「อรุณสวัสดิ์ค่ะ มากิลูก้า」
พอมาถึงโรงเรียน ฉันก็ตรงไปยังห้องนั่งเล่นของอาเรย์ออส และก็เห็นมากิลูก้าที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ทำหน้าลำบากใจอยู่ เธอกล่าวคำทักทายสมเป็นกุลสตรีที่ทำอยู่ประจำ
「อะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านแมรี่…」
มากิลูก้ากล่าวคำทักทายด้วยท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ไม่กล้าพูด ทำให้ฉันเอียงศีรษะเอานิ้วจิ้มคาง
「ทำไมเหรอ?」
เกิดเสียง*แกร๊งๆ*ตามการขยับตัวของฉัน แต่ก็ช่างมันไป
「เปล่าค่ะ เห็นคนใส่ชุดเกราะเต็มตัวแสดงท่าทางเป็นกุลสตรีแล้ว มันขัดกับภาพลักษณ์ในความทรงจำจนรู้สึกหลอนน่ะค่ะ」
「ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ว่า… จู่ๆจะให้ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมที่เรียนรู้และทำมาตลอด มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ」
ผู้ที่กำลังเอามือป้องปาก*คิกๆ*พยามกลั้นเสียงหัวเราะเยาะฉัน คือทุตเต้ เธอดึงเก้าอี้ให้ แล้วฉันก็นั่งลงอย่างสง่างามเช่นเคย
(อืม ภาพลักษณ์ที่เหมาะสม… ไม่ไหวหรอก ถึงจะรู้อยู่แล้ว แต่มันแก้ไม่ได้น่ะ)
นี่เองก็เป็นผลมาจากการเรียนรู้ที่ถูกปลูกฝังมาแต่เด็ก ทำให้พฤติกรรมที่สมเป็นกุลสตรีฝังแน่นอยู่ในตัว แม้จะรู้ว่าชุดเกราะเต็มยศที่งดงามแบบนี้ แสดงท่าทางเป็นอัศวินจะเหมาะสมกว่า แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะฉันไม่เคยไปเฝ้าสังเกตพวกอัศวิน เลยไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหน
「…ที่มาโรงเรียนด้วยรูปลักษณ์แบบนั้น แสดงว่าผลยังไม่หายไปสินะคะ เมื่อวาน ได้อธิบายท่านปู่…ผู้อำนวยการไว้แล้ว คิดว่าทางอาจารย์คงจะรับทราบกันแล้ว ถึงจะเดินในโรงเรียนทั้งแบบนี้ก็คงไม่มีปัญหาอะไรค่ะ」
「ขอบคุณนะ มากิลูก้า สิ่งที่ควรมีคือเพื่อนนี่ล่ะเนอะ♪ ว่าแต่ ฉัน ไม่อยากรอให้ผลมันหมดไปเองน่ะ อยากหาทางลบล้างผลในตอนนี้เลย มีวิธีอะไรบ้างไหม?」
ฉันกล่าวขอบคุณมากิลูก้าที่ทำงานอย่างว่องไว ก่อนจะเข้าสู่หัวข้อหลักที่มาหาเธอ
「…ในตอนนี้ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ยังไม่มีวิธีเลย แต่แรกเลย คือ ไม่เคยมีกรณีที่ใครจะอยากลบผลของมันออกด้วยค่ะ」
มากิลูก้าถอนหายใจแล้วตอบออกมา ม่า เป็นข้อโต้แย้งที่สมเหตุสมผล ในเมื่อใครๆเค้าก็อยากเสริมเสน่ห์กันทั้งนั้น แล้วจะไปคิดหาวิธียกเลิกผลของมันทำไมกันล่ะ อีกอย่างคือ ไม่เคยมีเหตุการณ์ที่ว่าผลของมันรุนแรงถึงขนาดนี้มาก่อนด้วย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ฉันจะวางมือยอมรับว่าเป็นไปไม่ได้หรอกนะ เพราะยิ่งเวลาผ่านไปๆ ผู้คนรอบตัวก็จะยิ่งสงสัยปริมาณพลังเวทย์ของฉันมากขึ้นๆเท่านั้น
「งั้นเหรอ… แย่จัง」
ฉันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไหล่ตก มือที่อยู่บริเวณต้นขา*ผล็อย*ก็ร่วงลง แน่นอน คนรอบนอกที่มองมาคงจะรู้สึกแปลกๆ ซึ่งอาจเป็นเพราะหมวกเกราะ ทำให้วิสัยทัศน์ของฉันแคบลงมองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัวน้อยลง จนไม่ใส่ใจเรื่องนั้น
「ตอนนี้ ลองปรึกษาทางอาจารย์แล้วช่วยกันระดมความคิดอยู่ค่ะ กรุณาอดทนอยู่ในชุดเกราะนั่นจนกว่าจะถึงตอนนั้นด้วยนะคะ」
「อื้อ เข้าใจแล้ว จนกว่าจะพบทางออก ฉัน สาว…เกราะ? จะทำให้ดีที่สุด!」
「ไม่ค่ะ เรื่องนั้นไม่ต้องพยายามก็ได้」
ฉันที่อยู่ภายใต้หมวกเกราะกำหมัดพ่นลมหายใจ*ฮึ่ม*บอกมากิลูก้าเช่นนั้น ทำเอาเธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
「เอาล่ะครับ วันนี้เป็นภาคปฏิบัติของเวทย์ระเบิด จะเริ่มล่ะนะครับ」
แกรนด์มาสเตอร์อาจารย์ฟรีทกำลังบรรยายต่อหน้านักเรียนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คาบเรียนเวทย์มนต์วันนี้เป็นภาคปฏิบัติ พวกเรามารวมตัวกันที่ลานฝึกซ้อมรูปโดม การแต่งตัวที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นไม่ซ้ำใครอย่างสาวเกราะ ทำให้ทุกคนเหลือบมองด้วยความสนใจ แต่ฉันก็ไม่ใส่ใจ เพราะรู้สึกเหมือนจะสูญเสียอะไรบางอย่างถ้าไปใส่ใจกับมัน ทางอาจารย์เองก็เช่นกัน แม้รู้ว่าได้ฟังเรื่องราวจากผู้อำนวยการแล้ว ตอนแรกที่เจอกันฉันก็ยังรู้สึกหวั่นๆ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจึงปล่อยเลยตามเลย
「แม้จะเป็นเพียงเวทย์โจมตีเบื้องต้น แต่จำเป็นต้องรับรู้พื้นที่ที่ต้องการระเบิดให้ดี และเพราะเป็นเวทย์มนต์ที่ค่อนข้างยากและอันตราย ผมจะค่อยๆแนะนำไปทีละคน ดังนั้น ช่วยเข้าแถวด้วยครับ」
พออาจารย์ฟรีทพูดเช่นนั้น พวกเราก็ตอบรับแล้วทยอยกันเดินมาเข้าแถว ในจังหวะเดียวกันนั้น อาจารย์ก็เตรียมเป้าซ้อมยิงที่ดูเหมือนหุ่นไล่กาตั้งไว้ห่างจากพวกเรา
「เอาล่ะ พร้อมนะครับ」
แล้ว พวกเราก็ทยอยกันเข้ารับคำแนะนำจากอาจารย์และเปิดใช้งานเวทย์มนต์กันทีละคนๆ จากที่อาจารย์พูด ดูเหมือนการจับระยะพื้นที่ให้ถูกต้องจะเป็นเรื่องยาก ทุกคนจึงระเบิดผิดทิศบ้างระเบิดก่อนบ้างไม่โดนหุ่นไล่กา นอกจากนี้ เสียงกระซิบให้คำแนะนำหวานๆจากอาจารย์หนุ่มหล่อก็ทำให้เด็กสาวบางคนถึงกับทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว
「Burst!」
คาบูม!
ตอบรับกับน้ำเสียงอันทรงพลังของมากิลูก้า เวทมนตร์ถูกเปิดใช้งานตรงหน้าหุ่นไล่กาอย่างสวยงาม แล้วหุ่นไล่กาก็ถูกแรงกระแทกทำให้ปลิวออกไป
「อื้ม วิเศษมากครับ สมแล้วที่เป็นคุณหนูมากิลูก้า ทำได้ไม่มีที่ติเลยครับ」
ต่อจากคำชมของอาจารย์ คนรอบข้างต่างก็*โอ้～*ส่งเสียงโห่ร้องออกมา *ฟุฟุฟุ*มากิลูก้าที่กำลังอารมณ์ดี หันมองตรงมายังฉันที่อยู่ข้างหลัง นี่มัน อย่างกับ *คุณทำได้รึเปล่าคะ?*ส่งสายตาท้าทายกัน
(ท้าทายงั้นเหรอ เอาสิ ฉันรับคำท้า สาวเกราะคนนี้ จะแสดงความเป็นอัศวินที่ยอดเยี่ยม บดขยี้เป้าหมายให้ชม)
ด้วยความคิดแบบนั้น ฉันใส่ความรู้สึกของการเป็นอัศวิน(?) ก้าวเท้า*ฉับๆ*ขึ้นมายืนหน้าทุกคน ชักวัตถุที่มีทั้งความเพรียวบางและงดงามอย่างดาบในตำนาน(ฮา)ออกมา งอเข่าลงตั้งท่าแทง
「ขะ คุณหนูแมรี่?」
เห็นฉันตั้งท่าต่อสู้แบบนั้น อาจารย์ฟรีทจึงถามออกมาด้วยความกังวล
「สาวเกราะ แมรี่! จะลุยล่ะนะคะ!」
และ ตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกเหมือนเป็นอัศวิน(?)ในอนิเม สารภาพตามตรงเลยว่าเผลอทำลงไปเพราะรู้สึกคึกมากไปหน่อย
พุ่งต่ำเข้าใส่เป้าหมายด้วยท่าแทง พริบตาที่ร่นระยะถึง ก็แทงดาบในตำนาน(ฮา)ใส่ตรงกลางอกของหุ่นไล่กา
「Burst!」
จังหวะที่แทงโดน ฉันเปิดใช้งานเวทย์มนต์ที่บริเวณปลายดาบ
คาบูม!
หุ่นไล่กาถูกระเบิดออกจากข้างใน กระจายเป็นเสี่ยงๆ ฉันมองดูผลงานอย่างพึงพอใจ สะบัดดาบอย่างอ่อนช้อย *กิ้ง*เก็บมันเข้าฝัก
「อ่า～～ อืม… ทำได้เยี่ยมครับ ไม่นึกว่าจะสามารถเอามาใช้กับสายเวทย์มนต์ได้ด้วย」
อาจารย์ฟรีทชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมายิ้มเช่นเดิมและกล่าวชมฉันออกมา ส่วนฉันก็กล่าวขอบคุณแบบคุณหนูให้อาจารย์กลับไป มากิลูก้าเอามือก่ายหน้าผากแสดงสีหน้าประหลาดใจ นักเรียนคนอื่นเองก็อยู่ในอาการตกตะลึงตัวแข็งทื่อพูดอะไรไม่ออก
(ดูเหมือน จะสนุกที่ได้เล่นเป็นอัศวิน…ไปหน่อย ก็พอเข้าใจความรู้สึกอยู่หรอกนะ)
แล้ว ความคึกคักจนเกินเหตุระหว่างเรียนของฉันก็ผ่านไป ได้รับอย่างคำชมว่าใช้เวทย์มนต์ได้เยี่ยมมากหลังจบคาบ และ
「วิเศษมากเลยค่ะ ท่านแมรี่ การเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วว่องไวนั่น มองแทบไม่ทันเลยค่ะ」
「ฟุฟุฟุ ทุกอย่างคงต้องขอบคุณชุดเกราะน่ะค่ะ」
「การเปิดใช้งานเวทย์มนต์นั้นอย่างแม่นยำเองก็ด้วย สมกับที่เป็นท่านแมรี่เลยค่ะ」
「ฟุฟุฟุ ทุกอย่างคงต้องขอบคุณชุดเกราะน่ะค่ะ」
หลังจบคาบ ระหว่างการพูดคุยของสาวๆในคลาสที่ห้องนั่งเล่น ฉันก็พบกับคำพูดแสนสะดวก ใช่ กรณีที่เผลอทำอะไรบางอย่างเกินเลยไปก็ยกให้เป็นความผิดของเกราะทั้งหมดเลย
ด้วยความเป็นชุดเกราะเต็มตัวที่ดูหรูหราและศักดิ์สิทธิ์ แถม ยังรู้สึกได้ถึงพลังเวทย์ที่แผ่ออกมาเพราะทำจากแร่สีขาว ทำให้สามารถใช้เหตุผลในการกลบเกลื่อนอย่าง‘มันต่างจากเกราะธรรมดาทั่วไป’ ยิ่งไปกว่านั้น ยังถูกสร้างโดยช่างตีเหล็กที่เยี่ยมที่สุดของอาณาจักรอย่างดีโอโดร่า ทำให้ทุกคนยอมเชื่อว่าทุกการกระทำเล็กๆน้อยๆของฉันเป็นผลมาจากความสามารถของตัวเกราะนั่นเอง
(เยี่ยมไปเลย! เคลื่อนไหวได้ตามใจไม่ต้องแคร์สายตาใคร! ทั้งหมด ทำได้สบายๆด้วยเกราะ! นี่ ฉัน เป็นสาวเกราะแบบนี้ก็เยี่ยมไปเลยไม่ใช่รึไงเนี่ย!)
ฉันรู้สึกวี๊ดว๊ายอะไรแบบนั้น เข้าเรียนคาบต่อไป ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป ก็รับรู้ว่าฉันคิดอะไรง่ายเกินไป
หลังจบคาบเรียนในวันนั้น ฉันนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่อาคารเก่าเพียงลำพัง ถอดหมวกเกราะออกด้วยความรำคาญ
「ร้อนนน! จะสุกแล้ว! อยากอาบน้ำ!」
「สินะคะ～ 」
หมวกเกราะที่ฉันถอดออกกลิ้ง*ขลุกๆ*ไปตามพื้น ถูกทุตเต้ที่ทำสีหน้าประหนึ่งว่าเข้าใจดีเก็บขึ้นมา
「ยิ่งกว่านั้น เข้าห้องน้ำก็ยาก ดื่มน้ำก็ลำบาก! ดื่มน้ำกับไม่ได้ จิบชาก็ไม่ด้ายยยย! กรี๊ด～～ ดด! 」
ภายในห้องมีเพียงแค่ทุตเต้กับฉันที่ทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ นั่งสะบัดแขนขา*พั่บๆ*อยู่บนเก้าอี้ ชุดเกราะส่งเสียง*แกร๊งๆ*ตอบรับกับการทำเช่นนั้น
「ขอให้ปัญหาหมดไปไวๆด้วยเถอะ」
ฉันประสานมือตรงหน้า ปรับท่าทางให้เรียบร้อย มองตรงไปข้างหน้าร้องขอ
「สาวเกราะ ไม่เป็นแล้วหรือคะ?」
ทตเต้หรี่ตามองมาขณะที่เอามือ*ปั๊บๆ*ปัดฝุ่นที่หมวกเกราะ ฉัน*อะแฮ่ม*กระแอมให้โล่งคอ ทำท่าประมาณว่าพูดอะไรกันคะ
「อะแฮ่ม… ดิฉันที่เป็นบุตรีของตระกูลดยุค จะมัวเล่นเป็นสาวเกราะไม่ได้หรอกค่ะ」
「นั่นสิคะ อดทนมาซักพักแล้วสินะคะ คุณหนู」
「นั่นสิ ขอบคุณนะ… ทุตอุ๊ป」
ได้ยินคำแก้ตัวงี่เง่าของฉันแล้ว ทุตเต้ก็ส่งยิ้มให้กำลังใจ เห็นแบบนั้นฉันก็ตาชื้นขึ้นมาด้วยความสุข ก่อนจะโดนเธอเอาหมวกเกราะในมือสวมลงมาโดยไม่พูดอะไร
(บางที คงถึงขีดจำกัดแล้วสินะ ขอโทษนะ ทุตเต้)
ในขณะที่ฉันจัดหมวกเกราะให้เข้าที่นั่นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทุตเต้จึงเดินเข้าไปถาม
「พวกท่านมากิลูก้าขอพบค่ะ」
ฉันตรวจสอบสภาพเกราะว่าเรียบร้อย ตอบไปว่าไม่มีปัญหาหากจะเข้ามา ทันทีที่มากิลูก้าเดินเข้ามา เธอก็พูดออกมาอย่างมีความสุขว่า
「ท่านแมรี่ พบวิธีแก้ผลของมันแล้วค่ะ!」
คำพูดนั้น ทำให้ฉันร้องตะโกน*ไชโย*อยู่ภายในใจ ขอบคุณค่ะพระเจ้า
