Douyara Watashi no Karada wa Kanzen Muteki no You desu ne – ดูเหมือนว่าร่างกายของฉันจะแข็งแกร็งไร้เทียมทานซะแล้ว – ตอนที่ 78 กำลังประมวลผลค่ะ

Posted by novel00, ? Views, Released on February 5, 2023

Options

「เอาล่ะ การฝึกพิเศษของวันนี้จะเริ่มล่ะนะ」

「ค่ะ ท่านแมรี่」

การฝึกของฉันกับซาฟีน่าซึ่งตอนนี้กลายเป็นกิจวัตรประจำวันกำลังไปได้สวย ซึ่งวันนี้คิดว่าจะลองฝึกใช้เวทย์สื่อสารควบคู่ไปกับการเคลื่อนไหว

เวทย์สื่อสารสามารถใช้คุยกันระหว่างคนสองคน ซึ่งมีบางสิ่งที่ต้องทำอย่างเช่นพันธะ นอกจากนี้พันธะเองก็มีข้อกำหนดตรงที่อยู่ได้ไม่เกินหนึ่งวัน และแน่นอนว่า จำเป็นต้องชำนาญเวทย์สื่อสารกันทั้งสองฝ่าย โชคดีที่ซาฟีน่าเคยฝึกเวทย์สายนี้มาจึงไม่มีปัญหาตรงจุดนั้น

ฉันกับซาฟีน่าทำการแลกเปลี่ยนพันธะกันเพื่อใช้เวทย์สื่อสารเรียบร้อย

(อย่างกับการแลกเปลี่ยน address ของแอพบนมือถือเลยนะ ถึงจะไม่เคยทำมาก่อน รู้สึกดีใจนิดหน่อยเหมือนกันน้า♪)

「งั้น เอาเป็นว่า ผลัดกันส่งข้อความด้วยเวทย์สื่อสารและเคลื่อนไหวตามที่บอกก็แล้วกัน」

「อะโน ท่านแมรี่ พลังเวทย์ของฉันมีไม่มาก แล้วก็ ต้องใช้กับเวทย์เสริมพลังด้วย ถ้าต้องใช้เวทย์สื่อสารระหว่างการต่อสู้ด้วยล่ะก็ คงจะหมดเกลี้ยงภายในพริบตาแน่ๆเลยค่ะ」

「ฟุมุ มีเหตุผลนะ งั้นเอาเป็นว่า ขยับตัวเปลี่ยนตำแหน่งตามที่ฉันจะบอกแล้วกัน」

「ค่ะ!」

สำหรับตอนนี้ฉันกับซาฟีน่าทำการซ้อมโดยสมมุติว่ามีศัตรูตรงหน้า เหตุผลคือพวกรุ่นพี่ไปเป็นคู่ซ้อมให้กับฝั่งของมากิลูก้าจึงไม่อยู่ที่นี่

『ขยับเฉียงขึ้นไปทางหน้าขวา』

ฉันละคำพูดสั่งผ่านเวทย์มนต์ ซาฟีน่าก็ขยับตัวทแยงไปทางขวาหน้าในทันที

『ย้ายไปทางซ้าย』

แล้ว ซาฟีน่าก็หยุดการเคลื่อนที่ไปทางขวา ขยับไปทางซ้ายแทน การเห็นเด็กสาวตรงหน้าทำตามคำสั่งเงียบๆโดยที่ไม่ต้องพูดอะไรทำให้ฉันรู้สึกสนุกขึ้นมา

『หมุนตัวกลับมา』

พอฉันให้สัญญาณ ซาฟีน่าก็หมุนตัวอย่างน่ารักโดยไม่สงสัยอะไร

『เห่าฮ่ง』

「ฮ่ง!」

แล้วก็ทำเสียงเลียนแบบสุนัขโดยไม่อิดออด มองซาฟีน่าที่เป็นสัตว์น้อยน่ารักแล้วฉันก็เผล่ยิ้มออกมา

「คุณหนูคะ โปรดอย่าแกล้งท่านซาฟีน่าสิคะ」

「ฮะ! เพราะคิดว่าสั่งให้เคลื่อนไหวได้ตามใจชอบก็เลยเผลอไปน่ะ ขะ ขอโทษนะ ซาฟี น่า?」

พอถูกทุตเต้ชี้ให้เห็น ฉันก็สำนึกถึงสิ่งไม่ดีที่ได้ทำลงไป หันไปมองซาฟีน่าผู้เสียหายเพื่อขอโทษ แต่คำที่เธอพูดออกมากับสภาพในตอนนี้กลับดูแปลกๆ

「ฮ้าาาา♪ ตอนนี้ ฉัน ถูกท่านแมรี่ควบคุมล่าาาา♪」

ตัวเธอกำลังแก้มแดงเพราะอะไรบางอย่าง ดวงตา*ปิ๊งๆ*เป็นประกายเหม่อมองไปยังท้องฟ้าเบื้องบน

「ขอโทษนะ ซาฟีน่า แต่ช่วยกลับมาที ในหลายๆความหมายเลย」

เหงื่อเย็นๆไหลออกมาขณะที่ฉัน*ขวับๆ*กวักมือเรียกซาฟีน่า ไม่รู้ว่าเธอได้สติกลับมาหรือยังไง จึงวิ่งตุปัดตุเป๋กลับมา คงจะอายอยู่ล่ะมั้งถึงได้แก้มแดงอย่างน่ารักขึ้นมาอีกครั้ง

「โยชชี่ๆ เด็กดีนะ」

ฉันระลึกถึงภาพเจ้าของกำลังลูบไล้ตัวน้องหมาที่วิ่งกลับมาหลังจากทำตามคำสั่งในโทรทัศน์ แล้วก็ทำการลูบผมฟูนุ่มของซาฟีน่าเป็นจังหวะอย่างนุ่มนวล

「อะแฮ่ม! คุณหนูคะ」

「ฮะ!」

ตอนที่ฉันกำลังจะเผลอเอานิ้วสอดใต้คางของซาฟีน่าแล้วลูบไปมา ทุตเต้ก็กระแอมเตือน ทำให้ได้สติกลับมา

(เพราะซาฟีน่าไม่มีท่าทีต่อต้านอะไรฉันก็เลยเผลอสติหลุดไปด้วย อันตรายๆ)

「อะแฮ่ม… เอาล่ะ ทีนี้ก็ป้องกันไม่ให้การเคลื่อนไหวของพวกเราขัดแย้งกันเองได้แล้วล่ะนะ แต่ว่า ทางฝั่งของมากิลูก้าเองก็คงใช้วิธีนี้ด้วยเช่นกัน ทำให้ข้อได้เปรียบนี้ใช้ไม่ได้」

ฉันกระแอมครั้งหนึ่ง พูดทำความเข้าใจ ซึ่งซาฟีน่าก็พยักหน้าเห็นด้วย

「ว่าแต่ว่า คุณซาฮะคงจะไม่ถนัดเวทย์สื่อสารใช่ไหมคะ?」

ฉันลองถามสิ่งที่แว่บขึ้นมาด้วยความคาดหวัง

「นั่นสินะคะ เหมือนจะพูดว่าของแบบนั้นไม่จำเป็นเลยจะไม่เรียนอยู่ แต่เมื่อวันก่อนถูกคุณมากิลูก้าทำหน้าน่ากลัว บังคับเรียนติวเข้มเป็นการส่วนตัว คิดว่าน่าจะทำได้แล้วล่ะค่ะ」

「อ้อ… งั้นเหรอ…」

ซาฟีน่าที่เหมือนจะจำภาพเหตุการณ์นั้นได้ยิ้มขมๆออกมา ในขณะที่ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่ตอบกลับไปแบบมึนๆ

「ยะ โยชชี่ งั้นเรามาฝึกพิเศษแบบจริงจังกัน」

「ค่ะ แล้วต้องทำยังไงหรือคะ?」

เพราะเกิดบรรยากาศอึมครึมแปลกๆ ฉันเลยพูดบังคับเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งซาฟีน่าก็ตอบรับตาม

「อื ～ ม ว่าแล้วเชียวต้องมีท่าไม้ตายล่ะเนอะ พอเป็นแท็คทีมแล้วร่วมกันทำคอมโบท่าไม้ตายก็ดีนะ ในเกมRPGตัวละครสองคนร่วมกันทำคอมโบเนี่ยเท่มากเลยล่ะ!」

「อาร์พีจี?」

ในขณะที่ฉันกำลังตื่นเต้นกับเรื่องนี้ ซาฟีน่ากลับเอียงศีรษะเพราะไม่เข้าใจคำบางคำ

「เอโตะเนะ คนแรกบุก*ฉับๆ*โจมตีต่อเนื่องเรื่อยๆ พอหยุดการเคลื่อนไหวได้ อีกคนก็*ซู่มตูม*โจมตีเพิ่มเข้าไป! น่าจะเกิน20คอมโบได้สบายๆเลยล่ะเนอะ」

ด้วยความที่ฉันอธิบายไม่เก่งจึงขยับไม้ขยับมือประกอบท่าทางอย่างตื่นเต้น โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ซาฟีน่ากำลังเอียงศีรษะของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

「คุณหนูคะ มันคลุมเครือเกินไปจนไม่เข้าใจเลยค่ะ」

「ฮะ!」

ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้ว ที่ทุตเต้ลากฉันกลับมาให้เข้าประเด็น

「ฮะแฮ่ม… ยะ ยังไงก็ตาม เราสองคนจะสร้างท่าไม้ตามที่ปราบฝ่ายตรงข้ามได้อย่างแน่นอนกัน」

「ค่ะ แล้ว หลักๆคือ」

「เอโตะเนะ คนแรกบุก*ฉับๆ*โจมตีต่อเนื่องเรื่อยๆ พอหยุดการเคลื่อนไหวได้ อีกคนก็*ซู่มตูม*…」

「คุณหนูคะ พูดซ้ำแล้วค่ะ」

ฉันผู้ไม่รู้จักเรียนรู้เอาซะเลย ทำให้เกิดความเงียบไปชั่วระยะหนึ่ง

จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ ฉันตัดสินใจจินตนาการให้ชัดเจนขึ้นอีกนิด

「นั่นสินะ… ยกตัวอย่างก็ เริ่มจาก ฉันใช้เวทย์ดินยิงขึ้นมาจากพื้นเข้าใส่หนึ่งในฝ่ายตรงข้าม」

「ค่ะ」

ฉันพูดในสิ่งที่กำลังคิด ซาฟีน่าเองก็พยักหน้าตอบรับ

「แล้ว จังหวะที่ตรงข้ามที่กำลังถูกยิงนั้นซาฟีน่าก็พุ่งเข้าใส่ในพริบตา *ชวิ้ง*ฟันเข้าใส่จากฝั่งตรงข้ามในทันที และ*ชวิ้ง*ฟันกากบาทตาม เข้าสู่มุมอับของฝ่ายตรง โจมตีต่อเนื่อง10คอมโบในเวลาประมาณ10วิ แล้วงัดอีกฝ่ายให้ลอยขึ้น」

「หะ… ไห?」

「และ หลังจากที่ซาฟีน่าปลดปล่อยคอมโบ ฉันก็ยิงเวทย์ใหญ่ทำให้ร่วงลงพื้นแล้วโจมตีต่อเนื่องด้วยเวทย์มนต์เข้าไป แล้วฝ่ายตรงข้ามที่ล้มอยู่ก็รับการโจมตีหนักจากซาฟีน่าเข้าไปเต็มๆ! เป็นไง?」

ฉันพูดออกมาอย่างมั่นใจในความสมบูรณ์แบบมองไปทางซาฟีน่า

「ท่านแมรี่… ถ้าจะให้อะไรแบบนั้นเป็นไปได้ ฉัน… คงต้องก้าวข้ามขอบเขตความเป็นมนุษย์ไปก่อนน่ะค่ะ」

ซึ่งซาฟีน่ากำลังอยู่ในอาการปริ่มจะร้องไห้ ในที่สุดฉันก็รู้ตัวว่าการเอามาตรฐานของเกมมาใช้มันไม่สมเหตุสมผล แถมความเข้าใจแบบผิดๆอย่าง ตัวฉันทำได้ซาฟีน่าก็ต้องทำได้

(นั่นสินะ เพราะรอบตัวฉัน มีแต่คนเก่งๆ มาตรฐานก็เลยเพี้ยนไป ทำเรื่องไม่ดีไปซะแล้ว)

「ขะ ขอโทษนะ ฉันเองพอพูดออกมาแล้วก็เพิ่งรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้น่ะ」

ทำเหมือนกับว่าเพิ่งสังเกตเห็นแม้ว่าจะเคยรู้ตัวมาก่อนแล้ว และฉันก็หัวเราะกลบเกลื่อน

(ทิ้งเรื่องเกมไปก่อนละกัน)

แต่แรกเลย ที่ความคิดของฉันมันผิดเพี้ยนก็เพราะใช้เกมเป็นพื้นฐานนั่นล่ะ

「ย้า พยายามกันเต็มที่เลยนะครับ」

ฉัน*อื～ มๆ*ครางออกมาขณะกำลังใช้ความคิด ก็ได้ยินเสียงจากทางประตู และเมื่อมองตามไปก็พบว่าองค์ชายกำลังยืนอยู่

「ขะ คือว่า ท่านเรย์ฟอร์ซ」

พวกเราโค้งคำนับอย่างพร้อมเพรียง องค์ชายตอบกลับด้วยรอยยิ้มแล้วเดินเข้ามาในห้อง ท่าทางดูเคอะเขินแปลกๆ

「ท่านแมรี่ ขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ?」

「ค่ะ มีอะไรให้ช่วยอย่างนั้นหรือคะ」

เห็นองค์ชายเกาแก้มแสดงอาการเหมือนพูดยากแล้วฉันก็เอียงศีรษะ

「อา ～ คือว่า… มันค่อนข้างจะเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ เปลี่ยนสถานที่ซักหน่อยจะได้ไหมครับ?」

「อะ เช่นนั้นดิฉันขอตัวนะเพคะ ฝ่าบาท」

「ถะ ถ้าเช่นนั้น ขออนุญาตค่ะ」

ไม่รู้ว่าคิดอะไรกับคำพูดนั้น ซาฟีน่ากับทุตเต้จึงรีบร้อนออกจากห้องไป แล้วทำไมถึงได้แก้มแดงขนาดนั้นกันด้วยล่ะ?

ฉันที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ มองดูพวกเธอออกจากห้อง ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับองค์ชาย

「แล้ว ที่จะขอร้องคือ?」

「เอ เอโตะ… เรื่องการฝึกซ้อมแท็คทีมที่กำลังทำ ดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี」

「ขอบคุณค่ะ」

เนื้อหาที่พูดฟังดูไม่มีจุดมุ่งหมายและฉันก็เห็นว่าองค์ชายดูท่าทางกระสับกระส่าย มองหน้าของฉันแล้วทำหน้าเขินอายแก้มแดง สายตาสอดส่ายไปมา

「เอโตะ… อะโน… เรื่องการรักษาความปลอดภัยก็เหมือนจะทำได้ดีนะครับ อาจารย์อิคซ์บอกว่าจนถึงตอนนี้ไม่เคยมีครั้งไหนที่การรักษาความปลอดภัยทำได้ราบลื่นขนาดนี้มาก่อนแล้วก็ฝากคำชมมาด้วยครับ」

「ขอบพระคุณมากค่ะ อะโน มาถึงที่นี่เพียงเพื่อจะบอกเรื่องนี้หรือคะ?」

「เอ่อ… เปล่าครับ ไม่ใช่แค่เรื่องนั้น อย่างที่พูดไว้ก่อนหน้านี้ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ ควรจะบอกกับเธอตอนนี้เลยไหม… คือ…」

เป็นสภาพที่หาดูได้ยากสำหรับองค์ชาย ภาพลักษณ์ขององค์ชายผู้สง่าผ่าเผยอยู่เสมอนั้นเหลวเป็นโคลนไปเรียบร้อย อยู่ในภาพลักษณ์ของเด็กชายตามอายุที่ควรเป็น ฉันเอียงศีรษะด้วยความฉงนที่มากขึ้นๆ

สภาพเช่นนั้นดำเนินต่อไปชั่วขณะหนึ่ง องค์ชายหลับตาลง สูดหายใจลึกๆ กระซิบกับตัวเองเพื่อสร้างกำลังใจ จากนั้นก็มองฉัน

「ท่านแมรี่」

「ค่ะ」

「ผมสับสนมากว่าจะบอกคุณตรงๆเลยดีหรือไม่ เพราะอาจทำให้อายหรือผิดหวัง แต่ว่า จะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ เพื่อที่จะก้าวต่อไปจึงตัดสินใจบอกกับเธอ ที่นี่ตรงนี้ อยากให้ช่วยรับฟังครับ」

องค์ชายเขินอายแก้มแดงแต่ก็ยังส่งสายตาแน่วแน่มาที่ฉันจน*ตึก* คิดทบทวนถึงสภาพปัจจุบัน

(อะไรเนี่ย เดี๋ยวนะ… เรื่องที่จะบอกกับฉันเพียงลำพัง? การตัดสินใจขององค์ชาย เรื่องส่วนตัวและเขินอายที่จะพูด หรือว่า เอ๋?)

ภายในใจของฉันมีตัวอักษรสองตัวลอยขึ้นมาในทันใด

『สารภาพ(รัก)』

พอคิดเช่นนั้น ฉันก็เข้าใจคำพูดและการกระทำขององค์ชายในทันใด

(ไม่จริง แต่ว่า… ดะ เดี๋ๆๆ เดี๋ยวก่อน! องค์ชายเนี่ยนะ)

พอรู้สึกตัวใบหน้าของฉันก็ร้อนวูบวาบในทันใด

สับสนไม่รู้ว่าควรทำยังไง จนได้แต่ยืนแข็งทื่ออย่างกับพระพุทธรูป

「เอาล่ะ ผมพร้อมที่จะบอกกับเธอแล้ว」

「……」

「ท่านแมรี่」

「ขะ ค่ะ…」