บทที่ 206: ทาสหลี่ฉวน
เมืองอนุสาวรีย์
เมืองนี้เป็นเมืองใหญ่ที่สร้างด้วยหิน และกำแพงยังสร้างด้วยสีเทาในถิ่นทุรกันดารที่ล้อมรอบด้วยหินก้อนใหญ่
ทันทีที่เข้าเมือง ก็จะเห็นตลาดขนาดใหญ่
สิ่งที่พวกเขาขายไม่ใช่เครื่องใช้ อาหาร อาหารมังกร ของเก่า แต่เป็นคนซึ่งถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนที่หยาบกร้าน
คนเหล่านี้เป็นทาสทั้งหมด
ทั้งจากชนเผ่าที่ไม่มีอารยะธรรม
ไม่ว่าจะมาจากบางประเทศที่พ่ายแพ้ หรือกลุ่มกบฏ
“ดูสิ ผู้หญิงที่ถูกจับจากภูเขาจิ้งจอก นั้นดุร้ายและโหดเหี้ยม ซื้อคืน รับประกันความพอใจในการฝึกฝน หนึ่งพันเหรียญทอง!”
หนึ่ง ชายสวมชุดทหารพูดเสียงดัง เขากำลังถือเชือกหนังที่แข็งแรง และผู้หญิงที่มีหูยาวถูกล็อคไว้ที่ปลายอีกด้านของเชือกหนัง
สีข้าวสาลีของผิวผู้หญิงนั้นค่อนข้างดำ แต่นางไม่สามารถซ่อนเสน่ห์ตามธรรมชาติของนางได้เลย ดวงตาที่แคบและคางบางนั้นมีสไตล์และเสน่ห์ที่แตกต่างกันออกไป
“เชลยจากดินแดนเสฉวนถูกส่งมาจากที่ห่างไกลหลายพันไมล์ นี่คือขุนนาง ทาส เผ่า และหญิงสาวต้องการทองเพียงแสนเดียว!”
เหล็กขนาดมหึมา ในกรง กลุ่มคนที่สวมเสื้อผ้าขาดๆ นั่งยองๆ
มีชายหนุ่ม หญิงบอบบาง และหญิงชราสองสามคน สีหน้าของพวกมันสลัวและตาดูหม่นหมอง ราวกับว่าพวกเขากำลังใกล้จะตายแล้ว
“สุภาพบุรุษผู้หญิง!”
ทันใดนั้น ชายหนุ่มในกรงก็เบิกตากว้าง รูม่านตาของเขาสว่างวาบ
เขาคว้ากรงเหล็กไว้แน่น และตะโกนอย่างตื่นเต้นใส่ผู้หญิงคนหนึ่งบนถนน
“หลิงตู หัวของเจ้ากระทบกระเทือนหรือเปล่า” นายพลในชุดเกราะรบที่ชำรุดพูดด้านข้าง
“ท่านแม่ทัพ ดูสิ นั่นใช่กษัตริย์หญิงหลี่หยุนซี!” ชายหนุ่มที่ชื่อหลิงตู ชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนหลังไทรเซอราทอปส์
แม่ทัพคว้าราวกรงเหล็กแล้วลุกขึ้นช้าๆ
เมื่อมองดู รูปลักษณ์ของผู้หญิงคนนี้ช่างโดดเด่นจริงๆ นางยังคงสวยราวกับพระจันทร์ที่เจิดจ้าท่ามกลางผู้คนที่วุ่นวาย!
“เป็นนางจริงๆ!” แม่ทัพหลิงซุน ก็เบิกตากว้างเช่นกัน
“รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร ได้ก่อตั้งประเทศและได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของทวีปศาลใหญ่ ตอนนี้นางเป็นราชาในมหาราชทวีป!” หลิงตู กล่าว
ขณะที่ถูกพามาที่นี่ ครอบครัวหลิงของพวกเขาก็ได้ยินข่าวมากมายเช่นกัน
นครรัฐซูหลง ได้รับการสถาปนาขึ้นแล้ว และ หลี่หยุนซี อาศัยอำนาจของนางเองในการยึดครองประเทศ นครรัฐทั้งสี่แห่งภายใต้เขตอำนาจของนางได้กลายเป็นสี่ดินแดนที่ไม่ถูกเหยียบย่ำบนดินแดนหลี่ฉวน แต่เป็นนครรัฐอื่น ดินแดนอื่น ที่โชคไม่ดีนัก
ตัวอย่างเช่น นครรัฐหลิงเซียวของพวกเขา
เมืองถูกเหยียบย่ำ ครอบครัวก็ถูกสังหาร และแม้แต่ครอบครัวใหญ่ของตระกูลหลิงก็กลายเป็นทาสในที่สุด และถูกส่งตัวไปยังราชสำนักอย่างวัวควาย ที่แผ่นดินใหญ่
หลังจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ ครอบครัวหลิงในเมืองหลิงเซียวรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง
ทำไมเขาถึงต้องการป้องกันไม่ให้ หลี่หยุนซี ก่อตั้งประเทศ?
หาก หลี่หยุนซี รวมดินแดน หลี่ฉวน ทั้งหมดเข้าด้วยกัน พวกเขาจะไม่จบลงแบบนี้
กระดูกสันหลังของพวกเขา หลิงหลัวเทียน เสียชีวิตอย่างอนาถ เจ้านายในกลุ่มถูกสังหาร และแม้แต่พี่สาวน้องสาวที่อยู่ห่างจากบ้านก็กลายเป็นของเล่นโดยผู้ล่า เมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้ หลิงตู ที่น้ำตาเกือบจะแห้งก็เปียกชื้นและแดงก่ำอีกครั้ง
“ท่านแม่ทัพ ขอร้องล่ะ”
“พวกเราจะทำได้อย่างไร” นายพลหลิงซัน ต้องการจะบอกว่าพวกเขาเป็นตระกูลหลิง ของรัฐหลิงเซียว แต่เขาเหลือบมองไปที่กรงและทนทุกข์ทรมานเช่นเดียวกับปศุสัตว์ คนเดียวกันที่รอการขาย แต่คำพูดของพวกเขาสำลัก
ด้วยการถอนหายใจยาว หลิงซัน รู้ดีว่าพวกเขาไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไป
เพียงเพื่อความอยู่รอด
แค่ขอทางออกสำหรับคนเหล่านี้ แทนที่จะตกเป็นทาสไร้ศักดิ์ศรี
“ฝ่าบาท ช่วยพวกเราด้วย! !”
“ฝ่าบาท ช่วยพวกเราด้วย!” !”
กลุ่มคนที่ผ่านไปมา และจู มิงหลาง ก็ได้ยินคนเรียกกษัตริย์หญิง
กษัตริย์หญิง ควรจะเป็นชื่อเฉพาะของ หลี่ฉวน สำหรับ หลี่หยุนซี เมืองซูหลง นอกจากนี้ยังมีหลายเมืองที่เรียก
จู มิงหลาง มองไปรอบ ๆ และเห็นกลุ่มทาสอยู่ในกรง
เนื่องจากชายคนหนึ่งกรีดร้องเสียงดัง ชายคนนั้นจึงถูกเจ้าของทาสทุบตีอย่างรุนแรง และผิวหนังของเขาก็แตก
“แค่ถาม “หลี่ชัน พูดเบาๆ
จู มิงหลาง ก้าวไปข้างหน้า หยุดชายที่ถือแส้และถามว่า “คนเหล่านี้มาจากไหน?”
“จากเสฉวน เขามีลูกชาย หากเจ้าสนใจที่จะซื้อมัน เจ้าต้องใช้เพียงหนึ่งแสนเหรียญทอง คนในครอบครัวนี้เป็นขอเจ้า
ครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจต้องการทาสในบ้านชั้นสูง คนเหล่านี้เป็นตระกูลหลิงของเมืองหลิงเซียวซึ่งอยู่ห่างจาก
เสฉวน ซึ่งพวกเขาเป็นจักรพรรดิแห่งโลก ไม่เพียงแต่จะมีชายหนุ่มที่แข็งแรงเท่านั้น แต่ยังมีหญิงสาวที่มีความรู้และมี
เหตุผลด้วย ล้วนแต่ไม่บุบสลาย!” หัวหน้ากองทัพบกกล่าว
จู มิงหลาง ได้ยินมาว่าเป็นครอบครัวของ หลิงเสี่ยวเฉิง แต่เขาไม่มีความสนใจที่จะซื้อ
เขาคิดว่ามันเป็นครอบครัวที่บังเอิญถูกจับในเมืองหนึ่ง ในฐานะผู้ปกครองคนปัจจุบันของ หลี่ฉวน ไม่มีอะไรผิดปกติกับ
การช่วยชีวิตเพื่อนร่วมชาติ
แต่เนื่องจากเขาเป็นคู่แข่งกัน จู มิงหลาง ไม่ต้องการใช้เงินแสนทองนั้น
เขาเป็นคนมีหลักการ เขาสงสารคนธรรมดา สงสารคนธรรมดา ศัตรูไม่ใช่คนธรรมดา
จู มิงหลาง หันศีรษะแล้วเดินกลับไปที่ทีมกล่าวกับ หลี่เซียวหัว ,หลี่เซียวหัว เป็นผู้ที่บังคับให้ หยุนซี เป็นนางสนม เขาจะทำเป็นไม่เห็นมัน”
“ข้าซื้อให้” ในขณะนี้ น่านหยูซู เดินไปหยิบลูกปัดสีม่วงออกมาแล้วยื่นให้กองทัพส่วนตัว
จู มิงหลาง ไม่เห็นแม้แต่ตอนที่นางเดินผ่าน
ไม่ใช่ว่า น่านหยูซู ซื้อคนเหล่านี้ที่ทำให้เขาประหลาดใจ แต่การยิงของ น่านหยูซู นั้นใจกว้างมาก หนึ่งแสนเหรียญทอง และนางไม่ได้แม้แต่กระพริบตา!
“หญิงสาวมีสายตาที่ดี ทั้งหมดนี้เป็นทาสชั้นหนึ่ง จะส่งไปที่ไหน” หัวหน้ากองทัพเอกชนเห็นเงินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ส่งกลับไปยังดินแดนหลี่ฉวน และบอกตระกูลน่าน ของรัฐซูหลง ว่าคนเหล่านี้จะเป็นทาสในบ้านในอนาคต”
“ฮะ?” หัวหน้ากองทัพเอกชนมีอาการปวดหัว มันไม่ง่ายที่จะส่งมันจากที่ไกล ๆ และตอนนี้มันถูกส่งกลับแล้ว แม้ว่าการจัดส่งจะถูกกว่าจริง แต่ก็ใช้เวลานาน
“ ข้าให้เงินเพิ่มอีก 10,000 เหรียญทอง และส่งไปยังสถานที่ ที่ข้าบอก และขอให้ผู้คนที่นั่นตอบกลับและถ้าหากว่ามีคนตายหรือมีอะไรหายไป ข้าจะยกระดับค่ายทาสของเจ้า ” น่านหยูซู กล่าวอย่างสุภาพ
“ไม่มีปัญหา เจ้าเพิ่มการขนส่งสินค้า ทุกอย่างพูดง่าย กองทัพของข้าเชี่ยวชาญในธุรกิจนี้ จะไม่มีวันผิดพลาด!” กองทัพกล่าว
หลังจากจ่ายเงินมัดจำแล้ว ผู้ค้าทาสเหล่านี้ก็อยู่ภายใต้การดูแลของศาลใหญ่เช่นกัน หากผิดสัญญาก็จะถูกลงโทษอย่าง
รุนแรงเช่นกัน
“ขอบคุณ ฝ่าบาท ชาติหน้าข้าจะเป็นวัวและม้า!” หลิงตู รีบขอบคุณนาง
“ถ้าเจ้าไม่ใช้มันในโลกนี้ เจ้ามาเป็นวัวและม้าให้กับเมืองซูหลง ของข้าในชีวิตนี้เถอะ” น่านหยูซู กล่าวอย่างเย็นชา
รัฐเมืองซูหลง และ รัฐเมืองหลิงเซียว ต่อสู้กันมานานหลายปี
ตระกูลหลี่และตระกูลน่าน รังเกียจพวกเขามาก
แทนที่จะปล่อยให้พวกเขาเป็นทาสของผู้อื่น ให้พวกเขาเป็นทาสในเมืองซูหลง จะดีกว่า
ด้านหนึ่ง พวกเขาระบายความโกรธ และอีกด้านหนึ่ง พวกเขาก็ดีใจ อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมดเป็นพลเมืองของ หลี่
ฉวน
