บทที่ 1415 เจอกันโดยบังเอิญ
ใบหน้าของโจวซิงเผยรอยยิ้มพึงพอใจ
ถ้าลู่เซิ่นสงบลงแล้ว เขานอนเงียบๆ อยู่บนเตียงผู้ป่วย ปล่อยให้โจวซิงจัดการ
ในสมองเขาฉายภาพใบหน้าที่สวยงามของฉินซีซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาหวนคิดถึงอาการกลัวและความคิดของฉินซีตอนที่โดนจ้านเซินพาตัวไป เจ็บปวดในใจเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทง
ลู่เซิ่นรู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์อีกครั้ง
เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกัน แม้แต่ผู้หญิงที่ตัวเองชอบยังปกป้องไม่ได้
ลู่เซิ่นยิ่งคิดยิ่งโมโห เครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจส่งเสียงเตือน “ตี๊ดตี๊ดตี๊ด”
โจวซิงขมวดคิ้วมองเขา : “ลู่เซิ่น คุณกำลังคิดอะไร?”
เขาดูออกว่าลู่เซิ่นไม่ปกติในทันที เอ่ยปากถามด้วยเสียงเคร่งขรึม
ในฐานะหมอ ที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือรักษาชีวิตของลู่เซิ่นไว้
ทำให้ลู่เซิ่นพ้นขีดอันตรายอย่างปลอดภัย ถ้าลู่เซิ่นไม่ให้ความร่วมมือ เขาก็ทำได้แค่ใช้วิธีบีบบังคับ
เสียงที่ดังขึ้น ดึงสติของลู่เซิ่นกลับมา
เขามองดวงตาเคร่งขรึมคู่นั้นของโจวซิง พูดเสียงแหบแห้ง : “ไม่มีอะไร”
ลู่เซิ่นเม้มปาก หลับตาลงช้าๆ
เขาบังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงฉินซี แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ถึงความขมขื่นในใจตัวเอง
……
ขณะเดียวกัน
ถังย่าได้ยินข่าวที่ฉินซีสลบในห้องกักขัง
เดิมทีเธออยากจะไปเยี่ยมฉินซี แต่คิดไปคิดมา ในที่สุดเธอก็ไม่ไป
ถังย่าคิดถึงคำสั่งของจ้านเซิน รีบลากซิวหน่ายซิงออกมากลางดึก
จ้านเซินไม่วางใจลู่เซิ่น ให้เธอมาคอยสังเกตไว้
ระหว่างทาง
ซิวหน่ายซิงมองใบหน้าหม่นหมองของถังย่า ยิ้มน้อยๆและพูดว่า : “พี่ใหญ่ องค์กรก็เป็นแบบนี้นี่เองสินะ ฉันว่าด้านนอกยังดีกว่า มีอิสระไร้ขอบเขต”
เขาแค่อยากหาหัวข้อสนทนา ไม่อยากให้ถังย่าไม่สบายใจแบบนั้น
แต่ สีหน้าถังย่ากลับเปลี่ยนสี
ถังย่าเงยหน้าขึ้นทันที มองตรงมาที่เขาและพูดอย่างรุนแรง : “ทำไม? คุณก็อยากเป็นฉินซีคนที่สองหรือไง?”
ซิวหน่ายซิงมองจากกระจกมองหลังบรรยากาศที่ฆ่าคนได้รอบตัวเธอแผ่กระจาย แววตาเปล่งประกายความสับสน : “ไม่ใช่ ฉันจะทรยศต่อคุณได้ยังไง พี่ใหญ่ฉันภักดีต่อคุณ คำไหนคำนั้น”
เขาเอ่ยรีบอธิบาย กลัวถังย่าเข้าใจผิด
ถังย่าเห็นท่าทางตื่นเต้นของเขา “อุ๊ป!” ดังขึ้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ถังย่าหัวเราะเสียงดัง : “ฉันล้อคุณเล่น ดูคุณตกใจสิ”
เธอหัวเราะจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา มองท่าทางตื่นกลัวของซิวหน่ายซิง รู้สึกน่าสนใจมาก
“พี่ใหญ่! คุณทำฉันตกใจจนจะเป็นโรคหัวใจอยู่แล้ว คุณยังกล้าบอกฉันว่าคุณแค่ล้อเล่นอีก!”
ซิวหน่ายซิงพูดอย่างโกรธ อดจ้องถังย่าไม่ได้
ถังย่ายักไหล่ไม่สนใจ : “ฉันก็เลียนแบบคุณไม่ใช่หรือไง ปกติคุณก็เล่นเกมนี้กับฉันใช่ไหม? ทำไม ตอนนี้รู้ว่าไม่สนุกแล้วสิ”
เธอมองตรงไปที่ซิวหน่ายซิงและเอ่ยปากเบาๆ
ซิวหน่ายซิงได้ยินเธอพูดอย่างนี้ อดเถียงไม่ได้ว่า : “ฉันกับคุณเล่นไม่เหมือนกัน ฉันไม่เล่นเกี่ยวกับประเด็นสำคัญ”
ใครก็รู้ ปัญหาที่อ่อนไหวที่สุดในองค์กรตอนนี้ก็คือฉินซี
ตัวเองทรยศต่อองค์กรเป็นความผิดที่ใหญ่มาก ที่ตอนนี้ฉินซียังมีชีวิตอยู่ เพราะความเมตตาของจ้านเซินทั้งนั้น
ถังย่ามองท่าทางโกรธของเขา ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก : “พอแล้ว ขับรถดีเถอะ เพราะท่าทางอย่างนี้ของคุณ นอกจากทำงานจิปาถะข้างตัวฉัน ไปที่อื่นก็ไม่มีคนรับแล้ว”
เธอพูดเบาไม่กี่คำก็ทำให้ซิวหน่ายซิงที่กำลังส่งเสียงดังเงียบลง
ซิวหน่ายซิงเห็นอารมณ์เธอดีขึ้นมาแล้ว ก็ไม่รบกวนอะไรต่อ : “ได้ได้ได้ พี่ใหญ่พูดถูกหมด”
ยิ้มทะเล้น หน้าหนาๆ ของเขา ทำให้ฉินซีอยากจะตีเขาสักครั้ง
แต่คิดๆ ดูแล้วตอนนี้ซิวหน่ายซิงกำลังขับรถอยู่ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้น ชีวิตตัวเองก็พลอยตายไปด้วย ถังย่ายั้งมือไว้
ถังย่าหันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง
รอยยิ้มที่เดิมทีอยู่ที่มุมปากค่อยๆ หายไปทีละน้อย แววตาลึกของถังย่าส่องประกายบรรยากาศความมืดมน
หูของเธอได้ยินคำพูดของซิวหน่ายซิงทั้งหมดเมื่อกี้ซ้ำอีกครั้ง
“ยังไงด้านนอกก็สบายกว่า อิสระไร้ขอบเขต”
ดังนั้น คนปกติทั่วไปถึงบอกว่าองค์กรไม่ดี
ไม่ใช่ถังย่าไม่รู้ว่ากฎระเบียบขององค์กรรุนแรงและเข้มงวดแค่ไหน แต่เพราะจ้านเซินอยู่ในนั้น เธอจึงยอมรับทุกๆ อย่าง
ถ้าวันหนึ่งจ้านเซินไม่อยู่ในองค์กร เธอก็จะตามเขาออกมาเหมือนกัน
ถังย่าคิดไปเรื่อยเปื่อย ค่อยๆ หลับตาลง
เธอง่วงมากจริงๆ เพื่อจะได้กลับมาเจอจ้านเซินเร็วหน่อย ถังย่าปฏิบัติภารกิจที่เดิมทีใช้เวลาครึ่งเดือนให้เสร็จสิ้นภายในหนึ่งสัปดาห์
เธอกลับมาโดยไม่หยุดพัก เพื่อเจอหน้าจ้านเซินง่ายๆ สักครั้ง ก็ถูกส่งตัวออกมาอีกแล้ว
คิดๆ ดูแล้ว สองวันแล้วที่ถังย่าไม่ได้หลับตาลงเลย
ลมหายใจของถังย่าค่อยๆ คงที่ ซิวหน่ายซิงสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าเธอ
“เห้อ…”
ซิวหน่ายซิงถอนหายใจยาวๆ ในใจ มองถังย่าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักความห่วงใย
เขาปรับอุณหภูมิแอร์เพิ่มนิดหน่อย และขับรถช้าลง เพื่อให้ถังย่ามีช่วงเวลาสงบสุขเพิ่มขึ้นอีกนิด
เมื่อทั้งสองกลับมา ฟ้าก็มืดแล้ว
ถังย่าลูบท้องที่หิวและหาวอีกครั้ง : “หาที่กินข้าวกันก่อน จากนั้นค่อยจัดการธุระตามลำดับ”
เธอนวดคอที่ปวดเมื่อย ใบหน้าปรากฏร่องรอยความเกียจคร้านหลังตื่นนอน
ผมสีไวน์แดงสะบัดไปมาอยู่บนไหล่ ตามการเคลื่อนไหวของถังย่า
ถังย่าเดินเข้าไปในร้านหม้อไฟร้านหนึ่งที่ชอบไป
“อยากกินอะไรสั่งเลย คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง”
ถังย่าเอาเมนูวางตรงหน้าซิวหน่ายซิง พูดอย่างภาคภูมิ
เรื่องนี้ ถังย่าไม่เคยทำผิดพลาดต่อซิวหน่ายซิง
ซิวหน่ายซิงเองก็ไม่เกรงใจเธอ สั่งเมนูแนะนำในเมนูอาหารมาทั้งหมด
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังกินข้าวกันอย่างสบายใจ ประตูร้านก็มีคนกลุ่มหนึ่งเปิดเข้ามาทันที
“หัวหน้าหลอ ถ้าคืนนี้พวกเรากินจนพุงแตก คุณต้องล้มละลายแน่”
ถังย่าได้ยินเสียงหนึ่งที่คุ้นเคย หันหน้าไปมองอย่างแปลกใจ
เธอเห็นสาวน้อยเอวบางร่างเล็กยืนอยู่ด้านนอกประตูกระจก
ถังย่ามีความสามารถในการจดจำ แวบเดียวก็มองออก สาวน้อยคนนั้นก็คือหลิวซีหาง ตำรวจฝึกหัดตัวน้อยที่เธอเจอในสถานีตำรวจวันนั้น
เธอมาที่นี่ได้ยังไง ที่เธอเรียกหัวหน้าหลอ คงไม่ใช่…
ขณะที่ถังย่ากำลังเดาอยู่นั่นเอง ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มก็ปรากฏในสายตาของถังย่า
สองสายตาประสบกัน
สายตาหนึ่งสงบนิ่งไร้ความรู้สึก อีกสายตาหนึ่งเต็มไปด้วยความแปลกใจ
เมื่อหลอจี่หอางเห็นใบหน้าสวยงามไร้ที่ติของถังย่า ตะลึงไปชั่วครู่
“ถังย่า?”
หลอจี่หอางกะพริบตาปริบๆ คิดว่าตัวเองตาลาย
