Douyara Watashi no Karada wa Kanzen Muteki no You desu ne – ดูเหมือนว่าร่างกายของฉันจะแข็งแกร็งไร้เทียมทานซะแล้ว – ตอนที่ 37 ฝึกพิเศษค่ะ

งานประลองค่อยๆใกล้เข้ามา การฝึกพิเศษของซาฟีน่า ไม่ได้มีเฉพาะแค่ช่วงวันหยุด แต่รวมไปถึงช่วงระหว่างคาบที่ไม่มีเรียนด้วย ตรงจุดนั้น ต้องขอบคุณห้องฝึกซ้อมส่วนตัวที่ทำให้มีที่มั่นสำหรับฝึก

「ดาบคมด้านเดียวรุ่นต้นแบบ ถึงจะมีลักษณะโค้งแบบนั้น แต่ก็เพื่อให้เหมาะกับการชักดาบของซาฟีน่าน่ะ」

ตัวฉันมองดูซาฟีน่าที่กำลังฝึกซ้อมดาบกับซาฮะ *อืมอืม*พยักหน้าด้วยความพอใจ

「ทั้งความยาว น้ำหนัก รูปร่าง ทุกส่วนถูกปรับแต่งให้เข้ากับคุณซาฟีน่า ได้ยินจากท่านดีโอโดร่ามาแบบนั้น… ว่าแต่ จ่ายไปเท่าไหร่คะ? ท่านแมรี่」

「หือ? อะไร? อยากรู้เหรอ? อยากรู้จริงๆเหรอว่าจ่ายไปเท่าไหร่?」

「ไม่ล่ะ… เกรงใจค่ะ」

พอฉันแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา มากิลูก้าก็ก้าวถอยหลังยอมแพ้ไป

「เอ้ยยย!」

ในขณะที่พวกเรากำลังคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องกันอยู่นั้น ก็มีเสียงตะโกนกับเสียง*โป๊ก*ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงร้องน่ารักของซาฟีน่าดังไปทั่วห้อง เมื่อมองดู ก็พบว่าซาฮะใช้ดาบจำลองฟันโดนศีรษะของซาฟีน่าก่อนที่เธอจะได้ชักดาบออกมา

「ไม่ไหวสินะคะ เด็กคนนั้น… ถึงแม้วิชาชักดาบจะเข้ากันกับคุณซาฟีน่าที่มีความเร็วและปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไว แต่เพราะ เอาแต่กลัวเวลาเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ บวกกับบุคลิกที่ขาดความมั่นใจจนลังเลที่จะชักดาบ ผลก็คือ ทำให้ความเร็วของดาบตกลง…」

มากิลูก้าถอนหายใจ ก่อนจะกล่าววิเคราะห์ซาฟีน่าจากผลที่เห็น

「…ก็อย่างนี้ล่ะ… เป็นมาตลอดตั้งแต่แรกแล้ว แถมยังแก้ไม่หายด้วยล่ะ」

「…นั่นสินะคะ」

ทั้งคู่ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

(ถึงมันจะเป็นความจริงแต่ฉันก็ยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ การแข่งขันก็ใกล้เข้ามาแล้วด้วย… คงต้องหาทางทำอะไรซักอย่าง)

「อืม… อาจจะเป็นไปได้ว่า สำหรับคุณซาฟีน่าแล้ว นี่มันคงสบายเกินไปล่ะมั้ง? เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นซาฮะคงจะคิดว่าถึงพลาดก็ไม่เป็นไรโดยไม่รู้ตัว… และในความเป็นจริง ถึงจะพลาด ก็แค่โดนฟาดเบาๆเข้าที่ศีรษะเท่านั้นเอง」

ในขณะที่พวกเรากำลังใช้สมองคิดหาทางออกอยู่นั้น องค์ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังก็พูดบางอย่างที่โหดร้ายออกมา

「ง่ายไป อย่างงั้นเหรอ… จะบอกว่า ควรให้คุณซาฟีน่าเผชิญหน้ากับอันตรายมากกว่านี้ถึงจะดีสินะคะ」

「เอ๋? ว่ายังไงนะ? จะให้คุณซาฮะเอาจริงมากกว่านี้? การแข่งขันใกล้เข้ามาแล้วด้วย ถ้าเกิดบาดเจ็บหนักขึ้นมา ก็จบเห่กันเลยน่ะสิ」

ฉันคัดค้านความเห็นของมากิลูก้าในทันที

「ฟุฟุ! ไม่มีปัญหาค่ะฉันมีความคิดดีๆ ขอกลับไปเตรียมการที่อาคารเรียนก่อน… ถ้าเช่นนั้น เดี๋ยวกลับมาค่ะ」

มากิลูก้าที่มีสีหน้ามั่นใจเดินจากพวกเรา ออกไปจากห้องฝึกซ้อม ฉันจึงตัดสินใจให้ซาฟีน่าได้พักเบรค หลังจากหมดคาบเรียนที่เหลือ พวกเราที่กลับมาที่ห้องฝึกซ้อมอีกครั้งก็ได้รับคำทักทาย ไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่าใคร มากิลูก้านั่นเอง

「ขอโทษที่ให้รอนะคะ นี่คืออาวุธลับค่ะ!」

มากิลูก้าชูขวดที่ดูโค้งมนเกลี้ยงเกลาขึ้นมาให้พวกเราเห็น

「นี่คือ? อะไร?」

「ก็บอกว่า อาวุธลับยังไงล่ะคะ」

เธอใช้แรงดึงจุกคอร์กออกจากขวด และยื่นมันมาตรงหน้าพวกเรา ฉันกับซาฟีน่ายื่นหน้าเข้าไปเพื่อสังเกต…

「เหม็น! นี่มันกลิ่นอะไรเนี่ย!」

「หวาาา!」

กลิ่นเหม็นรุนแรงที่โชยออกมาจากขวด ทำเอาเราทั้งคู่ถึงกับถอยกรูดออกมาอย่างรวดเร็ว

「ฟุฟุฟุ… นี่เป็นสารสกัดจากต่อมกลิ่นที่ฉันพัฒนาขึ้นเพื่อใช้ขับไล่มอนสเตอร์ที่มีจมูกดีเป็นพิเศษ ต้องยอมรับว่า เนื่องจากกลิ่นของมันรุนแรงเกินไป จนทำให้แม้แต่ตัวคนถือเองก็ได้รับความเสียหายไปด้วย ก็เลยโดนเก็บเข้ากรุไปน่ะค่ะ」

ในขณะที่ยืดอกภูมิใจ มากิลูก้าเอาจุกคอร์กปิดขวด หยุดแหล่งที่มาของกลิ่น ถึงอย่างนั้นกลิ่นก็ยังคงอยู่ ฉันจึงถามเหตุผลจากเธอโดยไม่ขยับเข้าไปใกล้

「แล้วเอาของอันตรายแบบนี้ออกมาทำไมเล่า」

「ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ! จะใช้สิ่งนี้ในการฝึกฝนคุณซาฟีน่ายังไงล่ะคะ!」

「โทษที พูดอะไรออกมาน่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยซักนิด… ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม…」

มั่นใจในผลงานที่ถูกเก็บเอาไว้ของตัวเองขนาดนั้นเชียว มันจะใช้กับสถานการณ์ในตอนนี้ได้จริงๆเหรอ มากิลูก้าถึงตื่นเต้นขนาดนั้น ฉันกับซาฟีน่าที่เกาะหลังอยู่ไม่เข้าใจเลยซักนิด ด้วยความกล้ว จึงขอคำอธิบายที่สามารถเข้าใจได้จากเธอ

「ง่ายๆเลยนะคะ เอาผ้าพันดาบของอีกฝ่ายไว้และเทสารสกัดให้ชุ่ม แล้วให้คุณซาฟีน่าฟันใส่ค่ะ ถ้าเกิด ไม่ตั้งใจล่ะก็ เจ้าสารสกัดนี่ก็จะพุ่งลงไป*แหมะ*ใส่ศีรษะของคุณซาฟีน่า… แล้วกลิ่นเหม็นรุนแรงก็จะติดตัวคุณซาฟีน่า…」

「ฮี้!」

「หะ โหดร้าย… คิดเรื่องโหดร้ายแบบนี้ออกมาได้นะ เธอเนี่ย」

*คุคุคุ*มากิลูก้าหัวเราะอย่างชั่วร้ายพร้อมยื่นขวดมาให้พวกเรา 「เด็กผู้หญิงตัวเหม็นเนี่ยมีหวังถูกหัวเราะแย่ ไม่ดีเลยน้า」แถมยังจงใจพูดเรื่องเลวร้ายให้พวกเราได้ยินด้วย คำพูดนั้นทำให้ฉันช็อกไม่น้อย ซาฟีน่าเองก็กรีดร้องออกมาเบาๆ

「อ้อ อีกเรื่องก็คือ ถึงแม้จะล้างออกแต่กลิ่นก็ยังคงติดตัวอยู่ ระวังด้วยนะคะ เอาล่ะ เวลาไม่คอยท่า มาเริ่มกันเถอะค่ะ! ท่านแมรี่ ช่วยเอาดาบพันผ้าแล้วจุ่มน้ำยาด้วยค่ะ」

「เเอ๋อ๋! ทำไมถึงเป็นฉันล่ะ! งานสกปรกแบบนี้ต้องเป็นหน้าที่ของซาฮะไม่ใช่เหรอ」

「เขา ตอนนี้ไม่ว่างเพราะมีคาบเรียนอยู่ค่ะ」

ฉันค้านมากิลูก้าที่กำลังเตรียมความพร้อม แต่ไม่มีความหมายเพราะผู้ที่จะทำงานสกปรกนี้ไม่อยู่

(Goddam เวลาไม่ต้องการดันเสนอหน้า เวลาต้องการดันไม่อยู่!)

ในขณะที่ฉันกำลังตัวสั่นด้วยความโกรธ มากิลูก้าก็รีบเข้ามาเตรียมความพร้อมให้

และ ไม่กี่นาทีต่อมา

ฉันก็ต้องเบ้หน้าด้วยความรังเกียจ ส่วยซาฟีน่าที่อยู่ตรงหน้าก็อยู่ในสภาพเกือบจะร้องไห้

「อุหวา! เหม็น! เน่ เจ้ากลิ่นนี่ ทำเอาไม่อยากขยับดาบของตัวเองเลยเนี่ย」

「แล้ว?」

「แล้วอะไรล่ะ! เนี่ย」

ด้วยความเห็นที่ลอยออกมาจากผ้าซึ่งถูกพันไว้ตรงกลางตัวดาบทำเอาฉันถึงกับหน้าเบ้บ่นออกมา แต่มากิลูก้ากลับส่งเสียงเหมือนไม่เข้าใจกลับมา ฉันจึงสะบัดหน้าไปหามันแล้วส่งเสียงตะโกนออกมา

「หยุด อย่าแกว่งดาบไปมาโดยเปล่าประโยชน์ มิเช่นนั้นของเหลวจะกระจายไปทั่วค่ะ」

หลังส่งสายตาเหมือนกำลังมองสิ่งสกปรก มากิลูก้ารีบถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว

(ยัยนี่～ … ไว้จบแล้ว เอาดาบนี่ไปฟาดใส่ซักหน่อยดีไหมนะ…)

เอาเถอะ ปล่อยเรื่องล้างแค้นไว้ทีหลัง ฉันหันกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง

「เอาล่ะนะ ซาฟีน่า ฉันรู้ว่านี่มันไม่ดี เพราะฉะนั้น เอาตัวรอดให้ได้ ก่อนจะถูกฉันโจมตีล่ะ ไม่อย่างนั้นซาฟีน่า เธอ อาจจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญของผู้หญิงก็ได้」

「มะ ไม่น้า～ 」

การคุกคามของฉันทำให้ซาฟีน่าตื่นตระหนก

(ทำแบบนี้ จะดีจริงรึเปล่านะ? แต่ ทำแบบนี้ก็ไม่มีทางบาดเจ็บ ถึงอย่างงั้น ก็มีความตึงเครียดแปลกๆที่ไม่ยอมให้เกิดความผิดพลาดอยู่ด้วยล่ะนะ ทีนี้ ซาฟีน่าก็จะโยนความลังเลทิ้งไปและมีความกล้าที่จะชักดาบออกมา…)

ฉันทำใจยักษ์ จับดาบให้มั่น ซาฟีน่าเองก็เตรียมใจได้เรียบร้อยรึเปล่านะ จับดาบตั้งท่าทั้งทียัง*หวาหวา*อยู่เลย

「…เอาล่ะ!」

ชั่วอึดใจที่ความเงียบเข้าปกคลุม ฉันก็ถีบพื้น พุ่งเข้าใส่ซาฟีน่า

และในตอนนี้ พวกเรามายังจุดล้างตัวภายในโรงเรียน หรือที่เรียกว่า Shower Room นั่นล่ะ

ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพื่อขจัดต้นตอของกลิ่นออกจากร่างกายยังไงล่ะ

เป็นปกติอยู่แล้วที่โซลออส จะต้องมีการเคลื่อนไหวร่างกายอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งนั่นก็ทำให้เกิดเหงื่อ จึงมีการจัดเตรียมสถานที่สำหรับให้ทุกคนได้ใช้ชำระร่างกาย ซึ่งนั่นก็คือ Shower Room ที่เรากำลังใช้อยู่ในตอนนี้

จากตอนนั้น การฝึกพิเศษที่เดิมพันด้วยบางอย่างของลูกผู้หญิงก็ผ่านมาได้ 1 ชั่วโมงแล้ว ซาฟีน่ากำลังหดหู่เป็นอย่างยิ่ง หดหู่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สภาพราวกับตุ๊กตาเชือกขาด แขนห้อยแกว่งอย่าไร้ซึ่งเรี่ยวแรง หวังว่าการซ้อมในครึ่งหลังจะไม่กลายเป็นแผลใจไป…นะ สภาพบรรยากาศเงียบจนอึดอัด ต้องขอบอกก่อนว่าไม่ใช่เพราะฉันฟันดาบเข้าใส่ตัวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรอกนะ

(ในครึ่งแรกนั้น เพราะกลัวจนลน จึงชักดาบออกมาก่อนที่ฉันจะเข้าถึงตัว ซึ่งในตอนนั้นฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป ในตอนนั้นสภาพจิตใจของเธอคงรู้สึกราวเป็นนักโทษที่ได้รับคำสั่งประหารจากองค์หญิงล่ะมั้ง ม่า แต่ว่า จะมาทำใจดีตรงนี้ไม่ได้ จึงฟันดาบลงไป… ก็ถ้าทำสำเร็จซักครั้งแล้วล่ะก็ ครั้งต่อๆไปก็จะไม่มีปัญหา แต่คงจะกลัวมากเลยสินะ…)

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงสภาพเลวร้ายที่เกิดขึ้นแล้ว *บรื๊อ*ก็ตัวสั่น ซึ่งในตอนนี้ฉันเองก็กำลังล้างตัวอยู่เช่นกัน

「ฮุฮุฮุฮุฮุ… ถึงแม้ว่า จะมีความผิดพลาดที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น… แต่ว่า ไม่เป็นปัญหาค่ะ! ฉันเตรียมชุดสำรองสำหรับเปลี่ยนเอาไว้แล้ว ทุกท่าน พอล้างตัวเสร็จ เราจะกลับไปฝึกพิเศษกันต่อค่ะ! อุฮุ ฮุฮะฮะฮะฮะฮะ!」

ไอ้การพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาแบบนั้นมันอะไรน่ะ ในตอนนั้น ศัตรูของซาฟีน่าไม่ใช่ฉัน แต่เป็นดาบของฉัน เนื่องจาก ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะฟันมาที่ดาบ ทำให้ดาบหลุดมือ ให้ตรงกว่านั้น ผ้าเหม็นๆที่มัดเอาไว้ปลิวไป โชคไม่ดี มันปลิวไปโดนหน้ามากิลูก้าที่ยืนหลบข้างเข้าเต็มๆ แล้วก็ มันไม่ได้จบเพียงแค่นั้น เป็นอะไรที่เลวร้ายมากเลยล่ะ เพราะมากิลูก้าโยนขวดสารสกัดมาทางพวกเรา ไม่จำเป็นต้องอธิบายว่า หลังจากนั้นก็เกิดสภาพสุดเลวร้ายขึ้น

ก็อะไรประมาณนี้ล่ะ มากิลูก้าจึงดูเหมือนจะเพี้ยนไปนิดก่อให้เกิดความตึงเครียดแปลกๆ ฉันมองดูแล้วก็*ฮะฮะฮะ*หัวเราะแห้งๆออกมา

「…ไม่เอาแล้วค่ะ…」

ราวกับตกอยู่ในความสิ้นหวัง ซาฟีน่าเดินออกมาหลังจากชำระล้างร่างกายด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งแววตา

「ซา… ซาฟีน่า?」

「…ไม่ไหว… ไม่เอาค่ะ… ไม่เข้าใจเลย… การฝึกพิเศษกลายเป็นกลิ่นเหม็นได้ยังกันคะ… กลิ่นเหม็นที่ลอยออกมาตอนแกว่งดาบคืออะไรคะ… เกี่ยวกับ เรื่องที่การฝึกพิเศษกลายเป็นกลิ่นเหม็นยังไงคะ… ทำไมกันคะ… ยังไงคะ คิดยังไงก็ไม่เข้าใจเลยซักนิด… ไม่ไหวแล้ว… ไม่เอาแล้วค่ะ… ไม่เอาแล้ว… ไม่เอา… ไม่เอา… ไม่เอา…」

ดวงตาว่างเปล่าไร้ซึ่งแววตาเหม่อมองท้องฟ้า พร้อมกับเสียงพึมพำแสดงความรู้สึกของซาฟีน่าที่หลุดออกมา

(อ๊า! ซาฟีน่าพังไปซะแล้ว…)

มองทั้งคู่ที่มีความตึงเครียดแปลกๆห่อหุ้มแล้ว ฉันก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ

ด้วยเหตุนี้ การฝึกพิเศษสุดอันตรายที่เหล่าเพื่อนชายไม่รู้ จึงถูกปิดผนึกตลอดกาล

วันต่อมา ทั้งสองคนก็กลับมาเป็นปกติ และการชักดาบของซาฟีน่าเองก็ไม่มีปัญหาด้วย ก็ถือว่าประสบความสำเร็จ… ล่ะมั้ง? แต่ทว่า ถ้าหากพยายามจะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ทั้งคู่จะมีอาการแปลกๆออกมา เอาเป็นว่าอย่าไปแตะมันอีกเลยจะดีกว่านะ