หลังจากนั้น ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนสติหลุดลอย แม้จะยังคงยืนอยู่แต่ก็ไม่รับรู้อะไร จนกระทั่งเหล่าอาจารย์รีบเข้ามาดูอาการของซาฟีน่าที่ล้มลงด้วยความตกใจ
(อาาา… ฉัน ฉัน ทำพลาดอีกแล้ว… ถึงตอนที่โจมตีโดนซาฮะแล้วแค่แป๊บเดียวเขาก็ลุกขึ้นมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม ถึงยังไง ฉันก็ไม่อยากจะให้มันกลายเป็นเรื่องปกติ แต่ว่า ตอนนี้ มันเป็นไปแล้วน่ะสิ)
วิสัยทัศน์ของฉันบิดเบี้ยวไม่สามารถจับโฟกัสได้ ในระหว่างที่ซาฟีน่าซึ่งมีแขนซ้ายงอผิดรูปและหมดสติเพราะอาการช็อกอย่างรุนแรงถูกพาตัวไป
(ตัวฉัน เป็นคน ทำให้บาดเจ็บ… ไม่สิ จะบอกว่าเกือบฆ่าไปแล้วก็ยังได้)
ภาพความเป็นจริงเมื่อครู่ที่ตัวฉันเหวี่ยงดาบเล่นๆจนทำให้เธอบาดเจ็บมันย้อนกลับมา ขาสั่นจนไม่อาจยืนอยู่ได้ ลมหายใจปั่นป่วน ตัวฉันตกอยู่ในสภาวะช็อกสุดขีด จนไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องที่กำลังหายใจไม่ออก
「เกิดอะไรขึ้น ท่านแมรี่! ทำใจดีๆไว้」
「…ซา… ซาฟี…」
ฉันมารับรู้อาการผิดปกติเอาตอนที่ซาฮะส่งเสียงเรียก เพราะอาการขาดอากาศทำให้ไม่สามารถส่งเสียงพูดได้ตามปกติ
「ฉัน… ซาฟี…อา…」
「ใจเย็น บาดเจ็บแค่นั้น พาไปส่งห้องพยาบาลเดี๋ยวพอได้รับเวทย์ฟื้นฟูก็หายหายเป็นปลิดทิ้ง! ดูนั่น อาจารย์พาไปห้องพยาบาลแล้ว! พวกเราก็ไปกัน!」
พูดเช่นนั้นแล้วเขาก็จับมือฉัน ออกแรงดึง พาฉันเดินไปห้องพยาบาลด้วยกัน ในตอนนั้น การได้รับสัมผัสจากใครซักคน ความรู้สึกนั้นช่วยให้ฉันสงบใจลงได้ จึงจับมือของซาฮะเอาไว้แน่นเหมือนเป็นที่พึ่งสุดท้ายไปโดยไม่รู้ตัว และแม้จะออกแรงมากไปซักหน่อย แต่ซาฮะก็ไม่ได้บ่นว่าอะไร พาเดินตรงไปยังห้องพยาบาล
ฉันมาถึงห้องพยาบาล และยืนรออยู่นอกห้อง เป็นเวลากว่า 10 นาที…
พอได้รับทราบเหตุการณ์ มากิลูก้าและก็ องค์ชายด้วย ต่างรีบวิ่งมาที่ห้องพยาบาล ทันทีที่เห็นร่างของมากิลูก้าปรากฎในสายตา สภาวะอารมณ์ที่อดกลั้นไว้ก็ขาดผึง ฉันตรงเข้าไปกอดเธอและเริ่มร้องไห้
「มากิลูก้าาา… ฉัน… ซาฟีน่า…」
「โปรดทำใจดีๆไว้ค่ะ ท่านแมรี่ …จากที่ได้ยินเธอปลอดภัยดีค่ะ บาดแผลภายนอกเล็กน้อย พอได้รับเวทย์ฟื้นฟูของอาจารย์ก็จะหายได้ในทันทีค่ะ」
ในขณะที่กำลังกอดอยู่นั้น มากิลูก้าลูบศีรษะของฉันเพื่อปลอบโยนอย่างแผ่วเบา ทำให้สภาพจิตใจค่อยๆสงบลงอีกครั้ง
และ ในตอนนั้น ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก มีอาจารย์ที่สวมผ้าคลุมสีขาวเดินออกมาจากข้างใน
「โอยะ? นั่นฝ่าบาท ฝ่าบาททรงเสด็จมาด้วยตนเอง」
「ทักทายเท่านั้นก็พอ แล้ว อาการของเธอเป็นยังไงบ้างครับ?」
อาจารย์แสดงความประหลาดใจที่เห็นองค์ชายยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับพวกเรา เขาพยายามจะกล่าวทักทายแต่ก็ถูกองค์ชายหยุดเอาไว้
「ครับ รักษาเสร็จเรียบร้อยอย่างไม่มีปัญหา และไม่มีผลข้างเคียง ทว่า เพราะอาการช็อกอย่างรุนแรง จึงทำให้ยังไม่ได้สติ คงต้องปล่อยให้พักซักระยะครับ」
「ขอเข้าไปเยี่ยมได้ไหมครับ?」
「ครับ เชิญได้เลย」
ในขณะที่ฉันเฝ้ามองการแลกเปลี่ยนบทสนทนาองค์ชายกับอาจารย์ห้องพยาบาล องค์ชายก็ 「เอาล่ะ เชิญครับ」และ เปิดประตูเชิญให้เข้าไปในห้อง
มากิลูก้าพาตัวฉันที่อารมณ์ยังไม่ปกติเดินเข้าห้องพยาบาล สภาพห้องพยาบาลนั้นผิดไปจากที่คาด มันกว้าง มีเตียงจำนวนมากวางเรียงกันอยู่ในพื้นที่กว้างนั้นอย่างเป็นระเบียบ และหนึ่งในนั้น ก็มีร่างที่คุ้นตาของเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลดูนุ่มนิ่มนอนอยู่ ฉัน*ตุ๊บๆๆ*รีบวิ่งเข้าไปที่นั่นทันที
「ซาฟีน่า!」
「…อือ… อา… ท่านแมรี่?」
เธอตอบสนองต่อเสียงเรียกของฉัน เปลือกตาที่ปิดอยู่เปิดขึ้นมา เผยให้เห็น นัยน์ตาสีหยกสะท้อนอยู่ในนั้น
「ขอโทษนะ ซาฟีน่า …ฉัน… คือ ฉัน…」
พอ*เฮ้อ*ออกมาด้วยความโล่งอกได้ครึ่งหนึ่ง ดวงตาก็ชื้นขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดอีกครึ่งหนึ่ง แม้จะรู้ว่าต้องพูดอะไรออกไป แต่ตัวฉันในตอนนี้กลับพูดได้เพียงแค่ขอโทษเท่านั้น แล้วในตอนที่พยายามจะพูดอย่างอื่นออกไปนั้น ซาฟีน่าก็ลุกขึ้น มองมาทางนี้
「มะ ไม่นะคะ โปรดอย่าขอโทษเลยค่ะ ท่านแมรี่ ที่เกิดเรื่องเป็นเพราะฉันใจลอยเอง ดังนั้น… 」
เธอเข้ามาหาฉันที่กำลังร้องไห้ แล้วก็ ร้องไห้ตามไปด้วย ไม่นะ พอเห็นซาฟีน่าไห้แล้วไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จึงหันไปทางเหล่าเพื่อนที่เหลืออีก 3 คน ซึ่งก็ทำหน้า*ไม่ไหวๆ* หลังจากมองหน้ากันด้วยอารมณ์ที่ผ่อนคลายลงแล้ว ก็ตรงเข้ามาหาพวกเรา
「ดีใจด้วยนะครับที่ไม่เป็นอะไรมาก คุณหนูซาฟีน่า」
「ขะ คือ… ว่า ฝ่าบาท…」
เป็นเพราะเพิ่งจะรู้สึกถึงตัวตนขององค์ชายรึเปล่านะ ชาฟีน่าจึงพยายามจะรีบลุกออกจากเตียงและกล่าวทักทาย
「อ่า ไม่ต้องหรอก แบบนั้นก็ได้ครับ อย่าฝืนตัวเองเลย อาจารย์เองก็บอกว่าคุณควรที่จะต้องพักผ่อน」
「ขะ… ค่ะ ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งค่ะ」
ขอโทษออกมา โดยที่ตัวซาฟีน่านั้น ยังคงอยู่บนเตียง
「คือว่า ต้องขอโทษที่ขัดจังหวะอ่ะนะ แต่ว่า ช่วยรักษาผมด้วยได้รึเปล่า?」
ซาฮะที่ไม่พูดอะไรเลยจนถึงตอนนี้ เห็นว่าเหตุการณ์สงบลงแล้วจึงชูมือขวาขึ้นมาให้ทุกคนดู นิ้วมืออยู่ในสภาพแย่จนถึงกับเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำเลยไม่ใช่เหรอนั่น
「กะ เกิดอะไรขึ้น คุณซาฮะ นิ้วมือนั่น」
ตัวฉันทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัวอย่างงั้นเหรอ ฉันย้อนถามออกไปแบบนั้น
「…เปล่า ตอนรู้สึกตัวก็เป็นอย่างงี้แล้ว… เดี๋ยว ไปให้อาจารย์ช่วยดูก่อนนะ」
ปล่อยทุกคนที่เป็นห่วงเอาไว้ ซาฮะเดินไปหาอาจารย์เพียงคนเดียว
สภาพบรรยากาศหยุดนิ่ง เพื่อทำให้บรรยากาศในตอนนี้ดีขึ้นซักเล็กน้อย ฉันจึงรวบรวมสติกลับมา
「แต่ ต้องขอโทษจริงๆนะ ซาฟีน่า ตรงจุดที่ได้รับบาดเจ็บเป็นยังไงบ้าง?」
「ค่ะ…ก็ตามที่เห็น」
ฉันมองไปที่เธอด้วยความเป็นห่วง ซาฟีน่าจึงหมุนแขนซ้ายเบาๆ แสดงให้เห็นว่าสบายดีแล้ว
(สมแล้ว ที่เป็นเวทย์ฟื้นฟู… การแพทย์ยุคปัจจุบันเทียบไม่ติดเลยเนอะ)
「จะว่าไป เกิดอะไรขึ้นเรอะ ซาฟีน่า? ระหว่างฝึกซ้อมถึงได้*เฮ้อ～*สติไม่อยู่กับตัวแบบนั้นน่ะ」
ดูเหมือนจะรักษาเสร็จแล้ว ซาฮะที่เดินกลับมาหาพวกเรา*พั่บพั่บ*สะบัดมือขวาตรวจสอบ พูดขึ้นมาแบบนั้น
「เอ่อ… อ่า… คือ… ขะ ขอโทษค่ะ… ตอนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่」
*ชู่* พอเห็นซาฟีน่าอยู่ในสภาพเหมือนกำลังจะร้องไห้ ฉันจึงมองเขม่นไปทางซาฮะ
「คิดอะไรอย่างงั้นเหรอ หรือว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ?」
「เอ่อ… คือ…」
ยิ่งไปกว่านั้น ไม่เพียงแค่คำถามจากซาฮะ แต่มากิลูก้าก็เข้ามาร่วมด้วย จนซาฟีน่าเริ่มอึกอัก
「อา นั่นสินะ เรื่องที่กังวล ใช่! เรื่องการแข่ง! ฉันเองก็ไม่อยากลงแข่ง ดังนั้น เรื่องงานประลอง ไม่เข้าร่วมจะดีรึเปล่า?」
「เรื่องนั้นไม่ได้ค่ะ!!」
ไม่รู้ว่าทำไม เพราะแค่อยากจะตามน้ำ ฉันจึงพูดลอยๆออกไปตามที่คิด แต่ซาฟีน่ากลับตะโกนเสียงดังคัดค้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
การกระทำที่ไม่สมกับเป็นเธอนั้น ทำให้เกิดบรรยากาศหนักอึ้งไปชั่วขณะ ตัวเธอเองก็คงไม่ได้ตั้งใจที่จะเสียงดังแบบนั้น ไม่กี่วินาที่ต่อมา พอรู้สึกตัว ใบหน้าก็ถูกย้อมไปด้วยสีแดงอย่างรวดเร็ว
「ขะ ขอโทษค่ะ…」
พูดเช่นนั้น แล้วซาฟีน่าก็ดึงผ้าห่มขึ้นมา เพื่อซ่อนใบหน้าของตัวเอง
「ฟู่～… เอาเถอะ ต่างคนก็ต่างความคิด ที่ถามเซ้าซี้ไปขอโทษนะคะ」
「อา～ ถึงยังไง เธอก็ปลอดภัยดีแล้ว และก็ ยังมีคาบเรียนต่อไปจากนี้ ปล่อยให้คุณหนูซาฟีน่านอนพักผ่อนต่อ พวกเราไปกันเถอะครับ」
เพราะเห็นท่าทางแบบนั้น มากิลูก้าจึงกล่าวขอโทษ องค์ชายพาเดินออกจากที่นั่น แม้จะมีเรื่องติดค้างในใจแต่ฉันก็ปล่อยซาฟีน่าไว้ และเดินออกมาจากห้องพยาบาล
