บทที่ 231: ลำธารหญิง
“ใครเป็นคนแรก” จู มิงหลาง ถามด้วยความสงสัย
“เด็กนักดาบที่บุกเข้าไปในประตูภูเขาของพวกเราเมื่อหลายปีก่อน เพียงเพราะเขาเป็นลูกของนิกายเหมิงของพวกเรา เขา
จึงจากไปอย่างปลอดภัย แต่เจ้าอาจจะไม่!” หัวหน้าห้องบัญชาการกล่าว
หลังจากพูดคำเหล่านี้ ไป่ฉิน ก็กระซิบกับหัวหน้าห้องบัญชาการ: “ อาจารย์หลินมินถาง เขาเป็นคนที่บุกขึ้นภูเขาในวันนั้น
หลินมินถาง ท่านนี้ตกตะลึง
คนเดียวกัน!
ไม่น่าแปลกใจที่น้ำเสียงและความบ้าคลั่งเป็นรสชาติที่คุ้นเคย
“นั่นไม่ใช่ลูกชายของหัวหน้าเหมิงหรือ?”
“ข้าคิดว่ามันเป็นเขาจริงๆ ข้าได้ยินมาว่าเขาหายไปเมื่อหลายปีก่อน หลังจากผ่าน สงหลิน ของพวกเราแล้ว มีคนคนหนึ่งทำให้สาวกของพวกเราล้มลง ถ้านางสนมเหวินหลิงไม่ยื่นมือ พวกเราคงเสียหน้า”
ในคราวนั้น นักดาบหลายคนและปรมาจารย์ในห้องโถงหลายคนก็กระซิบกัน ได้พูดคุยกัน
เจ้าหญิงผู้มั่งคั่ง เจ้าหญิง และเจ้าของเมืองหญิงที่นั่งอยู่ในนั้นก็เงี่ยหูฟังทันที
เหมิงบิงซี หัวหน้าของเหมิง ผู้ปกครองของ นิกายดาบเหมียนซาน ทุกคนรู้เรื่องนี้ แต่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่านางยังมีลูกชายอยู่
เห็นได้ชัดว่าหัวของหมวกผ้าคลุมสีดำไม่ใช่ เหมิงบิงซี
เหมิงบิงซี ฝึกฝนในบ้านน้ำตกมาหลายปีแล้ว และนางไม่สนใจอะไรหลายๆ อย่าง
หัวหน้านิกายดาบ เหมิง เป็นแบบไหน ทุกคนรู้ว่าไม่มีใครถือว่า จู มิงหลาว เป็นนายน้อยของนิกายดาบ นี้
บทเรียนนี้ บทเรียนเดียวกัน!
“ท่านอาจารย์หวูเฟิง ในเมื่อเจ้าบอกว่าเขาเป็นรุ่นน้อง เขาเป็นคนรุ่นเดียวกับเจ้าและข้า ดังนั้นข้าจะใช้ความคิดริเริ่มในการสอนวิชาดาบของนิกายดาบเหยาซาน คงจะไม่ผิดกฎ?” ป้าหลินหมิน หอบัญชาการกล่าว
“ครูผู้นี้ ให้ข้าสอนกฎของโลกนี้แก่เจ้า ผู้อ่อนแอก็อ่อนน้อมถ่อมตน ผู้แข็งแกร่งเป็นที่เคารพ!” หลังจากที่ จู มิงหลาง กิน
องุ่นแล้ว เขาก็ลุกขึ้นช้าๆ ดูเหมือนเตรียมการที่จะท้าทาย
“ผู้อ่อนแอก็อ่อนน้อมถ่อมตน ผู้แข็งแกร่งได้รับการเคารพ ดี ดี!!” น้าดาบ หลินมินเจียน โกรธอย่างเห็นได้ชัด
ดวงตาของเจ้าหญิง เจ้าชายหญิง และเจ้าเมืองหญิง ที่นั่งฟังพวกเขานั้นต่างจ้องมอง
เขาคิดว่ามันจะเป็นการประชุมที่น่าเบื่อมาก แต่ไม่คิดว่าจะเครียดเมื่อมาถึง มันคู่ควรกับการเป็นนักดาบที่เก่งที่สุดในแผ่นดินใหญ่ ดังนั้นมันจึงควรค่าแก่การท้าทาย
ไม่รู้ทำไม ผลไม้ถึงอร่อยกว่า!
หลินมินเจียง เดินไปที่ราบสูงบนภูเขา นางไม่ได้ถอดโสร่งออกด้วยซ้ำ
โดยธรรมชาติแล้ว จู มิงหลาง จะไม่ถอยกลับ จริงหรือที่เขาต้องนั่งยองๆ ใต้แสงอาทิตย์เหมือน หวูเฟิง , ห่าวเย่ และ หยุนจงเหอ ชายผู้สิ้นหวังสามคน?
ไม่ใช่เรื่องน่าอายที่จะนั่งยองภายใต้ดวงอาทิตย์ แต่คนอื่นจงใจปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างแตกต่างออกไป ซึ่งทำให้ จู มิงหลาง อึดอัดมาก
มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะปฏิบัติต่อผู้คนเช่น นิกายดาบเหมียนซาน และติดตามพวกเขาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า มีปัญหาอะไรก็ใช้ดาบแก้!
“โปรดเข้าใจข้าด้วย” น้าหลินมินเจียง พูดอย่างเย็นชาและถือดาบอยู่ในมือ
“ไม่มีปัญหา มันมีประโยชน์มากจริงๆ ที่จะแข่งขันกับคนเก่งเคนโด้อย่างข้า” จู มิงหลาง กล่าว
น้าหลินมินเจียง โกรธมากจนมือของนางที่ถือดาบสั่นเล็กน้อย
คำพูดของความอ่อนน้อมถ่อมตนสำหรับเขาจากนิกายดาบของเหยาซาน เด็กคนนี้ยังคงคันจมูกของเขา!
ไม่มีเรื่องไร้สาระอีกต่อไป ในฐานะอาจารย์ของหอวินัย น้าหลินมินเจียง ผู้เชี่ยวชาญด้านการสั่งสอนและลงโทษสาวก
อย่างรุนแรงที่ฝ่าฝืนกฎ เป็นที่รู้กันว่ารุนแรงและดุร้าย น้าดาบที่ถูก จู มิงหลาง ดุด่าว่าดูถูก!
หลินมินเจียง น่าจะมาจากนิกายดาบ รัศมีของนางเป็นเหมือนลมที่ผ่านพ้นในช่องแคบ แม้ว่านางจะไม่ได้ปล่อยดาบของนาง แต่นางก็พุ่งเข้าหา จู มิงหลาง ที่นี่แล้ว ทั้งดุเดือดและรุนแรง
“ดูดาบสิ!”
หลินมินเจียง ปรมาจารย์แห่งโถงวินัย มีฝีเท้าที่มั่นคง และการกระทำของดาบนาง ก็ชัดเจนเช่นกัน แต่ดาบที่ฟาดฟันและลมที่หอนก็กระทบเขาเช่นกัน ประติมากรรมหิน ศาลา และต้นไม้ที่อยู่รอบๆ สั่นไหวอย่างรุนแรง และพวกมันสามารถพังทลายลงได้ทุกเมื่อ
“ดาบคำราม!”
จู มิงหลาง ยืนอยู่ในระยะไกลและขยับครึ่งก้าว!
มังกรวิญญาณดาบพุ่งออกจากท้องฟ้า ตัวดาบเป็นสีแดง และมันเต้น ขับกระแสอากาศรอบๆ ศาลาดาบ เปลี่ยนกระแสอากาศเหล่านี้เป็นคลื่นพล่าน และในที่สุดก็มาบรรจบกันเป็นคลื่นซัดคลื่นสึนามิจากดาบ
หนึ่งคือลมหุบเขา อีกอันคือสึนามิ พลังแตกต่างกันมาก
จู มิงหลาง ไม่ได้สนใจที่จะเล่นกับสิ่งแฟนซีเช่น หลินมินเจียง และควบคุมความรุนแรงด้วยความรุนแรงโดยตรง!
คลื่นพลังฉีพุ่งขึ้น และ จู มิงหลาง กลายเป็นการโต้กลับโดยตรง กลืนปราณดาบที่ น้าหลินมินเจียง ม้วนขึ้น และบังคับให้น้าหลินมินเจียง ถอยหนี
“นอกประเทศ ผู้ชายที่โดดเด่นหลายคนอย่างข้าเป็นคนดี เจ้าเป็นลำธารหญิง ข้าจะปล่อยเจ้า ดาบของเจ้าทำให้ข้าขยับได้ครึ่งก้าว แม้ว่าข้าจะอยากพ่ายแพ้ก็ตาม!” จู มิงหลาง หัวเราะ คำพูดเหล่านี้ไม่เพียงแต่ส่งถึงป้าดาบ หลินมินเจียง เท่านั้น แต่ยังส่งไปถึงทั้งนิกายดาบเหมียนซานด้วย
เพียงแค่ใบ้บ้า!
ไม่บ้าจะเรียกว่าอายก่อนหิมะตกได้ยังไง!
“ลำธารหญิง????” ประโยคนี้ดูเหมือนจะตีจุดโกรธของน้าหลินมินเจียง นางยืนมั่นและชี้ดาบไปที่ จู มิงหลาง
ทันใดนั้น น้าหลินมินเจียง ก็เคลื่อนไหว ดาบในมือของนางดูเหมือนใบเรือสีขาว และมันทำให้ดาบของ จู มิงหลาง แตก และดาบใบสีขาวก็กลายเป็นคมฟันที่ฟันไปทาง จู มิงหลาง!
ด้วยดาบเล่มนี้ ขอให้ มิงหลาง ไม่ปิดบัง
ลูกชายสุรุ่ยสุร่ายที่จะเป็นเพียงคนสุรุ่ยสุร่าย!
จู มิงหลาง ยังไม่มีความตั้งใจที่จะเคลื่อนไหว และตอนนี้เขาก็กำลังพูดพล่อยๆ
“สำหรับทักษะการใช้ดาบง่ายๆ บนฝีเท้าของเจ้า ข้าได้เรียนรู้เคล็ดลับบางอย่างระหว่างทางขึ้นภูเขา แม้ว่ามันจะเป็นการแลกเปลี่ยนความชำนาญในการใช้ดาบระหว่าง นิกายดาบเหยาซาน และ นิกายดาบเหมียนซาน ข้าคิดว่าเจ้าพลาดจริงๆว่าข้ามีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะใช้การแสดงดาบฮารุกะ
ขณะพูด มังกรวิญญาณดาบได้ถือดาบหั่นใบเรือไว้แล้ว และด้วยพลังของดาบ มันเขย่า หลินมินเจียง แห่งห้องโถงวินัยถอยหลังไปหลายก้าว!
“เจียนซัว!”
จู มิงหลาง ยืนอยู่ตรงนั้น จิตใจของเขาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับมังกรวิญญาณดาบ และเขาใช้นิ้วของเขาเป็นแรงฉุดเพื่อแสดงดาบที่บินได้และดาบที่ส่องแสงระยิบระยับที่เขาได้เรียนรู้ในเมืองสเตล!
ท้องฟ้าแข็งแกร่ง ร่างของ หยินหง ของมังกรวิญญาณดาบก็มองเห็นได้ชัดเจนเช่นกัน แต่เมื่อ จู มิงหลาง กลั้นหายใจ มังกรวิญญาณดาบก็หายตัวไปภายใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดเผา ไร้ร่องรอย หายไปอย่างสมบูรณ์!
“ส่องแสง!”
จู มิงหลาง ตะโกนเสียงดังและชี้นิ้วไปที่ น้าดาบ หลินมินเจียง วิญญาณเป็นเหมือนนางฟ้าดาบที่ลงมายังโลก!
หลินมินเจียง รู้สึกไม่ดีและรีบสลับไปรอบๆ เปลี่ยนตำแหน่ง.
นางมองไม่เห็นดาบบินของ จู มิงหลาง ดังนั้นดวงอาทิตย์และเปลวไฟที่แผดเผา แม้แต่เงาก็ไม่สามารถมองเห็นได้ ทำให้ หลินมินเจียง รู้สึกไม่สบายใจจริงๆ
นิกายดาบภูเขาหมอก นักดาบของประเทศเมียว สตรีผู้มีเกียรติทุกคนแอบสงสัยว่าทำไมไม่มีใครเห็น ดาบบิน ของ จู มิงหลาง
ดาบบินเจียนซัว มันคือดาบใต้น้ำเล่มแรกและหลังจากนั้นก็เร็ว ดาบพุ่งออกมาราวกับสายฟ้า แต่แม้ในคืนที่มืดมิด ดาบก็มีร่องรอยอยู่บ้าง เป็นไปไม่ได้ที่จะหายไปในอากาศโดยตรง นอกจากนี้ พระอาทิตย์ยังส่องแสง และเงาควรจะอยู่ที่นั่นเสมอ เป็นการยากที่จะบอกว่า จู มิงหลาง มาถึงแล้ว ดินแดนของ เจียนหยิน ???
