สิบนาทีต่อหลังจากที่เจอกับวิญญาณ พวกเรามายังร้านคาเฟ่แบบเปิดซึ่งตั้งอยู่ระหว่างอาคารเรียนกับอาคารเก่า
รอบโต๊ะประกอบด้วยฉัน ซาฟีน่า ทุตเต้ มากิลูก้า ซาฮะ องค์ชาย แล้วก็ บุคคลที่ทุกคนกำลังจ้องมองอยู่
「สวัสดีค่ะ ถึงจะช้าไปแล้วที่จะแนะนำตัวก็เถอะ ฉัน ทำหน้าที่เป็นคลาสมาสเตอร์ของอาเรย์ออส มีชื่อว่า อลิส.ออลดีลค่ะ」
เธอลดฮูดลงเผยให้เห็นหน้าตา แล้วรุ่นพี่อลิสก็โค้งศีรษะทำให้เส้นผมสีทองเหยียดตรงที่อยู่บนไหล่พลิ้วไหว ใบหน้าทรงกลมดูอ่อนโยนสวมแว่นตากรอบสีเงิน หลังเลนส์นั้นเป็นนัยน์ตาสีฟ้าสดใสมองมาอย่างอ่อนโยน แวบแรกที่เห็นรู้สึกได้ถึงบรรยากาศผ่อนคลาย แต่จากเหตุการณ์ที่ไล่วิญญาณไปได้โดยลำพัง รวมกับตำแหน่งคลาสมาสเตอร์ ดังนั้นน่าจะมีความสามารถพอตัวเลยล่ะ แล้วก็ แม้จะเป็นเพศเดียวกัน แต่ตัดสินด้วยสายตาแล้ว เธอมีเจ้าภูเขาแฝดที่ใหญ่ระดับผ้าคลุมหลวมๆนั่นซ่อนไว้ไม่มิด
(นี่มันอะไร… เด็กผู้หญิงในอาเรย์ออส ทุกคน จะต้องเป็นแบบนี้เหรอ? ถ้าอย่างงั้นฉันล่ะ)
「เอโตะ ยินดีที่รู้จักค่ะ ฉันคือ」
「อ้อ ไม่ต้องแนะนำตัวเองก็ได้ค่ะ รู้จักทุกท่านดีอยู่แล้ว ฟุฟุ เพราะทุกท่านน่ะ ออกจะมีชื่อเสียง จริงไหมคะ? องค์หญิงสีขาว」
จังหวะที่กำลังจะแนะนำตัวเอง รุ่นพี่อลิสก็ส่งรอยยิ้มแฝงเลสนัยมาทางฉัน
「ถึงยังไง ตอนที่วิญญาณโผล่ออกมานี่ตกใจจริงๆเลยนะครับ แต่ว่า การที่สามารถขับไล่ไปได้นั้น น่าทึ่งยิ่งกว่า」
「ในตอนนั้น ที่อยู่ๆก็เข้ามายืนต่อหน้าองค์ชาย ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ」
องค์ชายกล่าวแสดงความประทับใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ 10 นาทีก่อน ขณะที่รุ่นพี่อลิสโค้งศีรษะและกล่าวขอโทษ
「ไม่เลยครับ ควรกล่าวชมมากกว่า ว่าแต่นั่นคือ เวทย์ศักดิ์สิทธิ์หรือครับ?」
「ไม่ค่ะ ฝ่าบาท นั่นไม่ใช่เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ เป็นเพียงเวทย์มนต์ที่ทำให้เกิดแสง ถึงกระนั้น เป็นเพราะพวกวิญญาณนั้นเกลียดแสง เพียงแค่แสงจากเวทย์มนต์ก็เพียงพอที่จะขับไปได้แล้วค่ะ」
รุ่นที่อลิสที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะ อธิบายให้องค์ชายเข้าใจแบบง่ายๆ ฉันที่ฟังอยู่ด้วยก็*เห～*พยักหน้าเข้าใจ
「สรุปก็คือ จะบอกว่าไม่สามารถจัดการได้อย่างนั้นสินะคะ」
「ค่ะ ขออภัยที่ต้องพูดเช่นนั้น」
มากิลูก้าเองก็เข้าร่วมสนทนา
「จัดการเรื่องวิญญาณนี่ ไม่มีอาจารย์ที่สามารถทำได้เหรอคะ? 」
「น่าเสียดายค่ะ ในตอนนี้ไม่มีอาจารย์ท่านไหนเลยที่สามารถใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ได้ค่ะ」
ฉันที่เข้าร่วมบทสนทนา ตั้งคำถามง่ายๆออกไป แล้วก็ได้คำตอบที่น่าประหลาดใจจากรุ่นพี่อลิสกลับมา
「เอ๋? อย่างงั้นหรือคะ หรือว่าในโลกนี้ผู้ที่ใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ได้มีจำนวนน้อยมากคะ?」
「เปล่าค่ะ มีอยู่พอสมควร เพียงแต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้เกี่ยวข้องกับทางโบสถ์ค่ะ ทว่า เมื่อก่อน เคยมีการส่งคนจากโบสถ์มาเป็นอาจารย์อยู่ครั้งนึง แล้วก็เกิดปัญหาอะไรซักอย่างกับอาจารย์คนนั้นในโรงเรียน ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีความร่วมมือจากทางโบสถ์อีกเลยค่ะ เป็นเรื่องเก่าที่ผ่านมากว่า 20 ปีแล้ว ไม่ทราบว่าเรื่องเท็จจริงเป็นยังไง ซึ่งก็ไม่มีคนจากโบสถ์มาเป็นอาจารย์ตั้งแต่ตอนนั้น ทำให้โอกาสที่จะได้เรียนเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ในตอนนี้แทบเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ โชคยังดีที่พบว่าพวกวิญญาณนั้นไม่ออกมาจากอาคารเก่า ในตอนนี้ฉันก็เลยคอยตรวจตรา ไม่ให้คนที่อยากรู้อยากเห็นเข้าไปข้างใน จนกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาค่ะ」
ทุกคนมีสีหน้ายุ่งยาก ฉันที่ไม่กล้าสู้หน้ารุ่นพี่อลิส ได้แต่หันหน้าหนี
(ขอโทษค่ะ รุ่นพี่ ที่เป็นคนเข้าไปเพราะความอยากรู้อยากเห็น)
และขอโทษเธออยู่ในใจ
「รุ่นพี่อลิสคุ้นเคยกับวิญญาณสินะคะ? ที่รู้เรื่องวิธีไล่มันไป หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับทางโบสถ์…」
「เปล่าค่ะ ตัวฉันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับทางโบสถ์ และก็ไม่ใช่วิญญาณ ต้องบอกว่าแค่รู้รายละเอียดเรื่องของอันเดท มากกว่าทุกคนนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ」
(รุ่นพี่ที่ดูสุภาพคนนี้เชี่ยวชาญเรื่องอันเดทเหรอ… น่าประหลาดใจจังนะ)
ฉันทำหน้าเคลือบแคลงสงสัยเมื่อได้ยินคำตอบของรุ่นพี่อลิส เพราะดูจากบุคลิกและบรรยากาศแล้วนึกว่าจะชอบพวกของนุ่มนิ่มน่ารักๆ จากนั้นฉันก็ขอโทษเธออยู่ภายในใจ
「แล้ว สรุปว่า เรื่องวิญญาณนี่จะทำยังไง?」
ซาฮะที่นิ่งเงียบมาจนถึงตอนนี้ถามรุ่นพี่อลิสแบบห้วนๆ เธอหันมามอง แล้วทำหน้าเขินเล็กน้อย
「ตามคำสั่งของแกรนด์มาสเตอร์ คือให้คงสภาพไว้ก่อนค่ะ เป็นไปได้ว่าทางโรงเรียนกำลังหาผู้ที่สามารถใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ได้ซึ่งไม่ได้เป็นคนของโบสถ์แล้ว แต่ ดูเหมือนว่าจะยังไม่เจอ อาคารเก่าก็คงจะถูกห้ามเข้าต่อไปค่ะ」
(เวทย์ศักดิ์สิทธิ์เหรอ… ถ้าสอนให้ซักหน่อยฉันก็น่าจะใช้ได้สินะ จะมีใครบ้างไหมน้า? ม่า ถ้ามีคนที่สอนได้อยู่ คนๆนั้นก็คงออกมาจัดการเรื่องนี้แล้วล่ะนะ)
วิธีแก้ปัญหาในปัจจุบันที่ฉันคิดก็คือ*ปังๆๆ*เพื่อจบเรื่อง แต่เพราะมันไม่ง่ายแบบนั้นจึงได้แต่ถอนหายใจ
(ไม่สิ เดี๋ยวนะ ฉันเองก็ใช้เวทย์มนต์ระดับ 4 ได้โดยที่ไม่ต้องมีใครมาสอนนี่นา ใช่แล้ว อัศวินสีเงินยังไงล่ะ)
นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดขึ้นมาได้ จากนั้นก็รับฟังเรื่องราวก่อนแยกทางกับรุ่นพี่อลิส สุดท้าย ก็ถูกบอกว่าให้อยู่ห่างๆจากอาคารเก่า…
――――――――――
หลังจากแยกทางกับรุ่นพี่อลิส พวกเราก็*ตุบๆ*เดินกลับมายังยังอาคารเรียนใหม่
「จนกว่าปัญหาจะคลี่คลาย คงไม่สามารถใช้อาคารเก่าได้ค่ะ ฉัน จะไปหาผู้อำนวยการ เพื่อถามสถานการณ์ปัจจุบันดูค่ะ」
มากิลูก้าที่มีสีหน้าว่ายังไม่ยอมแพ้ เงยหน้าขึ้น บอกกับทุกคนว่าจะไปหอนาฬิกา กล่าวคำลาเพื่อไปทำอย่างอื่นต่อ
「ผมเองก็ต้องไปเช่นกัน อยากจะทราบรายละเอียดของเหตุการณ์ แล้วก็รู้สึกกังวลนิดหน่อยกับเหตุกระทบกระทั่งกับทางโบสถ์ที่รุ่นพี่อลิสพูดถึงด้วยครับ」
พอเธอเดินไป องค์ชายก็ออกไปทำหน้าที่อื่น ที่เหลืออยู่ก็มี ฉันกับทุตเต้ ซาฮะกับซาฟีน่ารวมเป็น อดีตตัวปัญหา 3 หน่อ (?) ปรากฏกาย
「มีอะไรหรือคะ? ท่านแมรี่?」
หลังจากมองส่งทั้งสองคน ฉันก็หันไปทางซาฟีน่า เธอจึงทำหน้าสงสัย
「นั่นสินะ… ออกจะนอกเรื่องซักหน่อย คือ สงสัยว่าท่านอัศวินสีเงินนี่สามารถใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ได้รึเปล่าน่ะ」
เพราะข้ามเรื่องมากเกินไปทำให้แต่ละคนเกิดเครื่องหมาย ? ลอยอยู่เหนือศีรษะ
「นั่นสินะคะ… เพราะพูดกันว่าท่านอัศวินสีเงินสามารถใช้เวทย์มนต์ระดับ 4 ส่วนใหญ่ได้ จะสามารถใช้เวทย์มนต์ศักดิ์สิทธิ์ได้ไหม? สินะคะ」
คนเดียวที่เข้าใจเจตนาของฉัน ทุตเต้ช่วยอธิบายเพิ่มจากทางด้านหลัง
「ตามนั้นล่ะ งั้น ลองไปอ่านเรื่องนั้นดู ไม่แน่ว่า อาจจะมีคำใบ้ซักอย่างอยู่ก็ได้」
ฉันมองไปทางทุตเต้ที่ช่วยพูดตามน้ำและกลบเกลื่อนให้ ทิ้งให้อีกสองคนงงและงงยิ่งขึ้น
「ถะ ถ้าอย่างงั้น ลองไปห้องสมุดไหมคะ? คิดว่าน่าจะมีเรื่องพวกนั้นเก็บเอาไว้บ้างค่ะ」
คงจะยอมแพ้และเลิกคิดไปแล้วมั้ง แม้ซาฟีน่าจะมีสีหน้าไม่สบายใจแต่ก็ยอมทำตามเรื่องบ้าๆที่ฉันเสนอ ส่วนซาฮะก็เลิกที่จะคิดแล้วพยักหน้า
「ถ้างั้น ไปห้องสมุดกันเล้ย」
(จากนั้น ก็จบเรื่องด้วยการ*ปังๆๆ* แล้วมาเอนจอยกับพื้นที่พักผ่อนดีๆกันเล้ย)
ขณะที่ฉันซึ่งอยู่ในอารมณ์ตื่นเต้นเริ่มออกเดินนำ
「คุณหนูคะ ห้องสมุดไม่ได้ไปทางนั้นค่ะ」
「…」
พอได้ยินคำทักท้วงจากทุตเต้ ก็หน้าแดงจนถึงหู กลับหลังหัน รีบเดินไปตามทางที่ทุตเต้ชี้มือไป
――――――――――
วันต่อมา
พวกเราในตอนนี้ กำลังนั่งกระซิบกระซาบคุยกันอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องนั่งเล่นของอาเรย์ออสโดยที่มีสายตาของทุกคนจับจ้อง
(อุหวา… เด่น โคตรเด่น โคตรเด่นเกินไปแล้ว)
ฉันอยู่ในสภาวะกระสับกระส่าย ในขณะที่พยายามรับฟังบทสนทนาจากทุกคน ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะบุคคลอื่นโดยรอบกำลังเพ่งความสนใจมา เดิมสองคนจากโซลออสที่มาก็ได้รับความสนใจเป็นพิเศษอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนจากลาไลออสแถมยังเป็นเจ้าชายอยู่ตรงนี้ การพูดคุยอย่างสบายใจจึงเป็นไปไม่ได้เลย
(อ้าาา อยากได้ห้องสำหรับพักผ่อนเร็วๆ จะได้ไม่ต้องมากังวลกับสายตาคนอื่น)
คนเดียว ที่จิตใจไม่ได้อยู่ตรงนั้น จากข้อสรุปของทุกคน เริ่มจากเรื่องที่มากิลูก้าพูด ตามเรื่องราวที่ได้ยินจากผู้อำนวยการ เกือบทั้งหมดตรงกับที่รุ่นพี่อลิสเล่า สถานะการณ์ในตอนนี้คือ กำลังพยายามหาผู้ที่สามารถใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ได้อยู่ และ เกี่ยวกับเรื่องที่องค์ชายกังวล รายละเอียดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ทำให้ทางโบสถ์ตัดความร่วมมือ เหล่าอาจารย์ในโรงเรียนต่างบอกว่าไม่ทราบรายละเอียด แต่ดูเหมือน จะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างอาจารย์คนนั้นกับนักเรียนใหม่
「และ ผู้ที่ไปก่อเหตุกับอาจารย์ที่ทางโบสถ์ส่งมา ในตอนนั้น เป็นเพียงนักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้ามา เฟรดดิทช์.เลกาเลีย… หรือก็คือท่านพ่อของคุณหนูแมรี่นั่นล่ะครับ」
เป็นเรื่องที่แม้แต่องค์ชายเองก็ยังพูดออกมาลำบาก *เฮะ?*นั่นเป็นสีหน้าของฉัน ในขณะที่ทุกคนมองมาด้วยความสับสน
(ป่ะป๊า… ทำอะไรลงไปเนี่ย)
