บทที่ 230: ช่องว่างขนาดใหญ่!
“นี่คือหัวหน้าห้องโถงของนิกายดาบเหยาซาน หวูเฟิง” ไป่ฉิน แนะนำทันที
หัวหน้าที่สวมผ้าคลุมสีดำพยักหน้า แต่ไม่พูด นางไม่ตอบสนองเลยเมื่อเห็นคำทักทาย
หวูเฟิง รู้สึกอายเล็กน้อย เขาไม่ได้คาดหวังว่าหัวหน้าของ นิกายดาบเหมียนซาน จะเย็นชาหรือบอกว่าเขาซึ่งเป็นหัวหน้าหอน้อยไม่อยูในสายตานาง!
หวูเฟิง ออกเดินทางและพบว่าป้าเจียนซึ่งเป็นหัวหน้าห้องโถงก็จ้องมองเขาอย่างใกล้ชิด
หวูเฟิง เป็นคนอายุมากกว่า 30 ปี และไม่คิดว่าจะมีคนอื่นสนใจเขา
ส่วนใหญ่ต้องการแข่งขันกับตัวเอง หายากมากที่ปรมาจารย์แห่งสำนักดาบแห่งภูเขาระยะไกลมาที่ภูเขาของพวกเขา นักดาบเหล่านี้ที่หมกมุ่นอยู่กับเคนโด้อาจต้องการนำดาบของพวกนางมาต้อนรับพวกเขาในตอนนี้
ดูเหมือนจะมีเหตุผลที่สำคัญมาก
พวกนางไม่ต้อนรับผู้ชายที่นี่จริงๆ
หญิงสาว น่านหลิงชา ที่มาถึงก่อนกำลังนั่งอยู่ใต้เต็นท์ร่มสีขาวพร้อมไวน์ผลไม้หอมกรุ่นอยู่ข้างหน้านางและสาวกหญิงกำลังรออยู่ข้างๆ
แต่ ห่าวเย่ ก็ไม่ได้รับการดูแลอย่างดี โดยพื้นฐานแล้วเขานั่งข้างนอก ลมกำลังพัด แสงแดดก็กำลังอาบผิว และมีถ้วยน้ำใสที่ง่ายที่สุดอยู่ตรงหน้าเขา ไม่มีอะไรอื่นอีกแล้ว
หวูเฟิง มองไปที่ ที่นั่งของเขาอีกครั้ง และปรากฏว่ามันเป็นฟูกที่แม่ไก่สามารถฟักไข่ได้
ช่องว่างระหว่างชายและหญิงใหญ่ขนาดนั้นจริงหรือ?
ห่าวเย่ ดูเหมือนจะเป็นคนที่ไม่เป็นทางการ เขากำลังหลงทาง ตัวเขาเองมักจะนอนในขมับที่หัก และพอใจกับการต้อนรับที่นี่มาก แต่ หวูเฟิง ไม่คุ้นเคยกับมัน
เขานั่งบนฟูกอย่างไม่เต็มใจ แสงอาทิตย์กระทบดวงตาของเขา และมันก็ทำให้รู้สึกอึดอัด
ผ่านไปครู่หนึ่ง ศิษย์หญิงเส้าหยิง ก็ขึ้นมาบนภูเขา
ไป่ฉิน แนะนำสั้น ๆ แน่นอนว่า ปรมาจารย์และผู้อาวุโสในห้องโถงแสดงการต้อนรับแบบที่พวกเขาควรมี และยอมรับเป็นการส่วนตัวว่า เส้าหยิง และ น่านหลิงชา มีเกียรติร่วมกัน ภายใต้บัญชีสีขาว ศิษย์หญิงของ นิกายดาบเหมียนซาน กำลังรอนางอยู่
เส้าหยิง มีความอาวุโสต่ำและไม่มีความแข็งแกร่ง นางไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าการแต่งหน้า เมื่อเห็นพี่ใหญ่ ห่าวเย่ และลุง หวูเฟิง ที่มีพลังมากกว่าตัวเองนั่งอยู่ในมุมหนึ่งนางก็รู้สึกไม่สบายใจ
หวูเฟิง ถอนหายใจเบา ๆ โบกมือและส่งสัญญาณให้ เส้าหยิง ไปที่นั่งเพื่อปฏิบัติตามประเพณี ท้ายที่สุดมันอยู่ในดินแดนของคนอื่น ทั้งประเทศเป็นแบบนี้
ไม่นานหลังจากนั้น หยุนจงเหอ ก็เดินขึ้น
ไป่ฉิน ไม่ได้แนะนำเขาด้วยซ้ำผู้อาวุโสและหัวหน้าห้องโถงของ นิกายดาบเหมียนซาน ก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ
หยุนจงเหอ สับสนและนั่งลงข้างๆ หวูเฟิง นอกจากนี้ยังเป็นฟูก เขาสามารถนั่งได้ตามใจชอบ เมื่อดวงอาทิตย์ร้อนแรงที่สุด แม้แต่ในฤดูใบไม้ร่วง แดดก็แผดเผาอย่างสาหัส
หยุนจงเหอ ไม่กล้าพูด
“ท่านอาจารย์ พวกเราเดินทางมาหลายพันไมล์ และพวกเราก็มาถึงเมืองหลวงแล้ว ไม่เพียงแค่พวกจะปล่อยให้พวกเราอยู่ตามลำพังสองสามวันโดยไม่พูดคุย แต่ในที่สุดพวกเราก็สามารถขึ้นไปบนภูเขาได้ ดังนั้นท่านอย่าคิดจริงจังกับพวกนางเลย” หยุนจงเหอ ลดเสียงของเขาและบ่นข้างหูของ หวูเฟิง
“ไม่ใช่ว่าพวกนางไม่ได้จริงจังกับพวกเรา เจ้าไม่คิดว่าพวกนางปฏิบัติต่อ เส้าหยิงด้วยความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เหรอ?” หวูเฟิงพูดอย่างช่วยไม่ได้
หยุนจงเหอ พูดไม่ออก
เพียงเพราะพวกเขาเป็นผู้ชาย?
มาหาเขาไม่แม้แต่จะให้น้ำดื่มเหรอ?
ในวันที่อากาศร้อน มือและเท้าของ หยุนจงเหอ เย็นชา และร่างกายของเขาก็สั่นเทาด้วยความโกรธ
เมื่อไหร่ผู้ชายจะสามารถยืนหยัดในประเทศนี้ได้?
เขารอครึ่งชั่วโมง
ผู้คนของ นิกายเหมียนซาน ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ตราบเท่าที่รอคนปีนขึ้นมาบนภูเขา พวกนางไม่คิดที่จะสื่อสารกับผู้คนใน
นิกายดาบแห่งภูเขาระยะไกลเลยเหรอ?
“หวังว่าผู้ชายคนนั้น มิงหลาง จะไม่หลงทางใช่ไหม” หยุนจงเหอ กล่าว
“เขาไม่มีฐานการฝึกฝนดาบ อาจเป็นเรื่องยากที่จะอ่านหนังสือดาบ โปรดรอสักครู่” หวูเฟิง กล่าวอย่างใจเย็น
ขณะพูด จู มิงหลาง เดินขึ้นจากบันไดเนินเขา เขาเหลือบไปที่การต่อสู้ของ นิกายดาบเหมียนซาน แม้ว่าผู้หญิงทุกคนจะสบายตาและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ความหนาวเย็นที่คนแปลกหน้าไม่ควรเข้าไปทำให้คนไม่สบายใจจริงๆ
“ทุกคนอยู่ที่นั่น” ไป่ฉิน กล่าว
สาววาดดาวไม่ได้ขึ้นไปบนภูเขาและ ฟางเนี่ยเหนียน กำลังรออยู่ในชนบท
เมื่อพิจารณาถึงความเป็นไปได้ในการขโมยหยกโคมโบราณ จะดีกว่าสำหรับนางผู้เผยคำทำนายที่ไม่มีความสามารถในการป้องกันตนเองเพื่อหลีกเลี่ยงความเสี่ยง
“เชิญนั่ง ” นักดาบหญิงที่ห่อหุ้มร่างกายของนางไว้แน่นเดินขึ้นไปและสั่งให้ จู มิงหลาง ไปที่ฟูกนั่งอยู่ใต้ดวงอาทิตย์
จู มิงหลาง ตรงไปที่เต็นท์ร่มสีขาวที่สวยงาม นั่งถัดจาก น่านหลิงชา หยิบองุ่นที่เขาชอบกินเป็นประจำ และไม่ถือว่าตัวเอง
เป็นแขกเลย
“กฎของพวกเรา ผู้ชายไม่สามารถเข้าไปในเรือนยอด และไม่สามารถนั่งบนเก้าอี้ได้” น้าดาบที่ห่อหุ้มแน่นหนากล่าวอย่าง
เฉียบขาด
ไป่ฉิน กำลังจะพูด แต่หัวหน้าของนางยกมือขึ้นและส่งสัญญาณให้ ไป่ฉิน ว่าไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้
“เจ้าตั้งกฎเกณฑ์ของเจ้า และมันเป็นสิทธิ์ของข้าที่จะต้องปฏิบัติตามหรือไม่” จู มิงหลาง กล่าว
“ทำไมเจ้าพูดรุนแรงจัง” น้าดาบพูดอย่างโกรธเคือง
“หัวหน้าสาวกของเจ้าใจดีกับข้า แต่น้าดาบตัวน้อยกล้าที่จะชี้นิ้วและสั่งการที่นี่” จู มิงหลาง จ้องไปที่น้าดาบที่ภาคภูมิใจ
หวูเฟิง ,หยุนจงเหอ และห่าวเย่ มองไปที่ จู มิงหลาง ซึ่งยังคงหยิ่งและครอบงำคนอื่น พวกเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ยกนิ้ว
ให้ในใจ!
อากาศร้อนจัด!
“นี่คือสำนักดาบเหมียนซาน ข้าทนไม่ได้ที่เจ้าไม่มีความเกรงใจที่นี่ ”
“ออกไป!” จู มิงหลาง ใจร้อนและดุอย่างเย็นชา
น้าดาบคนนั้นหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เผชิญหน้ากับคนดื้อด้าน นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอความช่วยเหลือด้วยสายตาที่น่าสมเพชจาก ปรมาจารย์คนเดียวที่ไม่สวมชุดส่าหรี
หัวหน้าห้องโถงมีสีหน้าเคร่งขรึม กลุ่มคนที่เคร่งครัดและผู้ดูแลซึ่งรับผิดชอบพระบัญญัติ
“ท่านอาจารย์หวูเฟิง ลูกศิษย์ของท่านดื้อด้าน ท่านไม่เคยสนใจเรื่องนี้เลยหรือ?” เจียลี่เจียน ถาม
“นี่คือน้องชายของข้า จู มิงหลาง ไม่ใช่ลูกศิษย์” หวูเฟิง ตอบเบาๆ
เขาหวังว่าทุกคนจะเข้าใจหรือไม่? ? ?
น้านักดาบไม่สามารถควบคุมมันได้!
นอกจากนี้ เพื่อควบคุมเขา นางต้องเอาชนะเขาก่อน
“กฎของพวกเราได้รับการสืบทอดมานับพันปี พวกเราจะไม่มีการแลกเปลี่ยนฝีมือดาบนี้จนกว่ากฎจะได้รับการปฏิบัติ ” เจียลี่เจียน กล่าว
“ไม่มีอะไรจะสื่อสารด้วย วิชาดาบที่เก่า น่าเบื่อ และมีความหมายบางอย่าง เช่น กลุ่มของภูเขาลึก ป่าเก่า และน้าดาบที่ประกาศตัวเอง รู้สึกว่าพวกเขายังคงเป็นผู้นำของนิกายดาบเพียงเพราะเจ้าน้าดาบ หยิ่งเพราะน้อยคนที่จะได้ออกไปโลกภายนอก” จู มิงหลาง กล่าว
หวูเฟิง อยู่ด้านข้าง ดวงตาของเขาเกือบจะจ้องมองออกไป
นี่คือที่ของข้า!
มาบรรจบกันเล็กน้อยและผู้อาวุโสและหัวหน้าทุกคนก็ปรากฏตัว!
“ฮิฮิ ช่างเป็นเสียงที่ดังมาก หลายปีที่ผ่านมาเจ้าเป็นคนที่สองที่กล้าพูดเสียงดังในนิกายดาบเหมียนซานของพวกเรา” หัวหน้าห้องบัญชาการ หลี่เหว่ย กำลังเดินขึ้นมา
ผู้ชายแบบนี้ไม่ควรทะเลาะด้วย เสียเวลา !
