บทที่ 122 ผมรักคุณมาโดยตลอด
“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ดีใจที่ฉันไม่ใช่ฉันคนเดิมในอดีต การที่ถูกคนอย่างคุณมาชอบ มันเป็นเรื่องที่ซวยที่สุดเลยล่ะ” เวินจิ้งยังคงตีหน้านิ่งเรียบเหมือนเดิม
สีหน้าของฉืออี้เหิงเริ่มเย็นชามากขึ้น “เวินจิ้ง คุณต้องพูดกับผมแบบนี้ด้วยเหรอ”
“ถ้าอย่างนั้น คุณก็ปล่อยฉันไปสิ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะเอาแต่ยั่วโมโหคุณแบบนี้ต่อไป” ทั่วทั้งร่างกายของเวินจิ้งราวกับมีหนามแหลมคมงอกออกมา
“ตราบใดที่มู่วี่สิงตกลงกับเงื่อนไขของผม ผมก็พร้อมที่จะปล่อยคุณไป แต่ว่าในเมื่อเขาไม่เป็นห่วงคุณเอาเสียเลย คุณก็ควรที่จะไปจากเขาดีกว่านะ” ฉืออี้เหิงหรี่ตาลง ดวงตาของเขาก็รู้สึกแสบร้อนขึ้นมาอย่างช้า ๆ
เวินจิ้งไม่ได้พูดอะไร เธอได้แต่เพียงกำตะเกียบเอาไว้แน่นอย่างเงียบเชียบ
เป็นเวลาสองวันแล้ว เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเสียเหลือเกิน เมื่อคิดถึงการแต่งงานแค่เพียงในนามระหว่างเธอกับมู่วี่สิงแล้ว บางทีเขาอาจจะไม่มาช่วยเธอก็เป็นได้
“เวินจิ้ง ถึงเขาจะไม่เห็นคุณค่าในตัวคุณ แต่คุณก็ยังมีผมนะ” ดูเหมือนว่าฉืออี้เหิงจะเห็นความรู้สึกสูญเสียของเวินจิ้ง เขาจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมา
เวินจิ้งเงยหน้าขึ้น สายตาของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ขอโทษนะ ฉันไม่เคยคิดที่จะกลับไปกินของเก่าหรอก”
“คุณพูดอะไรน่ะ เวินจิ้ง ผมเป็นรักแรกของคุณ ตอนนั้นคุณรักผมจนแทบจะตายได้เลย คุณไม่มีทางลืมผมได้หรอก” ฉืออี้เหิงประกาศกร้าวออกมาอย่างจริงจัง
เวินจิ้งยิ้มอย่างเย็นชา “เวลาจะทำให้ทุกอย่างจืดจางลง ฉืออี้เหิง อย่ามั่นใจในตัวเองเกินไปนัก ตอนนี้คุณไม่มีอะไรเลยสักอย่าง คุณยังมีค่าพอให้ฉันชื่นชอบได้อีกเหรอ”
“ผมจะกลับมาอีกครั้ง! บริษัทใหม่ของผมตอนนี้มีเงินลงทุนถึง 50 ล้านหยวนแล้ว! เวินจิ้ง ผมคือผู้ชายที่รักคุณมากที่สุด!” ฉืออี้เหิงเอื้อมมือไปหาเวินจิ้ง และจับตัวเธอเอาไว้แน่น
เวินจิ้งปัดมือของเขาออกด้วยความโกรธ สีหน้าของเธอเย็นชา “คุณพูดพอหรือยัง ฉืออี้เหิง คุณชอบฉัน มันก็เป็นเรื่องของคุณ แต่ฉันไม่ได้ชอบคุณ คุณได้ตายจากหัวใจของฉันไปนานแล้ว”
“ไม่……ไม่มีทาง!” ฉืออี้เหิงลุกขึ้นยืน และเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวทีละก้าว สายตาของเขาดุร้ายเป็นอย่างมาก
หัวใจของเวินจิ้งจมลึกลงไปทีละน้อย ความรู้สึกขุ่นเคืองแล่นผ่านเข้ามา เธอไม่ควรยั่วโมโหฉืออี้เหิง!
เมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เวินจิ้งหันหลังกลับและคิดที่จะวิ่งหนีไป
ฉืออี้เหิงคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ และใช้แขนอันแสนยาวกดตัวเธอ เวินจิ้งถูกขังอยู่ภายในอ้อมแขนของเขาโดยสมบูรณ์
“คุณทำอะไรน่ะ!” เวินจิ้งถลึงตามองไปที่ชายหนุ่ม
“เวินจิ้ง ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ผมคิดถึงคุณมากนะ” ใบหน้าอันแสนหล่อเหลาสดใสของเขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนสาดรดไปทั่วใบหน้าของหญิงสาว
เวินจิ้งหันศีรษะกลับมา ความรังเกียจในสายตาของเธอลึกมากยิ่งขึ้น
ภาพใบหน้าอันหล่อเหลามาดเข้มของมู่วี่สิงลอยเข้ามาภายในหัวของเธอ ทำไมเขาถึงยังไม่มาเสียทีนะ……
“เวินจิ้ง ผมชอบคุณมาโดยตลอด ตอนนั้นผมถูกฉินเฟยทำให้หัวใจของผมสับสนอยู่พักหนึ่ง แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว ผมรักคุณ เวินจิ้ง และรักคุณมาโดยตลอด…….”
เมื่อเสียง “เพียะ” ดังขึ้น สีหน้าของเวินจิ้งนิ่งเรียบ เธอเงื้อมือและตบหน้าของฉืออี้เหิงอย่างไร้ความปรานี
เธอเงยหน้าขึ้นมาอย่างเฉยเมย “ปล่อยฉัน”
ฉืออี้เหิงเม้มปากที่เรียวบางของเขา ดวงตาของเขาแผ่ซ่านไปด้วยความมุ่งมั่น เขารีบกอดเวินจิ้งอย่างไร้เหตุผลเอาไว้ในทันที “ไม่ปล่อย! เวินจิ้ง ในเมื่อคุณกลับมาอยู่ข้างกายผมแล้วอีกครั้ง ผมไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่!”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว เธอเงื้อมือและตบเข้าไปที่หน้าของเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ ฉืออี้เหิงจับข้อมือของเธอเอาไว้ได้ก่อนอย่างรวดเร็ว เขาโยนตัวเธอลงไปบนโซฟา “เวินจิ้ง อย่าโกรธผมเลย คุณเชื่อฟังผมเถอะนะ ผมจะปฏิบัติกับคุณเป็นอย่างดี และมันจะดีกว่าเมื่อก่อนอย่างแน่……”
“คุณทิ้งฉันไป ฉืออี้เหิง! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” เมื่อเห็นว่าฉืออี้เหิงกำลังจะโน้มตัวเข้ามาใกล้อีกครั้ง เวินจิ้งจึงยกขาขึ้นมายันเขาเอาไว้
ฉืออี้เหิงพลันยิ้ม “ไม่ปล่อย เวินจิ้ง คุณเป็นของผม……”
ทันใดนั้น มีเสียงดังลั่นขึ้นที่ประตูห้อง ดวงตาของเวินจิ้งเป็นประกาย และเธอก็เงยหน้าขึ้นมา
รูปร่างที่แสนคุ้นเคยก้าวขาอันแสนยาวของเขาเดินเข้ามาภายในห้อง มู่วี่สิงหรี่ตามองดูอย่างคุกคาม ใบหน้าของเขาเยือกเย็น สายตาอำมหิตมองตรงไปที่ฉืออี้เหิงที่กำลังโน้มตัวเข้าใกล้เวินจิ้ง เพียงแค่สายตาของเขานั้น ก็ทำให้ฉืออี้เหิงรับรู้ได้ถึงความตายอันแสนทรมานที่กำลังมาเยือนเขาในไม่ช้า
ทันใดนั้น มือของฉืออี้เหิงก็สั่นเทิ้มขึ้นมา ขาข้างหนึ่งเหยียบตัวของเขา และเตะเขาไปยังด้านข้างอย่างโหดเหี้ยม
