บทที่ 269: การขอความช่วยเหลือในหมอกยามค่ำคืน
แหล่งน้ำของ เอ๋อไห่ ใน หลี่หวงอู ถูกปนเปื้อนอย่างมากเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มีผู้คนอยู่สี่ถึงห้าพันคนในหมู่บ้านทั้งหมด
และมีเพียงบ่อน้ำเก่าแก่บางบ่อเท่านั้นที่รองรับ
พวกเขาส่งคนออกไปหาแหล่งน้ำสะอาดทุกวัน แต่คนเหล่านั้นน่าจะออกไปเป็นอาหารของมังกรมากที่สุด
ทีมงานได้เดินทางไปที่ เอ๋อไห่ เพื่อขนส่งถังน้ำสะอาดสองสามถัง แต่พวกเขาถูก ชางหลง สกัดกั้นในขณะนั้น ซึ่งทำให้ผู้คน
ในหมู่บ้านตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น
“ตอนนี้หมู่บ้านของพวกเราอยู่ในสภาพดี มีน้ำและอาหาร ตราบใดที่พวกเราไม่ออกนอกหมู่บ้าน มังกรหลงทางเหล่านั้น
จะไม่กล้าแสดงตัวออกมาง่ายๆ ท้ายที่สุดแล้ว ฐานการเพาะปลูกของพวกเขาไม่สูงเกินไป แต่หมู่บ้านอื่นๆ ข้าไม่มองในแง่
ดี ข้าเกรงว่าพวกเขาจะไม่สามารถอยู่รอดด้วยวิธีนี้ได้” สิ่งที่ ผู้เฒ่ากังวล นั่นคือ เขากังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของ
พวกเขา และเขาต้องหาทางไปช่วยหมู่บ้านอื่น
“ถ้าเจ้ายินดีจะช่วย เจ้าควรไปที่ เอ๋อไห่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการส่งน้ำดื่มไปที่นั่น มิฉะนั้น แม้ว่า ชาางหลง จะถูกกำจัด แต่
หลายคนที่นั่นก็จะตายเพราะขาดน้ำ”
“งั้นก็เตรียมถุงน้ำตามสะดวก พวกเราจะรีบเดินทางภายในคืนนี้ ” หูไป่หลิง กล่าว
“ยังไงก็ตาม อัญมณีเหล่านี้ หวกเจ้าก็เอาไปได้เช่นกัน แค่ของขอบคุณเล็กน้อยจากตระกูล หลี่หวงอู ที่พวกเจ้ามาที่นี่โดย
เสี่ยงตาย” ผู้นำหมู่บ้าน กล่าว
เขากวักมือเรียกผู้หญิงสองสามคน พวกเขานำกระเป๋าปักที่พวกเขาทอมา และเทอัญมณีใสสีเขียวมรกต สีฟ้าอ่อน สี
เหลืองคริสตัล และสีชมพูสีขาวใสทีละชิ้น เอาออกมาใส่ในกระเป๋าเครื่องประดับขนาดใหญ่แล้วมอบให้ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง ยังคงตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง และหยิบกระเป๋าหนัก ๆ ที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับโดยไม่รู้ตัว
“นี่คือสิ่งที่พวกเราได้รับจากเถาซีในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา และมอบให้ท่านแล้ว ในสถานการณ์เช่นนี้ สิ่งเหล่านี้ไม่มี
ประโยชน์สำหรับพวกเรา ข้าแค่หวังว่าพวกท่านบางคนสามารถช่วยพวกเราได้อย่างเต็มที่ เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์
ที่ยากลำบากนี้ หากมีความต้องการในอนาคต ท่านสามารถมาที่ หลี่หวงอู และพูดคุยกับข้าได้” ลุงฟูซี่ พูดอย่างไม่เห็นแก่
ตัว
อัญมณีถุงใหญ่ใบนี้มีค่ามากและมีคุณภาพสูงมาก
จู มิงหลาง ไม่ได้คาดหวังว่ารางวัลสำหรับการกู้ภัยนี้จะสูงมาก และเขาเพิ่งก้าวเข้าไปในคอกของชางหลง และฆ่ามังกร
เพียงสามตัวเท่านั้น
“ที่นี่อุดมไปด้วยอัญมณี ตระกูลทิ ต้องการทำธุรกิจระยะยาวกับพวกเขามาโดยตลอด พวกเขาไม่เต็มใจ ท่านเจ้าเมือง
คราวนี้พวกเราจะไปกันให้หมด ถ้าเมืองรันยู สามารถครอบครองสถานที่แห่งนี้ได้ในอนาคต การซื้อขายอัญมณีจะเพิ่ม
รายได้ให้กับเมืองของพวกเราเป็นจำนวนมากทุกปี ” หูไป่หลิง กระซิบกับ จู มิงหลาง
“การช่วยเหลือบรรเทาทุกข์ยากเป็นความปรารถนาดั้งเดิมของคนซื่อสัตย์อย่างข้า ถ้าอัญมณีไม่ใช่อัญมณีที่ดีจริง ๆ มันก็
ไม่สำคัญขนาดนั้น “ จู มิงหลาง กล่าวคำเหล่านี้ แต่เขาเก็บอัญมณีทั้งถุงอย่างเรียบร้อย
จู มิงหลาง ไม่ได้นับด้วยซ้ำ
สรุปคือถ้าขายถุงพลอยได้ราคาดีมีทองไม่เกินสองหรือสามแสนทอง
ซึ่งเทียบเท่ากับค่าคอมมิชชั่นที่จ่ายโดยหัวหน้าหมู่บ้าน เขาสามารถช่วยเพื่อนบ้านและเก็บเกี่ยวอัญมณีได้ นี่คือสิ่งที่ดี
ที่สุดของทั้งสองโลก มิงหลาง รู้สึกมีแรงจูงใจมาก
เมื่อเขาไปถึงท้ายหมู่บ้าน ผู้คนได้เตรียมถุงน้ำให้เพียงพอและแขวนไว้ บนร่างของวัวกระทิงสัตว์เดรัจฉาน
เหล่านี้แข็งแกร่งและเชื่อง พวกมันเหมาะมากสำหรับการขนส่งสินค้าบนภูเขา แต่หากไม่มีการป้องกันที่แข็งแกร่ง สัตว์ที่
แข็งแรงดังกล่าวอ่าจกลายเป็นอาหารอสูรเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย อาหารของปีศาจ ไม่ต้องพูดถึงมังกรเจ้าเล่ห์และร้าย
กาจ
“ข้าจะชี้ทางให้ท่าน “ชายหนุ่มสวมหมวกขนสัตว์กล่าว
“ใช่ คนอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องตามไป ช่วยกันดูแลหมู่บ้านให้ดี “ จู มิงหลาง พยักหน้า
ค่ำคืนแล้ว ภูเขาและป่าไม้มืดครึ้ม และชีวิตของผู้คนอยู่ใกล้ท้องฟ้า ตอนนี้พวกเขายังไม่ล่าช้านัก ดังนั้นพวกเขาจึงรีบเร่ง
ไปยังหมู่บ้านที่ 2 ในหุบเขา หลี่หวง
ยังมีหมู่บ้านอยู่ไม่กี่แห่งตามถนน เดิมมีชาวบ้านอาศัยอยู่บ้าง แต่คนในหมู่บ้านเหล่านี้ได้อพยพไปยังหมู่บ้านที่มีกำแพง
ไม้ แน่นอนว่าบางคนไม่มีเวลาอพยพ เห็นคราบเลือดรอบหมู่บ้าน กระดูกบางชิ้นไม่ได้ฝังฝัง
กระทิงไม่ได้วิ่งเร็วมาก มันยังถือถุงน้ำที่หนักอึ้งอยู่
จู มิงหลาง นั่งบนหลังสัตว์ร้ายตัวหนึ่งและมองย้อนกลับไปที่ใบหน้าซีดเล็กน้อยของนาง
เห็นได้ชัดว่าสาวเพ้นท์ดาวไม่เหมาะกับการเดินทางระยะไกลเช่นนี้ กังวลว่านางจะหนาว จู มิงหลาง หยิบผ้าห่มและห่อ
ร่างกายที่บอบบางของนาง
” เจ้าเหนื่อยไหม? ทำไม เจ้ากับ หยูซู ไม่รอข้าในหมู่บ้านที่หนึ่ง ข้าจะไปส่งน้ำเอง ” จู มิงหลาง กล่าว
หลี่ซิงหัว ส่ายหัวเผยรอยยิ้มที่สวยงามและอ่อนโยนพร้อมกับกล่าวว่า ” ไปกับเจ้า ข้าจะรู้สึกสบายใจมากขึ้น”
“เจ้าเคยใช้คำทำนายหรือไม่” จู มิงหลาง ถาม เมื่อมองดูดวงตาของนาง ดวงตาของนางมีความพิเศษเล็กน้อย สว่างไสว
และมีเสน่ห์ราวกับดวงดาว
“คนจำนวนมากจะตาย” หลี่ซิงหัว กระซิบ
“พวกเราจะทำให้ดีที่สุด และเจ้าไม่ควรคิดมาก” จู มิงหลาง กล่าวด้วยความโล่งใจ
ค่ำคืนนี้ช่างเงียบสงบเป็นพิเศษ ไม่มีหนอนหรือนก ไม่ต้องพูดถึงเสียงคำรามของสัตว์ป่า บริเวณนี้ได้กลายเป็นภูเขาแห่ง
ความเงียบงันราวกับว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดกำลังกลั้นหายใจในสภาพของการอนุรักษ์ตนเอง
“ช่วย!”
“ช่วย!”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังมาจากใต้หน้าผาด้วยความอ่อนแรงและสิ้นหวัง แต่ไม่ได้กรีดร้องเป็นระยะๆ ราวกับ
คาดหวังให้ใครซักคนได้ยิน
มีใครอยู่ในอันตรายในป่าหรือไม่?
เป็นไปได้ไหมที่คนนั้นเป็นคนที่ให้น้ำมาก่อน?
จู มิงหลาง มองไปในทิศทางนั้นและพบว่ามันถูกปกคลุมไปด้วยหมอกในยามค่ำคืนที่มืดมิดและมีพืชพันธุ์ที่เขียวชอุ่มมาก
ในบริเวณใกล้เคียง เถาวัลย์, ไม้ตาย, และต้นไม้เก่าเป็นเหมือนกรงเล็บมืดมน, แกว่งไปมาในคืนที่หนาวเหน็บ
“ ได้ยินคนเรียกให้ช่วย ข้าจะไปดู” จู มิงหลาง กล่าว
ในขณะนี้ หลี่เซียงหัว จับมือ จู มิงหลาง และจับแน่นขึ้น
จู มิงหลาง สัมผัสได้ถึงความเย็นของฝ่ามือของนาง และในขณะเดียวกันก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย
“อย่าไป” หลี่ซิงหัว ส่ายหัว ใบหน้าที่สวยงามของนาง ดูจริงจัง
ในทางตรงกันข้าม จู มิงหลาง รู้สึกสับสนเล็กน้อย พระศาสดามีพระโพธิสัตว์มิใช่หรือ? ทำไมคนแบบเขาถึงถูกชักจูงได้
ง่าย?
จู มิงหลาง เหลือบมองปฏิกิริยาของคนอื่น
ก็ยังแปลกที่จะพูด ดูเหมือนว่านอกจากตัวเขาเองแล้ว ยังไม่มีใครได้ยินเสียงเรียกร้องที่ต่ำและอ่อนแอเพื่อขอความ
ช่วยเหลือ
อาจเป็นเพราะการรับรู้ทางจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งขึ้น
” ข้าจะตกอยู่ในอันตราย?” จู มิงหลาง ถาม
หลี่เซียงหัว พยักหน้า
อันที่จริง หลี่เซียงหัว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น และนางก็ไม่ได้ยินสิ่งที่เรียกว่าขอความช่วยเหลือ
ทั้งหมดที่นางรู้ก็คือ จู มิงหลาง ไม่สามารถไปที่หมอกในยามค่ำคืนเพียงลำพังได้ในขณะนี้ มันอันตราย!
แม้ว่านางจะช่วยไม่ได้ แต่นางก็ไม่ต้องการให้มีอะไรเกิดขึ้นกับ จู มิงหลาง
