บทที่ 10 หลับตา
ที่หน้าประตู ไม่รู้ว่ามู่วี่สิงเข้ามาเมื่อไหร่ ไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย！
ท่าทางเมื่อกี้ของเธอดูดุร้ายใช่ไหม？
เวินจิ้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มแย้มออกมา แต่มู่วี่สิงไม่ได้มองเธอ เข้ามาพร้อมกับกระโปรง
“เมื่อคืนคุณไม่ได้อาบน้ำ ไปอาบน้ำก่อนแล้วเปลี่ยนชุด แล้วค่อยลงไปทานข้าว”
กระโปรงสวยงามเข้ามาในหัวของเวินจิ้ง เวินจิ้งปิดหน้าไว้อย่างอับอาย
หนึ่งชั่วโมงถัดมา เห็นเวินจิ้งยังไม่ลงมา มู่วี่สิงก็ขึ้นมา
เวินจิ้งยืนอยู่หน้ากระจก มองกระโปรงที่มือ ป้ายยังไม่แกะ เธอเลยเปิดดูราคา หนึ่งหมื่น？
ผ้านี้ราคาหนึ่งหมื่น？
ทำไมเธอรู้สึกว่ากระโปรงนี้แพงกว่าเธอซะอีก
“ชักช้าอยู่ทำไม？”มู่วี่สิงเดินเข้ามาหน้าหม่นลง
“ฉัน……”ตอนนี้เวินจิ้งใส่แค่เสื้อใน ลังเลว่าจะใส่กระโปรงแพงๆนี้ดีไหม
ตอนที่มู่วี่สิงเข้ามา อะไรที่ควรจะเห็นก็เห็นหมดแล้ว……
เวินจิ้งลืมตาโต รีบสวมกระโปรงเข้าไป แต่ไม่สามารถห้ามสายตาของมู่วี่สิงได้
“คุณยังเหลืออีกหนึ่งนาที”เสียงของเขาราบเรียบเย็นชา สายตามองไปที่ตัวเธอ
ผู้หญิงคนนี้ดูผอมแต่มีเนื้อหนัง
“คุณหลับตาเดี๋ยวนี้เลย！”เห็นมู่วี่สิงจ้องเธอ เวินจิ้งก็อายมาก
“ผมเห็นหมดแล้ว”มู่วี่สิงยิ้มเบาๆ แล้วไปนั่งที่โซฟา
เวินจิ้งรีบสวมกระโปรง แต่ซิปด้านหลังนั้นต่ำมาก เธอเอื้อมมือไปไม่ถึง
มู่วี่สิงขมวดคิ้วเดินเข้ามาดันเวินจิ้งไปที่กำแพง มือของเขารูดซิปขึ้น นิ้วเรียวยาวสัมผัสไปที่ผิวด้านหลังของเธอ คันๆ
เวินจิ้งสั่น เงยหน้ามองสายตาเร่าร้อนของชายตรงหน้า
ระยะห่างของทั้งสองแค่หนึ่งเซน เวินจิ้งรู้สึกกระหายเลยเลียริมฝีปาก
การกระทำนี้ค่อนข้างเร่าร้อนอย่างไม่ต้องสงสัย มู่วี่สิงหรี่ตาจากนั้นก็จูบลงไปที่ปากชมพูๆของเธอ ลึกลงไป
เวินจิ้งนิ่งไป ครั้งนี้รู้สึกไม่เหมือนกับฝัน เป็นลมหายใจของเขาที่ประทับเข้ามาที่ริมฝีปากเธอจริงๆ
ตอนที่กินข้าวเช้า เวินจิ้งไม่กล้ามองมู่วี่สิง
เขาจูบเธอทำไม？ไม่ได้คุยกันแล้วเหรอว่าจะแสดงละครน่ะ？ครั้งนี้ทำจริง？ย่าห์ย่าห์ย่าห์！
มองมู่วี่สิง เขากลับปกติไม่มีอะไร กินแซนด์วิชกับกาแฟอย่างเท่ๆ
เรื่องอะไรที่เขานิ่งขนาดนี้แล้วเธอต้องมาเป็นกวางน้อยที่คิดมากแบบนี้ด้วยล่ะ
“วันนี้ต้องไปทำงานไหม？”มู่วี่สิงถามเธอ
เวินจิ้งคิด เปิดวีแชทมาดูข้อความ ถ้าบริษัทไม่มีคนไปทำงานแล้ว งั้นเธอก็ไม่ต้องไป
จริงด้วย ทุกคนต่างหางานใหม่แล้ว
เวินจิ้งถอนหายใจออกมา“ไม่ต้อง ฉันตกงานแล้ว”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว หยิบหนังสือพิมพ์ข้างๆมา หน้าหนึ่งคือบริษัทการผลิตยาเทียนอีจ่ายเงินเดือนพนักงานช้า ข่าวหารหนีไปของเจ้านาย
“ให้ผมแนะนำงานให้คุณไหม？”
“ไม่ต้องไม่ต้อง！”เวินจิ้งเงยหน้า ปฏิเสธไปอย่างจริงใจ
แม้พวกเขาจะแต่งงานแล้ว แต่ก็แค่แต่งงานจัดฉาก ห้ามก้าวก่ายชีวิตของแต่ละคน
ไม่มีงาน เวินจิ้งคิดว่าจะกลับบ้านไปร่อนเรซูเม่
ใบหน้ามู่วี่สิงหม่นลงมีสายตาไม่พอใจอยู่ หมุนตัวออกไป
ตอนออกไปเวินจิ้งถึงจำได้ว่าตอนที่มาถนนสายนี้ไม่มีรถประจำทางสักคัน เธอเลยได้แค่เดินออกไปจากที่นี่
ดูแมปแล้ว ตั้งสองกิโลแหนะ
พระอาทิตย์บนหัวที่ร้อนมาก เวินจิ้งร้อนสุดๆ ได้แค่ค่อยค่อยออกไป
ตอนนี้เองรถปอร์เช่สีฟ้าก็เข้ามา เวินจิ้งเดินไปอีกทาง รถนั่นกลับมาหยุดที่ข้างเธอ
“คุณคือ……เวินจิ้ง？”ผู้ชายที่ขับรถอยู่นั้นดึงแว่นสีดำลง ปรากฏให้เห็นดวงตาดอกท้อนั่น
เวินจิ้งจำเขาไม่ได้ แต่เขาจำเธอได้？
