「คิดอยู่ว่าให้ทางบ้านส่งอะไรมา ดูเป็นเกราะที่สวยอยู่นะคะ แต่มันยังไงหรือคะ นี่น่ะ?」
มากิลูก้าจ้องมองมาที่เกราะของฉันตาไม่กระพริบ แต่ดูแล้วไม่มีอาการแปลกๆเหมือนก่อนหน้านี้
(โยชชี่ ดูเหมือนจะไม่โดนผลจากเสน่ห์แล้วล่ะนะ)
「สองปีที่แล้ว ท่านพ่อให้มาเป็นของขวัญวันเกิดน่ะ คงเห็นว่าในเมื่อฉันสั่งทำดาบขึ้นมาแล้ว งั้น เอาเป็นชุดเกราะแล้วกัน」
「ของขวัญวันเกิดเป็นชุดเกราะอย่างงั้นหรือคะ」
ซาพีน่ามองมาทางนี้แล้วทำหน้าไม่ถูก
(ความรู้สึกแบบนั้นก็เข้าใจอยู่หรอก ผู้ปกครองที่ไหนเค้าให้ชุดเกราะเป็นของขวัญลูกสาวกันล่ะ ตอนฉันได้รับมาก็อึ้งไปเหมือนกันล่ะ)
「ดูเหมือนท่านพ่อจะสั่งคุณดีโอโดร่าว่าให้ทำชุดเกราะที่เข้าคู่กับดาบของฉันด้วยวัสดุแบบเดียวกัน ซึ่งสิ่งที่คุณดีโอโดร่าคิดและทำออกมาก็คือชุดเกราะเต็มตัวที่งดงามตัวนี้ล่ะ」
「นี่มัน อย่างกับถอดมาจากเรื่องท่านอัศวินสีเงินเลยนะคะ ค่อนข้างเหมือนมากเลยค่ะ」
「ท่านดีโอโดร่าเองก็บอกว่ามีความสุขที่ได้ทำชุดเกราะเต็มตัวนี่ค่ะ」
การแสดงความประทับใจแบบตรงไปตรงมาของมากิลูก้า ทำให้ฉันได้แต่ตอบกลับไปแบบนั้นแล้วถอนหายใจ แต่ก็เป็นความจริงที่เกราะซึ่งฉันสวมอยู่ตอนนี้นั้นดูงดงามมาก เพราะท่านพ่อที่ไม่รู้เรื่องวัตถุดิบสั่งไปว่าเอาแบบเดียวกับที่สร้างดาบ ดีโอโดร่าก็เลยรวบรวมแร่สีขาวในประเทศ ตัวเกราะกว่า 9 ส่วนทำจากแร่สีขาว ส่วนที่เน้นลวดลายนั้นใช้วัสดุอื่น (ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นวัสดุที่แข็งกว่ามิธริล) และเพราะทำให้ฉัน ก็เลยออกมาเป็นชุดเกราะแบบเต็มตัวสีขาวบริสุทธิ์ที่ดูหรูหราราคาแพง พอดูดซับพลังเวทย์จากฉันเข้าไป ก็ทำให้มันกลายเป็นชุดเกราะที่แข็งแกร่งกว่าชุดเกราะอื่นๆ กลายเป็นเกราะชั้นเลิศขึ้นมา และด้วยความอ่อนและง่ายต่อการแปรรูปของแร่สีขาวจึงมักถูกใช้ในด้านงานศิลปะ ทำให้รูปลักษณ์รายละเอียดที่ทำ ดูราวกับชุดเกราะในตำนานอย่างไม่อาจปฏิเสธได้
ตั้งแต่ที่ได้มาฉันก็ปิดผนึกเอาไว้ในห้องเก็บของโดยตลอด ไม่นึกมาก่อนเลยว่าจะต้องมาปลดผนึกเอาด้วยเรื่องแบบนี้
「เอาล่ะ คิดว่าทีนี้คงไม่เป็นไรแล้วล่ะนะ ทุตเต้ ช่วยไปเรียกท่านเรย์ฟอร์ซให้หน่อยสิ」
「ค่ะ」
ทุตเต้ที่ยืนรออยู่ใกล้กับประตู โค้งรับคำสั่ง เคาะประตูห้องข้างๆ กล่าวเชิญผู้ชายที่อยู่อีกฝั่ง
「「…」」
องค์ชายกับซาฮะเดินเข้ามาในห้องด้วยความรู้สึกกังวล มองมาทางฉันอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ตัวแข็งทื่อไป [ยังใช้ไม่ได้เหรอ?]ในตอนที่คิดแบบนั้น องค์ชายก็กลับมาแสดงสีหน้าท่าทางอ่อนโยนเช่นเคย ทำให้ฉัน*เฮ้อ*ออกมา
「ท่านแมรี่อย่างนั้นหรือครับ?」
องค์ชายที่มองมาถามฉันแบบนั้น ฉันจึง*แกร๊งๆ*ทำท่าแบบหญิงสาวแสดงความขอบคุณตอบกลับไป
「ค่ะ แมรี่เองเจ้าค่ะ」
「อืม พอดูไม่รู้ว่าเป็นใครแบบนี้แล้ว ก็ไม่มีอาการใจเต้นครับ」
「อุ๊ป! อะไรเนี่ยท่านแมรี่! เกราะนั่น! แค่ดาบในตำนานยังไม่พอ ยังจะเอาเกราะในตำนานมาไว้ในกำมืออีกเหรอ โอ้ว ครบเซ็ต ผู้กล้าในตำนานล่ะ!」
*โฮ่*องค์ชายลูบอกถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในขณะที่ซาฮะหันเราะลั่นทันทีที่เห็น ฉันที่อยู่ในชุดเกราะในตำนาน(ฮา)จึง*แกร๊งๆ*เดินเข้าไปใกล้ คนรอบข้างคงจะมองไม่เห็น แต่ตอนนี้ฉันกำลังยิ้มเยือกแข็งอยู่ จากนั้นก็ค่อยๆเอามือมาวางที่หมวก
「ต้องขอประทานอภัยด้วยค่ะ ท่านเรย์ฟอร์ซกรุณามองไปทางอื่นซักครู่ด้วยนะคะ」
「หืม? อา เข้าใจแล้วครับ」
「เน่ ทุกคน สภาพของซาฮะตอนจีบสาวแบบจริงจัง อยากเห็นกันมั้ย?」
รับรู้ความคิดของฉัน เหล่าเด็กสาวเริ่มคิดตาม*อื～ ม*
「จะว่าไป คุณซาฮะก็ไม่เคยพูดพูดอะไรที่เกี่ยวกับความรักเลยนะคะ ต้องบอกว่า นึกไม่ออกเลยค่ะ」
「อุฟุฟุฟุ เป็นความคิดที่เยี่ยมมากค่ะ♪ ซาฮะจะมีลีลาจีบหญิงยังไงน้า อยากเห็นจังเลยค่ะ♪」
ซาฟีน่าเอียงคอเอานิ้วแตะคางเงยหน้าขึ้นบนเพดานในขณะที่พยายามนึก ส่วนมากิลูก้าเอามือป้องปาก*มุฟุฟุ*เผยรอยยิ้มแบบปีศาจน้อย ตรงข้ามกับซาฮะที่หน้าซีด พยายามออกแรงกดหมวกไว้ไม่ปล่อยให้ฉันเอาหมวกออก
「ขอโทษครับ! จะไม่พูดอีกแล้ว โปรดยกโทษให้ด้วย ผมยังไม่อยากทรมานจากความอับอายไปจนตายครับ」
เด็กชายก้มกราบขอขมาอย่างจริงจัง ในขณะที่ฉันเอามือท้าวเอวพ่นลมหายใจ*ฮึ*ก้มลงมองอย่างพึงพอใจ
「เอาล่ะ ทีนี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว กลับบ้านกันเถอะ ลาก่อนนะทุกคน โชคดีค่ะ」
ฉันที่รู้สึกสบายใจแล้ว กล่าวขอบคุณด้วยท่วงท่าสง่างาม แล้วเดินออกจากห้อง ซึ่งทุกคนที่เห็นต่างมองมาด้วยสีหน้าแบบบรรยายไม่ถูก
「ปกติแล้วคงจะพูดว่าน่าอายจนอยากตาย แต่กลับไม่สนใจคนรอบข้างแบบนี้ แสดงว่าเติบโตขึ้นแล้วสินะคะ ว่าแต่ว่า ควรให้ฉันไปปลอมตัวด้วยดีไหมคะ?」
「…」
ใส่ชุดเกราะเต็มตัวสีขาวบริสุทธิ์ เดิน*ชืบๆ*ในบริเวณโรงเรียนโดยมีเมดตามมาด้วยหนึ่งคน เหล่านักเรียนต่างหันหน้ามามองตามด้วยความสนใจอย่างมาก ในขณะที่ฉันเดินเฉยเหมือนไม่มีอะไรไปยังรถม้า
(ก็ ตอนนั้นมันไม่ทันนึกนี่นา!)
และ ในระหว่างที่รถม้ามุ่งหน้ากลับบ้านตามเดิม ทุตเต้ที่ยื้มอยู่ก็พูดบางอย่างออกมา
「อีกอย่างคือ เพราะมีฉันอยู่ข้างๆ ทุกคนก็จะรู้อยู่ดีว่าข้างในชุดเกราะเป็นคุณหนูค่ะ」
「จริงด้วยยย!」
ไม่จำเป็นต้องบอกก็รู้ว่าเสียงกรีดร้องลั่นรถม้าเป็นเสียงของฉัน
―――――――――
ตอนนี้ ปัญหาใหญ่สำหรับในบ้านคือท่านพ่อนั่นเอง ถ้าถูกท่านพ่อพบว่าเป็นแบบนี้ กลัวว่าจะไปต่อว่าอะไรกับทางโรงเรียนจนเป็นเรื่องอีก ทว่า โชคดีที่ตอนนี้ท่านพ่ออยู่ระหว่างออกไปทำธุระเลยไม่ได้กลับ พอรู้ว่าปัญหานี้ได้รับการแก้ไขอย่างรวดเร็วทำให้ฉันพ่นลมหายใจ*เฮ้อ*ออกมาด้วยความโล่งอก ตอนนี้ ฉันถอดเกราะออกแล้ว จึงขอให้คนรับใช้เพศชายไม่เข้ามาใกล้มีอะไรก็ให้บอกผ่านทางทุตเต้เอา หวังว่า ตื่นมาพรุ่งนี้เช้าจะได้รับข่าวดีว่าผลของมันหมดลงเป็นที่เรียบร้อยนะ
「คุณหนู อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ」
ตอนที่ฉันนั่งท้องร้องอยู่ในห้อง ทุตเต้ก็มาเคาะประตูเรียก ฉันตอบกลับ และเดินออกจากห้อง ท่านพ่อคงจะยุ่งมาก เพราะปกติแล้วจะกลับบ้านตรงเวลามาทานอาหารเย็น ทำให้ฉันได้ทานอาหารเย็นพร้อมหน้ากันอยู่เสมอ แต่วันนี้ทานกับท่านแม่กันแค่สองคน แม้จะรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง แต่ก็ให้ความรู้สึกแปลกใหม่ด้วย
เมื่อมาถึงห้องอาหารก็พบว่าท่านแม่เอเรียสรออยู่ที่ก่อนแล้ว ฉันจึงรีบก้าวไปยังที่นั่งประจำ
「ฟุฟุ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้จ๊ะ」
ท่านแม่มองดูกริยาของฉันแล้วหัวเราะ*คิกคัก*ออกมาอย่างอ่อนโยน รู้สึกว่างดงามจนฉันตะลึง หยุดเท้าโดยไม่รู้ตัว
(ดูเหมือนท่านแม่กับฉันจะเหมือนกันตรงที่มีเสน่ห์ล้นเหลือ จนสามารถก้าวข้ามกำแพงเรื่องเพศทำให้ทุกคนหลงไหลสินะ)
*อืมๆ*พยักหน้าอย่างมั่นใจ ก่อนที่ฉันจะนั่งลงเริ่มรับประทานอาหาร และ ฉันที่กำลังนึกถึงเกี่ยวกับสิ่งที่ได้รับสืบทอดทางสายเลือกจากท่านแม่ ก็เผลอลืม เล่าถึงสิ่งที่ชอบในโรงเรียนพร้อมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข มีสาวใช้บางคนถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปาก รีบออกจากห้องอาหารไปโดยที่ฉันไม่รู้
และ มาสังเกตเอาก็ตอนที่ทานอาหารเสร็จแล้ว ว่าในระหว่างที่เล่า ข้างๆฉัน แววตาของท่านแม่ที่นั่งฟังกำลังส่องประกายสว่างวาบแบบแปลกๆ
「ฟุฟุ แม่รี่ที่น่ารักของแม่ รู้สึกว่าวันนี้ยิ่งน่ารักขึ้นไปอีก จนอยากเก็บใส่กล่องเครื่องประดับเลยจ๊ะ」
「ถะ ท่านแม่?」
ท่านแม่ลูบเส้นผมสีเงินของฉันมองมาด้วยความรัก ด้วยรูปลักษณ์สุดเซ็กซี่ ที่ทำให้ผู้ชายทั้งโลกต่างต้องมาสยบแทบเท้า แต่ ฉันที่ตระหนักได้ถึงสถานการณ์ไม่พึงประสงค์ไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย
「แมรี่ โรงเรียนสนุกมั้ย?」
「ค่ะ สนุกค่ะ ท่านแม่」
「จ๊ะ ดีใจด้วยนะ แม่ได้ยินวีรกรรมของเจ้าจากท่านผู้หญิงในงานเลี้ยงน้ำชา รู้สึกปลื้มมากเลยจ๊ะ」
ในขณะที่ท่านแม่ยังคงเล่นผมของฉันทำให้รู้สึกอันตรายนิดหน่อย ก็ต้องประหลาดใจกับสิ่งไม่คาดคิดที่ท่านแม่พูดออกมา
(วีกรรมของฉันคืออะไร? อย่าบอกว่าเกิดข่าวลือแปลกๆในจุดที่ฉันไม่รู้อีกนะ)
「ยังไงก็ช่วยดูและและสนับสนุนฝ่าบาทต่อไปด้วยนะจ๊ะ」
「ขะ ค่ะ ท่านแม่」
ฉันไม่รู้ว่าท่านแม่หมายถึงอะไร และก็ อยากออกจากสภาพที่โดน*ลูบๆ*บนศีรษะตอนนี้ ต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อออกไปจากตรงนี้ แต่ในหัวกลับว่างเปล่าไม่มีทางออก
「คุณหนู ห้องอาบน้ำเตรียมพร้อมแล้วค่ะ」
「อา เข้าใจแล้ว」
รับรู้ถึงความรู้สึกของฉันกับสภาพของท่านแม่ ทุตเต้จึงส่งเรือเข้ามาช่วยเหลืออย่างเหมาะเจาะ ฉัน*อื้อ*ส่งยิ้มกลับไปทางทุตเต้และตอบรับ รับรู้ได้ว่าเธอเบนสายตาหลบฉันไปชั่วขณะ
「ถะ ถ้าเช่นนั้น ท่านแม่ หนูขอตัวก่อนนะคะ」
ท่านแม่แสดงอาการเสียใจมากที่ต้องปล่อยมือจากผมของฉัน ในตอนที่ฉันเผ่นออกจากห้องอาหาร
(ไอ้～บ้า～เอ้ย～ ไอ้ผลบ้านี่ เมื่อไหร่มันจะหมดซักที)
เห็นสายตาที่มองมาด้วยความเจ็บปวดแล้วฉันก็สาบส่งมัน และแม้จะรู้ว่าไม่มีผล แต่ฉันก็อาบน้ำทำความสะอาดร่างกายทุกซอกทุกมุมให้มากกว่าปกติเป็นเท่าตัว
―――――――――
และ วันรุ่งขึ้น
ฝันสลาย ผลเสน่ห์ที่เพิ่มขึ้นยังไม่หายไป ฉันแต่งตัวพร้อมสวมชุดเกราะเต็มยศ มุ่งหน้าไปยังโรงเรียนเพื่อทวงความสงบคืนมา
「ฉันไม่รอให้ผลของมันหมดไปอีกแล้ว จะไปจบปัญหาเดี๋ยวนี้ล่ะ!」
「อย่างนั้นหรือคะ คุณหนู แล้วทำยังไงคะ!」
ฉันที่อยู่ภายใต้ชุดเกราะกำหมัด เลิกหวังว่าผลจะหมดไปเอง กระตือรือร้นที่จะทำให้ผลของมันหายไป บอกทุตเต้ให้ตามมาด้วยกัน
「ถามมากิลูก้ายังไงล่ะ! ให้ช่วยหาทางออกให้!」
「ขะ คุณหนู」
และ ทันที่ที่คนไม่ได้เรื่องอย่างฉันโยนความคาดหวังทั้งหมดไปใส่มากิลูก้า ทุตเต้ก็หรี่ตามองฉัน
