บทที่ 346: ความหลงใหล
วิญญาณศักดิ์สิทธิ์อายุ 13,000 ปี ราวกับไก่แก่ในมือของหญิงสาวชาวนาที่ให้ความบันเทิงแก่แขถูกจูเสวี่ยเฮินสังหาร
อย่างเรียบร้อย
จู มิงหลาง อยู่ข้างสนามโดยตั้งใจจะชมเชยสักสองสามคํา แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของจูเสวี่ยเฮินเขารู้ว่าไม่ว่า
เขาจะชื่นชมนางมากแค่ไหน ใบหน้าของนางก็ไร้อารมย์มันก็ไม่สมเหตุสมผลเลย นี่คือปฏิบัติการพื้นฐานของนาง
“ปรากฏว่าผู้อาวุโส เสวี่ยเฮิน ไม่ได้ไปไหนไกล ต้องขอบคุณท่านที่มาถึงทันเวลา ไม่เช่นนั้นพวกเราสองคนจะต้องใช้เวลา
มาก” เมื่อเห็นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของ จูเสวี่ยเฮิน ปูชิมมิ่ง ก็วิ่งออกมาทันที
“เจ้าอยากฆ่าเขาเหรอ” จูเสวี่ยเฮิน หันกลับมาและถาม ปูชิมมิ่ง
“ทําไมข้าต้องมีจิตใจที่ชั่วร้ายเช่นนี้? ข้าแค่ต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของหลานชายท่านอย่างที่ท่านเห็น ข้าไม่ได้ไป
ไกล ถ้าชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย ข้าจะมาช่วยทันที ” ปูชิมมิ่ง รีบอธิบายและโค้งคํานับจูมิงหลางเพื่อแสดงความขอ
โทษอย่างจริงใจ
“ฮะ!!!”
ทันใดนั้น จูเสวี่ยเฮิน ดึงดาบของนางออกมาเหมือนแสงและเงา และในขณะที่ดาบปรากฏขึ้นจากฝักวิญญาณดาบของ
ดาบไร้เงา ก็มาถึงหัวของ ปชิมมิ่ง แล้ว
เมื่อ ปูชิมมิ่ง ยืนอยู่ที่นั่น เขาก็ตระหนักถึงสิ่งนี้บนใบหน้าของเขา เมื่อเขาต้องการตอบโต้ ความรู้สึกของความตายและการ
หายใจไม่ออกก็แผ่ซ่านไปทั่วราวกับคลื่นคําราม!
เส้นผมร่วงหล่นจากขมับของ ปูชิมมิ่ง ในเวลาเดียวกัน หยาดเหงื่อเย็นเยียบก่อตัวเป็นเม็ดประคําและเล็ดลอดออกมาจาก
แก้มของ ปูชิมมิ่ง ทั้งสองข้าง!
ปูชิมมิ่ง มีรอยยิ้มขอโทษ ใบหน้าของเขาซีดมากในขณะนี้ เขายืนเป็นประติมากรรมน้ําแข็งกลัวที่จะเคลื่อนไหว ดวงตา
ของเขาเต็มไปด้วยความกลัว และเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลย!!
จูเสวี่ยเฮิน ชักดาบใส่เขา
และระยะเพียงไม่กี่เซ็นต์ นางสามารถตัดหัวได้!
ทํางานร่วมกันมาหลายปีเพื่อสิ่งเล็กน้อยเช่นนี้ นางถึงกับมอบดาบให้ตัวเขาเลยหรือ? ??
ดาบถูกเก็บเข้าฝักแล้ว และกระบวนการทั้งหมดดูเหมือนจะชั่วพริบตา
การวาดดาบ ดาบไร้เงา
แม้ว่า จู มิงหลาง สามารถใช้เทคนิคดาบนี้ได้ แต่ความเร็วในการโจมตีและคืนดาบของจูเสวี่ยเฮินนั้นน่าทึ่งมากจน
จู มิงหลาง ไม่เห็นการเคลื่อนไหวของนางอย่างชัดเจนและเขาก็ไม่แน่ใจอย่างเต็มที่ ในการเอาชนะดาบเล่มนี้
* หากมีอีกครั้ง จะไม่มีการเบี่ยงเบน” จูเสวี่ยเฮิน กล่าวอย่างเย็นชา
“ไม่ ไม่ ไม่” ปูชิมมิ่ง ตอบอย่างแข็งที่อ เขาพูดช้าๆ ราวกับว่าเขาจะล้มลงกับพื้นจริงๆ!
จู มิงหลาง ไม่มีความประทับใจที่ดีต่อ ปูชิมมิ่ง ว่าเป็นคนหน้าชื่อใจคด คราวนี้เขาใช้ความคิดริเริ่มเพื่อค้นหาตัวเองกับเขาว่ายังมีการเตรียมการบางอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นการยั่วยวนหรือทําร้ายตัวเอง มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าความแข็งแกร่งของนางฟ้าหิน
นางฟ้าหินอายุ 13,000 ปี และเป็นที่แน่ชัดว่าเขาคือราชาผู้สูงสุด
แต่ในความรู้ความเข้าใจของ ปชิมมิ่ง เขาคงจะเป็นคนชั้นต่ําและระดับกลาง หลังจากที่อํานาจสิ้นสุดลง คนส่วนใหญ่ในเมืองหลวงก็คิดเช่นนั้น
ดินแดนสีน้ําตาล เมือง รันยู อยู่ห่างไกลและข่าวถูกบล็อก แม้ว่าสิ่งต่างๆ เกี่ยวกับ ราชามังกรอสูรสวรรค์ จะแพร่กระจาย
ออกไป มันจะไม่เข้าหูของทุกคนอย่างรวดเร็ว
สิ่งที่สําคัญที่สุดคือไม่ใช่ทุกคนที่จะเชื่อ เว้นแต่ จู มิงหลาง จะแสดงความแข็งแกร่งของราชามังกร ในโอกาสที่ใหญ่กว่า
ยกเว้นกองกําลังที่ติดต่อกับเมือง รันยู มีคนไม่มากที่รู้ว่าเขามี ราชามังกร
สิ่งล่อใจและการกดขี่ข่มเหง จู มิงหลาง เข้าใจแล้วว่า ปูชิมมิ่ง ต้องการอะไร
“ด้วยความเป็นห่วงป้าของข้า ข้าคิดว่า ปูชิมมิ่ง แค่อยากเห็นความแข็งแกร่งของข้า ท้ายที่สุดข้ายังเป็นอัจฉริยะที่ครั้ง
หนึ่งเคยเหยียบย่ําทุกคนด้วยเท้าของจักรพรรดิ เป็นเรื่องปกติที่ ปูชิมมิ่ง จะอยากรู้เกี่ยวกับระดับการเพาะปลูกของข้าใน
ปัจจุบัน ป้าไม่จําเป็นต้องสนใจเขา” จู มิงหลาง ยิ้มและพูดกับ จูเสวี่ยเฮิน
“อย่าอ้อยอิ่งอยู่ในบริเวณนี้” จูเสวี่ยเฮิน กล่าว
“อืม ป้า เสวี่ยเฮิน เองก็ระวังตัวด้วย ไม่ใช่ทุกคนที่ใจดี ซื่อสัตย์ และเรียบง่ายอย่างที่ต้องการเมื่อเข้ากับผู้อื่นท่านต้องจับ
ตาดูพวกเขา” จูมงหลาง พยักหน้าและกล่าวเตือน
จูเสวี่ยเฮิน ไม่ได้พูดอะไร
แต่ ปูชิมมิ่งง ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธ จูเสวี่ยเฮิน !
เขายอมรับว่าเขาหมกมุ่นอยู่กับ จูเสวี่ยเฮิน มาก และเขาก็เข้าใจด้วยว่า จูเสวี่ยเฮิน ไม่สนใจทุกคน มีเพียง จู มิงหลาง คนนี้เท่านั้น
ที่ไหนที่จะทดสอบความแข็งแกร่งของ จู มิงหลาง
เห็นได้ชัดว่าเขาต้องทดสอบ จูเสวี่ยเฮิน เพื่อทดสอบว่านางใส่ใจ จู มิงหลาง มากแค่ไหน
ถ้านางไม่สนใจเลยจริง ๆ ทําไมนางถึงจากไปโดยไม่ต้องกังวล
มีปัญหาจริงๆ!
เป็นเรื่องยากที่จะยอมรับและทนไม่ได้
หลังจากทํางานร่วมกันมาหลายปี ปูชิมมิ่ง ไม่เคยเห็นอารมณ์แปรปรวนของ จูเสวี่ยเฮินมาก่อนแต่เมื่อเขาพยายาม
ทดสอบ จู มิงหลาง ความโกรธของนางก็เทลงบนดาบอย่างไม่ลดละในตอนนี้
ปูชิมมิ่ง เชื่อด้วยซ้ําว่าถ้าเขาไม่มีอัตลักษณ์ที่โดดเด่นเช่นนั้น ถ้าไม่ใช่สําหรับ จูเสวี่ยเฮินที่จะคํานึงถึงปฏิกิริยาของ ซีสง
หลิน และเมืองหลวงของจักรพรรดิ นางก็เพียงแค่ตัดหัวของเขาด้วยดาบ!
โหดเหี้ยมแค่ไหน!!
หลังจากทํางานหนักมาหลายปี จูเสวี่ยเฮิน ก็ยังเฉยเมย ในสายตาของนาง เขายังคงเป็นคนไม่สําคัญ
สิ่งนี้ทําให้ความอิจฉาริษยาและความละอายในใจของ ปูชิมมิ่ง กลายเป็นเปลวเพลิงที่ควบคุมไม่ได้แทบจะแผดเผาที่หน้าของเขา!
ในกรณีนี้ เขายังคงฟังคําพูดของ จู มิงหลาง และ จูเสวี่ยเฮิน ที่ห่วงใยซึ่งกันและกัน เช่นเดียวกับคู่รักและนายหญิงที่ไร้ยางอายสองคน
ขอให้ มิงหลาง ขอให้มิงหลาง เป็นอะไร!!
ขยะที่แอบซ่อนอยู่หลังผู้หญิงคนเดียว รู้แต่วิธีอวดรักเก่าและขอพร
ปูชิมมิ่ง ใช้ทุกวิถีทางเพื่อระงับความบ้าคลั่งภายในใจของเขา หันหลังและจากไป
จู มิงหลาง มองไปที่ด้านหลังของเขา ดวงตาของเขาเย็นลงเล็กน้อย
สิ่งที่เขาพูดกับ จูเสวี่ยเฮิน ในตอนนี้ไม่ได้ทําให้ ปูชิมมิ่ง มีเหตุผลจริงๆ
จูเสวี่ยเฮิน ไม่มีอะไรมากไปกว่าการหลอกลวง ปูชิมมิ่ง และทําให้เขารู้สึกว่าเขาไร้เดียงสาจริงๆ
แค่ตัดผมไม่กี่เส้น?
จู มิงหลาง ไม่ใช่นักบุญผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่ตอบสนองใด ๆ หลังจากถูกหลอกและเล่น
“เขาถูกครอบงําแล้ว” จู มิงหลาง กล่าว
“ซีสงหลิน ใน กวงชาน ถูกทําลาย และญาติของเขาบางคนอยู่ในนั้น อาจเป็นเพราะความโศกเศร้าที่มากเกินไป และสมอง
ของ ปูชิมมิ่ง นั้นผิดปกติ” จูเสวี่ยเฮิน กล่าว
“ป้า เสี่ยเฮิน ท่านไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมนุษยชาติและความซับซ้อนเลย แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างมากที่จะแสดงความอ่อน
น้อมถ่อมตนและความสุภาพแบบนั้น แสดงความเอื้ออาทรและเสรีภาพ แต่ข้าก็สัมผัสได้ถึงเขาในการเผชิญหน้าสองครั้ง
ความขยะแขยงและการปฏิเสธที่มีต่อข้าเหมือนกับผู้ชายที่สามารถพูดคุยกับ ป้าเสวี่ย ได้เขาต้องเตรียมพร้อม เขาหึงหวง
และบิดเบี้ยวเพราะความหลงใหลของเขา ใบหน้าของเขาเป็นหน้าชื่อใจคดพึ่งพาครอบครัวที่มีชื่อเสียงมารยาทไม่
สามารถซ่อนได้” จู มิงหลาง กล่าวอย่างตรงไปตรงมา
“อ๋อ ด้วยเหตุผลนี้เอง” จูเสวี่ยเฮิน ครุ่นคิด ขมวดคิ้ว และกล่าวหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “ ข้าคิดว่ามันเป็นหัวหน้ากลุ่มต่อสู้
ระหว่าง จูเหมิน และ ปู ”
“…” จู มิงหลาง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง
โอ้พระเจ้า
เมื่อ ปูชิมมิ่ง มองไปที่ จูเสวี่ยเฮิน ดวงตาของเขาเกือบจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว
จูเสวี่ยเฮิน ทํางานกับเขามาหลายปีแล้วโดยที่ไม่รู้ตัว? ??
ตามที่คาดไว้ของ จูเสวี่ยเงิน
เรื่องนี้เข้าใจยากเกินไปที่จะเข้าใจโลกและความรักระหว่างชายและหญิงใช่ไหม?
