「เอาล่ะ พรุ่งนี้… การแข่งขันก็จะเริ่มขึ้นแล้ว」
ในตอนกลางคืน หลังจากที่ฉันกลับมาจากโรงเรียนแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อชมท้องฟ้ายามค่ำคืน
「ท่านซาฟีน่าเองก็มีการแข่งอันยากลำบากในรอบแรกรออยู่… รู้สึกเป็นห่วงจังค่ะ…」
ทุตเต้ที่เดินเข้ามาใกล้ฉันพูดสิ่งนั้นขึ้นมา ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงจับสลาก
「เน่ ทุตเต้… คนอื่นเขามองความสัมพันธ์ของฉันกับซาฟีน่าเป็นบุตรีตระกูลดยุคกับผู้ติดตาม… เป็นความสัมพันธ์ที่มีแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียวอย่างงั้นเหรอ?」
「แล้วทางคุณหนูคิดแบบนั้นหรือเปล่าล่ะคะ?」
มันคือความกังวลที่เกาะกินอยู่ภายในหัวใจดวงน้อยๆของฉัน ทุตเต้รับฟังอย่างตั้งใจแล้วตอบกลับมาตรงๆ
「ไม่มีทาง ฉันจะไปคิดแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ!」
เพราะคำพูดมันแรงเกินไป ทำให้ฉันขึ้นเสียงโต้กลับ
「ถ้าอย่างนั้น ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือคะ ไม่ว่าคนรอบข้างจะคิดยังไง หากตัวเรายังมั่นคงก็ไม่มีอะไรต้องกลัวค่ะ…」
พอทุตเต้ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เมฆหมอกอึมครึมภายในใจฉันก็พลันสลายไปในบัดดล
(นั่นสิ จะไปกังวลทำไม แค่ฉันทำในสิ่งที่เชื่อมั่นก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ …อ้า โม่ ไม่น่าเก็บเอาคนคำพูดของคนพรรค์นั้นมาคิดเลยนะตัวฉัน)
「ขอบคุณนะ ทุตเต้ รู้สึกมีแรงที่จะสู้ต่อไปแล้วล่ะ…」
「ค่ะ…」
พอฉันส่งยิ้มกลับไป เธอก็โค้งขอบคุณให้
「ว่าแต่ว่า คุณหนูคะ จะทำตามสคริปนี่จริงๆหรือคะ?」
ทุตเต้เปลี่ยนหัวข้อสนทนา ก่อนที่ จะหยิบปึกกระดาษที่ฉันส่งให้เธอขึ้นมา
「ใช่แล้วล่ะ ในงานแข่งนะ ฉันจะทำความสคริปที่เขียนขึ้นมาเองนี่ล่ะ ทุตเต้เองก็ต้องฝึกด้วยนะ」
「ปะ… เป็นฉันจะดีจริงๆหรือคะ? อันที่จริง ในวันงานก็อนุญาตให้พาเหล่าผู้ติดตามเข้าไปได้ น่าจะมีคนที่เหมะสม…」
「ดีสิ! ฉันต้องการทุตเต้นะ! ฉันกับเธอทำมันด้วยกัน! แล้ว ก็ประสบความสำเร็จไปด้วยกัน!」
ฉันเดินตรงไปจับมือของทุตเต้เอาไว้แน่น พร้อมมองเธอด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
「ขะ ค่ะ! คุณหนู!」
ด้วยคำพูดเช่นนั้นของฉัน ทำให้ความมุ่งมั่นในตัวของทุตเต้ถูกปลุกขึ้นมา
「เอาล่ะ มาฝึกกันอีกรอบเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดียิ่งขึ้นไปอีก!」
「ค่ะ!」
แล้ว ก็มีการอ่านออกเสียงพร้อมท่าทางการเคลื่อนไหวอยู่ภายในห้อง พวกเราซ้อมบทดราม่าที่เขียนขึ้นมาเองราวกับจะไปแสดงภาพยนตร์ยังไงยังงั้น
――――――――――
และ วันนี้ วันแรกของการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ ราวกับเป็นงานแข่งขันกีฬาสี มีผู้ปกครองบางคนมายืนรออยู่หน้าประตูโรงเรียนเพียงเพื่อจะได้ชมความกล้าหาญของลูกๆแม้เพียงเล็กน้อย
สนามฝึกซ้อม (สนามกีฬา) ที่ใช้กันมาตลอดถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน เพื่อใช้เป็นสนามแข่งขันอย่างเรียบร้อย ม่า เพราะนักเรียนใหม่ของโซลออสแต่ละคน จะต้องลงแข่งขันอย่างน้อยหนึ่งครั้ง ในรอบแรกจึงมีผู้เข้าแข่งขันเป็นจำนวนมาก เพื่อลดเวลาลง จึงเป็นธรรมดาที่จะต้องแข่งขันไปพร้อมๆกัน… มันก็แน่อยู่แล้วล่ะนะ ส่วนในรอบ 8 คนสุดท้าย จะย้ายไปแข่งที่ลานประลอง และปรับเป็นการต่อสู้ทีละคู่ไปโดยสมบูรณ์ ซึ่งเป็นอีเว้นท์ที่มีผู้ชมเป็นจำนวนมาก นั่นคือสิ่งที่รุ่นพี่คาริสบอกมา
(ถ้าไปแข่งในลานประลองแล้ว ไม่ว่าแพ้มากหรือน้อยยังไงก็จะกลายเป็นจุดเด่นทันที สำหรับฉันแล้วก็ควรทำมันให้จบตั้งแต่ที่สนามฝึกซ้อมล่ะนะ… ทำไมน่ะเหรอ เพราะในรอบแรกยังมีผู้ชมไม่มากยังไงล่ะ… )
หลังจากที่มองลงไปยังลานประลอง ฉันก็ประเมินสถานการณ์และคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นอย่างจริงจัง
(อีกซักครู่ก็จะเปิดให้คนทั่วไปเข้ามาในโรงเรียนแล้ว ก็จะได้เช็คความพร้อมขั้นสุดท้ายกับทุตเต้ล่ะนะ… อุหวา… ชักเครียดขึ้นมาแล้วสิ…)
เป็นความรู้สึกราวกับขึ้นไปแสดงบนเวทีในงานโรงเรียน ฉันสูดหายใจลึกๆเพื่อทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจสงบลง และ ไม่รู้ว่ามันติดเป็นนิสัยไปแล้วรึยังไง โดยไม่ทันรู้ตัวฉันก็มาอยู่ตรงหน้าสนามฝึกซ้อมส่วนตัวแล้ว
(นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่มาแล้ว… เพราะอย่างงั้นก็เลยรู้สึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย)
ยังเร็วเกินไปที่จะจมอยู่กับความเศร้า เมื่อฉันเหลือบมองเข้าไปในห้อง ปรากฏว่ามีผู้มาใช้บริการอยู่ก่อนแล้ว
ร่างนั้นยืนนิ่งอย่างสงบ หลับตาเพ่งสมาธิ ปรับจังหวะลมหายใจ ก่อนวาดดาบโค้งอย่างงดงามฟาดฟันมวลอากาศตรงหน้า
「…ฟู่～… อ๊ะ! ทะ ท่านแมรี่…มาถึงแล้วหรือคะ」
หลังพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และสูดลมหายกลับเข้าไป ซาพีน่าที่เก็บดาบเข้าฝักก็รู้สึกถึงตัวตนของฉันที่ยังคงยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า จึงวิ่งเตาะแตะอย่างน่ารักตรงมาทางนี้
(แย่ล่ะ… เป็นการชักดาบที่งดงามจนเผลอมองอย่างลืมตัวไปเลยนะเนี่ย…)
ฉันเอามือป้องปากที่เปิดอยู่ แสร้งทำท่าขรึม กล่าวทักทาย
「ยอดไปเลยนะ ซาฟีน่า ใช้เวลาไม่นานก็สามารถเอาวิชาชักดาบมาเป็นของตัวเองได้! ทีนี้ก็ เหลือแค่ไปคว้าเอาชัยชนะมาแล้วล่ะนะ」
「ระ เรื่องนั้นไม่จริงหรอกค่ะ… พอเจอเข้ากับเรื่องน่ากลัวจริงๆ คงทำไม่ได้… ในการแข่งเอง จะทำได้รึเปล่าก็ไม่รู้…」
พอฉันพูดชม เธอกลับมีสีหน้าหดหู่กับความจริงที่ว่าตัวเองยังไม่ได้เรื่องแล้วก็ซึมไป
「เรื่องนั้น…」
ในจังหวะเดียวกันกับที่พูดให้กำลังใจนั้น ฉันกุมมือของซาฟีน่าไปพร้อมกัน และ ก็ได้รู้ความจริงว่า มือน้อยๆของเธอนั้นกำลังสั่นอยู่อย่างเห็นได้ชัด
(…ความเครียด… แน่อยู่แล้วนี่นะ… ก็เป็นการแข่งขันครั้งแรกที่จะตัดสินชะตาชีวิตของเธอ คงเป็นความกดดันที่ไม่สามารถประเมินได้เลย… ล่ะนะ… แล้วถ้าลงแข่งทั้งสภาพแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้น…)
「เอะเฮะเฮะ… ไม่ได้เรื่องเลยนะคะ ตัวฉันเนี่ย… ทั้งที่รู้ว่าถ้าไม่ทำอะไรเลยก็ต้องแพ้… แต่กลับเอาแต่กลัว… แล้วก็กลัว… ไม่ไหวจริงๆค่ะ…」
ซาฟีน่ายิ้มเยาะดูถูกตัวเอง ดึงมือของตัวเองออกจากมือของฉัน จากนั้นก็ทำท่าจะเดินออกจากสนามฝึกซ้อมไป
(นั่นสิ… ถึงจะฝึกซ้อมไปซักแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจิตใจจะเข้มแข็งตามไปด้วยนี่นะ…)
「ไม่ต้องกังวลนะ ถ้าเป็นซาฟีน่าล่ะก็ ต้องชนะได้แน่」
รู้ว่าต้องพูดอะไรซักอย่างแต่กลับนึกคำพูดไม่ออก ทำได้แค่พูดออกไปตามปกติเท่านั้น
「…เป็นไปไม่ได้ ล่ะมั้ง… ตัวฉัน ตลอดมา… เป็นแค่ของชำรุด… ใช้ไม่ได้เลยซักนิด… ทั้งที่คิดว่าคราวนี้จะต้องทำได้… แต่ก็เหมือนเดิม…」
คงเป็นเพราะคนนอกอย่างฉัน เธอถึงได้ทำน้ำเสียงอ่อนแอออกมา ซาฟีน่ามองมือที่สั่นเทาของตัวเองเพราะถูกความตึงเครียดเข้าบดขยี้ ดูเหมือนฉันจะใช้คำพูดแบบสุภาพกับเธอในตอนนี้ไม่ได้ซะแล้ว
「สบายมากค่ะ!」
「…แต่…」
「สบายอยู่แล้วล่ะ เธอแค่ต้องเชื่อมั่นในตัวเอง อุตส่าห์พยายามอย่างหนักมาจนถึงตอนนี้ เธอไม่คิดจะรับรางวัลเลยหรือคะ」
「…พยายามอย่างหนักมาจนถึงตอนนี้… ฉัน?」
คำว่าฉันในประโยคนั้น ซาฟีน่ากลับหันมามองทางนี้
(โม่ว ต้องกระตุ้นอีกซักรอบ… แต่ควรพูดยังไงถึงจะดีล่ะ? พูดยังไงให้เธอพร้อมจะลงแข่ง? …อย่างน้อย ก็ให้ผ่อนคลายความตึงเครียด… เหมือนฉันในตอนนี้?)
ซาฟีน่านั้นไม่ได้มีสิ่งที่ต้องแบกรับในอนาคตเหมือนกับตัวฉัน แต่แรกเลย เธอไม่ได้คาดหวังอะไรกับการแข่งจึงขาดความกระตือรือล้น
(ถ้าต้องอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเธอขึ้นมาจริงๆ ฉันจะกล้าก้าวไปข้างหน้า… หือ? …ก้าวไปข้างหน้า?)
ในตอนนั้นเอง ฉันก็นึกถึงคำพูดขึ้นมาได้
「นี่ ซาฟีน่า… ผู้เข้าแข่งขันทุกคนต่างก็มีความกังวลด้วยกันทั้งนั้นล่ะ ฉันเองก็มีความกังวล ซาฮะคุงก็… น่าจะ… มีความกังวล… รึเปล่านะ?」
(พวกบ้าการต่อสู้แบบนั้น คงจะตื่นเต้นดีใจยกใหญ่มากกว่ากังวลล่ะนะ…)
เกี่ยวกับเขานั้น ฉันกล้าพูดอย่างมั่นใจอย่างกับเป็นเรื่องของตัวเองเลยว่า การยกซาฮะมาเป็นตัวอย่างให้คนอื่นฟังไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง
「ยังไงก็เถอะ ทุกคน มีสิ่งที่เหมือนกันอยู่ นั่นคือมีจุดเริ่มต้นเหมือนกัน สิ่งที่ทำให้แตกต่างก็คือ การก้าวเดินต่อจากนั้นยังไงล่ะ」
ฉันใช้มือทั้งสองข้างกุมมือของซาฟีน่าอีกครั้ง
「…การก้าวเดิน?」
ซาฟีน่ามองมาที่ฉันส่งสายตาแสดงความประหลาดใจ ถึงยังไง ก็นับว่ากลับมาสนใจฟังคำพูดของฉันแล้ว
「ใช่ การก้าวเดิน กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้ารึเปล่า กำลังหลงทาง หรือเลือกที่จะหนี นั่นคือสิ่งที่ทำให้เกิดความแตกต่างยังไงล่ะ」
ฉันพูดคำพูดที่จดจำมาจากเทศกาลดอกพริมโรสกับเธอ
「งั้น… ฉันคงเลือกที่จะหนี…」
「ไม่ใช่ ผิดแล้วล่ะ! ซาฟีน่า ในตอนนี้เธอแค่หลงทางอยู่ต่างหากล่ะ! ก็เธอตัดสินใจที่จะอยู่โรงเรียนนี้ต่อ ถึงได้พยายามฝึกซ้อมอย่างหนักไม่ใช่เหรอ! ตัดสินใจว่าจะสู้กับมันไม่ใช่เหรอ! เลือกที่จะไม่หนีอีกแล้วนี่! ตอนนี้ก็เชื่อมั่นในความพยายามของเธอซักหน่อยสิ!」
「…ท่านแมรี่…」
「ดังนั้น อย่ากลัว จงกล้าที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า… นะ ซาฟีน่า」
ฉันคาดเดาความคิดลบในใจเธอ ขณะที่*กิ้ว*กุมมือของเธอเอาไว้ ก็พูดเพื่อขจัดมันออกไป รู้สึกได้เลยว่าอาการสั่นนั้นค่อยๆลดน้อยลง
「…ท่านแมรี่…」
「…อะไรเหรอ? ซาฟีน่า」
「…เจ็บค่ะ…」
「อ๊ะ ขอโทษ! อะฮะฮะ」
(เผลอใส่ความมุ่งมั่นมากไปหน่อย… พลาดไป พลาดไป)
ซาฟีน่ามีน้ำตาออกมาจากหางตานิดหน่อย ฉันจึงรีบคลายมือออกจากมือของเธอ แล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อน จากนั้น ก็ยิ้มแห้งๆ ซึ่งซาฟีน่าก็ยิ้มตอบกลับมา
「…ท่านแมรี่นี่ สุดยอดไปเลยนะคะ… เรื่องแบบนั้น ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยค่ะ」
「เปล่าหรอก ～ อันที่จริง มันเป็นคำพูดที่ได้มาจากท่านเคล้าส์น่ะ… นะ… อ่า อันที่จริงฉันควรจะเก็บเอาไว้ไม่พูดออกมาใช่รึเปล่า?」
「ฟุฟุ… นั่นสินะคะ」
ฉันเผลอทำอะไรโง่ๆออกไป ในตอนนั้น ซาฟีน่าแสดงรอยยิ้มเล็กๆออกมาให้เห็น ยกดาบขึ้นมา แม้จะเห็นว่ายังมือสั่นอยู่แต่ก็ดูมีพลังขึ้นมาบ้างแล้ว
「ซาฟีน่า?」
「…เชื่อมั่นตัวเองในตอนนี้… จากนั้น… ก้าวไปข้างหน้า… ความกล้า」
เธอจ้องดาบที่อยู่ในมือ กระซิบบอกกับตัวเองอย่างนั้น และแล้วเสียงระฆังสัญญาณเริ่มการแข่งขันก็ดังก้องไปทั่วโรงเรียน
