Douyara Watashi no Karada wa Kanzen Muteki no You desu ne – ดูเหมือนว่าร่างกายของฉันจะแข็งแกร็งไร้เทียมทานซะแล้ว – ตอนที่ 77 อะ อะเระ?

ฉันตอนนี้ อยู่ในสนามที่เรียกกันว่าลานฝึกซ้อม

วันนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับหน้าที่ในวันงานโรงเรียนของฉัน วันรวมพลผู้ที่มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับงานรักษาความปลอดภัย

ด้านหลังของฉันมีทุตเต้ และ ผู้ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของฉัน ซาฟีน่ายืนอยู่ด้านข้าง แล้วก็ เบื้องหน้าห่างออกไปอีกเล็กน้อยคือเหล่านักเรียนของโซลออสที่ตั้งแถวเรียงกันอย่างกับกองทัพ ส่วนด้านหลัง กลุ่มคนที่มีอาการหวาดๆอยู่คือคนของอาเรย์ออสนั่นเอง

หวาดกลัวกับอะไรน่ะเหรอ? ก็กลุ่มคนของโซสออสที่ขานตอบเสียงดังฟังชัดเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังจนรู้สึกกดดันยังไงล่ะ

(ที่นี่ไม่ใช่กองทัพซักหน่อย จริงๆเลย)

อนึ่ง ในจุดที่ห่างจากพวกเราไปเล็กน้อย มีรุ่นพี่คาริสและอาจารย์ผู้ทำหน้าที่ดูแลเรื่องการรักษาความปลอดภัยครั้งนี้ อาจารย์อิคซ์ยืนอยู่ข้างสนาม ในปีก่อนๆอาจารย์อิคซ์จะออกมาอยู่ข้างหน้าเป็นผู้กล่าวให้คำแนะนำ แต่ปีนี้บอกว่าเหนื่อยและขอยืนข้างสนาม ม่า ถึงจะบอกว่า*ถ้ามีปัญหาขึ้นมาจะเข้ามาเป็นคนพูดแทรกให้*ก็เถอะ…

ฉันถอนหายใจครั้งหนึ่ง มองดูทุกคนที่ยืนเข้าแถวแล้วพูดขึ้น

「อันดับแรก เริ่มจากการแนะนำตัวกันก่อน ฉันได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยในปีนี้ แมรี่ค่ะ ทุกคน ขอฝากตัวด้วยนะคะ」

「「「ฝากตัวด้วยครับ!」」」

(ก็บอกว่า เสียงดังไปแล้ว… แต่มีความตั้งใจทำงานกันแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะนะ)

พอฉันกล่าวคำทักทายออกไป เหล่าคนของโซลออสก็ส่งเสียงทักทายกลับมา แรงกดดันจากเสียงนั้น ทำให้เหล่าคนของอาเรย์ออสถึงกับผงะก้าวถอยหลังเลยทีเดียว

ด้วยความสงสัยว่าทุกคนในโซลออสมีความกระตือรือร้นแบบนี้เสมอหรือ ฉันที่แปลกใจจึงหันไปหาซาฟีน่า ซึ่งเธอเองก็ตกใจจนผงะก้าวถอยหลังไปเหมือนกัน ดูเหมือนปกติจะไม่ใช่ แค่กระตือรืนร้นเป็นพิเศษกับครั้งนี้

「เกี่ยวกับการอบรมด้านการรักษาความปลอดภัย รุ่นพี่คาริสที่ยืนรออยู่ทางนั้นจะเป็นผู้ให้คำแนะนำ ฉันเชื่อว่ามันจะเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับโซลออสทุกคน ดังนั้นโปรดตั้งใจทำให้มันดีที่สุด」

「「「ฮ่ะห์!」」」

พวกเขายืดตัวตรง ตอบรับอย่างพร้อมเพรียง มองดูทุกคนในโซลออสที่ทำอย่างกับว่านี่เป็นกองทัพแล้ว ฉันก็ถอนหายใจแบบเอือมๆ พอหันทางอาเรย์ออสก็เห็นว่าทุกคนอยู่ในสภาพ*อึ้ง*โดยสมบูรณ์ ฉันจึงกวักมือ*ขวับๆ*เพื่อเรียกสติทุกคน

「ทุกคนในอาเรย์ออสเองก็ช่วยขยับเข้ามาใกล้ด้วยค่ะ ต่อจากนี้จะทำการแบ่งกลุ่ม」

พอฉันกวักมือเรียก เหล่านักเวทย์ฝึกหัดทั้งหลายก็หน้าซีด ถึงแม้ว่าฉันจะปลอบ*ไม่ต้องกลัวนะไม่ต้องกลัว* แต่พวกเธอก็ยังส่งแววตาน่าสงสารมายังฉัน

「อะโน… ท่านแมรี่คะ พวกเราไม่น่าจะร่วมซ้อมการรักษาความปลอดภัยแบบพวกเขาไหวหรอกนะคะ」

หนึ่งในเหล่านักเรียนที่เดินเข้ามาพูดออกมาอย่างหวาดๆ

(ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณค่ะ ถ้าต้องฝึกซ้อมร่วมกับพวกสมองกล้ามที่กำลังกระตือรือร้นเต็มแม็กซ์ ทางนี้ที่อ่อนแอกว่าโดน 1 hit K.O. กันหมดแน่)

「ค่ะ ดิฉันทราบดี ปล่อยเรื่องการออกแรงเป็นงานพวกเขา ส่วนพวกเธอจะขอให้ทำงานอย่างอื่นค่ะ」

「อย่างอื่นหรือคะ」

「ค่ะ ขอให้จับคู่กันสองคน ส่วนซาฟีน่าช่วยแบ่งคนของโซลออสเป็นกลุ่มๆละสามคนทีนะ」

「ค่ะ ท่านแมรี่」

เพื่อให้ใจเย็นลง ฉันจึงตอบคำถามจากเหล่านักเรียนของอาเรย์ออสด้วยรอยยิ้ม และบอกซาฟีน่าให้ช่วยจัดกลุ่ม แล้ว เธอก็ถือกระดาษที่เตรียมไว้ล่วงหน้าเป็นตัวแทนฉันทำการแบ่งกลุ่มได้อย่างราบรื่น

พอแบ่งกลุ่มแล้ว ฉันก็จับกลุ่มของอาเรย์ออสกับโซลออสรวมเข้าด้วยกัน เพราะจนถึงตอนนี้ไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อน ทุกคนแม้จะยอมทำตามแต่ก็มีสีหน้าแสดงความสงสัยตั้งแต่ต้นจนจบ และ ผลที่ได้ก็คือการจัดกลุ่มผสมที่มีโซลออสสามคนอาเรย์ออสสองคนนั่นเอง

「คุณหนูแมรี่ มีจุดประสงค์อะไรถึงให้ทำแบบนั้นหรือครับ? ทั้งการแบ่งกลุ่มที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วให้คนของอาเรย์ออสเข้าร่วมซ้อมรักษาความปลอดภัยด้วยจะดีหรือครับ」

รุ่นพี่คาริสที่ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดเดินเข้ามาถามฉันด้วยความสงสัย

「เปล่าค่ะ เหล่านักเวทย์จะทำหน้าที่เป็นผู้ประสานงาน ไม่ได้เข้าร่วมงานรักษาความปลอดภัยค่ะ」

「「「ผู้ประสานงาน?」」」

คำตอบของฉันทำให้ไม่เพียงแค่รุ่นพี่คาริส ทุกคนที่ยืนเป็นกลุ่มเองต่างก็มองมาทางนี้ด้วย

「ค่ะ ทุกคนในอาเรย์ออสทำหน้าที่เป็นผู้ประสานงานประจำกลุ่ม อย่างเวลามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ก็ให้รายงานเข้ามายังกองอำนวยการทันทีเพื่อป้องกันความผิดพลาด โดยทางนี้จะเป็นผู้ทำการตัดสินใจให้ค่ะ ดังนั้น หากไม่กำหนดผู้ประสานงานไว้ล่วงหน้าก็จะไม่สามารถติดต่อสื่อสารกันได้ตลอดเวลาค่ะ」

「หมายถึงให้เป็นคนวิ่งส่งข้อมูลหรือครับ?」

「ไม่ค่ะ ไม่ต้องลำบากเช่นนั้น ให้ใช้เวทย์สื่อสารค่ะ」

เมื่อวันก่อน ฉันได้รับรู้ถึงความสะดวกสบายของเวทย์มนต์ จึงวางแผนที่จะนำมาใช้ที่นี่ด้วยเช่นกัน

「นักเวทย์สองคนในแต่ละกลุ่มนั้น คนนึงให้เดินไปด้วยกันกับกลุ่ม ส่วนอีกคนยืนแสตนบายรออยู่ที่กองอำนวยการค่ะ ทีนี้ เวลามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ก็จะสามารถติดต่อประสานงานกันได้อย่างรวดเร็วค่ะ เหมือนกับอุปกรณ์รับส่งยังไงล่ะคะ」(TL: Walkie Talkie)

「「「โดรันซิเบอ?」」」

ความคิดเห็นเพิ่มเติมของฉันที่หลุดออกไป ทำให้ทุกคนต่างเอียงคอโดยพร้อมเพรียง

ฉัน*อะแฮ่ม*กระแอมกลบเกลื่อน เมื่อนึกได้ว่าพูดสิ่งที่ตรงนี้ไม่มีออกไป

「ท่านแมรี่! สรุปก็คือ แทนที่จะให้พวกเราตัดสินกันเอง แต่ให้คนของอาเรย์ออสคอยส่งข้อมูล ปล่อยหน้าที่การตัดสินใจเป็นของศูนย์ใหญ่อย่างนั้นสินะครับ」

「ฉะ ใช่แล้วค่ะ」

ฉันรู้สึกอึดอัดกับบทสนทนาที่เหมือนกับนายทหารชั้นผู้น้อยคุยกับผู้บังคับบัญชาแต่ก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แผนการนี้มีไว้เพื่อป้องกันพวกสมองกล้ามจากโซลออสทำอะไรในแบบฉบับของตัวเอง นั่นเพราะ ได้ฟังเรื่องราวจากรุ่นพี่คาริสและอาจารย์อิคซ์ ว่าในปีก่อนๆที่ได้ให้อำนาจตัดสินใจกันเอง มีบางครั้งที่ปัญหาเล็กๆน้อยๆกลับเลยเถิดจนกลายเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมา

(อื้ม ตัวฉันเองยังยอมรับเลยว่า nice idea!)

「อะโน เรื่องการใช้เวทย์สื่อสารในการทำหน้าที่พวกเราเข้าใจค่ะ แต่เวทย์มนต์นั้นมีข้อเสียตรงที่ไม่สามารถคุยกันได้นาน ยิ่งกว่านั้นยังต้องใช้พลังเวทย์ค่อนข้างมาก ทำให้ไม่สามารถใช้ได้หลายครั้ง เวลาที่คนหนึ่งพูดอีกคนจะทำได้แค่ฟัง จึงถูกสอนว่าไม่เหมาะกับงานติดต่อสื่อสารอย่างการพูดคุยปรึกษาหารือค่ะ」

「ใช่แล้วค่ะ ดังนั้น จึงต้องให้ทุกคนฝึกอบรมเพื่อลดปริมาณการสื่อสารให้สั้นลงค่ะ」

*ไม่ต้องกลัวๆ*ฉันตอบคำถามของนักเรียนจากอาเรย์ออสด้วยรอยยิ้ม ทุกคน ต่างยังทำหน้าแบบ*หมายความว่ายังไงไม่เข้าใจซักนิด*

「พูดอีกอย่างคือ เตรียมรายการที่จะพูดเป็นคำสั้นๆไว้ล่วงหน้าแทนการสื่อสารปกติค่ะ และในระหว่างฝึกซ้อม ก็ให้ทุกคนเปลี่ยนมาใช้ใช้ภาษาเฉพาะนี้กัน โชคดีที่พวกเรามีขอบเขตการรักษาความปลอดภัยที่แน่นอน จึงคิดว่าไม่น่ายากที่จะทำค่ะ」

พอฉันพูดเสริมออกไป ไม่รู้ว่าทำไม ทุกคนขึ้นทำสายตา*ปิ้งๆ*มองมาที่ฉัน

สิ่งที่ดวงตาเหล่านั้นสื่อออกมาคือ『 ความนับถือ』 จนถึงตอนนี้ได้เห็นอะไรแบบนี้มาหลายครั้ง จึงเข้าใจได้ในทันทีว่าตัวเองทำบางอย่างพลาดไปแล้ว

(อะ อะเระ มันแค่เรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ? อย่างที่ญี่ปุ่น เพจเจอร์รุ่นเก่าๆก็จะมีการจำกัดจำนวนตัวอักษรที่ส่งได้ในแต่ละครั้ง ที่นี่ ไม่ได้ใช้วิธีส่งข้อความแบบนี้กันเป็นปกติหรอกเหรอ)

ฉันที่คิดว่าเป็นเรื่องเป็นธรรมดาพูดคุยกับตัวเองด้วยความรู้สึกว่าพลาดไปซะแล้ว ด้วยเหตุนี้ วันแรกของงานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงจบลง ด้วยสายตาแสดงความนับถือจากทุกคน

และ ในวันต่อมา

วิธีการสื่อสารที่ฉันคิดก็ถูกฝ่ายบริหารงานด้านอื่นๆที่เกี่ยวข้องนำไปปรับใช้อย่างรวดเร็ว อย่างกับว่าฉันไปสร้างนวัตกรรมอะไรซักอย่างขึ้นมาเลยไม่ใช่เหรอ

(มะ ไม่ใช่นะ นี่น่ะ เป็น ความคิดขององค์ชายต่างหาก ช่วยเข้าใจแบบนั้นทีเถอะ ขอร้องล่ะ พระเจ้าาาา!)

ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าการเตรียมงานโรงเรียนเพิ่งจะเริ่มต้น แต่ฉันก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องอ้อนวอนต่อพระเจ้าเสียแล้ว