บทที่ 120: ใหญ่หรือ…เล็ก
ดวงตาของ เจียนสงพี่สาวใหญ่ ซีเหมียวจู จ้องมองราวไข่มุกขนาดใหญ่ แสดงความเกลียดชังอย่างแรงกล้า ดูเหมือนจะลืมการดำรงอยู่ของ จู มิงหลาง และกำลังจ้องมองที่ น่านหลิงชา
น่านหลิงชา ไม่ได้กลัวนาง และมองดูนางแบบนั้นเช่นกัน
สาวกของนิกายดาบ ที่ด้านข้างดูตกตะลึงและมองอย่างระมัดระวังอีกครั้งจากร่างกายของ จู มิงหลาง พวกเขาไม่รู้สึกว่าชายผู้นี้มีความสามารถที่ยอดเยี่ยมในการดึงดูด พี่สาวหึงชายคนนี้ที่นี่ต่อหน้าทุกคน!
“ศิษย์น้อง ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกไท่กง ดังนั้นอย่าสับสนกับปัญหาแบบนี้” จู มิงหลางกล่าว
“ใช่ ข้าไม่อยากพัวพัน นางตัวเล็ก ข้าตัวใหญ่” ซีเหมียวจู กล่าว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
ดาบที่ลอยอยู่ข้างสาวกเจียนสง ก็หล่นลงกับพื้นโดยไร้ร่องรอยของวิญญาณดาบ ยุ่งเหยิงอย่างเหลือทน กระจัดกระจายอยู่บนพื้นเช่นเดียวกับเสียงอกหักของพี่สาวของพวกเขา!
พี่สาว, พี่สาวซีเหมียวจู
เหตุใดเทพธิดาแห่งนิกายดาบของพวกเรา จึงแสดงอาการณ์ไม่พอใจต่อหน้าสาวกทุกคน
“น้องสาวอย่าสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล ก่อนอื่นข้าไม่มีนัดจับคู่กับเจ้า และข้าไม่เคยมีความสัมพันธ์กับเจ้า แต่เป็นพี่น้องชายหญิงมีความสัมพันธ์ที่ธรรมดา ประการที่สอง น่านหลิงชา ไม่ใช่คู่หูของข้า เป็นเพียงมนุษย์ที่ร่วมเดินทาง สิ่งที่นางพูดเมื่อกี้เป็นเพียงการทดสอบมิตรภาพของเจ้ากับข้า” จู มิงหลาง กล่าวอย่างจริงจัง
“นางไม่ใช่คู่ของเจ้าเหรอ” ซีเหมียวจูถาม
“ไม่ “ จู มิงหลาง ตอบอย่างเคร่งขรึม
“นั่นก็ดีมาก” พี่สาวซีเหมียวจู ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและค่อยๆยิ้มบนใบหน้าของนาง
เหล่าสาวกที่อยู่รอบๆ หยิบดาบขึ้นมา ก็ทำดาบตกลงสู่พื้นอีกครั้งก่อให้เกิดเสียงดังกริ๊ง
พี่สาว ท่านไม่ได้สังเกตุว่าท่านถูกปฏิเสธเมื่อครู่นี้!!
“ท่านปู่อยู่ที่ไหน? “ จู มิงหลาง ถาม
“อ่อ..ท่านอาจารย์เสี่ยเฮิน ก็อยู่ที่นั่นด้วย “ ซีเหมียวจู ได้ตอบกลับ
“ดี.”
อารมณ์ของ ซีเหมียวจู ก็คาดเดาไม่ได้เช่นกัน เมื่อสักครู่นางยังเป็นศัตรูอยู่มาก แต่ตอนนี้เหมือนน้องสาวคนเล็กที่เห็นพี่ชายของนางซึ่งไม่ได้เจอมาหลายปีแล้ว และพูดด้วยความรักใคร่เคียงข้างนาง มันยังคงดำเนินต่อไป
สาวกของเจียนสง ทุกคนไม่สามารถหุบปากได้ พวกเขาคงไม่เคยได้ยินอะไรมากมายจากอาจารย์ซีเหมียวจู ในเหยาซานเจียนสง แบบนี้มาก่อนเลย
นี่คือสิ่งที่เทพธิดาแสดงออกต่อหน้าผู้อื่นหรือ? ?
แต่ถึงแม้บุคคลผู้นี้จะดังมากและมีกระดูกแห่งความเป็นอมตะ ก็ดูเหมือนจะไม่แตกต่างจากสาวกเหล่านี้มากนัก ตรงกันข้ามคือผู้หญิงที่สวมผ้าคลุมหน้าซึ่งมีอารมณ์ขุ่นมัวและมีท่าทางสง่างาม แม้ว่าใบหน้าจะถูกบดบัง แต่นางก็ยังรู้สึกได้ถึงรูปลักษณ์ที่สวยงามและร้อนแรงของนาง ประมาณว่ารูปร่างหน้าตาของนางยังสูงกว่าพี่สาวซีเหมียวจู
แต่ในฐานะช่างซ่อมดาบ จะมัวแต่จ้องมองรูปร่างหน้าตาของบุคคลนั้นได้อย่างไร ไม่ว่าจะเป็นโครงกระดูก พี่สาวผู้แข็งแกร่ง เฉียบขาด และมีศีลธรรม ซีเหมียวจู เปรียบเสมือนดวงจันทร์บนท้องฟ้า!
“ พี่ชาย เจ้าคิดว่าไม่มีพระเจ้าหรือมนุษย์ที่เป็นคู่ต่อสู้ของเจ้าในโลกนี้ ดังนั้นเจ้าจึงละทิ้งความสามารถที่น่าเบื่อนี้ และไปสัมผัสกับชีวิตที่ไม่ธรรมดาอื่นหรือไม่” ถามด้วยแววตาวาววับ
“….” จู มิงหลาง ไม่รู้จะตอบอย่างไร
อันที่จริงเขาออกจาก นิกายดาบแห่งภูเขา เมื่ออายุสิบห้าปี ในเวลานั้น ซีเหมียวจู อายุเพียงสิบสี่ปี แม้ว่าเขาจะเคยได้พบกันหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่สามารถเข้ากันได้นาน
ปัญหาคือไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี นางดูเหมือนจะเข้าใจตัวเองดีกว่าทุกสิ่ง ราวกับว่านางเป็นวัยรุ่นในตำนานของนิกายดาบมาโดยตลอด
แต่หลังจากออกจาก เจียนสง โลกก็อยู่เหนือจินตนาการ
ยิ่งไปกว่านั้น โลกที่ผู้คนมองเห็นเป็นเพียงส่วนเล็กๆ ของภูเขาน้ำแข็ง ถึงแม้จะสว่างไสวและแพรวพราวในช่วงเวลาหนึ่ง แต่หลายปีผ่านไป มันจะอยู่ยงคงกระพันอย่างแท้จริงได้อย่างไร
เมื่อมาถึงทางผ่านภูเขา มีถนนยาวหลายสายในภูเขาและป่าไม้ ปูด้วยหินหยกกว้างและขั้นบันไดสีขาว และแต่ละด้านมีโคมไฟหิน ในเวลากลางคืนจะมีแสงสว่างจ้าส่องลงมา ทำให้เส้นทางทั้งหมดสว่างขึ้นสู่ภูเขา
อย่างไรก็ตาม มีถนนเส้นหนึ่ง แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีโคมหินแกะสลักเหล่านี้ แม้แต่ถนนสายนั้นก็เต็มไปด้วยใบไม้ที่ร่วงหล่นและมีวัชพืชอยู่ไกลๆ ดูเหมือนว่าไม่มีใครทำความสะอาดมาเป็นเวลานาน
อนุสาวรีย์หินตั้งอยู่ที่สี่แยกนี้โดยมีคำว่า “ป่าดาบร้าง” เขียนอยู่
จู มิงหลาง หยุดที่นี่ มองไปรอบ ๆ ราวกับว่าเขาต้องการเห็นรูปลักษณ์ของป่าลึกขึ้น
ต้นสนและต้นไผ่กระจัดกระจายอยู่มาก และยากที่จะมองเห็นสถานที่ไกลออกไป
“พี่ชาย มีสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นในป่าดาบร้าง มันทำให้วิญญาณของสาวกหลายคนหวาดกลัว ปรมาจารย์ดาบในนิกายดาบก็ไปตรวจสอบเช่นกัน แต่ไม่พบสิ่งใด สิ่งแปลกประหลาดดูเหมือนจะหลบซ่อนอยู่” ซีเหมียวจู กล่าว
“ไม่ใช่หรอก ป่าดาบที่ถูกทิ้งร้างก็เหมือนผีสิง ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายปี มีอยู่ครั้งหนึ่งที่นักดาบตัวน้อยของพวกเราขว้างดาบที่หักและเป็นสนิมเข้าไป เขาก็อยู่ในอาการโคม่าสองสามวันหลังจากกลับมา” สาวกคิ้วยาวกล่าว
ป่าดาบร้าง จูหมิงหล่างคุ้นเคยมาก ยืนอยู่ที่สี่แยกนี้ ภาพที่ยากลำบากจากอดีตเข้ามาในหัวของเขา
ซ้อมครั้งแล้วครั้งเล่า เหนื่อยครั้งแล้วครั้งเล่า ค่อยกลับมาใหม่
วัยเด็ก วัยรุ่น และความทรงจำที่ลึกซึ้ง ไม่จำเป็นต้องเป็นบ้านของ จูเหมิน แต่ป่าดาบที่ถูกทิ้งร้างนี้ ดูเหมือนบ้านบรรพบุรุษเก่าที่มีความทรงจำมากเกินไปภายใน
ดาบสนิมทุกเล่มถูกเลือดไหลจากรังไหมบนฝ่ามือของเขา
“ท่านพี่ จะไปดูไหม” ซีเหมียวจู ถาม
“ดึกแล้วไปหาท่านปู่ก่อน” จู มิงหลาง ถอนความรู้สึกไม่สบายใจและพูด
“ได้.”
เมื่อเข้าสู่ยอดเขาหลัก จะมองเห็นเห็นวิลล่าบนภูเขาหลายหลังที่สร้างจากไม้ล้ำค่าต่างๆ โดยมีชายคาเหมือนเมฆขาวและเสาสูง หลวม มีสไตล์ และคลาสสิกมาก
ใน วิลล่าภูเขาไบยัน การแข่งขันดาบหลายครั้งที่ทาแชมปิง พวกเขาไม่ได้ใช้ร่องรอยของออร่าดาบ เป็นเพียงการต่อสู้ด้วยดาบและใช้ทักษะส่วนตัว ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกตื่นเต้นและน่าพอใจ
เมื่อเข้าไปในวิลล่า จู มิงหลางเห็นชายชราผมขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ของท่านผู้เฒ่า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอยและดวงตาของเขาถูกปิดลงครึ่งหนึ่ง
“ท่านปู่ ข้าพา มิงหลางมาพบท่าน” ซีเหมียวจู กล่าว
“อะไร!” ชายชราผมขาวแทบเด้งตัวขึ้นบนเก้าอี้แล้วอุทานว่า “ชายชราอย่างข้าเพิ่งงีบหลับไป ทำไมเป็นเช่นนี้ เสี่ยวหลาง เสี่ยวหลาง ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาเยี่ยมชายชรา…เจ้าควรไปที่อื่น ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสักสองสามปี!”
ใบหน้าของ มิงหลางเปลี่ยนเป็นสีดำและดำ!!
ท่านปู่อารมณ์อ่อนไหวคิดว่าพวกเขาพบกันที่สวรรค์?
ผมของชายชราขาวขึ้น ระดับพลังงานของเขาแย่ลง จมูกของเขายังเบี้ยวอยู่เล็กน้อย เขารู้สึกผิดที่ไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนมาหลายปี และเสียใจที่หายไปหลายปีจนญาติของเขาเป็นห่วง เมื่อมาพบกันตอนนี้เขาก็รู้สึกผิดมากจริงๆ.
