Emperor of Steel-กำเนิดใหม่จักรพรรดิเหล็กไหล – ตอนที่ 46 ความตื่นเต้นในหอคอยเวทมนตร์ (5)

บทที่ 46 ความตื่นเต้นในหอคอยเวทมนตร์ (5)
“กั๋ว…กุก! กุก!”
เจมสันที่เป็นลมเริ่มตื่นขึ้น และสัมผัสหน้าอกที่ฟกช้ำของเขา
ทันใดนั้นเอง เขาก็กระโดดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นควันไฟและเปลวไฟที่กำลังไหม้รอบๆตัวของเขา
“นี่มันอะไรกัน?”
“ไฟไหม! ไฟไหม้ห้องสมุดแล้ว!”
“ขอน้ำหน่อย!”
ขณะนี้ ห้องสมุดทั้งหลังกำลังถูกไฟไหม้ และมันก็ดูเหมือนจะสายเกินไปแล้วที่จะดับมันลง
“น้ำแข็ง…ไม่น้ำ!”
เจมสันพยายามร่ายเวทมนตร์เพื่อต่อสู้กับเปลวไฟ อย่างไรก็ตามด้วยการร่ายเวทมนตร์ที่เร่งรีบ ผลลัพธ์ที่ออกมาจึงไม่ได้ดีเลิศอะไรมากนัก แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยชีวิตของเขาเอง ดังนั้นเขาจึงสามารถออกไปจากห้องสมุดได้
“ฟู่ว.. มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไงกัน…เอ่อ!”
ในขณะที่เขาถอนใจด้วยความโล่งอก สีหน้าของเขาก็เริ่มซีดลง
มันมีบางอย่างที่เขาลืมไปในตอนที่ตัดสินใจวิ่งหนีจากกองไฟ
“หนังสือของข้า! พิมพ์เขียวของข้า! ’
สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องมือในการแก้แค้นที่เขาจะใช้เพื่อแก้ปัญหาความแค้นอันยาวนานของเขา
เขาพยายามจะกระโดดกลับเข้าไปในเปลวไฟ แม้กระนั้นพ่อมดและทหารรับจ้างคนอื่นๆที่อยู่รอบๆก็กีดกันเขาไม่ให้เข้าไป
“ไม่ครับท่าน. กรุณาถอยกลับไปด้วย!”
“หลบไป! ข้างในนั้น! มันมี…เอ่อ….! เจ้ากำลังทำอะไรนะ? รีบดับไฟเข้าสิ!”
2 ชั่วโมงต่อมา…
พวกทหารรับจ้างขนน้ำอย่างขยันขันแข็งและเหล่าพ่อมดที่มีเวทมนตร์ก็ใช้ฝน และในที่สุดพวกเขาก็ประสบความสำเร็จในการดับไฟ  พวกเขายังจัดการเพื่อป้องกันไม่ให้ไฟลุกลามไปยังอาคารที่อยู่ข้างๆ
อย่างไรก็ตามห้องสมุดกว่าครึ่งได้ถูกไฟไหม้และหนังสืออื่นๆที่เหลืออยู่ก็เปียกโชก
ห้องสมุดพังพินาศ
สิ่งสำคัญที่สุดคือ มันไม่มีอะไรเหลือเลยในห้องสมุดนั้น
“อย่างแรกข้าคงต้องขอสำเนาเอกสารที่เสียไปจากสำนักงานใหญ่ มันคงจะต้องใช้เวลาพอสมควร แต่…”
“อ้าก!”
ขณะที่เขากำลังทำรายงานเรื่องไฟไหม้อยู่ ผู้บริหารก็เข้ามาขัดขวางเขา
เจมสันผู้ซึ่งไม่สามารถทนต่อคำด่าทอของผู้บริหารได้อีกต่อไป และบวกกับความเศร้าโศกที่เขาต้องสูญเสียเครื่องมือในการแก้แค้นของเขาไป ในที่สุดเขาจึงระเบิดสิ่งที่อยู่ภายในใจของเขาออกมา
“มันมีผู้บุกรุกเข้ามาในห้องสมุด! แล้วไอ้พวกทหารรับจ้าง,องครักษ์และพ่อมดกำลังทำห่าอะไรอยู่กันวะ? วงเวทย์และอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยจะมีไว้ทำห่าอะไร มันโครตไร้ประโยชน์”
ผู้บริหารและเลขาสาขาต่างก็ตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขากล่าว
หากสิ่งที่ผู้จัดการสาขาพูดเป็นความจริง แสดงว่าสาเหตุที่ไฟไหม้ก็เป็นผลมาจากการลอบวางเพลิง ไม่เพียงแค่นั้นการรักษาความปลอดภัยของสาขาก็ถูกทำลายอีก
ความปลอดภัยของสาขาแบรนดอนนั้นห่างไกลจากความเรียบง่าย
ในฐานะหนึ่งในสองหอคอยเวทมนตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งในทวีปการรักษาความปลอดภัยของสาขานั้นเป็นอะไรที่ยากมาก จนแม้แต่นักฆ่าหรือพ่อมดที่มีประสบการณ์เองก็ไม่สามารถผ่านมันไปได้
อย่างไรก็ตาม มันกลับมีผู้บุกรุกสามารถผ่านได้?
มันเป็นใคร? แล้วยังไง?
ทุกคนต่างตั้งคำถามกับตัวเองและเงียบ เจมสันคำรามเหมือนมังกร
“ไปจับตัวคนร้ายได้แล้ว! ถ้าพวกมึงไม่สามารถทำได้ละก็ กูจะจับพวกมึงมายิงทิ้งทีละคน…เดี๋ยวนี้!”
ทันทีที่พวกเขาได้ยินสิ่งที่เจมสันพูด พ่อมดและองครักษ์ทั้งหมดก็กระจัดกระจายกันไปทั่วทั้งเมืองเพื่อจับคนร้าย
การค้นหาคนที่วางเพลิงยังคงดำเนินไปเกือบหนึ่งเดือน
อย่าว่าแต่การจับคนร้ายเลย แค่คนที่ทำพวกเขายังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร
ในที่สุดเหล่าพ่อมดและทหารรับจ้างที่ต้องคอยรองรับความโกรธของผู้จัดการสาขาของพวกเขา ก็ได้จับกุมพ่อมดที่ดูเหมือนจะเห็นผู้กระทำความผิดมา
“ไม่ใช่ข้านะ! ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นใคร!”
คนที่ถูกจับมาก็คือปีเตอร์ ผู้ที่ทำความสะอาดห้องสมุดอยู่คนเดียวในวันที่เกิดเหตุ
พวกเขากล่าวหาว่าปีเตอร์เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับผู้ร้าย และความจริงที่ว่าเขาอิจฉาหอคอยเวทมนตร์ก็กลายเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เขาถูกมองว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
“วันนั้นข้าแค่เห็นผีเท่านั้น! ผู้จัดการ! โปรดเชื่อคำพูดของข้าเถอะ!”
ปีเตอร์ยืนยันในความบริสุทธิ์ของเขา แต่ไม่มีใครเลือกที่จะเชื่อเขา
ในที่สุดเขาถูกจับในข้อหาวางเพลิงและถูกส่งไปลงโทษที่สำนักงานใหญ่ของหอคอยเวทมนตร์
หลังจากนั้นก็ไม่เคยมีใครเห็นเขาอีกเลย…