวกับพระเจ้ามาให้พรอะไรเลยใช่ไหมล่ะ? 」
ดีโอโดร่าผายมือออกทั้งสองข้าง แน่นอนว่า จากที่เธอเล่ามาไม่ได้มีเรื่องราวปาฏิหารย์หรือพรจากพระเจ้าอยู่ที่ตรงไหน สรุปว่า ในองค์หญิงในเรื่องเล่าเองก็เป็นการเสริมเติมแต่งจากการที่องค์หญิงเคยมอบดาบให้อัศวินสีเงิน หรือเกิดจากการปรับแต่งของใครบางคน… คงจะอย่างนั้น และ ในตอนที่ฉันยอมแพ้
「ตรงนั้นล่ะค่ะ! ท่านแมรี่!」
「ตรงไหนคะ?」
ก็ได้ยินเสียงตะโกนของมากิลูก้าดังมาจากข้างหลัง
「คุณดีโอโดร่า ดาบขององค์หญิงสร้างขึ้นมาโดยใช้ 『แร่สีขาว』เพียงอย่างเดียวเท่านั้นใช่ไหมคะ?」
「หือ? อา ท่านหญิงคิดว่าให้เป็นสีขาวเหมือนกับอัศวินสีเงินน่าจะเหมาะดี ก็เลยไม่ได้ผสมอย่างอื่นลงไป แล้วมันทำไมรึ?」
「อะโน～ ขอโทษที่ต้องแทรกบทสนทนานะคะ ว่าแต่『แสงสีขาว』นี่คืออะไร」(TL: คุณหนูฟังเพี้ยน)
เพราะตามบทสนทนาไม่ทัน ฉันจึงตั้งคำถามขึ้น โดยไม่ทันได้สนใจสภาพบรรยากาศที่เปลี่ยนไป
「แร่สีขาวเป็นแร่หายากชนิดหนึ่งน่ะ มีสภาพเป็นก้อนผลึกน้ำหนักเบาที่มีสีขาวบริสุทธิ์ อ่อนขนาดที่เพียงแค่แรงของเด็กถือค้อนก็พอจะป่นมันแล้ว สิ่งที่น่าสนใจก็คือ เมื่อนำไปละลายน้ำ แล้วระเหยออกไปด้วยความร้อน ก็จะกลับมาเป็นก้อนได้ใหม่ ดังนั้น พวกเราจึงใช้มันทำพวกเฟอร์นิเจอร์ เครื่องประดับ และงานศิลปะเป็นหลัก」
(อื～ ม ประมาณเดียวกับปูนปลาสเตอร์ในยุคปัจจุบันล่ะมั้ง?)
ขณะที่ดีโอโดร่าอธิบาย ฉันก็*อืมอืมพยักหน้า รับรู้อยู่ภายในใจ
「แต่ ก็อย่างที่พูดไป มันเปราะบาง แค่ใช้ค้อนทุบก็แตกได้ง่ายๆ ดาบแบบนั้นจะกลายเป็นดาบในตำนานไปได้ยังไง?」
「ไม่ได้เหรอ?」
ดีโอโดร่าที่หันมาทางฉัน *ไม่ได้ไม่ได้*โบกมือปฏิเสธให้เห็น ฉันจึงทำตัวเหมือนนกแก้ว หันกลับไปทางมากิลูก้าเพื่อฟังเหตุผล
「ตรงนั้นนะคะ เมื่อเร็วๆนี้ มีการค้นพบที่ประเทศเพื่อนบ้าน ถึงแม้จะยังไม่ได้ข้อมูลที่ชัดเจนจากทางสถาบันวิจัยของเรา แต่แร่สีขาวนั้นมีคุณสมบัติอีกอย่างหนึ่งที่น่าสนใจอยู่ค่ะ」
「ยังไงเหรอ?」
ฉันถามรายละเอียดจากมากิลูก้า แม้แต่ดีโอโดร่าเองก็รับฟังด้วยความสนใจ
「เป็นที่ทราบกันมานานแล้วว่าแร่สีขาวที่มีความบริสุทธิ์สูงนั้นสามารถดูดซับพลังเวทย์ได้ และพอพลังเวทย์เกินจุดหนึ่ง ความแข็งของแร่สีขาวจะเพิ่มขึ้นตามค่าพลังเวทย์ นี่คือสิ่งที่พบค่ะ เพียงแต่ จุดหนึ่งที่ระบุเอาไว้นั้น พลังเวทย์ในระดับของคนทั่วไปไม่สามารถทำได้ค่ะ อย่างผู้ที่ใช้เวทย์ระดับ 3 ยังทำได้เพียงแค่แข็งกว่าระดับปกติเล็กน้อยเท่านั้น เรื่องนี้คงไม่เคยรู้มาก่อนสินะคะ」
「เข้าใจล่ะ ถ้าเป็นท่านอัศวินสีเงินที่มีพลังเวทย์ถึงขนาดใช้เวทย์มนต์ระดับ 4 ได้ พอดาบขององค์หญิงดูดซับพลังเวทย์เข้าไปจะมีความแข็งเพิ่มขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสินะ」
เพราะพอจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดขึ้นมาบ้างแล้ว ฉันจึงสามารถกลับเข้าเรื่องราวได้ในที่สุด
「ใช่แล้วค่ะ มีการตั้งสมมุติฐานนะคะว่าหากมีพลังเวทย์มากพอล่ะก็ เชื่อว่าความแข็งของมันจะอยู่ในระดับเดียวกันกับโอริฮารุคอนและอดามันไทต์เลยค่ะ」
「อย่างนี้นี่เอง… ดังนั้น ดาบที่ยกขึ้นมาพูดถึงอยู่บ่อยๆ ถึงเป็นดาบของอัศวินสีเงิน สรุปก็คือ Eternal Sword ในเรื่องมีอยู่จริงสินะ」
ด้วยความจริงอันน่าตกใจ ทำให้ดีโอโดร่าทำหน้าไม่อยากเชื่อพึมพัมออกมา พวกเราเองก็ถึงกับลืมหายใจ ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่พักหนึ่ง จู่ๆ
「เอโตะ แบบนี้… สรุปว่า… Eternal Sword ในตำนานนั้นถูกสร้างขึ้นมาด้วยตัวอัศวินสีเงินเอง… แบบนี้ดีรึเปล่านะ?」
「「…」」
เรื่องราวอันน่าทึ่งที่มากิลูก้าพูด ยังไม่ทันมีเวลาให้ประทับใจ ก็ถูกองค์ชายที่เงียบมาตลอดจนถึงตอนนี้ทำให้เย็นลง ด้วยความจริงที่ถูกเปิดเผย
――――――――――
「 ♪♪♪」
ฉันในตอนนี้ กลับออกจากร้าน กำลังเดินไปที่รถม้า
「ถึงแม้ความเป็นจริงเกี่ยวกับ Eternal Sword จะเป็นแบบนั้น แต่ก็ยังคงอารมณ์ดีสินะคะ ท่านแมรี่」
ผู้ที่พูดกับฉันที่กำลังอารมณ์ดีสุดๆด้วยสีหน้าแปลกใจก็คือมากิลูก้า
「อื้อ มากเลยล่ะ ♪」
หลังจากที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้เธอ ฉันก็เดินไปที่รถม้าพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย
อันที่จริง ฉันไม่ได้ดีใจกับความเป็นจริงหรอกนะ เป็นอีกอย่าง เรื่องที่ฉันเองก็มีดาบในตำนานได้ยังไงล่ะ…
ในตอนที่กำลังจะกลับนั้น ฉันกับทุตเต้ได้สั่งทำดาบด้วยแร่สีขาวกับดีโอโดร่าแบบลับๆ 「เรื่องเงินไม่มีปัญหาค่ะ」ฉันทำท่าเหมือนนักธุรกิจใหญ่พร้อมกับพูดประโยคนั้นด้วยรอยยิ้ม แล้วพรุ่งนี้ ก็จะมีพัสดุส่งมาที่บ้าน
(อา ถึงจะมีอะไรเกิดขึ้นมากมาย แต่ว่า ในที่สุด ฉันก็สามารถแก้ปัญหาเรื่องดาบได้แล้ว! ขอบคุณเจ้าหญิงองค์ก่อน! ขอบคุณแร่สีขาว! ขอบคุณนักวิจัยที่ค้นพบคุณสมบัติของแร่สีขาว!)
ฉันในตอนนี้อยู่ในอารมณ์ร่าเริงราวกำกำลังเต้นรำ เดินขึ้นรถม้าไป เรื่องของ Eternal Sword น่ะเหรอ? ก็แก้ปัญหาได้แล้วยังไงล่ะ
――――――――――
วันต่อมา
พัสดุที่กำลังรอคอยถูกส่งมาที่ห้องของฉัน ฉันกระโดดตัวลอยราวกับเด็กที่ได้รับของขวัญจากคุณลุงซานต้า พอเปิดกล่องไม้ออก
ก็ ถึงกับค้างไป
ดาบนั้นเป็นดาบบางแบบเรเปียร์ ปลายดาบโค้งมนทำให้ไม่มีความสามารถในการฆ่า ซึ่งก็เป็นไปตามที่ระบุไว้ แต่ดีไซน์ของด้ามจับเนี่ยสิ มันสุดยอดเกินไป อย่างกับดาบในตำนานของผู้กล้าที่ฉันเคยเห็นในอนิเมยังไงยังงั้นเลย สงสัย เธอจะเข้าใจผิดไปว่าฉันต้องการเอา Eternal Sword (จำลอง) มาใช้ตกแต่งห้องล่ะมั้ง ดังนั้น ก็เลยทำออกมาให้เหมือนกับดาบในตำนาน
「ชะ ชั้นจะต้องใช้ของแบบนี้ ในชั่วโมงเรียนต่อจากนี้ไปอย่างงั้นเหรออออ!」
ไม่มีใครได้ยิน เพราะฉันคุกเข่าตะโกนอยู่ภายในห้องขนาดใหญ่ของตัวเอง
ที่โรงเรียนนั้น อนุญาตให้เตรียมดาบจำลองสำหรับฝึกซ้อมมาด้วยตัวเองเพื่อใช้ในชั้นเรียนได้ แต่กับดีไซน์ที่ออกมาเป็นดาบในตำนานซึ่งดูอลังการขนาดนี้ มีหวังถูกมองเป็นคนบ้าที่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายกับของแบบนี้…
(อ้าาา… แล้วทีนี้ทุกคน ก็จะมองมาทางนี้ด้วยสายตาอบอุ่นในอีกความหมายแน่ๆ… อ้าาา เป็นแบบนี้ไปได้ยังงายยย)
ขณะที่ฉันกลิ้ง*ขลุกขลุก*อยู่บนเตียงพร้อมกับร้องตะโกนนั้น คำสั่งประหารก็มาถึง เมื่อทุตเต้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับบอกว่าได้เวลาไปโรงเรียนแล้ว
