บทที่ 107: โชคดีที่เป็นเจ้า
ภูเขาตระหง่านมากจนน่าเกรงขามมากกว่าซานเมืองซูหลง ที่น่าภาคภูมิใจถึงสิบเท่า
แต่เมื่อมองดูท้องฟ้าจากถนนจะพบว่าภูเขานั้นก็เหมือนกับก้อนเมฆ
ขอบของแผ่นธรณีภาคขนาดใหญ่แสดงหุบเขาและรอยแยกที่ไม่อาจจินตนาการได้ เมื่อผู้คนยืนอยู่บนแผ่นดิน พวกเขามองขึ้นไปที่ภาคตัดขวางของทวีป
มันคือเส้นเลือดที่ขรุขระ เปลือกโลกลึก และฝุ่นอุกกาบาตที่ค้างอยู่บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว
ฝุ่นอุกกาบาตจะเคลื่อนตัวช้าๆในทวีปที่สั่นสะเทือนนี้ และบรรยากาศของท้องฟ้า แรงเสียดทานก็จะแกว่งไกวและตกลงมาเนื่องจากการผันผวนของพลังท้องฟ้าขนาดใหญ่! !
แม้จะเป็นเพียงฝุ่นอุกกาบาตชิ้นเล็กๆ แต่ก็ติดอยู่กับเส้นสายดินที่ขรุขระชิ้นเล็กๆและตัดผ่านท้องฟ้าสีฟ้า มันจะเป็นเหมือนไฟบนท้องฟ้าที่ส่องแสง นำความสง่างามมาสู่ผู้ที่พบเห็น! !
เพลิงฟ้ามาจากไหน? ดูเหมือนตอนนี้ผู้คนจะตื่นขึ้น แต่ทำไมพวกเขาถึงสั่นสะท้านไปทั้งตัว! !
เมื่อไม่เห็นดวงอาทิตย์ แล้วเพลิงฟ้ามาจากไหน ผู้คนต่างกลัวที่จะคิดถึงมันมาก
ร่างกายของผู้คนหลายพันคนเป็นเหมือนประติมากรรมที่อยู่ตามถนนในเมืองซูหลง แต่วิญญาณของพวกเขาแตกสลาย แตกเป็นเสี่ยงๆ และกระจัดกระจายเพราะสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า! ! !
ตกจากฟ้า
และค่ำคืนที่ยาวนาน!
ความแตกต่างในท้องฟ้าคือความหายนะของท้องฟ้า
แต่ใครจะไปคิดว่าหายนะที่แท้จริงจะเป็นทวีปลึกลับที่ค่อยๆ ตกลงมา ค่อยๆ ตกลงสู่ขอบฟ้าตะวันตก! ! !
มันเป็นทวีปลึกลับที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า ปกป้องดวงอาทิตย์ที่แผดเผาของทุกสิ่ง และทำให้ค่ำคืนยาวนานตลอดทั้งเดือน
มันเป็นเส้นเลือดของทวีปนี้ หินก้อนใหญ่จำนวนมากตกผลึกภายใต้การสั่นสะเทือนและกลายเป็นไฟบนท้องฟ้าที่ดับลง ไม่เพียงแต่เมืองซูหลง เท่านั้นที่ได้รับผลกระทบ แต่นครรัฐอื่นๆ ก็ไม่ได้รับการยกเว้น
แต่ทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้น ทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้น! !
หอหลู่ฮวา..จู มิงหลาง และ หลี่หยุนซี ต่างกระโดดขึ้นไปบนชายคากระเบื้อง พวกเขาสามารถอธิบายได้ว่ายืนอยู่ในศาลาที่สูงที่สุดในรัฐเมืองซูหลง
ทางทิศตะวันออก ท้องฟ้าสวยเป็นสีฟ้า และเมืองซูหลง ก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อน ดูเงียบสงบ
แต่ด้านตะวันตกดูเหมือนจะเป็นจุดเริ่มต้นของโลกยุคโบราณ ฉากนั้นตกตะลึงมาก วิญญาณที่มองดูมันยิ่งสั่นสะท้าน
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทุกคนรู้ว่าความสงบที่อยู่ตรงหน้าพวกเขานั้นเล็กเพียงใด
และความเล็กน้อยนี้จะทำลายความรู้ความเข้าใจภายในของทุกคนอย่างบ้าคลั่ง!
เมื่อความรู้ความเข้าใจของพวกเขาถูกโค่นล้ม พวกเขาจะอยู่ในความหวาดกลัว! !
“ดังนั้น เมืองซูหลง จึงโล่งเมืองหลิงเซียว ทางตะวันตกและเมืองเล็ก ๆ อื่น ๆ ได้เริ่มหลบหนีไปในคืนนิรันดร์” จู มิงหลาง พึมพำกับตัวเอง
วิญญาณไม่อยู่ที่นั่นแล้ว เขาจึงได้แต่คิดในแง่ที่น่าสงสารเท่านั้น
“หวูตู มันมาได้ยังไง” ในที่สุด หลี่หยุนซี ก็พูดประโยคนี้
หวูตูมาจากไหน? มันรบกวน หลี่หยุนซี มาจนถึงทุกวันนี้
ล่องลอยอยู่ในทะเลแห่งความว่างเปล่า จริงหรือ?
บางทีแม้แต่คนที่อาศัยอยู่ใน หวูตู ก็ไม่รู้จักตัวเอง ในสายตาของพวกเขา พวกเขากลัวว่าเมืองซูหลง และที่ราบหลี่ฉวน จะลอยมาจากทวีปที่กว้างใหญ่และเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นด้วย มาประชิดพรมแดนของพวกเขาอย่างลึกลับ!
จู มิงหลาง หันศีรษะและมองไปที่ หลี่หยุนซี
หลี่หยุนซี ก็มองเขาเช่นกัน
ทุกคนในรัฐซูหลง ต่างหวาดกลัว ก้มตัวลง และขอบางอย่าง
จู มิงหลาง และ หลี่หยุนซี ยืนอยู่บนชายคาของอาคารสูง ในหัวใจของพวกเขา กำลังรวมเอาสิ่งที่แตกสลายและหาข้อเท็จจริงทั้งหมด!
ความจริงก็คือการเกิดขึ้นของขยะอย่างไม่ตั้งใจ
หลี่หยุนซี ยังคิดเกี่ยวกับโลก
เมื่อ หวูตู ปรากฏตัวที่ปลายเมืองดงซู นางกล้าคาดเดาว่าโลกนี้อาจจะเป็นดินแดนที่ลอยอยู่ในทะเลที่ว่างเปล่า
ที่ดินเหล่านี้จะเคลื่อนช้า ในบางเวลาและอายุ ประกบกับที่ดินอื่นให้เป็นผืนใหญ่
การมีอยู่ของดินที่แห้งแล้งหมายความว่ามีดินอื่น ๆ และวันหนึ่งจะมีดินแดนอื่นปรากฏขึ้นในทะเลแห่งความว่างเปล่าเช่นแม่เหล็กที่จะเกาะติดกันแน่นในที่สุด
แต่หลี่หยุนซี ไม่เคยคิดว่าแผ่นดินใหญ่ที่อยู่บนท้องฟ้า จะร่วงหล่นลงมาเหมือนดวงดาว
เมื่อ หวูตู ปรากฏตัว นครรัฐซูหลง และนครรัฐทางตะวันออกเฉียงใต้ก็ประสบสุริยุปราคา คืนที่มืดมิดครองตอนเช้าและเที่ยงของวันที่สอง
แต่คราวนี้กลางคืนกินเวลาทั้งเดือน
หลี่หยุนซี มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงตาของนางสลัวและเศร้าที่ จู มิงหลาง ไม่เคยเห็นมาก่อน
“นั่นคือสิ่งที่ทำให้เจ้ากังวล?” จู มิงหลาง ถาม
“ใช่.” หลี่หยุนซี พยักหน้า
แม้ว่านางจะชนะ ความกังวลก็ไม่เคยถูกขจัดออกไป
แม้ว่ามันจะดูตลกไปหน่อย แต่หลี่หยุนซี เคยเล่าให้ชนเผ่าฟังมากกว่าหนึ่งครั้ง ว่าจะมีดินแดนอื่นที่ลอยอยู่ในทะเลแห่งความว่างเปล่า พวกเขาทั้งหมดคิดว่าพฤติกรรมของนางนั้นไร้สาระ
ปรากฎว่านางพูดถูก
แต่นางคาดเดาผิด
ที่ดินจากท้องฟ้า
เหมือนอุกกาบาตตกแต่ไม่รุ่งโรจน์เท่าอุกกาบาต สัมผัสดิน เหลือเพียงปล่องดินที่ไหม้เกรียม
พวกเขาจะตกลงไปในทะเลที่ว่างเปล่าเหมือนดินโคลน แล้วค่อย ๆ ประชิดปลายแผ่นดินนี้!
“ขอบคุณที่พาข้ามาดื่มชาวิลโลว์ ข้าควรจะไป” หลี่หยุนซี โค้งคำนับและพูดกับ จู มิงหลาง
“หยุนซี” จู มิงหลาง ต้องการให้นางอยู่ต่อ เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
หลี่หยุนซี ส่ายหัวโดยไม่ปล่อยให้ จู มิงหลาง พูด
ทุกอย่างยังไม่จบ
เมื่อรัฐในเมืองที่กว้างใหญ่ไม่สามารถทำให้ใครรู้สึกปลอดภัยได้อีกต่อไป ความรักใดๆ ก็เป็นเพียงแสงวาบในท้องฟ้า เหมือนเมฆที่หายไปเมื่อลมพัดมา
หลี่หยุนซี ไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้และเพลิดเพลินไปกับความอ่อนโยนในระยะสั้นนั้น ดีกว่าที่จะหมดทุกอย่างที่มีก่อนที่จะ
สูญเสียมันและเก็บมันไว้
สิ่งที่นางต้องการนั้นยาวไกล
“ข้าจะปกป้องทุกอย่าง”จู มิงหลางกล่าว
“ชัดเจน โชคดีที่เป็นเจ้า”
หลังจากที่ หลี่หยุนซี กล่าวคำเหล่านี้ นางก็เหยียบชายคาของเมืองซูหลง บินไปทางทิศตะวันตก
ร่างนั้นเหมือนห่านป่า และท้องฟ้าทางทิศตะวันตกนั้นมืดมนดั่งขุมนรก จู มิงหลาง มองดูหญิงสาวสวยที่ค่อยๆ หายไป ราวกับหมึกสีย้อมที่พลิกกลับลงไปในสระน้ำ วัสดุที่มีสีสันแสดงถึงรสนิยมที่แตกต่างกัน กระจัดกระจายในหัวใจที่ใสสะอาดดั่งเดิม
เขาไม่สามารถบอกได้และเขาไม่รู้
เขามีมิตรภาพที่ลึกซึ้งแล้ว และมันก็เหมือนกับการรู้จักครั้งแรกของเขา
นัดบอดนั้นชัดเจน แต่มีชั้นของผ้ากอซ
เห็นได้ชัดว่านางเพิ่งเปิดเส้นด้าย แต่นางถูกปกคลุมไปด้วยความมืดของท้องฟ้า และเขาจะไม่มีวันได้เห็นความงามอันยิ่งใหญ่ของนางอีกเลย
หายใจเข้าลึกๆ จู มิงหลาง มองขึ้นไปที่ทวีปที่สง่างามและลึกลับทางทิศตะวันตกด้วยความรู้สึกไม่แยแสในสายตาของเขา
“ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรก็ตาม อย่าทำให้ผู้หญิงของข้าเสียใจจะดีกว่า”
“ไม่เช่นนั้นข้าจะบดขยี้เจ้าให้ถึงที่สุด!”
ตอนนี้เขาต้องการบอก หลี่หยุนซี ว่าเขารู้อะไร
เขารู้ว่าหวูตูมาจากไหน
เพราะเขาทุบเส้นเลือดของดินแดนลึกลับในท้องฟ้าตะวันตก
หวูตู ซึ่งเดิมถูกแยกออกจากโลกได้ตกลงไปในทะเลแห่งความว่างเปล่า
จู มิงหลาง คิดว่าเขาจะไม่มีวันหาทางกลับ และเขาจะต้องหลงทางในดินแดนที่แปลกประหลาดแห่งนี้
แต่โลกที่เขาเคยอาศัยอยู่ แต่ข้ามฟากฟ้าเหนือรัฐซูหลง ตกทางทิศตะวันตกทีละน้อย
เขาเคยได้ยินเรื่องที่โลกจะล่มสลาย
ทวีปคอร์ตใหญ่ตกไปยังสถานที่แห่งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน
สถานที่แห่งนี้เป็นดินแดนของหลี่ฉวน ซึ่งเป็นที่ตั้งของรัฐซูหลง
เขาทุบเส้นสายของแผ่นดินทำให้ หวูตูตกลงไปในทะเลแห่งความว่างเปล่าล่วงหน้า
หวูตู ยังติดกับหลี่ฉวน ก่อนหน้านี้
