บทที่ 1249 พยายามทำให้ดีที่สุด
ลู่เซิ่นหันไปหาลู่เหวยที่เอาแต่เงียบ “พ่อ ?” ลู่เหวยเงยหน้าขึ้น แต่สีหน้าของเขาดูจะไม่มีความสุขเหมือนสูหยิง
เขามองไปที่ลู่เซิ่นอย่างลึกซึ้ง ก่อนที่จะพูด เมื่อเช้านี้ตอนที่ฉันออกไปข้างนอก ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง
ลู่เซิ่นเลิกคิ้วเล็กน้อย “อารองเป็นคนโทรล่ะสิ ? ”
ความประหลาดใจปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของลู่เหวย “คุณรู้ได้อย่างไร ?”
ลู่เซิ่นยักไหล่ “ฉันเดาน่ะ อารองพูดอะไรบ้าง ? ”
เขารู้เสมอว่าอารองของตนเองคนนี้ขี้ขลาดมาก และเอาแน่เอานอนไม่ได้ในการทำเรื่องต่างๆดูเหมือนว่าจะถูกชักจูงโดยอาสาม แต่……ในหัวใจของเขาประมาณว่ายังไม่ได้ตัดสินใจ
เช่นเดียวกันกับก่อนหน้านี้ที่อยู่เมืองหนาน เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนนัดพบเวินจิ้ง เกี่ยวกับงานแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้มีอันตรายต่อลู่เซิ่นแต่เป็นงานแต่งงานที่มีประโยชน์ต่อพวกเขา
“อารองของคุณ…พูดจาขาดๆหายๆ “ลู่เหวยหรี่ตาลง” สอบถามก่อนว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปงานแต่งงานของคุณหรือไม่ จากนั้นก็สอบถามฉันอีกว่าฉันกับแม่ของคุณมีความคิดอย่างไรต่องานแต่งงานในครั้งนี้ของคุณไหม ยุ่งยากไปพักใหญ่ๆ จากนั้นก็เตือนฉันอย่างคลุมเครือ ว่าวันนี้พวกเราควรให้ความสำคัญกับตลาดหุ้นมากขึ้น
สูหยิงหัวเราะเยาะหลังจากฟังจบ “เขาเป็นแบบนี้มาตลอด กล้าๆกลัวๆ จะทำอะไรต้องมีทางหนีทีไล่ตลอด เพื่อโปรดปลายทั้งสองฝ่าย”
ลู่เซิ่นพยักหน้า
เขาก็รู้สึกแบบนี้เช่นกัน
เขาน่าจะเหมือนคนแบบอาสาม เพื่อสิ่งที่ตนเองต้องการแล้ว อย่างน้อยก็พยายามอย่างเต็มที่
ลู่เหวยไม่เห็นด้วยกับคำพูดทั้งสอง เพียงแค่เงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่จะโบกมือ “เพียงแค่ทำในสิ่งที่คุณต้องการ”
ลู่เซิ่นรู้ดี นี่คือเขาไม่ยอมรับความคิดของตนเอง
แม้ว่าสำหรับลู่เซิ่นแล้ว จะสนับสนุนหรือไม่ก็จะไม่เปลี่ยนแปลงสิ่งที่เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ต้องการให้ลู่เหวยลำบากอยู่ตรงกลางด้วยเช่นกัน
สูหยิงปรบมือและยืนขึ้น และจัดระเบียบกระโปรงนิดหน่อย “ถ้าอย่างนั้นฉันและพ่อของคุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ฉันต้องกลับไปดูว่าคนกลุ่มนี้ทำให้บ้านของฉันเป็นอย่างไร”
ลู่เซิ่นยิ้ม “แม่เจ้า ในตอนแรกแผนการนี้ถูกกำหนดโดยคุณเอง”
สูหยิงจ้องมองเขา “อย่างไรก็ตามฉันก็ไม่สามารถสัมผัสกับความสุขของการมีลูกสะใภ้ได้ งั้นก็เพลิดเพลินไปกับชั่วโมงที่ไม่สำคัญเหล้านี้”
ลู่เซิ่นรู้ดี ในความหมายของสูหยิง “เพลิดเพลิน ”คือการจับผิดบริษัทจัดงานแต่งงานอยู่ตลอดเวลา “เพื่อสร้างปัญหา ” แต่เขาทำได้เพียงยิ้มและโบกมือ “ได้ คุณรีบๆไปเถอะ ”
สูหยิง มุ่งหน้าเดินออกจากประตูสำนักงาน ลู่เหวยก้าวตามหลัง
เมื่อเดินผ่านข้างๆลู่เซิ่น เขาก็หันหน้าไปมองลู่เซิ่นดูเหมือนจะมีอารมณ์มากมายในดวงตาของเขา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเลยและ หันหน้าและเดินออกไป
หลินหยังโค้งคำนับที่ประตูเพื่อส่งคนทั้งสองออกไป ก่อนที่จะผลักประตูไปดูลู่เซิ่น “ประธานลู่ ตลาดหุ้นกำลังจะเปิด”
ลู่เซิ่นพยักหน้า ในที่สุดสีหน้าของเขาก็จริงจังขึ้น “เตรียมตัวให้พร้อม ”
สีหน้าของหลินหยังก็ดูเคร่งขรึมเช่นกัน “ดี ”
……
อีกด้านหนึ่ง สนามบินของประเทศ f
เครื่องบินที่ฉินซีนั่งกำลังลงจอด
ในมื้อคำเมื่อวานนี้ เธอได้รับแจ้งว่าสามารถเริ่มเตรียมตัวสำหรับภารกิจบนเกาะรอบนอกได้
ใจหัวของเธอเต้นแรงขึ้นในทุกๆวินาที แต่ก็ระงับอารมณ์ด้วยตนเองลงได้อย่างรวดเร็ว
จ้านเซินกล่าวในข้อความอย่างกระชับ “เวลาในการปฏิบัติภารกิจคือสามวัน เตรียมสิ่งของที่จะนำให้เสร็จด้วย”
ฉินซีเก็บข้าวของเสร็จอย่างรวดเร็ว แต่จ้านเซินยังไม่ได้เปิดเผยรายละเอียดเวลาที่จะออกเดินทาง จนกระทั่งฉินซีหลับไปบนโซฟาด้วยความงุนงง เขาเลยมาสาย
“ไปกันเถอะ” เขามองไปที่ฉินซีด้วยสายตาที่ยังง่วงนอนอยู่ ดวงตาที่คนอื่นดูอารมณ์ไม่ออก “ได้เวลาไปแล้ว”
“ได้” ฉินซียืนขึ้น ขาที่ยังยืนไม่นิ่งและเกือบจะล้มลง
โชคดีที่จ้านเซินยื่นมือเข้ามาช่วยเธอได้ทันเวลา
“ระวังตัวหน่อย” จ้านเซินกระซิบ
เนื่องจากท่าทางระยะห่างระหว่างคนทั้งสองถูกดึงเข้ามาใกล้กันมาก ฉินซีรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิร่างกายของจ้านเซินสูงกว่าแขนของตนเองที่เอวเล็กน้อย และตันเองเกือบจะถูกเขากอดเอาไว้ เธอแทบจะได้กลิ่นยาสูบจางๆบนร่างกายของจ้านเซิน
เสียงของเขาต่ำมาก และอ้อมกอดที่อบอุ่น แต่ฉินซีรู้สึกอึดอัดไปทั่ว
เธอยืดตัวขึ้นแทบจะในทันที และถอยห่างจากจ้านเซินอย่างไร้ร่องรอย
“ขอบคุณ ” ฉินซีก้มลงและขอบคุณ
จ้านเซินหัวเราะเบาๆ สงสัยรู้สึกถึงการต่อต้านของฉินซีหรือไม่ ในเสียงหัวเราะค่อนข้างเย็นชา “ไม่เป็นไร ”
“ไปกันเถอะ ” ฉินซีห้อยหัวหยิบของและเดินออกไป
จ้านเซินเหล่ตามองไปที่ด้านหลังของเธอสักวินาที ในที่สุดถึงปรับอารมณ์เป็นปกติ และเดินตามออกไป
ทั้งสองคนเดินออกจากอาคารไปทีละคน ฉินซียืนนิ่งและหันไปมองจ้านเซิน“พวกเราจะไปยังไง?”
จ้านเซินเงยคางขึ้นมองไปอีกด้าน “ทางนี้”
เลยกลายเป็นจ้านเซินเดินนำหน้า ฉินซีเดินตามอยู่ข้างหลัง
จากนั้นฉินซีดูเวลาเท่านั้น และมันก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง
……จะมีใครคนไหนออกเดินทางในเวลานี้ ?
และฉินซีที่มีความเข้าใจต่อจ้านเซินก็ได้เพิ่มขึ้น
ทั้งสองคนเดินมานานกว่าสิบนาที ก่อนที่จ้านเซินจะหยุดลง
ฉินซีเหล่เพื่อดูว่า เป็นเครื่องบินขนาดเล็ก
“ไปกันเถอะ” จ้านเซินรอให้เธอเดินตาม จึงยกเท้าขึ้นไปที่ทางเดินของเครื่องบิน
ฉินซีมองไปที่เครื่องบินอย่างลับๆ ขณะที่คำนวณในใจ
ค่าเครื่องบินส่วนตัวลำนี้อยู่ที่ประมาณหนึ่งล้านหยวนต่อเที่ยวบิน ไม่รู้ว่าคนที่จ่ายเงินเพื่อลอบสังหารผู้ก่อสร้างจ่ายไปเท่าไหร่ เพื่อให้ธุรกิจนี้มีกำไร ?
ฉินซีมองไปที่ด้านหลังของจ้านเซินก็หรี่ตาลงเล็กน้อย
ผู้คนที่เกี่ยวข้องกับแผนการไม่ได้ติดต่อโดยตรงกับฉินซี ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้อยู่บนเครื่องบิน หลังจากประตูที่เครื่องบินปิดลง ฉินซีก็ตระหนักได้ด้วยการมองย้อนกลับไป —— ตอนนี้ในพื้นที่ที่คับแคบนี้มีเพียงเธอและจ้านเซินเท่านั้น
ความระแวดระวังในหัวใจเธอเพิ่มขึ้นเล็กน้อย และเธอปรับท่าทางการนั่งของตนเองอย่างสงบ
จ้านเซินไม่รู้ว่าเธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่เมื่อเธอหยุดเคลื่อนไหว ก็พูดอย่างสบายๆ ฉันคิดว่าคุณจะตื่นเต้นและนอนไม่หลับ
สมองของฉินซียังไม่ตื่นขึ้นอย่างเต็มที่ หลังจากฟังคำพูดของจ้านเซินจบ ยังใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการตอบสนอง
ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจว่า จ้านเซินต้องเดินทางในตอนกลางดึก
——เขาแค่อยากจะเห็นว่าตนเองมีอารมณ์แบบไหนในการไปร่วมพิธีแต่งงานบนเกาะที่อยู่รอบนอก
ฉินซีไม่สามารถบ่นเกี่ยวกับวิธีการที่เกือบจะหวาดระแวงของจ้านเซินได้แล้ว เนื่องจากเธอตัดสินใจที่จะแสร้งทำเป็นให้ความสำคัญกับ จ้านเซินเพื่อแลกกับอิสรภาพ เขาไม่เคยเชื่อใจในตนเองเสมอ เลยต้องการจับทุกรายละเอียดเพื่อทดสอบตนเอง ตอนแรกก็ทนได้ จนถึงตอนนี้……ก็เหลือแต่เหนื่อยยาก
เธอก็แค่เม้มริมฝีปาก “ถ้าเหนื่อยก็นอนเถอะ มีอะไรน่าตื่นเต้น”
จ้านเซินไม่ได้พูดอะไรมาก เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อย “งั้นก็พักผ่อนต่อไป ”
