บทที่ 103 ของผมก็คือของคุณ
คนรับใช้เก็บกวาดห้องรับรองแขกออกมาอย่างรวดเร็ว เจี่ยนอีวันนี้ได้รับความหวาดกลัวตกใจมาตลอดทั้งวัน จึงเข้าไปพักผ่อนตั้งแต่หัวค่ำ
มู่วี่สิงกำลังจัดการเรื่องตกแต่งบ้านใหม่ นำรูปการออกแบบที่เป็นรูปเป็นร่างส่งให้กับเวินจิ้งทำการตัดสินใจ
“มู่วี่สิง ฉันติดค้างคุณอีกแล้ว ตกแต่งไม่ใช่ถูกๆใช่ไหมคะ” เวินจิ้งถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา
บัตรเงินเดือนของเธอเกรงว่าชาตินี้คงจะเอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว…
“คุณสามารถใช้หนี้โดยร่างกายได้” มู่วี่สิงกอดเอวบางของเธอเอาไว้อย่างกะทันหัน ริมฝีปากบางโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ลึกล้ำ
เวินจิ้งตัวสั่น คำพูดเพิ่งร่วงหล่น มู่วี่สิงก็ก้มศีรษะลงจูบริมฝีปากสีชมพูอ่อนนุ่มของเธอเอาไว้ในทันทีเวินจิ้งถูกเขาบีบเข้ามาจนถึงระเบียงที่อยู่ด้านนอก
“อื้อ…” เธอขมวดคิ้วขึ้น ยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายของมู่วี่สิงนัก
รอจนกระทั่งเขาปล่อยเธอออก เวินจิ้งก็หน้าแดงเพราะความเขินอายไปตั้งนานแล้ว
“ฉันเลือกตั้งใจคืนเงินดีกว่าค่ะ” เวินจิ้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจริงจัง
“งั้นก็ต้องมีดอกเบี้ยนะครับ” มู่วี่สิงหรี่ตาลง
เวินจิ้งรู้สึกว่า ตัวเองเหมือนจะถูกมู่วี่สิงคิดคำนวณเข้าไปหมดแล้ว
“คิดยังไงคะ?” เธอถามขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
ริมฝีปากของมู่วี่สิงประชิดเข้ามาที่ข้างใบหูของเธอ ”ดูความต้องการของผม”
เวินจิ้ง …
เธอมีสีหน้าโมโหขึ้น ยกเท้าเหยียบไปบนเท้าของมู่วี่สิงอย่างแรงในทันที
หากทำตามความต้องการของมู่วี่สิง ในทุกๆวันเธอคงจะไม่มีทางพักผ่อนได้อย่างสบายแน่
“ฉันไม่ตกลงค่ะ…”
“คุณนายมู่ คนที่ติดเงินคือคุณนะครับ” มู่วี่สิงพูดความจริง ความหมายที่อยู่ภายในคำพูด เธอไม่มีที่เหลือในการต่อรองเลยแม้แต่น้อย
เวินจิ้งกัดริมฝีปาก ทันใดนั้นก็ถูกมู่วี่สิงกอดขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาอยู่บนร่างกายของเธอ สายตามืดมนอันตราย
ในสายตาของมู่วี่สิง เธอราวกับเป็นแกะน้อยที่รอคอยการสังหารจากเขา
เวินจิ้งรู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรม เบือนหน้าหนี ท่าทีสาบานให้ตายยังไงก็ไม่ทำตาม
มู่วี่สิงส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณนายมู่ ของผมก็คือของคุณ รู้ไหม?”
หืม?
เวินจิ้งหันศีรษะกลับมา รู้สึกเหนือความคาดหมายเล็กน้อย
ในมุมมองของเธอ ความสัมพันธ์ของเธอกับมู่วี่สิง ต่างก็ไม่ถึงขั้นสามีภรรยากันจริงๆ
“ไม่ต้องคิดกับผมชัดเจนขนาดนั้น ผมทำเพื่อคุณ เป็นสิ่งที่ผมเต็มใจที่จะทำ หืม?” ในขณะที่พูด เขาก็จูบลงมาอีกครั้ง ไม่ยอมให้เวินจิ้งได้โต้แย้ง
ผ่านไปเนิ่นนาน ทั้งสองคนเหงื่อออกไปทั่วทั้งตัว เวินจิ้งโอบรอบคอของมู่วี่สิงเอาไว้ เขานำบัตรสีดำใบหนึ่งที่อยู่ด้านข้างส่งให้กับเวินจิ้ง
“นี่คือ…” เวินจิ้งเบิกตาโพลง
“รับเอาไว้” ที่มู่วี่สิงใช้คือน้ำเสียงออกคำสั่ง
“แต่ว่า คุณไม่กลัวฉันจะรูดกระจายหรอคะ” เวินจิ้งตัวสั่น มู่วี่สิงเชื่อใจเธอขนาดนี้เลยหรอ?
“ผมกลัวว่าคุณจะไม่รูดมันให้กระจายจริงๆ” มู่วี่สิงยกมุมริมฝีปากขึ้น
เวินจิ้งตะลึงงัน บัตรดำดูเหมือนจะไม่มีการจำกัดวงเงินด้วยล่ะมั้ง…
แม้ว่าหลังจากที่แต่งงานกับเขาแล้วก็พอจะเข้าใจว่ามู่วี่สิงนั้นไม่ขาดเงิน อีกทั้งยังมีเงินแบบสุดๆ แต่ก็ต้องมีขีดจำกัดสิ
“นี่ถือว่า คุณเลี้ยงฉันหรือเปล่าคะ?” เวินจิ้งเงยหน้าขึ้น
บัตรเงินเดือนของเธออยู่ในมือของมู่วี่สิงไม่สามารถเอาออกมาใช้ได้ งั้นต่อไปค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันก็ทำได้เพียงรูดบัตรของมู่วี่สิง
แต่ว่า เธอพักอาศัยอยู่ที่บ้านของเขาตั้งนานแล้ว ที่จริง มู่วี่สิงก็กำลังเลี้ยงเธอมาตั้งนานแล้ว
ระหว่างทั้งสองคน ดูเหมือนจะไม่สามารถเข้าใจได้มาตั้งนานแล้ว
“คุณว่าไงล่ะ? หืม?” เสียงในลำคอที่เบาและแหบพร่าของเขายั่วยวนเป็นอย่างมาก เวินจิ้งรู้สึกเพียงแค่…จะบ้าแล้วจริงๆ
ตกดึก มู่วี่สิงไปที่ห้องหนังสือ เกาเชียนมาถึง
“คุณชาย ตรวจสอบพบคนที่บุกเข้าไปในบ้านตระกูลเวินแล้วครับ ในกลุ่มมีสามคน แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่เมืองหนานเฉิง ผมได้ตรวจสอบบันทึกการสื่อสารของพวกเขา ต่างก็ถูกลบทิ้งไปหมดแล้ว ตอนนี้กำลังสืบสาวคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ครับ”
“จับตาดูฉืออี้เหิงเอาไว้” มู่วี่สิงสั่งการออกไป
วันต่อมาคือวันเสาร์ แต่ว่ามู่วี่สิงต้องไปห้องแล็บ เวินจิ้งก็ต้องตามไปทำงานด้วย ทั้งสองคนตื่นนอนตั้งแต่เช้า
เจี่ยนอีทำอาหารเช้าอยู่ในห้องครัว เวินจิ้งรู้สึกเหนือความคาดหมายเล็กน้อย
“แม่ ให้คนรับใช้ดูแลแม่ก็พอแล้วค่ะ” เวินจิ้งเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
เจี่ยนอียิ้มออกมาเล็กน้อย “ลูกน่ะนะ ไม่ได้ทานอาหารเช้าที่แม่ทำมานานมากแล้ว แม่ก็ไม่อาจจะอยู่ที่นี่ฟรีๆได้ใช่ไหมล่ะ ก็ต้องหาอะไรทำหน่อย”
เวินจิ้งช่วยงานอยู่ในห้องครัว ความคิดของแม่ เธอเข้าใจดี
