บทที่ 1321 โอกาส
อยากจะแกะรอยใครสักคน ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก
——ก็แค่หาตำแหน่งมือถือของเธอให้ได้
แม้ว่าเวินจิ้งจะมีแบ็คกราวด์ไม่ธรรมดา แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นคนธรรมดาทั่วไป ต่างกับฉินซี ใช้มือถือที่ติดตั้งเครื่องมือป้องกันการติดตาม
ฉินซีจึงค้นหาขอบเขตการเดินทางของเธอได้ง่ายเหมือนแค่ดีดนิ้ว
ไม่ต่างกับที่ฉินซีคาดเดามากนัก เส้นทางการเดินทางของเวินจิ้งไม่ซับซ้อน ออกจากบ้านไปโรงพยาบาล ดูเหมือนจะมีแค่เส้นทางเดียวสองจุดหมาย
เดิมทีฉินซีตั้งใจจะไปสถานที่ทำนองร้านกาแฟที่เวินจิ้งแวะไปเป็นครั้งคราวเพื่อทำเป็นบังเอิญเจอเธอ แต่เมื่อดูจากแผนที่ก็เห็นได้ว่า เวินจิ้งไม่มีงานอดิเรกไปสถานที่ไหนเพื่อฆ่าเวลา รับประกันได้ว่าสถานที่จะพบเธอได้ มีเพียงโรงพยาบาลกับบ้านสองที่เท่านั้น
ชัดเจนว่าโรงพยาบาลไม่ใช่สถานที่เหมาะที่ฉินซีจะไป ทั้งผู้คนพลุกพล่าน และยังมีบอดี้การ์ด ไม่เป็นผลดีกับฉินซีที่จะปิดบังร่องรอยของตัวเอง
ส่วนบ้านของเวินจิ้ง……
ฉินซีก็ไม่อยากไป
ถ้าหากบังเอิญเจอกันข้างนอก ก็หาข้ออ้างได้มากมาย แต่ถ้าเวินจิ้งเปิดประตูแล้วพบมีคนอยู่ในบ้าน เช่นนั้นฉินซีก็ไม่เหลือหนทางจะอธิบายอะไร ถ้าเป็นคนที่ถือความเป็นส่วนตัวมาก เกรงว่าคงจะฉีกหน้าฉินซีตรงๆ แน่
ถึงแม้ฉินซีจะไม่เคยคุยกับเวินจิ้งตรงๆ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าอย่างน้อยเวินจิ้งไม่ได้มีความรู้สึกเป็นศัตรูกับตัวเธอและลู่เซิ่น คนอื่นไม่ทำร้ายฉันฉันก็ไม่ทำอะไร เธอไม่อยากจะทำเรื่องเสียมารยาทโผล่ไปบ้านคนอื่น
อีกอย่าง เท่าที่เธอรู้มา บ้านของเวินจิ้ง…ยังมีลูกสาวคนหนึ่ง
นี่คือข้อมูลที่เธอค้นหาได้เมื่อวานนี้
ลูกสาวคนนี้แน่นอนว่าคนภายนอกรับรู้ว่าเป็นลูกสาวของลู่เซิ่นกับเวินจิ้ง แต่ไม่มีใครจะรู้ดีไปกว่าฉินซี ลู่เซิ่นไม่มีทางมีลูกสาวกับเวินจิ้ง
แค่เข้าใจจุดนี้ก็พอแล้ว ฉินซีไม่อยากรู้อยากเห็นเรื่องเวินจิ้งที่ไม่เกี่ยวกับลู่เซิ่น เธอจึงไม่คิดจะไปที่บ้านทำให้เด็กน้อยตกใจ หรือคิดจะสืบเรื่องของเธอ
เรื่องเดียวที่ฉินซีอยากรู้ ก็คือทำไมเวินจิ้งถึงตอบตกลงแกล้งเป็นภรรยาของลู่เซิ่นทั้งๆ ที่เธอแต่งงานแล้ว
…… ดูแล้วต้องหาโอกาสสักหน่อย
ฉินซีเปิดมือถือ นำทางตำแหน่งของ เวินจิ้งในมือถือของตนเอง ช่วยให้ค้นหาได้สะดวกตลอดเวลา
เมื่อทำเสร็จแล้ว ค่อยลุกขึ้น
ได้เวลาแล้ว เธอควรจะออกไปทำงานให้เสร็จ
ตอนที่เดินลงมาชั้นล่าง พนักงานระดับธรรมดาของสาขามากันเกือบครบแล้ว เพราะกินข้าวร่วมกันเมื่อคืนวาน พวกเขาสนิทกับ
ฉินซีมากขึ้น เมื่อเห็นเธอ ก็ยิ้มทักทาย
ฉินซีก็พยักหน้าตอบกลับ
เหล่าหวางรอเธออยู่แล้วที่ห้องประชุม งานของสาขา เธอยังต้องค่อยๆ เรียนรู้ จึงต้องให้เหล่าหวางหาเวลาว่างมาช่วยเธอรับมอบงาน
พองานยุ่งแล้ว ก็ไม่ว่างทั้งวัน
จนถึงตอนพลบค่ำ
เหล่าหวางถึงขอตัวลา สายตาฉินซีมองเขาออกไปแล้ว ก็บิดขี้เกียจ แล้วค่อยปลดล็อกมือถือ
หน้าจอมือถือยังคงค้างอยู่ที่ซอฟต์แวร์ที่ฉินซีใช้ตามรอยเวินจิ้งเมื่อเช้านี้
เวลานี้…เวินจิ้งน่าจะเตรียมตัวเลิกงานกลับบ้านแล้ว
ฉินซีเมื่อคิดถึงตรงนี้ เพียงแต่ชำเลืองมองหน้าจอ ก็ตัดสินใจจะออกไป
แต่เมื่อดูหน้าจอ เธอชะงักไป
… ตำแหน่งของเวินจิ้งตอนนี้ ห่างจากเส้นทางกลับบ้านของเธอ และชัดเจนว่าไม่ใช่เส้นทางไปโรงพยาบาล
เธอจะไปสถานที่ที่สาม
ฉินซีดีใจ รีบซูมดูแผนที่ทันที พิจารณาเส้นทางการเดินทางของเวินจิ้งอย่างละเอียด
การเคลื่อนที่ของเวินจิ้งรวดเร็วมาก เธอต้องนั่งอยู่ในรถแน่ ฉินซีรีบดูตามเส้นทางของเธอกำหนดจุดหมายหลายจุดที่เธอน่าจะไป
ราวห้านาทีต่อมา จุดที่กำหนดตำแหน่งของเวินจิ้งก็หยุดลงที่จุดหมายหนึ่ง
ฉินซีมองตำแหน่งนั้นเหมือนครุ่นคิด
ร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง
เมื่อดูจากที่ฉินซีค้นหาเมื่อวาน เวินจิ้งไม่ออกไปนั่งกินข้าวนอกบ้านบ่อยๆ นอกจากกินข้าวที่โรงอาหารของโรงพยาบาล ก็ซื้ออาหารกลับไปกินที่บ้าน นั่นถึงจะเป็นกิจวัตรของเวินจิ้ง
ในเมื่อที่บ้านมีเด็กเล็ก คนเป็นแม่ การใช้ชีวิตจึงไม่อิสระมากขนาดนั้น
ร้านอาหารจีนร้านนี้…ไกลจากบ้านเวินจิ้ง และเส้นทางที่เธอเดินทางตามปกติ ก็ไกลกันมาก ไม่น่าใช่ร้านที่สุ่มเลือก ยิ่งเหมือนเป็นร้านที่เจาะจงไป
สถานการณ์แบบไหน เวินจิ้งถึงจะตั้งใจออกไปกินข้าวนอกบ้านนะ
ฉินซีนึกถึงสามีลึกลับของเวินจิ้งขึ้นมาทันที จนรู้สึกนั่งไม่ติด
…อยากบังเอิญเจอกับเธอไม่ใช่หรือ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด!
ฉินซีจำตำแหน่งของร้านอาหารจีนจนขึ้นใจ ทบทวนแผนที่เธอคิดในหัวเมื่อคืนวานรอบหนึ่ง แล้วลุกขึ้น ผลักประตูออกจากห้องประชุม
พนักงานสาขากลับไปเกือบหมดแล้ว
ฉินซีพยักหน้ากับคนที่เหลือ ไม่หยุดฝีเท้า เดินตรงกลับไปห้องตัวเอง
ตอนที่เปิดประตูออกมา เธอเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว
ผมรวบตึงมัดสูง เสื้อยืดค่อนข้างหลวมผูกปมที่เอว กางเกงยีนส์รัดรูปเผยรูปร่างอรชรของเธอ
ฉินซีสวมเสื้อผ้าแบบนี้ เพื่อให้เคลื่อนไหวสะดวก แม้จะเป็นเพียงเสื้อผ้าธรรมดาเท่านั้น แต่เมื่อเธอสวมแล้ว ก็เพิ่มความเซ็กซี่ไม่น้อย
สาขาจัดรถยนต์ให้เธอคันหนึ่ง แต่ฉินซีกังวลว่าจีพีเอสในรถจะเปิดเผยเส้นทางของเธอ จึงไม่กล้าใช้
แต่คืนนี้…เรื่องฉุกเฉิน เธอจึงขับรถคันนั้น
ต่อให้จ้านเซินค้นหาตำแหน่งของรถคันนี้ ก็แค่ร้านอาหารจีนเท่านั้น ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ
ฉินซีคิดเช่นนี้ เหยียบคันเร่ง ขับรถออกไป
……
แม้ว่าฉินซีจะรีบแค่ไหน ตอนที่ไปถึงร้านอาหารจีน ก็ใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว
ก่อนฉินซีจะลงรถ เธอหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง ยืนยันเวินจิ้งยังอยู่ที่นี่ ก็ค่อยวางใจ
ครึ่งชั่วโมง…
ถ้าเป็นการกินข้าวปกติ ต่อให้ช้าแค่ไหน ก็น่าจะใกล้เรียบร้อยแล้ว
ฉินซีเร่งฝีเท้า
เธอไม่ได้เดินตรงไปที่ห้องโถงของร้านอาหาร แต่เดินอ้อมไปประตูหลังแทน สังเกตสภาพในร้านอาหารอย่างละเอียด
การตกแต่งของร้านอาหารจีนเรียบง่ายมาก ชั้นล่างมีห้องโถงเปิดโล่งและที่นั่งรับประทานอาหาร ชั้นบนถึงจะเป็นห้องส่วนตัว
ที่นั่งไร้เงาของเวินจิ้ง ชัดเจนว่า เธออยู่ในห้องส่วนตัวชั้นบน
ฉินซีคิดนิดหนึ่ง หันไปสังเกตกล้องวงจรปิดรอบๆ พบว่าการขึ้นไปข้างบนจากตรงนี้ ยากมากที่จะหลบกล้องพ้น จึงอ้อมไปทางด้านหน้า
ครั้งนี้เธอไม่ลังเล เดินตรงเข้าไปในร้านอาหาร
“ฉันต้องการห้องส่วนตัวค่ะ” ฉินซีพูดกับพนักงานที่เข้ามาต้อนรับ
แม้ว่าเธอจะมาคนเดียว แต่ความสง่างามของเธอที่ออกมาโดยไม่ตั้งใจก็ทำให้พนักงานไม่ได้สงสัยอะไร เพียงแต่พยักหน้าไปเปิดห้องให้เธอ
ฉินซีใช้ข้ออ้าง “เดี๋ยวเพื่อนมาแล้วจะสั่งอาหาร” กับพนักงาน ล็อกประตูอย่างระมัดระวัง แล้วสังเกตไปรอบๆ ก่อนที่จะเปิดหน้าต่าง ปีนขอบหน้าต่างออกไป
สำหรับคนนอก เดินบนชายคาแคบๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แน่นอน แต่กับฉินซีแล้ว เป็นเรื่องหมูๆ เท่านั้น
