948 ไม่มีอะไรง่าย
“เราคงต้องถามผู้นําดูก่อน”เมี่ยวเฉิงหงพูด“ขยะแบบนั้นไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป”ในเขตเหอเมี่ยวเฉิงถางที่ถูกพาตัวมาดูอยู่ไม่สุขเท่าไหร่
สถานที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้อยู่ใกล้กับหุบเขาพันโอสถมากเกินไป นอกจากนี้เขายังได้ยินมาจากหยางกวนเฟิงกับหลู่ซิ่วเฟิงว่ามีคนจากหุบเขาพันโอสถมาช่วยพวกเขาในเรื่องคดีนี้ด้วยคนที่มาเป็นไปได้ว่าจะเป็นคนที่เมี่ยวซีเหอไว้ใจมากที่สุดอย่างเมี่ยวชิงเฟิงกับเมี่ยวฉางหงถ้าสองคนนั้นรู้ว่าเขาอยู่ที่เขตเหอละก็พวกเขาต้องมา “ทักทาย”เขาแน่และพวกเขาคงไม่ใช่แค่ทักทายธรรมดาๆแน่เดี่ยวชิงเฟิงยังดีแต่เมี่ยวฉางหงนั้นเป็นที่รู้กันดีว่าเขาเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้พิษเป็นพิเศษเมี่ยวฉางหงเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้พิษจนแม้แต่เมี่ยวซีเหอยังยกย่องว่าเขาเป็นอัจฉริยะเรื่องนี้ไม่ใช่ความลับสําหรับคนในหุบเขาอยู่แล้ว
การตายนั้นมีหลากหลายวิธีการในความคิดของเมี่ยวเฉิงถางการตายอย่างทุรนทุรายด้วยพิษถือเป็นการตายที่เลวร้ายที่สุด
เพราะแบบนั้น เขาถึงได้ไปหาหยางกวนเฟิงด้วยท่าทีร้อนรน“ไปจากที่นี่?แล้วนายอยากไปที่ไหนล่ะ?”
“ที่ไหนก็ได้ที่ไกลจากที่นี่”เมี่ยวเฉิงถางพูด“ทุกที่ที่ไม่ใช่ยูนนานใต้”
“ทําไมล่ะ?” หยางกวนเฟิงถาม
“ผมรู้มาว่าเมี่ยวชิงเฟิงกับเมี้ยวฉางหงยังอยู่ที่เขตเหอใช่ไหมครับ?”
“ใช่” หยางกวนเฟิงตอบ
“พวกเขาอาจจะรู้แล้วว่าผมก็อยู่ที่นี่ด้วย”เมี่ยวเฉิงถางพูด
“นายรู้ได้ยังไง?เรื่องที่เกี่ยวข้องกับนายถูกเก็บเป็นความลับทั้งหมดมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่านายอยู่ที่ไหน”
“คุณยังไม่รู้เรื่องของเมี่ยวซีเหอมากพอ”เมี่ยวเฉิงถางพูด“อาจจะมีคนในกองกําลังที่ไปในวันนั้นบอกเรื่องนี้กับเขาแล้วก็ได้”
“เขาสุดยอดขนาดนั้นเลยเหรอ?”หยางกวนเฟิงถาม
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้น เราจะอยู่ที่นี่กันอีกหนึ่งวัน”หยางกวนเฟิงพูด“แล้วเราจะคิดหาสถานที่ที่เหมาะจะย้ายนายไป
“ได้ ช่วยรีบหน่อยนะครับ” เมี่ยวเฉิงถางพูด
ทันทีที่เมี่ยวเฉิงถางจากไปแล้วหยางกวนเฟิงก็ไปหาหลู่ซิ่วเฟิงเพื่อปรึกษาเรื่องนี้กับเขา“เขากลัวมากจริงๆมันดูไม่เหมือนว่าเขากําลังเล่นละครอยู่เลย”
“คุณคิดว่า เมี่ยวซีเหอมีหูตากว้างขวางขนาดนั้นจริงเหรอ?แล้วเขาทําแบบนั้นได้ยังไง?”
“คุณไม่ได้ฟังที่เมี่ยวเฉิงถางพูดเหรอว่าหุบเขาพันโอสถเป็นเหมือนกับสรวงสวรรค์ที่แยกตัวจากโลกภายนอกแล้วคนพวกนั้นจะไปมีเส้นสายอยู่ข้างนอกได้ยังไง? คุณก็เห็นตอนที่เราไปที่นั่นครั้งก่อน มีบางเรื่องที่พวกเขาไม่สามารถปกปิดได้ส่วนคนที่อยู่ด้านนอกก็อาจจะไปท่าอยู่ในสายงานการแพทย์เสียส่วนใหญ่”
“ไม่ว่าจะยังไงเราก็ต้องดูแลเรื่องความปลอดภัยของเขา”“เรื่องนั้นผมเห็นด้วยอยู่แล้ว”
ทั้งสองปรึกษากันและรายงานให้หัวหน้าของพวกเขาได้รับรู้เพราะเมี่ยวเฉิงถางมีส่วนสําคัญในการไขคดีนี้พวกเขาจึงเห็นด้วยกับเรื่องการย้ายที่พวกเขาเตรียมการย้ายเขาไปยังจังหวัดใกล้
เคียงเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆที่จะตามมา
“ขอบคุณครับ”หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นเมี่ยวเฉิงถางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก“วางใจได้เราจะดูแลเรื่องความปลอดภัยของนายเอง”
ห่างออกไปหลายร้อยไมล์
ชายสวมหมวกเบสบอลคนหนึ่งกําลังมองดูป้ายประกาศจับที่ติดอยู่บนเสาไฟฟ้ามันดูไม่เหมือนกับรูปวาดแต่ดูคล้ายรูปถ่ายมากกว่า
เขาหันไปถามชายที่อยู่ข้างๆเขา “นายคิดว่ายังไง?”
“แปลก เมื่อวานยังเป็นภาพเหมือนอยู่เลยแล้วทําไมตอนนี้ถึงกลายเป็นรูปถ่ายไปได้?”รูปถ่ายกับภาพเหมือนนั้นต่างกันภาพเหมือนนั้นเป็นการวาดภาพตามรายละเอียดที่ได้รับมาซึ่งก็หมายความว่า ภาพเหล่านั้นมีบางส่วนที่ต่างไปจากความเป็นจริงและความต่างก็มักจะสูงมากในทางกลับกันรูปถ่ายนั้นแสดงให้เห็นภาพที่แท้จริงออกมา
“ฉันไม่คิดเลย ว่าเมี่ยวเฉิงถางจะทําให้ฉันประหลาดใจได้มากขนาดนี้!”
ทั้งเมี่ยวเทียนชวนและเมี่ยวชิงชานต่างปลอมตัวถึงจะมีคนเอาพวกเขาไปเทียบกับภาพถ่ายคนเหล่านั้นก็ไม่สามารถบอกได้ว่าพวกเขาเป็นคนคนเดียวกันกับในภาพนอกจากว่าจะเข้ามาดูพวกเขาใกล้ๆ
เมี่ยวเทียนชวนทั้งโกรธและเจ็บปวดการถูกเพื่อนทรยศหักหลังนั้นเจ็บปวดยิ่งกว่าการถูกศัตรเล่นงาน
“เป็นฝีมือของเฉิงถางงั้นเหรอ?”เดี่ยวชิงชานตกตะลึง
“นายจะบอกว่าเขาเป็นคนที่เอารูปพวกนี้ให้กับทางการอย่างนั้นเหรอ?”
“นายก็ลองดูสินี่เป็นรูปถ่ายเมื่อไม่นานมานี้”เมี่ยวเทียนชวนพูด “นอกจากเขาแล้วยังจะมีใครท่าแบบนี้ได้อีก?”
“เขา? ทําไม?”
“เขาตั้งใจขีดเส้นแบ่งกับพวกเรา เพื่อเอาตัวรอดคนเดียวยังไงล่ะ” เมี่ยวเทียนชวนพูด
“ชิงชาน ถ้านายคิดจะไป ฉันจะไม่รั้งนายไว
“ไป? ฉันจะไปที่ไหนได้?อยู่กับนายต่อไปยังจะดีซะกว่า” เดี่ยวชิงชานตอบ
เขาอยากไป แต่เขาไม่มีที่ไปไม่เหมือนกับเมี่ยวเฉิงถางที่ติดต่ออยู่กับพวกหยางกวนเฟิงและมีที่ไปส่วนเขานั้นไม่มีทางเลือกมากนัก
เดี่ยวเทียนชวนตบไหล่เขาและพูดว่า“วางใจเถอะ ฉันยังอยู่
เขายิ้มแล้วมองไปที่รูปบนเสาไฟฟ้าไม่มีใครรู้ว่าเขากําาลังคิดอะไรอยู่หุบเขาพันโอสถที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยไมล์
“เมี่ยวเฉิงถางกลายเป็นพยานไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?เรื่องเริ่มน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆแล้วน่าสนใจจริงๆ!”เมี่ยวซีเหอยิ้มมุมปากในตอนที่เขาพูดออกไปเขาดูค่อนข้างพอใจกับเรื่องนี้
“ฉันคิดว่า ตอนนี้เทียนชวนคงจะกําลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่แน่ๆ”
“อาจารย์ ผมก็โมโหเหมือนกันเขาต้องพูดถึงเราไปในทางที่ไม่ดีแน่ๆ”
“อืม คนแบบเขาเห็นชีวิตตัวเองสําคัญกว่าอะไร”เมี่ยวซีเหอพูด “แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเขาก็ต่างจากเดี่ยวเทียนชวนแล้วเขายังไม่โหดเหี้ยมมากพอ”
“เราจะปล่อยเขาไปง่ายๆไม่ได้นะครับ”
“อืม บอกชิงเฟิงว่าปล่อยให้เขายังมีชีวิตอยู่ต่อไปถ้าเขาไม่อยากตายเราก็ทําให้เขาทรมานจนต้องร้องขอความตายแทน”
“ครับ อาจารย์”
“ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตายงั้นเหรอ?”เมี่ยวชิงเฟิงที่ได้รับคําสั่งก็ผงะไปเล็กน้อย
เขาจึงหันไปถามเมี่ยวฉางหง“หมายความว่ายังไงเหรอ?”
เมี่ยวฉางหงยิ้มมุมปากและพูด“ฉันรู้ว่าหมายความว่ายังไงใช้พิษใช้กู่กับเขาพร้องกันทั้งสองอย่างรักษาชีวิตของเขาเอาไว้และทําให้เขาต้องร้องหาความตาย”รอยยิ้มของเขาทําให้คนที่เห็นรู้สึกเย็นไปจนถึงกระดูก
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”
“ได้ ระวังด้วยล่ะ ตอนนี้เขาน่าจะได้รับการคุ้มครองเป็นอย่างดีเลย”
ที่ร้านน้ําชาแห่งหนึ่งในเขตเหอ
“ลุงเสวี่ยมีเรื่องอะไรเหรอครับถึงได้รีบมาหาผมแบบนี้?”
“เป็นเรื่องของเมี่ยวเฉิงถางครับ”
“เขาทําไมเหรอครับ?”
“คนในหุบเขาพันโอสถที่ผมเคยติดต่อด้วยต้องการติดต่อกับเมี่ยวเฉิงถางครับเขาก็เลยอยาก
ให้เราช่วย” เสวี่ยซินหยวนพูด
“ช่วยเขา?แล้วเราจะได้ประโยชน์อะไรครับ?”กั๋วเจิ้งเหอถาม
คนแบบนี้มีกฎของตัวเองอยู่กั๋วเจิ้งเหอรู้ว่าเมี่ยวเฉิงถางนั้นไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากนักแต่การตัดเขาทิ้งไปก็ออกจะน่าเสียดายถึงเขาจะช่วยพวกเขาจับตัวเบี้ยวเขียนชวนมาไม่ได้ก็ตามทีชายคนนั้นได้กลายเป็นที่เกลียดชังสําหรับเขาไปแล้ว
“เขารู้เรื่องในหุบเขาอยู่หลายเรื่องครับ”
ถั่วเจิ้งเหอจิบชาและพูด“ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องของที่นั่นและผมก็ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับ
คนที่นั่นมากเกินไปด้วย”
“คุณชาย ผมคิดว่า เราควรเก็บคนพวกนี้เอาไว้ใกล้ตัวนะครับ”เสวี่ยซินหยวนพูด“จากการวิเคราะห์ของผมมีความเป็นไปได้สูงที่ในอนาคตเราจะต้องเผชิญหน้ากับคนจากหุบเขาครับ”
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงลุงเสวี่ยก็เป็นคนทําหน้าที่ช่วยพวกเขาเถอะครับให้เดี่ยวชิงหยวนกับเขาได้เจอกันแต่อย่าเอ่ยชื่อของผมโดยเด็ดขาด”
“ดีครับ ผมรู้ว่าต้องทํายังไง”
เวลาเริ่มเย็นลงแล้ว
เมี่ยวเฉิงถางที่เพิ่งทานอาหารเย็นเสร็จก็ได้รับสายที่ทําให้เขาต้องประหลาดใจ
“เป็นนายเหรอ ชิงหยวน?”เมี่ยวเฉิงถางยินดีที่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายเพราะเมื่อครั้งที่อยู่ในหมู่บ้านทั้งสองค่อนข้างสนิทสนมกันดี
“ใช่ ฉันเอง นายยังอยู่ที่เขตเหอเหรอ?”
“นายรู้เรื่องนั้นได้ยังไง?” เมี่ยวเฉิงถางตกใจที่ได้ยินแบบนั้น
“เรื่องที่ฉันอยู่ที่นี่ถูกเก็บเอาไว้เป็นความลับแต่นายกลับรู้เบอร์โทรของฉันได้ที่ร้ายไปกว่านั้นยังเป็นคนที่ฉันไม่คิดว่าจะโทรมาด้วย พวกเขารู้เรื่องฉันได้ยังไง?หรือว่ายังมีคนอื่นที่รู้เรื่องนี้อีก?”
“อย่าไปสนใจเรื่องพวกนั้นเลยมีเรื่องที่ฉันต้องบอกนายหลังจากฟังแล้วนายก็ลองเอากลับไปคิดดูซะนะ”
เมี่ยวเฉิงถางรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
