ไม่กี่วันต่อมา…
หลังจากจบคาบเรียนของวันนี้ ปกติแล้วพวกเราก็จะกลับบ้านกัน แต่ในวันนี้ องค์ชายได้ทำการขอยืมห้องสำหรับฝึกซ้อมส่วนตัวให้
(สมแล้ว ที่เป็นองค์ชาย… มีที่ฝึกซ้อมส่วนตัวของพวกอาจารย์รึเปล่านะ? แค่ถามออกไปลอยๆ ก็หาที่แบบนี้ให้)
เป็นพื้นที่กว้างที่ถูกสร้างห่างออกมาจากตัวอาคารเรียนเล็กน้อย ขนาดประมาณโรงฝึก ล้อมรอบด้วยกำแพงและพื้นที่ทำจากหิน แข็งแรงทนทานและมีหลังคาปิดกันแดดกันฝน
เอาล่ะ ซาฟีน่า… ตั้งแต่บัดนี้จนถึงงานแข่ง เราจะฝึกพิเศษกันที่นี่ล่ะนะ」
「ขะ ค่ะ! ขอความกรุณาด้วยค่ะ!」
ซาฟีน่าโค้งคำนับอย่างนอบน้อมให้กับคำพูดของฉัน
「แล้ว? กับคุณหนูซาฟีน่านี่ จะฝึกพิเศษยังไงหรือครับ?」
องค์ชายซึ่งเป็นผู้จัดเตรียมสถานที่ให้ถามออกมาด้วยความสนใจ สถานการณ์ของซาฟีน่าก็อธิบายให้ฟังแล้วล่ะนะ
「วิชาดาบของคัลซาน่านับได้ว่าสมบูรณ์แบบ ในตอนนี้ยังมีอะไรให้ปรับปรุงด้วยหรือครับ? แถมฝ่ายชาย…」
「ผิดแล้วค่ะ ท่านเรย์ฟอร์ซ 「เขา」ค่ะ」
「หือ อ้อ นั่นสินะ… 「เขา」… เนอะ…」
พอฉันแย้งไป องค์ชายก็แก้คำพูดเสียใหม่
「ผมคิดว่า… กรณีของซาฟีน่า ไม่ใช่วิชาดาบหรอก น่าจะต้องปรับที่พื้นฐานมากกว่าล่ะมั้ง?」
ถัดจากองค์ชาย ซาฮะที่ทำหน้าครุ่นคิดพูดออกมา
「นั่นสินะ… โดยพื้นฐานวิชาดาบของคัลซาน่าไม่ใช่การใช้พลังเข้าปะทะ แต่เป็นการประสานทักษะที่หลากหลายกับความเร็ว เกิดเป็นวิชาดาบเชิงรุกที่โจมตีต่อเนื่องไม่มีหยุด… คุณซาฟีน่ามีความเร็วที่ยอดเยี่ยม แต่ยังขาดในส่วนของของพลังการบุกสินะคะ」
「ไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ…」
แถมมากิลูก้ายังเข้ามาช่วยตอกย้ำ ทำเอาซาฟีน่าซึมไปเลย
「ตรงนั้นล่ะ! ฉันคิดว่าจะสอนวิชาดาบที่เหมาะสมให้กับซาฟีน่าค่ะ」
เพื่อปลุกใจซาฟีน่าที่กำลังซึม ฉันทำหน้ามั่นใจตะโกนบอกทุกคน
「เอ๋? วิชาดาบของท่านแมรี่? ล้อเล่นอะไรน่ะ?」
「เอ๋? จะไหวหรือคะ? ไม่น่าจะไหวหรอกมั้ง? 」
「ดูเหมือนจะต้องขอเวลาทั้งสองคนมาคุยกันซักหน่อยว่ามองตัวฉันเป็นคนแบบไหนกันนะคะ」
ซาฮะกับมากิลูก้าที่ทำหน้าไม่เชื่อใจพร้อมตั้งคำถาม พอฉันพูดแบบนั้นพร้อมกับหรี่ตามอง ทั้งคู่ก็หลบสายตาและปิดปากเงียบ
「อื ～ ม เอาเถอะ… อันที่จริง ท่านแมรี่ก็ทำอะไรแปลกๆระหว่างฝึกอยู่… ไม่ใช่สิ แสดงท่วงท่าแบบที่ไม่เคยเห็นที่ไหน… แต่ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะถึงกับสร้างเทคนิคใหม่ออกมา」
ในระหว่างทางที่ซาฮะพูดจาหยาบคาย พอเจอฉันจ้องเขม็ง ก็รีบแก้ไขและพูดออกมาใหม่
(เอาเถอะ ถึงจะไม่ใช่เทคนิคใหม่ แต่เป็นความรู้ที่ได้จากอนิเมกับมังกะในชาติก่อนก็เถอะนะ)
ฉันเห็นว่าพูดต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา จึงหันไปทางซาฟีน่าที่กำลัง*ก๊อง*อ้าปากค้างอยู่ และดำเนินบทสนทนาต่อ
「เอาเถอะ ถึงจะพูดว่าสอน แต่ก็แค่ทฤษฎีล่ะนะ ขึ้นกับการซึมซับและปรับใช้ของซาฟีน่า ขึ้นกับตัวคุณค่ะ」
「ขะ ค่ะ!」
「แล้ว วิชาดาบที่เหมาะกับเธอคือ?」
องค์ชายที่รับฟังบทสนทนาโต้ตอบระหว่างฉันกับซาฟีน่า ถามขึ้น
「ฟุฟุฟุ! นั่นก็คือ 「บัตโตจูจุ๊」ค่ะ!」(TL:วิชาชักดาบ คุณหนูออกเสียงเพี้ยน กลายเป็น กัดจูบ ไปซะงั้น)
「โอ้ กัดล่ะ…」
「กัดสินะคะ」
「ฮะฮะ… เอาเถอะๆ ก็น่ารักดีไม่ใช่หรือครับ」
ฉันเอามือป้องปาก ขณะที่แดงไปจนถึงใบหูเพราะคำพูดของทั้งสามคน ก่อนที่จะกระแอมกลบเกลื่อนความอาย
「อะแฮ่ม… ที่ถูกคือ「บัตโตจุตสึ」ค่ะ!」
「อุหวา พูดออกมาใหม่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยล่ะ」
「เยี่ยมเยี่ยม ครั้งนี้พูดออกมาได้ถูกต้องแล้วนะคะ」
「หยุดแหย่กันซักทีได้มั้ย กี้ ~~!」
ฉันชักดาบในตำนาน(ฮา)ออกมา วิ่งไล่กวดซาฮะกับมากิลูก้าที่หนีไปรอบๆ
「ฮะฮะฮะ… แล้ว 「บัตโตจุตสึ」เป็นเทคนิคแบบไหนหรือครับ? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย」
ขณะที่มองดูพวกเราด้วยรอยยิ้ม องค์ชายก็ตั้งคำถามดึงฉันกลับเข้าเรื่อง ฉันจึงลดดาบลง หยุดวิ่งไล่ทั้งคู่
「การปฏิบัติจริงย่อมดีกว่าทฤษฎี ต่อจากนี้จะแสดงให้ชมค่ะ ท่านเรย์ฟอร์ซ ซาฮะคุง เป็นคู่ต่อสู้ที!」
「เอ๋ ~~~」
ซาฮะส่งเสียงไม่ชอบใจต่อการเรียกแต่ก็เดินเข้ามาอยู่ในระยะเตรียมพร้อมตรงหน้าฉัน
「ถึงจะแค่ท่าร่าง แต่ดูดีๆนะ ซาฟีน่า」
「ค่ะ ท่านแมรี่」
หลังจากหันไปบอกซาฟีน่าที่อยู่ห่างออกไปทางด้านหลัง ฉันก็หันกลับมาประจันหน้ากับซาฮะ
「ฟุฟุฟุ! กล้าทำให้ฉันต้องอับอายต่อหน้าทุกคน เตรียม(เจ็บ)ตัวซะ」
「โอ้ ว่าแล้วเชียว เกี่ยวกับเรื่องนั้นจริงๆด้วยสินะ」
「เอาล่ะ คุณซาฮะ ยอมถูกหั่นซะเถอะ」
ฉันตั้งท่าให้ไหล่ขวานำหน้าย่อเข่าเล็กน้อย จับฝักดาบด้วยมือซ้าย จับด้ามดาบในตำนาน(ฮา)เอาไว้ด้วยมือขวา
จังหวะที่ความเงียบเข้าปกคลุม…
「เอาล่ะ จะลุยล่ะนะ!」
ซาฮะที่จับดาบจำลองตั้งท่า จรดดาบเหนือศีรษะเตรียมฟัน พุ่งตรงเข้ามาหาฉัน
และ…
ร่างของซาฮะกระเด็นไปติดกำแพง อย่างสวยงาม ในขณะที่ฉันอยู่ในท่าฟันดาบออกมาสุดวงแขน
「นี่คือ บัตโตจูจุ๊ล่ะ!」
「「…」」
ยกเว้นซาฮะ ทั้งสามคนต่างหันมองมาโดยปราศจากคำพูดก่อให้เกิดบรรยากาศแปลกๆ และไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่า ใบหน้าของฉันกลายเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว
――――――――――
และ หลังจากคาบเรียนวันต่อมาจบลง
ฉันพาซาฟีน่ามายังห้องทำงานของดีโอโดร่า สำหรับบัตโตจุตสึ แน่นอนเลย หากไม่มีอาวุธที่เหมาะสมย่อมไม่อาจทำสิ่งนั้นได้
「โอยะ วันนี้มาเป็นคู่เหมือนสองคนงั้นเหรอ หายากนะ」
พอพวกเรามาถึงห้องทำงาน ดีโอโดร่าก็ออกมาต้อนรับ แล้วก็ประหลาดใจที่ฉันกับซาฟีน่าใส่ชุดยูนิฟอร์มเหมือนกัน ในสภาพการณ์ของหญิงสาวที่ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าแฟชั่นเป็นตัวกลาง จึงเป็นการยากที่จะแต่งตัวเหมือนๆกัน นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้ในภายหลัง แม้จะบอกซาฟีน่าไปว่าไม่จำเป็นจะต้องใส่ชุดแบบเดียวกัน เธอก็ตอบกลับมาว่าดีใจที่จะได้ใส่ชุดแบบเดียวกันกับฉัน
「แล้ว ที่มาวันนี้ต้องการอะไรล่ะ?」
「คุณดีโอโดร่า รู้จัก『คาตานะ』รึเปล่าคะ?」
ฉันไม่รู้ว่าจะใช้คำพูดอธิบายแบบอ้อมๆยังไง จึงเลือกที่จะถามออกไปตรงๆ ดีโอโดร่าที่ใช้ความคิดเล็กน้อยส่งเสียงครางออกมา
(ว่าแล้วเชียว ที่โลกนี้คงไม่มีคาตานะสินะ?)
「ไม่เคยได้ยิน ว่าแต่รูปร่างเป็นยังไงล่ะ?」
ดีโอโดร่ายื่นปากกากับกระดาษมาให้ ฉันพยายามวาดเลียนแบบดาบคาตานะญี่ปุ่นในมังกะ ลงรายละเอียดเล็กน้อย วาดให้โค้งดุจจันทร์เสี้ยว
「ฟุมุ…นี่เหรอ สิ่งที่เรียกว่าคาตานะ? ต่างจากดาบทั่วไปนิดหน่อย… แต่ นี่มัน… น่าจะเหมือนกับอาวุธของดินแดนตะวันออกที่เคยได้ยินมา… ไม่ได้เน้นพลังทำลาย แต่เน้นความคมของดาบสำหรับการตัด นั่นคือสิ่งที่ได้ยินมาจากเพื่อนดวอร์ฟที่เคยเดินทางไปน่ะ」
(มีด้วยล่ะ! ลักษณะเฉพาะในโลกแฟนตาซีของประเทศญี่ปุ่น เซ็ตติ้งดินแดนตะวันออก ที่โลกนี้ก็มีด้วยสินะ)
「แล้ว ทำมันขึ้นมาได้ไหมคะ? ฉันอยากให้เธอใช้น่ะค่ะ」
「ระ รบกวนด้วยค่ะ…」
พอฉันส่งเสียงเรียกซาฟีน่า เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังก็ก้าวออกมา *หงึกหงึก*โค้งศีรษะอย่างต่อเนื่องให้กับดีโอโดร่า
(คงจะตื่นเต้นน่าดูเลยสินะ… โชคดีที่ไม่ได้ปล่อยให้มาตามลำพังคนเดียว)
「อื ～ ม… ก็ใช่ว่าทำไม่ได้หรอก… แต่ไม่เคยทำมาก่อนน่ะสิ ทำแล้วอาจจะไม่เป็นอย่างที่ต้องการก็ได้นะ?」
「ถึงอย่างนั้น ก็ไม่เป็นไร ขอรบกวนด้วยค่ะ! ช่วยทำของพิเศษที่เหมาะกับเธอด้วยค่ะ! เรื่องเงินเท่าไหร่ก็บอกมาได้เลย!」
「ถะ ท่านแมรี่!」
「ฮะฮะฮะ ใจป้ำเหมือนเคยเลยนะ～♪ เข้าใจแล้ว จะทำมันให้เอง!」
「ตะ แต่ ฉัน ไม่มีเงินนะคะ」
ฉันกุมมือทั้งสองข้างของของซาฟีน่าที่ไม่สบายใจด้วยมือตัวเองและยกมันขึ้นมาระดับอก เธอมีท่าทีผ่อนคลายลงและมองมาที่ฉัน
「ไม่ต้องห่วง ถือเป็นของขวัญจากฉัน! ในทางกลับกัน ซาฟีน่าแค่ไป*ตุ๊บๆตั๊บๆ*เขาก็พอ」
「ขะ ค่ะ!」
*วิ้ง*ฉันพูดพร้อมขยิบตาให้ ซาฟีน่าตอบรับด้วยใบหน้าที่สดใสขึ้น
(เอาล่ะ เท่านี้เรื่องอาวุธก็ OK! ต่อจากนี้ ก็เหลือแค่เรียนรู้ผ่านการฝึกฝนล่ะนะ!)
และแล้ว การฝึกพิเศษของพวกเราก็ได้เริ่มต้นขึ้น
เพียงแต่ว่ามันเหลือเวลาไม่ถึง 3 สัปดาห์ก่อนจะถึงงานแข่ง ซึ่งในตอนนั้นฉันไม่ได้รับรู้เลย
